คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
เปิดเรื่องมาได้น่าสนใจดีครับ ตัดฉากรวดเร็ว พระเอกเป็นนักฆ่าของนักฆ่าซะด้วย แปลกดี
เรื่องที่ตัดเหลี่ยมเฉือนคมแบบอาชญากรรมนี่ จะต้องคิดมากและหาข้อมูลเยอะครับ
นับถือๆ
ยังไม่เข้าใจย่อหน้าสุดท้ายเท่าไหร่ครับ ทั้งนี้ผมขอติงเพื่อให้นำไปปรับปรุงนะครับ
สรุปคือพระเอกจ้างนักฆ่า A มาฆ่าลูกนักการเมือง
แล้วก็ตามมาเก็บเขาทันทีหลังจากงานเสร็จ แถมด้วยการทิ้งปืนและปลอกกระสุนไว้ข้างตัวนักฆ่าหลังเสร็จงานใช่ไหมครับ
อันนี้เข้าใจว่า ทำเพื่อจะให้คนเข้าใจผิดว่านักฆ่าได้ฆ่าตัวตายด้วยปืนพก หลังจากที่ยิงนักการเมืองเสร็จแล้ว
มีข้อที่ต้องอธิบายลงไปในเรื่องสองสามอย่างนะครับ
1. พอยิงนักการเมืองปุ๊บ บรรยากาศจะโกลาหลทันที พระเอกทำยังไง ถึงถือปืนเอาไปทิ้งข้างตัวนักฆ่าได้โดยไม่มีใครเห็น
(เช่นว่าอาศัยช่วงชุลมุน แฝงไปกับคนที่วิ่งออกนอกประตู หรือเพราะแต่งตัวเป็นนายประตู ทำให้วิ่งไปมาได้ บลาๆ)
2. ทำยังไงให้ปืนมีรอยนิ้วมือของนักฆ่า และ ถ้ายิงตัวตาย นิ้วจะต้องค้างที่โกร่งไกปืน เอาไปวางเฉยๆ ไม่พอ
3. รอยแผลจากการลอบสังหารระยะไกลไม่เหมือนกับการยิงตัวตาย โดยเฉพาะถ้าคนเยอะๆ
และพระเอกไปใช่คนสูงเด่นกว่าชาวบ้าน (ซึ่งจะทำให้เป็นจุดสังเกตทันทีที่มีเสียงปืน คนตัวสูงซวยตรงนี้ล่ะ)
เท่ากับพระเอกจะต้องเล็งจากที่สูงกว่าระดับพื้น
ถ้าเล็งจากที่สูงและไกล กระสุนจะผ่านขมับเป็นรูเล็ก จากด้านบนลงด้านล่าง และไม่มีรอยไหม้อยู่บนผิวหนังของผู้ตาย
ซึ่งจะตรงข้ามกับรอยแผลจากการยิงตัวตายซึ่งมักจะขนานกับพื้นหรือเป็นแนวจากล่างขึ้นบน และมีแรงระเบิดจากการปะทะเยอะ
แถมปากกระบอกมักมีรอยเลือดหรือน้ำลายของคนยิงฆ่าตัวตายตกอยู่ด้วยครับ
เดาว่ายิงที่หัว เพราะมักเป็นจุดที่คนยิงตัวตาย ไม่มีใครเอาปืนจ่ออกหรือท้องของตัวเองหรอก
มันทำยาก ใช้เวลานาน แถมยังเลอะเทอะด้วย
ที่ใช้ได้คือ เขม่าดินปืนจากไรเฟิลผู้ตายจะช่วยปิดบังการขาดเขม่าจากปืนสั้นไปได้ครับ
นี่อาจจะได้ผลนะครับ ถ้าฉากของเรื่องเป็นเมืองเล็กๆ ที่ตำรวจไม่มีประสบการณ์การฆ่ากัน หรือไม่มีความรู้ด้านนิติเวชเท่าไหร่
และพระเอกมือใหม่
และนางเอกหรือคู่ปรับพระเอกเป็นคนใหม่ไหวพริบไวในกรมตำรวจและเพิ่งสังเกตเรื่องพวกนี้
แต่ถ้าเมืองใหญ่ๆ อย่าง กทม. โตเกียว นิวยอร์ก เรื่องแบบนี้ไม่พลาดสายตาตำรวจทั่วไปแน่ครับ
มีเรื่องต้องระวังอีกนิดหน่อย
เวลาเขียน มีคำผิดบ้างเป็นเรื่องธรรมดา
แต่ถ้าเขียนผิดเยอะเกินไป จะทำให้คนอ่านเสียอรรถรสได้นะครับ
สู้ๆ นะครับ ขอให้เขียนต่อไป
ผมรอติดตามอ่านอยู่นะ
เรื่องที่ตัดเหลี่ยมเฉือนคมแบบอาชญากรรมนี่ จะต้องคิดมากและหาข้อมูลเยอะครับ
นับถือๆ
ยังไม่เข้าใจย่อหน้าสุดท้ายเท่าไหร่ครับ ทั้งนี้ผมขอติงเพื่อให้นำไปปรับปรุงนะครับ
สรุปคือพระเอกจ้างนักฆ่า A มาฆ่าลูกนักการเมือง
แล้วก็ตามมาเก็บเขาทันทีหลังจากงานเสร็จ แถมด้วยการทิ้งปืนและปลอกกระสุนไว้ข้างตัวนักฆ่าหลังเสร็จงานใช่ไหมครับ
อันนี้เข้าใจว่า ทำเพื่อจะให้คนเข้าใจผิดว่านักฆ่าได้ฆ่าตัวตายด้วยปืนพก หลังจากที่ยิงนักการเมืองเสร็จแล้ว
มีข้อที่ต้องอธิบายลงไปในเรื่องสองสามอย่างนะครับ
1. พอยิงนักการเมืองปุ๊บ บรรยากาศจะโกลาหลทันที พระเอกทำยังไง ถึงถือปืนเอาไปทิ้งข้างตัวนักฆ่าได้โดยไม่มีใครเห็น
(เช่นว่าอาศัยช่วงชุลมุน แฝงไปกับคนที่วิ่งออกนอกประตู หรือเพราะแต่งตัวเป็นนายประตู ทำให้วิ่งไปมาได้ บลาๆ)
2. ทำยังไงให้ปืนมีรอยนิ้วมือของนักฆ่า และ ถ้ายิงตัวตาย นิ้วจะต้องค้างที่โกร่งไกปืน เอาไปวางเฉยๆ ไม่พอ
3. รอยแผลจากการลอบสังหารระยะไกลไม่เหมือนกับการยิงตัวตาย โดยเฉพาะถ้าคนเยอะๆ
และพระเอกไปใช่คนสูงเด่นกว่าชาวบ้าน (ซึ่งจะทำให้เป็นจุดสังเกตทันทีที่มีเสียงปืน คนตัวสูงซวยตรงนี้ล่ะ)
เท่ากับพระเอกจะต้องเล็งจากที่สูงกว่าระดับพื้น
ถ้าเล็งจากที่สูงและไกล กระสุนจะผ่านขมับเป็นรูเล็ก จากด้านบนลงด้านล่าง และไม่มีรอยไหม้อยู่บนผิวหนังของผู้ตาย
ซึ่งจะตรงข้ามกับรอยแผลจากการยิงตัวตายซึ่งมักจะขนานกับพื้นหรือเป็นแนวจากล่างขึ้นบน และมีแรงระเบิดจากการปะทะเยอะ
แถมปากกระบอกมักมีรอยเลือดหรือน้ำลายของคนยิงฆ่าตัวตายตกอยู่ด้วยครับ
เดาว่ายิงที่หัว เพราะมักเป็นจุดที่คนยิงตัวตาย ไม่มีใครเอาปืนจ่ออกหรือท้องของตัวเองหรอก
มันทำยาก ใช้เวลานาน แถมยังเลอะเทอะด้วย
ที่ใช้ได้คือ เขม่าดินปืนจากไรเฟิลผู้ตายจะช่วยปิดบังการขาดเขม่าจากปืนสั้นไปได้ครับ
นี่อาจจะได้ผลนะครับ ถ้าฉากของเรื่องเป็นเมืองเล็กๆ ที่ตำรวจไม่มีประสบการณ์การฆ่ากัน หรือไม่มีความรู้ด้านนิติเวชเท่าไหร่
และพระเอกมือใหม่
และนางเอกหรือคู่ปรับพระเอกเป็นคนใหม่ไหวพริบไวในกรมตำรวจและเพิ่งสังเกตเรื่องพวกนี้
แต่ถ้าเมืองใหญ่ๆ อย่าง กทม. โตเกียว นิวยอร์ก เรื่องแบบนี้ไม่พลาดสายตาตำรวจทั่วไปแน่ครับ
มีเรื่องต้องระวังอีกนิดหน่อย
เวลาเขียน มีคำผิดบ้างเป็นเรื่องธรรมดา
แต่ถ้าเขียนผิดเยอะเกินไป จะทำให้คนอ่านเสียอรรถรสได้นะครับ
สู้ๆ นะครับ ขอให้เขียนต่อไป
ผมรอติดตามอ่านอยู่นะ
แสดงความคิดเห็น
อารียา #0
วันนี้ผมมีเรื่องอยากจะเล่าออกมา ผมรอคนมาทำงานที่นี่ได้ 2 วันแล้ว ตอนนี้เค้ามาเตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว ส่วนหน้าที่ของผมง่ายๆ รอเก็บตกช่วงสุดท้าย ปล่อยให้ใครๆเค้าเคลื่อนไหวกันไปก่อน
บรรยากาศของงานกาล่าดินเนอร์เป็นไปอย่างคึกคัก ผู้คนในแวดวงสังคมชั้นสูงแต่งตัวอย่างไฮโซโก้หรูที่สุด เพื่อมาร่วมงานนี้ ผู้คนไม่ว่าจะเป็นคนใหญ่คนโตแค่ไหนก็ต้องมาร่วมงาน เพราะเป็นงานของลูกนักการเมืองระดับสูงท่านหนึ่ง และเค้าคนนี้ละเป้าหมายของเรา รถสีดำคันหรู ขับตรงมาจอดที่หน้าพรหมแดง แสงแฟลชรัวกระหน่ำไม่หยุด สาดแสงเจิดจรัสใสชุดสูทสีดำของบอดี้การ์ด แล้วในที่สุดเจ้าของงานก็ถึงเวลาเปิดเผยตัว สูทสีขาวสง่า ตัดเย็บอย่างปราณีตที่สุดจากห้องเสื้อชั้นสูง ในฝรั่งเศษ ผมถูกทาด้วยสเปร์ยจัดทรงผมอย่างดี อยู่ทรง ใบหน้านั่นนิ่งสงบ ทว่าแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์อย่างที่สุด
ความจริงแล้วผมไม่เห็นเขาหรอก แค่จดจำมาจากข่าวหลังจากนั้น งานของผมคือการเก็บกวาดงานของนักฆ่า จัดการนักฆ่าที่ทำงานอย่างยอดเยี่ยม แต่ถ้าหากผิดพลาดก็ไม่ต่างกัน ผมอีกฝากหนึ่งของประตู เขาไม่รู้ว่าผมอยู่ตรงนี้ ผมดักรอ จนกระทั่งเสียงปืนดัง จนสงบลงไป เสียงของการเก็บปืนไรเฟิ่ลเข้ามาแทนที รวดเร็ว สมเป็นมืออาชีพ ผมก็มืออาชีพเช่นกัน จัดการในขณะที่มืออาชีพเผลอ เวลาแห่งการดีใจ รีบร้อน เวลาแห่งการที่พร้อมจะเผยจุดอ่อนออกกมา กระสุดจากผมรุนแรงไม่ต่าง ด้วยระยะที่ไม่ไกล
สิ่งต่อไปที่ต้องทำคือปลอกกระสุน จากปืนสั้นของผม วางมันลงข้างๆเขา ศพที่แทบจะไร้เสียงกรีดร้องหรือความปวดร้าวก่อนสิ้นใจ บอกแล้วว่าผมมืออาชีพ เลือดไหลลงอย่างมีศิลปะ มันไม่เปรอะไปทั่ว มือที่ยังอุ่นๆแต่ไร้การเคลื่อนไหว ผมวางปืนไว้ข้างกายเขา บอกลาเพื่อนที่มารับงานจากผมครั้งสุดท้าย เงินมัดจำยังอยู่ดี ผมหยิบมันแล้วเดินจากไป