เมื่อก่อนตอนทำงานที่แรกผมก็อยู่บ้านครับ บ้านอยู่รามอินทรา ที่ทำงานอยู่พระราม 3
ตื่นเช้านั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างออกไปตลาด ต่อด้วยรถตู้ไปจตุจักร นั่งรถไฟใต้ดินต่อไปศูนย์สิริกิติ์
แล้วออกมาข้ามสะพานลอยข้ามแยกคลองเตย เพื่อนั่งรถเมล์ไปทำงาน ขาไปก็ 4 ต่อครับ
ขากลับก็ 4 ต่อเหมือนกัน แต่ขากลับนี่จะเหนื่อยกว่าตรงที่ต้องผ่านเซ็นทรัลลาดพร้าว
เมเจอร์รัชโยธิน เกษตร รถติดมาก บางครั้งขากลับอยู่บนรถตู้ 2.30 ชั่วโมงในวันที่ฝนตก
บางวันโชคไม่ดีหน่อยก็ไม่มีรถ ยืนรอรถเกือบชั่วโมงก็มี สรุปว่าวันหนึ่งผมใช้เวลาเดินทาง
ในการไปทำงานไปกลับวันละประมาณ 3.30-4 ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ ถึงบ้านอย่างไว 21.00
มีอยู่วันนึงผมออกจากที่ทำงาน 19.30 เคลียร์งานอยู่ ฝนตก รถติดมาก ไม่มีรถตู้เลย
กว่าจะถึงบ้าน 23.45 แทบขาดใจ ถามว่าเหนื่อยไหม เหนื่อยครับ แต่ไม่ท้อ
ผมเดินทางไปกลับแบบนี้เกือบ 2 ปี เพื่อนและหัวหน้าที่ทำงาน ไม่มีใครคิดว่าผมจะทนเดินทางได้ขนาดนี้
ผมว่าแรกๆก็เหนื่อยนะครับ แต่พอมันถึงจุดหนึ่งมันก็ชิน แล้วกลายเป็นเรื่องปกติไปเอง
ตอนนี้ผมได้งานใหม่ที่ดีกว่าเดิม แถวอุดมสุข ผมก็ยังอยู่บ้านครับ ไม่ได้หาหอเช่า
แต่โชคดีหน่อยที่ว่าตอนนี้มีรถขับแล้ว ก็ไม่ได้เหนื่อยเหมือนเมื่อก่อน
ขับรถไปทำงานไปกลับ วันละประมาณ 65 กิโลได้ ออกเช้าๆหน่อยรถจะได้ไม่ติด
หลายๆคนอาจจะสงสัยว่าทำไมผมไม่หาที่พักใกล้ๆที่ทำงานตั้งแต่ทำงานที่แรกแล้ว
คำตอบคือ ผมเป็นห่วงพ่อกับแม่ครับ สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ผมก็อยู่หอมา 4 ปีแล้ว
เดือนนึงกลับมาบ้านครั้งนึง กลับมาได้แปปเดียวก็ต้องกลับหอแล้ว ยิ่งช่วงสอบยิ่งไม่ได้กลับ
จนระยะหลังๆเริ่มรู้สึกว่าพ่อกับแม่เริ่มแก่ตัวลงอย่างเห็นได้ชัด
เลยตัดสินใจว่าจะขอใช้ชีวิตอยู่กับพ่อกับแม่ ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
อนาคตมันไม่แน่นอน เราไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีวันนี้ พรุ่งนี้ หรือเดือนหน้า หรืออาจจะไม่เกิด
แต่เชื่อไหม เวลาที่เลิกงานกลับมาบ้าน เห็นแม่ยิ้มแล้วบอกว่าแม่เตรียมทำกับข้าวอะไรไว้ให้
มันมีความสุขแบบบอกไม่ถูก นั่งกินข้าวพร้อมกันตอนเย็น พูดคุยกัน มันเป็นความสุขนะผมว่า
ทำงานกลับมาบ้านเหนื่อยๆ ความเหนื่อยมันหายไปตอนไหนไม่รู้
ตอนเช้าก่อนไปทำงานทุกเช้าผมจะเข้าไปกอดแม่ หอมแก้มแม่ แม่ก็จะให้พร ให้แคล้วคลาดปลอดภัย
ผมเลยอยากจะให้กำลังใจกับเพื่อนๆทุกคนที่ทำงานอยู่
ถ้าวันไหนรู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อ ลองนึกถึงพ่อกับแม่ของเราดูครับ ว่าตอนนี้ท่านสบายหรือท่านยังเหนื่อยอยู่
ถ้าท่านสบายแล้ว ก็ดีไปครับ แต่ถ้าท่านยังต้องทำงานหนักอยู่ เราจะได้มีกำลังใจสู้ต่อไป
ผมเองอาจไม่ได้เหนื่อยหรือลำบากเท่าเพื่อนๆอีกหลายๆคน ก็ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนครับ
อย่าลืมนะครับว่าคนที่รักและเป็นห่วงเรามากที่สุด ไม่ใช่แฟน หรือ เพื่อน แต่เป็นพ่อแม่
อย่าลืมแบ่งเวลาดูแล"คนที่รักเรา"บ้างนะครับ
เหนื่อยไหมครับ กับการเดินทางไปที่ทำงาน ถ้าเหนื่อยมาทางนี้ :)
ตื่นเช้านั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างออกไปตลาด ต่อด้วยรถตู้ไปจตุจักร นั่งรถไฟใต้ดินต่อไปศูนย์สิริกิติ์
แล้วออกมาข้ามสะพานลอยข้ามแยกคลองเตย เพื่อนั่งรถเมล์ไปทำงาน ขาไปก็ 4 ต่อครับ
ขากลับก็ 4 ต่อเหมือนกัน แต่ขากลับนี่จะเหนื่อยกว่าตรงที่ต้องผ่านเซ็นทรัลลาดพร้าว
เมเจอร์รัชโยธิน เกษตร รถติดมาก บางครั้งขากลับอยู่บนรถตู้ 2.30 ชั่วโมงในวันที่ฝนตก
บางวันโชคไม่ดีหน่อยก็ไม่มีรถ ยืนรอรถเกือบชั่วโมงก็มี สรุปว่าวันหนึ่งผมใช้เวลาเดินทาง
ในการไปทำงานไปกลับวันละประมาณ 3.30-4 ชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ ถึงบ้านอย่างไว 21.00
มีอยู่วันนึงผมออกจากที่ทำงาน 19.30 เคลียร์งานอยู่ ฝนตก รถติดมาก ไม่มีรถตู้เลย
กว่าจะถึงบ้าน 23.45 แทบขาดใจ ถามว่าเหนื่อยไหม เหนื่อยครับ แต่ไม่ท้อ
ผมเดินทางไปกลับแบบนี้เกือบ 2 ปี เพื่อนและหัวหน้าที่ทำงาน ไม่มีใครคิดว่าผมจะทนเดินทางได้ขนาดนี้
ผมว่าแรกๆก็เหนื่อยนะครับ แต่พอมันถึงจุดหนึ่งมันก็ชิน แล้วกลายเป็นเรื่องปกติไปเอง
ตอนนี้ผมได้งานใหม่ที่ดีกว่าเดิม แถวอุดมสุข ผมก็ยังอยู่บ้านครับ ไม่ได้หาหอเช่า
แต่โชคดีหน่อยที่ว่าตอนนี้มีรถขับแล้ว ก็ไม่ได้เหนื่อยเหมือนเมื่อก่อน
ขับรถไปทำงานไปกลับ วันละประมาณ 65 กิโลได้ ออกเช้าๆหน่อยรถจะได้ไม่ติด
หลายๆคนอาจจะสงสัยว่าทำไมผมไม่หาที่พักใกล้ๆที่ทำงานตั้งแต่ทำงานที่แรกแล้ว
คำตอบคือ ผมเป็นห่วงพ่อกับแม่ครับ สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ผมก็อยู่หอมา 4 ปีแล้ว
เดือนนึงกลับมาบ้านครั้งนึง กลับมาได้แปปเดียวก็ต้องกลับหอแล้ว ยิ่งช่วงสอบยิ่งไม่ได้กลับ
จนระยะหลังๆเริ่มรู้สึกว่าพ่อกับแม่เริ่มแก่ตัวลงอย่างเห็นได้ชัด
เลยตัดสินใจว่าจะขอใช้ชีวิตอยู่กับพ่อกับแม่ ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
อนาคตมันไม่แน่นอน เราไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีวันนี้ พรุ่งนี้ หรือเดือนหน้า หรืออาจจะไม่เกิด
แต่เชื่อไหม เวลาที่เลิกงานกลับมาบ้าน เห็นแม่ยิ้มแล้วบอกว่าแม่เตรียมทำกับข้าวอะไรไว้ให้
มันมีความสุขแบบบอกไม่ถูก นั่งกินข้าวพร้อมกันตอนเย็น พูดคุยกัน มันเป็นความสุขนะผมว่า
ทำงานกลับมาบ้านเหนื่อยๆ ความเหนื่อยมันหายไปตอนไหนไม่รู้
ตอนเช้าก่อนไปทำงานทุกเช้าผมจะเข้าไปกอดแม่ หอมแก้มแม่ แม่ก็จะให้พร ให้แคล้วคลาดปลอดภัย
ผมเลยอยากจะให้กำลังใจกับเพื่อนๆทุกคนที่ทำงานอยู่
ถ้าวันไหนรู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อ ลองนึกถึงพ่อกับแม่ของเราดูครับ ว่าตอนนี้ท่านสบายหรือท่านยังเหนื่อยอยู่
ถ้าท่านสบายแล้ว ก็ดีไปครับ แต่ถ้าท่านยังต้องทำงานหนักอยู่ เราจะได้มีกำลังใจสู้ต่อไป
ผมเองอาจไม่ได้เหนื่อยหรือลำบากเท่าเพื่อนๆอีกหลายๆคน ก็ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคนครับ
อย่าลืมนะครับว่าคนที่รักและเป็นห่วงเรามากที่สุด ไม่ใช่แฟน หรือ เพื่อน แต่เป็นพ่อแม่
อย่าลืมแบ่งเวลาดูแล"คนที่รักเรา"บ้างนะครับ