ขออธิบายคร่าวๆนะคะ คือโดยส่วนตัวแล้วดิฉันค่อนข้างเป็นคนจริงจังกับชีวิตมาก ไม่รู้ว่าคาดหวังสูงหรือป่าวนะคะ
นิสัยส่วนใหญ่ตั้งแต่เด็กดิฉันเป็นคนชอบอ่านหนังสือมากค่ะ โดยเฉพาะพวกหนังสือฮาวทู การวางแผนชีวิต และจิตวิทยาทั่วๆไป
ทางบ้านดิฉันแต่ต้นมาเดิมทีทำธุรกิจส่วนตัว ถือว่าประสบความสำเร็จในระดับหนึ่งไม่ได้ถึงกับร่ำรวยมากมาย พอไปเมืองนอกได้
แต่พอมาถึงรุ่นพ่อแม่ของดิฉันทุกอย่างกลับล้มเหลวครอบครัวแตกแยก ดิฉันจึงต้องอยู่กับญาติๆไม่ได้โตมากับพ่อแม่
แต่ดิฉันก็เป็นนักเรียนเรียนดีสร้างชื่อให้โรงเรียนมาตลอดสมัยเด็กๆ ดิฉันทำงานพิเศษตลอดเวลาที่มีเวลาว่าง
จนดิฉันได้รับการอุปการะจากผู้มีพระคุณมากๆท่านหนึ่งมาตลอดจนจบมหาวิทยาลัยและดิฉันก็รักท่านมากๆ
ไม่ว่าจะทำอะไรในชีวิตดิฉันจะนึกถึงท่านตลอดเวลา อีกนิสัยหนึ่งดิฉันเป็นคนเก็บควารู้สึกมากเป็นคนไม่แสดงออกเลย
ทั้งยังเป็นคนพูดน้อยขี้เกรงใจ ไม่มั่นใจในตัวเองเลย แต่คนภายนอกมักจะมองดิฉันว่าเป็นคนเข้มแข็งมั่นใจและเก่ง
แต่ในใจดิฉันทุกๆครั้งดิฉันจะรู้สึกเสมอๆว่าตัวเองไม่มีใครรักเลย และที่อยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะดิฉันรักผู้มีพระคุณของดิฉันมาก
ซึ่งท่านก็ไม่ได้เป็นญาติและไม่ใช่พ่อแม่ของดิฉันแต่อย่างใด ดิฉันมีความสุขอยู่อย่างเดียวคือเวลาได้เจอผู้มีพระคุณของดิฉัน
ได้ทำให้ท่านภูมิใจได้ทำให้ท่านดีใจ แค่เห็นรูปท่านดิฉันก็ยังยิ้มได้ ท่านก็มีครอบครัวมีวิถีชีวิตของท่าน นานๆครั้งจึงมีโกาสได้เยี่ยมเยียน
และเวลาที่ดีฉันต้องใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ดิฉันมักมีอาการเครียดบ่อยๆจนถึงไม่อยากทำอะไรเลย ดิฉันมักรู้สึกเดียวดายในชีวิตไม่มีใครเลย
ไม่มีใครรักฉันแม้ฉันจะพยายามทำตัวเองให้ดีให้เก่งมากมายแค่ไหนก็ตาม เฮ้อออ จบเพียงเท่านี้ก่อนนะคะ ขอบคุณทุกๆคนนะคะที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ อย่างน้อยดิฉันก็ยังรู้สึกว่ามีคนรับฟังดิฉัน และจะน้อมรับคำแนะนำของทุกๆคอมเม้นนะคะ ^^
ทำไมฉันถึงได้เป็นคนวิตกกังวลคิดมากตลอดเวลา รู้สึกทุกข์มากค่ะ
นิสัยส่วนใหญ่ตั้งแต่เด็กดิฉันเป็นคนชอบอ่านหนังสือมากค่ะ โดยเฉพาะพวกหนังสือฮาวทู การวางแผนชีวิต และจิตวิทยาทั่วๆไป
ทางบ้านดิฉันแต่ต้นมาเดิมทีทำธุรกิจส่วนตัว ถือว่าประสบความสำเร็จในระดับหนึ่งไม่ได้ถึงกับร่ำรวยมากมาย พอไปเมืองนอกได้
แต่พอมาถึงรุ่นพ่อแม่ของดิฉันทุกอย่างกลับล้มเหลวครอบครัวแตกแยก ดิฉันจึงต้องอยู่กับญาติๆไม่ได้โตมากับพ่อแม่
แต่ดิฉันก็เป็นนักเรียนเรียนดีสร้างชื่อให้โรงเรียนมาตลอดสมัยเด็กๆ ดิฉันทำงานพิเศษตลอดเวลาที่มีเวลาว่าง
จนดิฉันได้รับการอุปการะจากผู้มีพระคุณมากๆท่านหนึ่งมาตลอดจนจบมหาวิทยาลัยและดิฉันก็รักท่านมากๆ
ไม่ว่าจะทำอะไรในชีวิตดิฉันจะนึกถึงท่านตลอดเวลา อีกนิสัยหนึ่งดิฉันเป็นคนเก็บควารู้สึกมากเป็นคนไม่แสดงออกเลย
ทั้งยังเป็นคนพูดน้อยขี้เกรงใจ ไม่มั่นใจในตัวเองเลย แต่คนภายนอกมักจะมองดิฉันว่าเป็นคนเข้มแข็งมั่นใจและเก่ง
แต่ในใจดิฉันทุกๆครั้งดิฉันจะรู้สึกเสมอๆว่าตัวเองไม่มีใครรักเลย และที่อยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะดิฉันรักผู้มีพระคุณของดิฉันมาก
ซึ่งท่านก็ไม่ได้เป็นญาติและไม่ใช่พ่อแม่ของดิฉันแต่อย่างใด ดิฉันมีความสุขอยู่อย่างเดียวคือเวลาได้เจอผู้มีพระคุณของดิฉัน
ได้ทำให้ท่านภูมิใจได้ทำให้ท่านดีใจ แค่เห็นรูปท่านดิฉันก็ยังยิ้มได้ ท่านก็มีครอบครัวมีวิถีชีวิตของท่าน นานๆครั้งจึงมีโกาสได้เยี่ยมเยียน
และเวลาที่ดีฉันต้องใช้ชีวิตด้วยตัวเอง ดิฉันมักมีอาการเครียดบ่อยๆจนถึงไม่อยากทำอะไรเลย ดิฉันมักรู้สึกเดียวดายในชีวิตไม่มีใครเลย
ไม่มีใครรักฉันแม้ฉันจะพยายามทำตัวเองให้ดีให้เก่งมากมายแค่ไหนก็ตาม เฮ้อออ จบเพียงเท่านี้ก่อนนะคะ ขอบคุณทุกๆคนนะคะที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ อย่างน้อยดิฉันก็ยังรู้สึกว่ามีคนรับฟังดิฉัน และจะน้อมรับคำแนะนำของทุกๆคอมเม้นนะคะ ^^