ตั้งแต่ทะเลาะกับแฟนบ่อยๆ... จนมาถึงตอนนี้ เลิกกันได้ 3-4 เดือนแล้ว รู้สึกชีวิตมันหดหู่จังค่ะ
ทำอะไรก็ไม่มีความสุข ไม่อยากกิน ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
เวลาเจอปัญหาบางอย่างรู้สึกว่าเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก
...ไม่รู้จะไปปรึกษาใคร ตอนมีแฟนเราก็ปรึกษาเค้าตลอด เราไ่ม่มีเพื่อนด้วยแหละ
จริงจังกับใคร ก็ไม่มีใครจริงใจตอบ คิดแล้วท้อ..ค่ะ
ตอนนี้ตกงานแล้วด้วย...อยู่ดีๆ เราก็เบื่อขึ้นมาเฉยๆ เจอเจ้านายกดดันด้วย
เราลาออกเฉยเลย...พอแม่รู้ว่าออกงานงาน ก็ทำน้ำเสียงซีเรียส
ก็เราุทุกข์อะ เหมือนเป็นโรคซึมเศร้า บางทีเราก็ร้องไห้ออกมาเฉยๆ
....เวลาเจอใครบ่น ใครว่า โดยเฉพาะเจ้านาย เรามีความรู้สึกว่าความอดทนต่ำ
อยากร้องไห้ ทั้งๆ ที่บางครั้งก็ไม่ได้รุนแรงอะไรมากมาย แต่เรากลับทนไ่ม่ได้
เชื่อมั้ยคะ ตอนนี้เราอยากไปปฏิบัติธรรมมากๆ บางทีคิดอยากบวชชีให้รู้แล้วรู้รอด
แต่ก็ยังห่วงแม่อยู่...แต่ตอนนี้เราก็ตกงาน เรารู้ว่าแม่คงเครียด เพราะเราโตแล้วแต่ทำอะไรกลับไม่รู้จักคิด
...แม่คิดว่าเราความอดทนต่ำ ซึ่งมันก็คงจริง...ความรู้สึกมันไม่ยินดียินร้ายอะไรค่ะ
อยากจะอยู่เฉยๆ ไม่อยากคุยกับใคร เราควรไปพบแพทย์มั้ยคะ
เพราะรู้สึกว่าอาการเราหนักมาก วันๆ เราไม่อยากกินอะไรเลยค่ะ อยากจะนั่งอยู่เฉยๆ
ไม่อยากทำงาน ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากยุ่งกับใคร...รู้สึกเสียความมั่นใจไปเยอะ
เมื่อก่อนเราจะเป็นคนมีความมั่นใจในตัวเอง เป็นผู้หญิงเก่ง แต่เดี๋ยวนี้เราเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
ตั้งแต่เราเลิกกับแฟน...ลึกๆ เราก็รู้สึกผิด เราทำใจไม่ได้ ...แต่อีกใจก็คิดว่าเราตัดสินใจถูก
ยิ่งเรามาเจอเจ้านายที่ไม่ให้เราแสดงความคิดเห็นอะไร ...ทำผิดก็ด่า ก็ว่าตลอด
เราเลยยิ่งเครียดอะ จิตเลยหลุด...อยู่ดีๆ ก็ออกมาเฉยๆ ไม่อยากทำงานแล้ว...เครียดมากทำไงดีคะ
อยากกลับไปเป็นคนเดิมไวๆ ...หรือว่าเราต้องไปหาจิตแพทย์ หรือแค่ไปปฏิบัติธรรม...
...บางครั้งมีแ่ว่บๆ ไม่อยากมีชีวิตอยู่ จะได้ไม่ต้องทุกข์...แต่ก็ไม่ได้คิดฆ่าตัวตายนะคะ
แค่ไม่อยากรับรู้อะไรแค่นั้นเองค่ะ...เราขี้แพ้มากเลยใช่มั้ยคะ ทุึกวันนี้เราเจอปัญหาอะไร ก็หนีๆๆๆๆๆ
สุดท้ายก็ไม่พ้นความทุกข์อยู่ดี... ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ T^T
เคยเป็นมั้ยคะ ทำอะไรก็หดหู่ เซ็ง ไม่มีความสุขเลย....
ทำอะไรก็ไม่มีความสุข ไม่อยากกิน ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
เวลาเจอปัญหาบางอย่างรู้สึกว่าเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก
...ไม่รู้จะไปปรึกษาใคร ตอนมีแฟนเราก็ปรึกษาเค้าตลอด เราไ่ม่มีเพื่อนด้วยแหละ
จริงจังกับใคร ก็ไม่มีใครจริงใจตอบ คิดแล้วท้อ..ค่ะ
ตอนนี้ตกงานแล้วด้วย...อยู่ดีๆ เราก็เบื่อขึ้นมาเฉยๆ เจอเจ้านายกดดันด้วย
เราลาออกเฉยเลย...พอแม่รู้ว่าออกงานงาน ก็ทำน้ำเสียงซีเรียส
ก็เราุทุกข์อะ เหมือนเป็นโรคซึมเศร้า บางทีเราก็ร้องไห้ออกมาเฉยๆ
....เวลาเจอใครบ่น ใครว่า โดยเฉพาะเจ้านาย เรามีความรู้สึกว่าความอดทนต่ำ
อยากร้องไห้ ทั้งๆ ที่บางครั้งก็ไม่ได้รุนแรงอะไรมากมาย แต่เรากลับทนไ่ม่ได้
เชื่อมั้ยคะ ตอนนี้เราอยากไปปฏิบัติธรรมมากๆ บางทีคิดอยากบวชชีให้รู้แล้วรู้รอด
แต่ก็ยังห่วงแม่อยู่...แต่ตอนนี้เราก็ตกงาน เรารู้ว่าแม่คงเครียด เพราะเราโตแล้วแต่ทำอะไรกลับไม่รู้จักคิด
...แม่คิดว่าเราความอดทนต่ำ ซึ่งมันก็คงจริง...ความรู้สึกมันไม่ยินดียินร้ายอะไรค่ะ
อยากจะอยู่เฉยๆ ไม่อยากคุยกับใคร เราควรไปพบแพทย์มั้ยคะ
เพราะรู้สึกว่าอาการเราหนักมาก วันๆ เราไม่อยากกินอะไรเลยค่ะ อยากจะนั่งอยู่เฉยๆ
ไม่อยากทำงาน ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากยุ่งกับใคร...รู้สึกเสียความมั่นใจไปเยอะ
เมื่อก่อนเราจะเป็นคนมีความมั่นใจในตัวเอง เป็นผู้หญิงเก่ง แต่เดี๋ยวนี้เราเปลี่ยนไปเป็นคนละคน
ตั้งแต่เราเลิกกับแฟน...ลึกๆ เราก็รู้สึกผิด เราทำใจไม่ได้ ...แต่อีกใจก็คิดว่าเราตัดสินใจถูก
ยิ่งเรามาเจอเจ้านายที่ไม่ให้เราแสดงความคิดเห็นอะไร ...ทำผิดก็ด่า ก็ว่าตลอด
เราเลยยิ่งเครียดอะ จิตเลยหลุด...อยู่ดีๆ ก็ออกมาเฉยๆ ไม่อยากทำงานแล้ว...เครียดมากทำไงดีคะ
อยากกลับไปเป็นคนเดิมไวๆ ...หรือว่าเราต้องไปหาจิตแพทย์ หรือแค่ไปปฏิบัติธรรม...
...บางครั้งมีแ่ว่บๆ ไม่อยากมีชีวิตอยู่ จะได้ไม่ต้องทุกข์...แต่ก็ไม่ได้คิดฆ่าตัวตายนะคะ
แค่ไม่อยากรับรู้อะไรแค่นั้นเองค่ะ...เราขี้แพ้มากเลยใช่มั้ยคะ ทุึกวันนี้เราเจอปัญหาอะไร ก็หนีๆๆๆๆๆ
สุดท้ายก็ไม่พ้นความทุกข์อยู่ดี... ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ T^T