กลางเดือนนี้จะไม่ได้เป็นมนุษย์เงินเดือนแล้ว ใจหายจริงๆ

ชีวิตหน้าที่การงานกำลังไปด้วยดี แต่คุณพ่อป่วยหนักเป็นเบาหวาน และมีแผลที่เท้าต้องตัดเท้าทิ้ง คุณแม่เองก็บ่นว่าตอนนี้ดูแลคนเดียวไม่ไหวแล้ว   ถ้าเปิดเทอมขึ้นมาจะยิ่งลำบากกว่านี้อีก จะต้องวิ่งไปสอนและวิ่งกลับมาดูแลคุณพ่อ

สุดท้ายเลยตัดสินทิ้งอนาคตงานที่รัก ไว้แค่นี้เพื่อกลับไปดูแลคุณพ่อจริงจัง ช่วยแบ่งเบาภาระคุณแม่ อย่างน้อยก็จนกว่าน้องๆจะทำเรื่องย้ายกลับมาดูแลต่อได้

ชีวิตคนเรามักมีเรื่องให้ประหลาดใจตลอด เมื่อสัปดาห์ก่อนยังนั่งคิดงานอยู่เลยว่าไตรมาสหน้าจะทำอะไร

เราเชื่อว่าสิ่งที่เราทำถูกต้อง ซักวันนึงเราคงมีโอกาสได้กลับมาทำงานที่ในสายงานที่เรารักอีก