ผมทำงานใน รพ.รัฐ แห่งหนึ่ง หน้าที่หลักๆก็คือทำประวัติและส่งแฟ้มประวัติไปแผนกต่างๆ
โดยส่วนตัวแล้วผมเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก เวลาทำงานก็แทบจะทำงานอย่างเดียวไม่ค่อยคุยเล่นนอกเรื่องเลย
ข้อเสีย อีกประเด็นคือผมเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจใคร บางครั้งก็อาจจะไม่ได้ทักทายใครเป็นประจำ ยิ่งกับแพทย์หรือหมอ ซึ่งจากสายงานแทบจะไม่ได้มีโอกาสพูดคุยกันเลย

วันนี้ผมถูกหมอคลินิกพิเศษท่านหนึ่ง เรียกไปคุยในห้องตรวจ (เป็นห้องตรวจคนไข้รวมและมีคนไข้นั่งคอยในห้องนั้นอยู่ด้วยเป็นสิบๆคน)
ท่านถามผมว่าหลบท่านทำไม สวัสดีท่านครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่? (แน่นอนว่าผมจำไม่ได้) ท่านถามอีกว่ามีปัญหากับคนไข้หรือเปล่า (ผมยิ่งงงว่าไปเกี่ยวกับคนไข้ยังไง) ผมอธิบายท่านว่ากับคนไข้ไม่มีปัญหาครับ แทบจะเดินก้มหัวให้คนไข้ทุกคนด้วยซ้ำเพราะผมให้เกียรติคนไข้ ท่านเลยว่าผมว่า ให้เกียรติคนไข้ทำไม ทำไมไม่ให้เกียรติหมอ ผมจบประเด็นไปว่าหมอคงเข้่าใจผิดคิดว่าผมมี Conflict กับท่าน

เพียงแต่ถ้าเป็นคนในที่ทำงานแล้ว ถ้าไม่ได้เดินผ่านกันผมก็แทบจะไม่ได้ทักทายหรือสวัสดีอยู่แล้ว (ยอมรับว่าเป็นข้อเสียของผมครับ และประโยคนี้ผมไม่ได้บอกหมอไป)

ผมเดินออกไปแล้วต้องไปหลบในห้องเก็บของร้องไห้ไม่ให้คนอื่นเห็น ผมคงไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้ถ้าหมอท่านเรียกไปคุยกัน 2 ต่อ 2

ทำงานเงินเดือนไม่มาก ต้องเลี้ยงแม่อีกคน ต้องทนเห็นคนอื่นถือของที่เราอยากได้แต่ไม่มีทางซื้อ แค่อยู่ให้เดือนชนเดือนได้ก็ลำบากแล้ว สิ่งที่ทำได้ในที่ทำงานคือทำงานเต็มที่ แ่ต่บางทีเรากลับไม่ได้ใจเพื่อนร่วมงาน บางคนคุยเล่นซื้อของมาฝากแต่งานไม่ค่อยทำ กลับมีคนรักมากกว่า โลกนี้อยู่ยากสำหรับคนที่ชอบหรือทำอะไรที่่ไม่เหมือนใครจริงๆครับ