ตอนนี้เราท้อใจมาก ทำไมแม่ของเราถึงไม่เห็นใจเราบ้าง เราทำทุกอย่างเพื่อเค้า

เราเป็นแม่ค้ามีร้านขายของ รายได้ต่อเดือนก็ดีมาก พอๆกับไปทำงานข้างนอก ตำแหน่งสูงๆ ได้เลย รายได้เกือบ 3 หมื่น แต่อยู่มาวันนึง มีร้านเปิดใกล้ๆ ลูกค้าที่เคยมีเยอะ ก้อเฉลี่ยแบ่งๆ กันไป แต่รายได้เราก้อยังดีอยู่ แต่แม่ของเราไม่เข้าใจเราเลย หาว่าที่ลูกค้าไปร้านอื่นเพราะเราทำของขายไม่ดี ไม่ได้เรื่อง ไม่สะอาดบ้าง เค้าบอกว่าเค้าอายแทน  ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่เลย ความผิดของเราใช่ไหมที่ทำให้ลูกค้ามาร้านน้อยลง ลูกค้าก้อยังมีมาเรื่อยๆ เพียงแต่ไม่ได้ยกขบวนมาจนล้นร้าน แค่นั้น คำพูดที่เค้าพูดมันทำร้ายจิตใจเรามาก นอนร้องไห้มาทั้งวันทั้งคืน ก้อยังปวดใจอยู่แบบนี้ ถ้าเป็นชาวบ้านหรือคนอื่นว่า เราจะไม่เสียใจเลย เราจะมีแรงด้วยซ้ำแต่นี้เป็นคนในครอบครัวเราเอง คนที่เรายอมทำทุกสิ่งทุกอย่างให้ ยอมหาเงินเพื่อดาวน์รถ ผ่อนเอง รับผิดชอบค่าไฟ ค่าน้ำ ในบ้าน คนเีดียว เราอายุ 25 เรียนจบมาก้อทำงานเลย ไม่เคยขอตังสักบาทตั้งแต่จบมา เรายอมทำทุกอย่างขนาดนี้ เค้ายังไม่พอใจใช่ไหม หรือว่าเราต้องทำยังไง