แดดสุดท้าย ก่อนพักกายพลบค่ำ ฟ้าสีดำคลี่พืนคลุมแผ่นดินหนาว By olympus E510

เงียบเศร้าร่มเงาบนถนนเก่าแก่ เคลื่อนไหวราวสิ่งมีชีวิต แดดหนาว,พลบค่ำ ระเหิรหก...เจ้านกกระจิบ แว่วระฆังเหง่งหง่างจากที่ใดสักแห่ง สัมผัสลมหนาวแหบแห้งริมฝีปาก ฟ้าคงเป็นเช่นฟ้า บางใบไม้ชรา...ระบำลม ร่มเงา

กลางคลื่นเคล้าลมคลั่ง เรือฝันยังพาผันไป แดดล้อมขอบฟ้าไกล ใจยังลอยละเมอฝัน เสียงคลื่นดังกล่อมจิต พาให้คิดถึงคืนวัน เหงื่อเค็มเจือเกลียวกัน คือชีวันกลางท้องชล ค่ำมืดดาวพราวฟ้า ลมพัดมาพาใจวน เหมือนเสีย

แสงสุดท้ายคล้อยต่ำค่ำใกล้เร้น ลมเย็นเล่นริ้วน้ำระยับฝัน คลื่นกระทบไม้เก่าดังรำพัน บ้านตรงนั้นนิ่งเงียบเยียบทั้งเรือน เถาวัลย์เลื้อยคลุมชายชายคาเก่า เหมือนโอบเงาอดีตไว้ไม่เลือน หน้าต่างปิดแง้มค้างกลาง

ดาวร่วงหล่นพ้นฟ้าในค่ำหนึ่ง ความคิดถึงแผ่วเบาเฝ้าผลาญฝัน เสียงลมเหงาเคล้าใจให้ไหวสั่น เมื่อภาพนั้นย้อนกลับในนิทรา เธอจากไปไกลลับดั่งสายหมอก แต่ใจบอกทุกคืนไม่หายหา ยังฝากรักไว้ใต้แสงจันทรา ให้ดวงฟ้ารู

สิบปีผ่านกลางคลื่นและลมกล้า เหงื่อเค็มเคล้าผืนฟ้าทะเลใหญ่ เรือแล่นฝ่าโขดหินทุกแห่งไกล จวบจนใจเริ่มล้าในคราวนี้ แสงตะวันเคยแผดบนฟ้าร้อน เคยหลับตานอนฟังคลื่นแทนเสียงฝันดี เคยยิ้มให้ฟ้าหลังพายุที่เคยมี

เช้าวันนั้น แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามาในห้องพักเล็ก ๆ ที่ยามินทร์เช่าไว้ เขาตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกอึดอัดจากฝันเมื่อคืน ความทรงจำยังติดค้างอยู่ในใจ เสียงชายชุดขาวยังดังก้อง “เลือกเปิดปร

  คาเฟ่เล็กริมถนนฝั่งตรงข้ามมหาวิทยาลัยในยามค่ำ เงียบสงัดจนได้ยินเสียงเก้าอี้ไม้เสียดสีกับพื้นปูน ยามินทร์นั่งรออยู่ก่อน ใบหน้าอิดโรยจากการนอนไม่หลับติดต่อกันหลายคืน มัชฌามาถึงเป็นคนแรก เธอวางกระ