แดดสุดท้าย ก่อนพักกายพลบค่ำ ฟ้าสีดำคลี่พืนคลุมแผ่นดินหนาว By olympus E510

เงียบเศร้าร่มเงาบนถนนเก่าแก่ เคลื่อนไหวราวสิ่งมีชีวิต แดดหนาว,พลบค่ำ ระเหิรหก...เจ้านกกระจิบ แว่วระฆังเหง่งหง่างจากที่ใดสักแห่ง สัมผัสลมหนาวแหบแห้งริมฝีปาก ฟ้าคงเป็นเช่นฟ้า บางใบไม้ชรา...ระบำลม ร่มเงา

เช้าวันนั้น— ยามินทร์เดินไปที่ห้องพักของมัชฌาในโรงแรม บรรยากาศเช้านั้นดูไม่สดใสเอาซะเลย เขาเคาะประตูอยู่พักใหญ่ ไม่มีเสียงตอบรับ มือที่แตะบานไม้เย็นเยียบจนปลายนิ้วชา “ไม่ได้ล็อก?” เม

มัชฌาสะดุ้งตื่นขึ้นมาในความมืดสลัวของห้องพัก เสียงเรื่องปรับอากาศยังคงทำงานเบา ๆ ผสมกับแสงไฟวาบวับจากโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้ ทั้งห้องมีเพียงแสงสีฟ้าเย็นเฉียบกระพริบสะท้อนผนัง บนหน้าจอ…ผู้ประกาศข

เช้าวันนั้น แสงแดดลอดผ่านหน้าต่างกระจกเข้ามาในห้องพักเล็ก ๆ ที่ยามินทร์เช่าไว้ เขาตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกอึดอัดจากฝันเมื่อคืน ความทรงจำยังติดค้างอยู่ในใจ เสียงชายชุดขาวยังดังก้อง “เลือกเปิดปร

ซีกโลกเหนือ ยิ่งยุโรปเหนือหรือพื้นที่ใกล้ขั้วโลกเหนือ จะยิ่งมีจำนวนคนที่มีอาการซึมเศร้า หดหู่ในช่วงหน้าหนาวมากขึ้นเท่านั้นเลยครับ มันเลยเป็นเหตุผลนึงมั้งครับที่หลายคน ถ้ามีโอกาสก็จะไปเที่ยวประเทศเมื

  มินนั่งนิ่งอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊ก ข้อความจาก Macha407 ที่เพิ่งโพสต์เมื่อคืนยังคงก้องอยู่ในหัว “ฉันเห็นนายในฝันด้วย…นายยืนอยู่ตรงนั้น” เขาอ่านข้อความนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้สึกเหมือ

  คาเฟ่เล็กริมถนนฝั่งตรงข้ามมหาวิทยาลัยในยามค่ำ เงียบสงัดจนได้ยินเสียงเก้าอี้ไม้เสียดสีกับพื้นปูน ยามินทร์นั่งรออยู่ก่อน ใบหน้าอิดโรยจากการนอนไม่หลับติดต่อกันหลายคืน มัชฌามาถึงเป็นคนแรก เธอวางกระ