เคยคิดว่า ตัวเองเหมือนที่ผ่านมาอยู่ในแต่กะลาบ้างไหม

ผมแต่งรถขาย ซื้อมาขายไป แต่คิดมาตลอดว่า เราหัวคิดดี แนวคิดเรายอดเยี่ยม ใครๆได้ยินได้เห็นเป็นต้องอดทึ่งไม่ได้

หน้าที่การงานในบริษัท เราหัวไว ฉลาดเป็นกรด ใครๆก็ชม เจ้านายเยินยอ เพื่อนร่วมงานทึ่ีงในตัวเรา ลูกน้องประทับใจ

บริษัทส่วนตัวที่เราลงมือทำเอง มันมีช่องทาง มันช่างสดใสมันเจ๋งกว่าใครๆ เอาไปคุยกับแบงค์ แบงค์ชื่นชมว่ามันเยี่ยมมาก น่าสนับสนุน

แต่

ทั้งหมดนี้ ไม่เคยนึกเลยว่า เหมือนเราเป็นแค่กบตัวเล็กๆ ที่โดนกะลาครอบแล้วเราลำพองตัว เพราคนข้างนอกกะลาคอยป้อนคำเยินยอมาให้

เราคิดเอง เออเองว่าสิ่งที่ได้รับทั้งหมดนั้นมันยอดเยี่ยมกว่าใคร มันมีทางสำเร็จอย่างยิ่งยวด

จนกระทั่ง มาจนคำพูดแค่ไ่ม่กี่คำ ของคนเพียงคนเดียว แม้เขาจะชื่นชมเรา แต่ประโยคง่ายๆประโยคเดียว

"ทำไมฟังแต่คำยอของคนอื่น ไม่มีจุดยืนเป็นของตัวเองเลย"

เพราะที่ผ่านมา เราคิดว่ามันโคตรอัจฉริยะ เราทำได้สารพัดประโยชน์ แต่แค่ประโยคง่ายๆของผู้หญิงเพียงคนเดียว

ประโยคนี้ได้รับนี้ ได้รับมาพักใหญ่ๆแล้ว แต่เหมือนจู่ๆ มันเพิ่งคิดได้ เหมือนมีหลอดไฟปิ๊ง ขึ้นมาบนหัว มันสว่าง มันจรัส

รู้สึกว่า กำลังโงหัวออกจากกะลา




คุณเคยคิดว่าตัวเองเก่งที่สุดไหม (ซื่อสัตย์กับตัวเองครับ) แล้วรู้ไหมว่า จริงๆแล้วคุณไม่ได้เก่งที่สุด เพราะมันมีคนเก่งกว่าคุณมากเหลือเกิน