ละครดีๆ ที่
พระเอกนางเอก ไม่ต้องตบจูบ
ไม่มีบทรักต้องปล้ำ
ไม่มีนางร้าย
ไม่มีเสียงกรี๊ดกร๊าดแปดหลอด
แต่ให้ความรู้สึกถึง ความรัก ความเศร้า ได้
เข้ามาเพิ่มเติมค่ะ
ตอนนั้นไอทีวีดูไม่ได้บ้าง ได้บ้าง เรื่องไม่ปะติดปะต่อ เลยอ่านเรื่องย่อ
มาตาดูในยูทูป ก็ไม่ครบ มีไม่กี่ตอน
ตามล่าหาหนังสือมาอ่าน บอกตามตรง เห็นตอนจบละครแล้ว ไม่กล้าอ่านหนังให้จบเล่ม ได้แต่กอดหนังสือ
ตอนนี้ค้างเติ่งตอนมะนาวยุมะเฟืองให้ไปนอกอยู่
มันสะเทือนใจ ดูกี่ทีๆก็น้ำตาซึม ยิ่งตอนจบเห็นภาวัชร้องไห้ ก็ปวดใจตาม ยิ่งมีเพลงพี่ตองคลอๆ ไปด้วย
พวกแกมีเวลาอยู่ด้วยกันตั้งนาน ทำไมเพิ่งมารู้ใจกันตอนตายวะ ไม่เข้าใจ
ตอนนั้น ละครมาถ่ายทำที่ มหาวิทยาลัยของเราด้วย (ช่วงนั้นเป็นนักศึกษาเหมือนภาวัชกับมะเฟืองเลยอินเข้าไปอีก)
หลายฉากที่เห็น ทำให้นึกถึงตอนเป็นนักศึกษา และมีความรักที่ไม่ต่างอะไรกะมะเฟืองเร๊ย (เบร๊ย)
กว่าจะรู้ใจตัวเอง ก็เห็นเขาจูงลูกเข้าโรงเรียนอนุบาลแระ


อยากดูละครดีๆ อย่าง ถนนสายหัวใจ จะมีค่ายไหนนำมารีเมคบ้างมั๊ย
พระเอกนางเอก ไม่ต้องตบจูบ
ไม่มีบทรักต้องปล้ำ
ไม่มีนางร้าย
ไม่มีเสียงกรี๊ดกร๊าดแปดหลอด
แต่ให้ความรู้สึกถึง ความรัก ความเศร้า ได้
เข้ามาเพิ่มเติมค่ะ
ตอนนั้นไอทีวีดูไม่ได้บ้าง ได้บ้าง เรื่องไม่ปะติดปะต่อ เลยอ่านเรื่องย่อ
มาตาดูในยูทูป ก็ไม่ครบ มีไม่กี่ตอน
ตามล่าหาหนังสือมาอ่าน บอกตามตรง เห็นตอนจบละครแล้ว ไม่กล้าอ่านหนังให้จบเล่ม ได้แต่กอดหนังสือ
ตอนนี้ค้างเติ่งตอนมะนาวยุมะเฟืองให้ไปนอกอยู่
มันสะเทือนใจ ดูกี่ทีๆก็น้ำตาซึม ยิ่งตอนจบเห็นภาวัชร้องไห้ ก็ปวดใจตาม ยิ่งมีเพลงพี่ตองคลอๆ ไปด้วย
พวกแกมีเวลาอยู่ด้วยกันตั้งนาน ทำไมเพิ่งมารู้ใจกันตอนตายวะ ไม่เข้าใจ
ตอนนั้น ละครมาถ่ายทำที่ มหาวิทยาลัยของเราด้วย (ช่วงนั้นเป็นนักศึกษาเหมือนภาวัชกับมะเฟืองเลยอินเข้าไปอีก)
หลายฉากที่เห็น ทำให้นึกถึงตอนเป็นนักศึกษา และมีความรักที่ไม่ต่างอะไรกะมะเฟืองเร๊ย (เบร๊ย)
กว่าจะรู้ใจตัวเอง ก็เห็นเขาจูงลูกเข้าโรงเรียนอนุบาลแระ