คือเรื่องมันมีอยู่ว่าวันที่ 16 เมษามันมีสรงน้ำพระที่หมู่บ้านครับ
ผมไไปถึงงานบ่ายๆ เพราะตอนเช้าไปหาดมา
แล้วพอลงรถ ผมก็มายืนอิงข้างรถอยู่ คือลงจากรถมายืนดูแดนเซอร์บนเวทีครับแต่ตัวอิงรถอยู่
แล้วตอนนั้นผมก็เงยหน้าไปสบตากับสายตาคู่หนึ่งครับ
พี่เค้าเป็นรุ่นพี่โรงเรียนเก่าครับ ตอนแรกก็เห็นครับ แล้วเค้าก็ยิ้มให้
ตอนนั้นยอมรับเลยครับว่าก็ชอบพี่เค้ามานานแล้ว
แต่ก็ทำได้แค่แอบชอบ ไม่เคยได้คุย ไม่เคยทักทายกันเลยตอนเรียนอยู่ที่ดรงเรียน
ทำได้แค่แอบมองพี่เค้าอยู่ไกลๆ
แต่วันนั้นนี่เค้ายิ้มให้ก็ยังงง งง แล้วก็เหลียวหน้าเหลียวหลังมองดูว่ามีใครอยู่ข้างหลังมั้ย?
แต่ก็ไม่มีครับ ถ้าถามว่ายิ้มให้คนที่อยู่หน้าเราก็เป็นไปไม่ได้ครับ
เพราะว่าข้างหน้าผมกับพี่เค้าเป็นถนนเลนเดียวตัดหน้าพอดี
ครั้งแรกที่เค้ายิ้มให้ก็ไม่ได้คิดอะไรครับ
ครั้งที่สองเค้าก็ยิ้มให้อีกครั้ง แล้วก็ยิ้มให้อีกทีครั้งที่สาม
แล้วเค้ามองที่ผมเขม้งครับ มองแล้วยิ้ม ผมประหม่าทำอะไรไม่ถูกเลย
แล้วพี่เค้าก็ไปนั่งกับเพื่อนแต่ก็ยังมองผมอยู่เนือง ตอนนั้นเขินมากไม่รุ้จะทำยังไง
เลยเดินไปจูงมือน้อสาว น้องชายไปเต้นครับ
พอหันมาอีกทีก็ไม่เห็นพี่เค้าแล้ว
ตั้งแต่วันนั้นมาก็ยังคิดถึงพี่เค้าอยู่ เพราะตั้งแต่ผมย้ายโรงเรียนตั้งแต่สี่ปีที่แล้วผมก็ไม่เคยได้เจอพี่เค้าอีกเลย
ได้เจอกันอีกครั้งวันสงกรานต์ 16 เมษายน แล้วต่อจากนั้นผมก็พยายามหาทางิดต่อพี่เค้าหลายครั้ง
แต่ก็ไม่มีผลครับ เพราะพี่เค้าไม่มีเฟส บ้านอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ แถมเพื่อนพี่เค้าผมก็ไม่รู้จักใครซักคน
คือมึนมากครับ อยากพูดอยากคุยกับเค้า แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง
คิดถึงมากครับ รักเค้าแล้วด้วย
#ผมเชื่อแล้วครับ ว่าแค่ยิ้มให้กันก็รักกันได้ ;)
รักแรกเพียงสบตา 16 เมษา'56
ผมไไปถึงงานบ่ายๆ เพราะตอนเช้าไปหาดมา
แล้วพอลงรถ ผมก็มายืนอิงข้างรถอยู่ คือลงจากรถมายืนดูแดนเซอร์บนเวทีครับแต่ตัวอิงรถอยู่
แล้วตอนนั้นผมก็เงยหน้าไปสบตากับสายตาคู่หนึ่งครับ
พี่เค้าเป็นรุ่นพี่โรงเรียนเก่าครับ ตอนแรกก็เห็นครับ แล้วเค้าก็ยิ้มให้
ตอนนั้นยอมรับเลยครับว่าก็ชอบพี่เค้ามานานแล้ว
แต่ก็ทำได้แค่แอบชอบ ไม่เคยได้คุย ไม่เคยทักทายกันเลยตอนเรียนอยู่ที่ดรงเรียน
ทำได้แค่แอบมองพี่เค้าอยู่ไกลๆ
แต่วันนั้นนี่เค้ายิ้มให้ก็ยังงง งง แล้วก็เหลียวหน้าเหลียวหลังมองดูว่ามีใครอยู่ข้างหลังมั้ย?
แต่ก็ไม่มีครับ ถ้าถามว่ายิ้มให้คนที่อยู่หน้าเราก็เป็นไปไม่ได้ครับ
เพราะว่าข้างหน้าผมกับพี่เค้าเป็นถนนเลนเดียวตัดหน้าพอดี
ครั้งแรกที่เค้ายิ้มให้ก็ไม่ได้คิดอะไรครับ
ครั้งที่สองเค้าก็ยิ้มให้อีกครั้ง แล้วก็ยิ้มให้อีกทีครั้งที่สาม
แล้วเค้ามองที่ผมเขม้งครับ มองแล้วยิ้ม ผมประหม่าทำอะไรไม่ถูกเลย
แล้วพี่เค้าก็ไปนั่งกับเพื่อนแต่ก็ยังมองผมอยู่เนือง ตอนนั้นเขินมากไม่รุ้จะทำยังไง
เลยเดินไปจูงมือน้อสาว น้องชายไปเต้นครับ
พอหันมาอีกทีก็ไม่เห็นพี่เค้าแล้ว
ตั้งแต่วันนั้นมาก็ยังคิดถึงพี่เค้าอยู่ เพราะตั้งแต่ผมย้ายโรงเรียนตั้งแต่สี่ปีที่แล้วผมก็ไม่เคยได้เจอพี่เค้าอีกเลย
ได้เจอกันอีกครั้งวันสงกรานต์ 16 เมษายน แล้วต่อจากนั้นผมก็พยายามหาทางิดต่อพี่เค้าหลายครั้ง
แต่ก็ไม่มีผลครับ เพราะพี่เค้าไม่มีเฟส บ้านอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ แถมเพื่อนพี่เค้าผมก็ไม่รู้จักใครซักคน
คือมึนมากครับ อยากพูดอยากคุยกับเค้า แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง
คิดถึงมากครับ รักเค้าแล้วด้วย
#ผมเชื่อแล้วครับ ว่าแค่ยิ้มให้กันก็รักกันได้ ;)