แต่งงานสำคัญมากหรือ?
เป็นคำถามที่เกิดขึ้นกับความสัมพันธ์กับผมตอนนี้
ผมเข้าใจนะมันเป็นวัฒนธรรมที่ดี เป็นประเพณีที่เหมาะสมที่จะสืบทอดแม้ว่าความเป็นไทยแท้มันจะเปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัย
แต่สำหรับผม ผมมีคำถามว่ามันสำคัญมากหรือ?
มันจะทำให้คนรักกันมากขึ้นหรือ ?
จะไม่หย่าร้างหรือ ?
ไม่นอกใจกันหรือ ?
กุหลาบจะโปรยปรายบนทางที่คน 2 คนที่คิดจะร่วมหอลงโลงกันได้เหยียบย่ำไปหรือ ?
หรือเพราะแค่ค่านิยม ?
หรือเพราะกลัวปากชาวบ้าน ?
แล้วตกลงคนเรารักกันเพราะพิธีกรรม หรือเพราะเราเป็นเรา
เราเติมเต็มกันด้วยพิธีกรรมหรือ ?
คำถามที่เกิดคือปัญหาที่เกิดขึ้นบนความสัมพันธ์ของผมตอนนี้
สิ่งเหล่านี้มันเกิดมันเกิดเบื้องหลังรอยยิ้มของเรา เรายิ้มให้กันผมเชื่อว่าเรารักกันนะ แต่ผมชักไม่แน่ใจเมื่อ
คืนนึง ประมาณตี 2 ผมยังไม่หลับ เล่นเกมดูหนังตามปกติของคืนวันศุกร์ ผู้หญิงที่นอนเคียงข้างผมหลับไปแล้ว
ผมเอื้อมมือไปกอดเธอตามปกติ ใต้หมอนเธอผมสัมผัสกับโทรศัพท์
อืม...เอามาดูหน่อยดีกว่า
ข้อความใน Facebook และ Line โปรแกรมสนทนายอดนิยม
ข้อความที่ผมได้อ่าน 1 ชม.เต็ม เป็นบทสนทนาของเธอกับเพื่อสนิทและพี่สาวของเธอ
ใจความที่ผมอ่านได้
“เสียใจ” “คงไม่ได้แต่ง” “ร้องไห้ทุกวัน” “รอทำใจได้”
ความคิดที่ผุดขึ้น กระหน่ำผมอย่างไม่หยุด
เรารักกันจริงหรือ ?
รอยยิ้ม สัมผัสที่มีให้กัน อาหารที่เธอทำให้กิน ของขวัญ มันเพราะพิธีกรรม ?
ผมเข้าใจว่าผู้หญิงทุกคนอย่างแต่งชุดคล้ายเจ้าหญิง ไม่ว่ามันจะสัญชาติอะไรก็ตามที
เป็นหน้าเป็นตาให้ครอบครัว ตามครรลองที่ควรตามสังคม
ผมไม่แย้งนะ มันก็ดี แต่ประสบการณ์ที่ผมพบมันไม่ได้เป็นอย่างนี้ทุก ๆ คน
ชีวิตผม 30 ปี ผมได้รับเชิญให้เป็นแขกร่วมเป็นสักขีพยานในงานมงคลสมรส สัก 10 งานได้
และหลังจากเจ้าบ่าวและเจ้าสาว เข้าสู่ประตูวิวาห์ เริ่มต้นชีวิตคู่ได้สัก 1-3 ปี ภาษาชาวบ้านก็เรียกได้ว่า ตูดหม้อข้าวไม่ทันดำ
ก็เลิกลาเสียครึ่งนึงแล้ว บางคนโชคดีไม่มีโซ่ทองคล้องใจ ก็ดีไป บางคนก็สร้างปัญหาให้เด็กน้อยตาดำ ๆ ที่เขาเรียกกันว่าลูก
ปัญหาหย่าร้างส่วนใหญ่คือ เศรษฐกิจ ชู้สาว นี่คือสิ่งที่ผมรู้มา
เศรษฐกิจ บางคู่เรื้อรังกันตั้งแต่งานวิวาห์เพราะต้องกู้บ้าง กดบัตรเครดิต บัตรเงินสดมา สร้างหน้าตา หรือขอญาติ พี่ น้องพ่อแม่ ปู่ ย่า อากง อาแปะ เพื่อสร้างหน้าตาเกินฐานะ
ตัวผมเอง พ่อแม่ ปู่ย่า ไม่มงานวิวาห์ครับ มีปัญหาทะเลาะกัน ไม่คุยกันหลายสิบปีแต่เขาก็อยู่กันจนจาก
ผมไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ผมไม่อยากเสียเธอไปหรอก แต่ผมคงยังไม่พร้อมง่าย ๆ
ผมมีภาระบนบ่าเพราะความเป็นลูกชายคนโต ฐานะทางบ้านก็เรียกว่าลำบาก เพราะหา 2 มือ กิน 10 ปาก
บ้านก็ยังต้องผ่อน ขี่มอเตอร์ไซค์ตามกำลังที่มี หมุนเงินเดือนชนเดือน
ก็ไม่รู้ว่า “รอทำใจ” มันนานแค่ไหน
แต่ถ้าผมพร้อม ซึ่งผมเคยบอกไว้ว่าผมอยากแต่งงานตอนอายุ 40 ปี เพราะผมเชื่อว่าผมจะพร้อมในทุก ๆ ด้าน
และผมอยากให้ลูกผมได้ยืนอยู่ระหว่างผมกับเธอ ให้เขาได้รับรู้ว่าเขาคือความรักที่เรามีให้กัน
แต่สิ่งที่ผมได้อ่านในวันนั้นผมชักไม่แน่ใจแล้ว ว่าพิธีกรรมที่ว่ามันสวยงามจริงหรือ ? แล้วรักที่พร่ำบอกกันมันสำคัญแค่ไหนกัน ?
พิธีแต่งงานสำคัญกว่ารักหรือ?
เป็นคำถามที่เกิดขึ้นกับความสัมพันธ์กับผมตอนนี้
ผมเข้าใจนะมันเป็นวัฒนธรรมที่ดี เป็นประเพณีที่เหมาะสมที่จะสืบทอดแม้ว่าความเป็นไทยแท้มันจะเปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัย
แต่สำหรับผม ผมมีคำถามว่ามันสำคัญมากหรือ?
มันจะทำให้คนรักกันมากขึ้นหรือ ?
จะไม่หย่าร้างหรือ ?
ไม่นอกใจกันหรือ ?
กุหลาบจะโปรยปรายบนทางที่คน 2 คนที่คิดจะร่วมหอลงโลงกันได้เหยียบย่ำไปหรือ ?
หรือเพราะแค่ค่านิยม ?
หรือเพราะกลัวปากชาวบ้าน ?
แล้วตกลงคนเรารักกันเพราะพิธีกรรม หรือเพราะเราเป็นเรา
เราเติมเต็มกันด้วยพิธีกรรมหรือ ?
คำถามที่เกิดคือปัญหาที่เกิดขึ้นบนความสัมพันธ์ของผมตอนนี้
สิ่งเหล่านี้มันเกิดมันเกิดเบื้องหลังรอยยิ้มของเรา เรายิ้มให้กันผมเชื่อว่าเรารักกันนะ แต่ผมชักไม่แน่ใจเมื่อ
คืนนึง ประมาณตี 2 ผมยังไม่หลับ เล่นเกมดูหนังตามปกติของคืนวันศุกร์ ผู้หญิงที่นอนเคียงข้างผมหลับไปแล้ว
ผมเอื้อมมือไปกอดเธอตามปกติ ใต้หมอนเธอผมสัมผัสกับโทรศัพท์
อืม...เอามาดูหน่อยดีกว่า
ข้อความใน Facebook และ Line โปรแกรมสนทนายอดนิยม
ข้อความที่ผมได้อ่าน 1 ชม.เต็ม เป็นบทสนทนาของเธอกับเพื่อสนิทและพี่สาวของเธอ
ใจความที่ผมอ่านได้
“เสียใจ” “คงไม่ได้แต่ง” “ร้องไห้ทุกวัน” “รอทำใจได้”
ความคิดที่ผุดขึ้น กระหน่ำผมอย่างไม่หยุด
เรารักกันจริงหรือ ?
รอยยิ้ม สัมผัสที่มีให้กัน อาหารที่เธอทำให้กิน ของขวัญ มันเพราะพิธีกรรม ?
ผมเข้าใจว่าผู้หญิงทุกคนอย่างแต่งชุดคล้ายเจ้าหญิง ไม่ว่ามันจะสัญชาติอะไรก็ตามที
เป็นหน้าเป็นตาให้ครอบครัว ตามครรลองที่ควรตามสังคม
ผมไม่แย้งนะ มันก็ดี แต่ประสบการณ์ที่ผมพบมันไม่ได้เป็นอย่างนี้ทุก ๆ คน
ชีวิตผม 30 ปี ผมได้รับเชิญให้เป็นแขกร่วมเป็นสักขีพยานในงานมงคลสมรส สัก 10 งานได้
และหลังจากเจ้าบ่าวและเจ้าสาว เข้าสู่ประตูวิวาห์ เริ่มต้นชีวิตคู่ได้สัก 1-3 ปี ภาษาชาวบ้านก็เรียกได้ว่า ตูดหม้อข้าวไม่ทันดำ
ก็เลิกลาเสียครึ่งนึงแล้ว บางคนโชคดีไม่มีโซ่ทองคล้องใจ ก็ดีไป บางคนก็สร้างปัญหาให้เด็กน้อยตาดำ ๆ ที่เขาเรียกกันว่าลูก
ปัญหาหย่าร้างส่วนใหญ่คือ เศรษฐกิจ ชู้สาว นี่คือสิ่งที่ผมรู้มา
เศรษฐกิจ บางคู่เรื้อรังกันตั้งแต่งานวิวาห์เพราะต้องกู้บ้าง กดบัตรเครดิต บัตรเงินสดมา สร้างหน้าตา หรือขอญาติ พี่ น้องพ่อแม่ ปู่ ย่า อากง อาแปะ เพื่อสร้างหน้าตาเกินฐานะ
ตัวผมเอง พ่อแม่ ปู่ย่า ไม่มงานวิวาห์ครับ มีปัญหาทะเลาะกัน ไม่คุยกันหลายสิบปีแต่เขาก็อยู่กันจนจาก
ผมไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร ผมไม่อยากเสียเธอไปหรอก แต่ผมคงยังไม่พร้อมง่าย ๆ
ผมมีภาระบนบ่าเพราะความเป็นลูกชายคนโต ฐานะทางบ้านก็เรียกว่าลำบาก เพราะหา 2 มือ กิน 10 ปาก
บ้านก็ยังต้องผ่อน ขี่มอเตอร์ไซค์ตามกำลังที่มี หมุนเงินเดือนชนเดือน
ก็ไม่รู้ว่า “รอทำใจ” มันนานแค่ไหน
แต่ถ้าผมพร้อม ซึ่งผมเคยบอกไว้ว่าผมอยากแต่งงานตอนอายุ 40 ปี เพราะผมเชื่อว่าผมจะพร้อมในทุก ๆ ด้าน
และผมอยากให้ลูกผมได้ยืนอยู่ระหว่างผมกับเธอ ให้เขาได้รับรู้ว่าเขาคือความรักที่เรามีให้กัน
แต่สิ่งที่ผมได้อ่านในวันนั้นผมชักไม่แน่ใจแล้ว ว่าพิธีกรรมที่ว่ามันสวยงามจริงหรือ ? แล้วรักที่พร่ำบอกกันมันสำคัญแค่ไหนกัน ?