ผมเป็นเด็กบ้านนอกครับ ตอนเด็กๆบ้านใกล้วัด เด็กวัดขาจรก็เคยเป็นตั้งแต่ปอ.หนึ่ง ถึง ปอ.หก ไปช่วยงานวัด เพื่อจะได้กินข้าววัด(ของดีๆทั้งนั้น)
ผมเห็นคุณตา คุณยาย มาเข้าวัด มาฟังธรรม ผมเคยถาม ยาย จำได้มั้ย พระเทศน์อะไรบ้าง ยายก็ว่า ฮึ จำไม่ค่อยได้หรอก แต่ตอนฟังมีความสุข ผมก็ถาม อ้าว แล้วยายจะปฏิบัติได้เหรอ ฟังแล้วไม่จำ ยายก็ว่า ยายก็ทำบุญ ทำทาน เข้าวัดถือศีล ไม่คิดร้าน ใจเป็นสุข ก็มีความสุขแล้ว
ซึ่งผมคิดว่า เราเป็นชาวพุทธ เข้าวัด ทำบุญ(ทำตามกำลัง ทำแล้วไม่คิดต่อว่า สิ่งที่เราทำไปใหน ถือว่าบุญพ้นมือไปแล้ว) ทำทานให้คนด้อยโอกาส คิดดี ทำดี ในศีลห้า ไม่เถียงใครเรื่องศาสนา เพราะเราทำตามกำลัง
ผมเห็นว่า คนต่างจังหวัด คนแก่ๆ ไม่แก่ หนุ่มสาวต่างจังหวัด เข้าวัด ผมว่าเขาสุขกาย สุขใจ มากกว่า คนที่ ปฏิบัติมาก ศึกษามาก กลัวจริต กลัวปฏิบัติผิด ต้องการปฏิบัติให้ไดขั้นนั้น ขั้นนี้ ต้องวางตัว ต้องคอยคัดค้าน แนะนำจนบางครั้ง ทะเลาะ เบาะแว้ง หรือไม่ก็ประชดประชัน
ผมอาจเกิดมาจากเด็กบ้านนอก วิ่งตามวัด นอนห้องเจ้าอาวาส ไปกินมาม่ากับพระลูกวัด ไปเล่นทอยกองกับเณร ผมจึงได้เห็นทั้งสองแบบ
ผมว่าแบบแรก รู้ในจริตของการทำบุญพอตน พอตัว ทำจิตใจให้เบิกบาน ผมว่าแบบนั้นน่าจะมีความสุขมากกว่านะครับ ภาพคุณตาคุณยาย หอบลูกจูงหลานน้อยๆเข้าวัดเข้าวา
แต่แบบ เอ่อ ผมจะเรียกแบบใหน นักปฏิบัติ นักศึกษาพระธรรม ผู้ปฎิบัติ โดยยึดแก่นหลักของศาสนา ผมว่า กลุ่มนี้จิตใจน่าจะเครียดมากกว่านะครับ เอาแค่เคยเห็น ตอนวัดที่ปฏิบัติธรรมที่หนึ่งตอนเรียนปวช.ครูพาไป
บอกว่า เป็นนักปฎิบัติธรรม คอยดูแลนักเรียน นักศึกษา แต่อย่างว่า ครับ พวกนี้ก็ลิงๆทั้งนั้น มาเพราะโรงเรียนสั่งให้มา โห ท่าน ด่านักเรียน สอนนักเรียนนี่...พวกผมยังว่า แกมาจากตลาดใหน.......
ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ผมว่า ตึงไป หย่อนไป จิตใจเราขัดข้องหมองใจเปล่าๆ ผมว่าเป็นชาวพุทธ ทำบุญ เข้าวัด (ซึ่งสมัยนี้ จะพุทธพาณิชย์ไปบ้างก็ช่างเขา) ทำทานเมื่อมีโอกาส ทำจิตใจผ่องใส ทำความดี(ไม่เดือดร้อนต่อผู้อื่น) ละความชั่ว(ที่ผิดกฎหมาย)
ผมว่าแค่นี้ มีสุขยิ่งกว่าใดๆแล้วนะครับ......
(ยายในรูปแกกำลัง หาเงินไปสร้างโบสถ์ครับ ใครจะร่วมด้วยก็เชิญครับ สูงต่ำ เต็งเอี่ยว ลงได้ครับ ไม่อั้น ยักได้สองรอบ)
จำเป็นมั้ย ต้องเป็นคนรู้มากๆในศาสนาถึงจะบรรลุ....ผมเห็นที่ทะเลาะกัน มีแต่คนรู้มากๆทั้งนั้น
ผมเห็นคุณตา คุณยาย มาเข้าวัด มาฟังธรรม ผมเคยถาม ยาย จำได้มั้ย พระเทศน์อะไรบ้าง ยายก็ว่า ฮึ จำไม่ค่อยได้หรอก แต่ตอนฟังมีความสุข ผมก็ถาม อ้าว แล้วยายจะปฏิบัติได้เหรอ ฟังแล้วไม่จำ ยายก็ว่า ยายก็ทำบุญ ทำทาน เข้าวัดถือศีล ไม่คิดร้าน ใจเป็นสุข ก็มีความสุขแล้ว
ซึ่งผมคิดว่า เราเป็นชาวพุทธ เข้าวัด ทำบุญ(ทำตามกำลัง ทำแล้วไม่คิดต่อว่า สิ่งที่เราทำไปใหน ถือว่าบุญพ้นมือไปแล้ว) ทำทานให้คนด้อยโอกาส คิดดี ทำดี ในศีลห้า ไม่เถียงใครเรื่องศาสนา เพราะเราทำตามกำลัง
ผมเห็นว่า คนต่างจังหวัด คนแก่ๆ ไม่แก่ หนุ่มสาวต่างจังหวัด เข้าวัด ผมว่าเขาสุขกาย สุขใจ มากกว่า คนที่ ปฏิบัติมาก ศึกษามาก กลัวจริต กลัวปฏิบัติผิด ต้องการปฏิบัติให้ไดขั้นนั้น ขั้นนี้ ต้องวางตัว ต้องคอยคัดค้าน แนะนำจนบางครั้ง ทะเลาะ เบาะแว้ง หรือไม่ก็ประชดประชัน
ผมอาจเกิดมาจากเด็กบ้านนอก วิ่งตามวัด นอนห้องเจ้าอาวาส ไปกินมาม่ากับพระลูกวัด ไปเล่นทอยกองกับเณร ผมจึงได้เห็นทั้งสองแบบ
ผมว่าแบบแรก รู้ในจริตของการทำบุญพอตน พอตัว ทำจิตใจให้เบิกบาน ผมว่าแบบนั้นน่าจะมีความสุขมากกว่านะครับ ภาพคุณตาคุณยาย หอบลูกจูงหลานน้อยๆเข้าวัดเข้าวา
แต่แบบ เอ่อ ผมจะเรียกแบบใหน นักปฏิบัติ นักศึกษาพระธรรม ผู้ปฎิบัติ โดยยึดแก่นหลักของศาสนา ผมว่า กลุ่มนี้จิตใจน่าจะเครียดมากกว่านะครับ เอาแค่เคยเห็น ตอนวัดที่ปฏิบัติธรรมที่หนึ่งตอนเรียนปวช.ครูพาไป
บอกว่า เป็นนักปฎิบัติธรรม คอยดูแลนักเรียน นักศึกษา แต่อย่างว่า ครับ พวกนี้ก็ลิงๆทั้งนั้น มาเพราะโรงเรียนสั่งให้มา โห ท่าน ด่านักเรียน สอนนักเรียนนี่...พวกผมยังว่า แกมาจากตลาดใหน.......
ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ผมว่า ตึงไป หย่อนไป จิตใจเราขัดข้องหมองใจเปล่าๆ ผมว่าเป็นชาวพุทธ ทำบุญ เข้าวัด (ซึ่งสมัยนี้ จะพุทธพาณิชย์ไปบ้างก็ช่างเขา) ทำทานเมื่อมีโอกาส ทำจิตใจผ่องใส ทำความดี(ไม่เดือดร้อนต่อผู้อื่น) ละความชั่ว(ที่ผิดกฎหมาย)
ผมว่าแค่นี้ มีสุขยิ่งกว่าใดๆแล้วนะครับ......
(ยายในรูปแกกำลัง หาเงินไปสร้างโบสถ์ครับ ใครจะร่วมด้วยก็เชิญครับ สูงต่ำ เต็งเอี่ยว ลงได้ครับ ไม่อั้น ยักได้สองรอบ)