ขอเริ่มเรื่องเลยละกัน
เราแต่งงานกับสามีมาก็ 10 กว่าปีแล้ว มีลูก 2 คน น่ารักเชียว สามีเป็นคนดี บุหรี่ไม่สูบ ขยันทำงาน ดูแลเราและลูกดีพอประมาณ เพราะเราอยู่คนละที่กับสามี เขาทำงาน กทม. แต่จะกลับทุกครั้งของวันพัก เราซื้อบ้านอยู่ต่างจังหวัด ทุกอย่างเหมือนจะดี ครอบครัวพ่อแม่เขาก็ดี
พ่อแม่เขาดีนะค่ะ ทำมาหากิน มีที่ดินเยอะเพราะเป็นคนที่ขยัน หาเงินได้ก้ซื้อที่ทางไว้ แต่พี่น้องเขาซิค่ะ งง มาจนทุกวันนี้ ว่าทำไมพี่น้องทั้งหมดมีแต่เขาคนเดียวที่ดูดิ้นรน ถีบตัวเองมาได้ดีจนทุกวันนี้ เราดีใจนะที่ได้เขาเป็นสามี แต่พี่น้องเขาไม่ใครเรียนจบ ป6 สักคน ลืมบอกไปสามีเป็นทหาร
ตอนคบกับเรา เราเรียนปริญาตรีอยู่ ก็บอกเขาว่าน่าจะเรียนต่อนะ เขาก็ทำตามจนจบ ป.ตรี ด้วยกัน เขายังบอกเลยว่าถ้าไม่ได้เราช่วยเรืองเรียน เขาคงไม่จบ สามีเป็นคนหัวไม่ค่อยดี แต่ขยัน อ่อนเลข เราเป็นคนสอน จนจบ ปัญหาคือ พี่น้องเขาทำไรไม่เป็น ไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่ง มีลูกก็เอามาให้พ่อแม่เลี้ยง พ่อแม่ก็ต้องเลี้ยงเพราะสงสารหลาน ทำไงได้ แต่พ่อแม่สามีเป็นคนแปลกอยากให้ลูกได้ดี แต่สอนลูกไม่เป็น เรามองอย่างนั้นจริง ๆ ไม่สอนให้รู้จักทำมาหากิน ไม่เหมือนเรา โดนสอนมาตลอดว่า ถ้าคิดว่าสามารถมีสามีได้ ก็ต้องอยู่ได้ยิ่งมีลูกต้องเลี้ยงลูกเอง พูดง่าย ๆ ต้องพึงพาตัวเองได้ ถ้ายังเลี้ยงตัวเองไม่ได้ ก็อย่าไปมีความคิดที่จะมีครอบครัว ซึ่งเป็นสิ่งที่เรายึดมั่นมาตลอด จนเรามีลูกเลี้ยงเองหมด ขนาดพ่อแม่ของยังไม่ให้เลย ตอนนี้สามีกำลังจะลงทุนที่บ้านเขาในเรื่องเกษตร โดยเขาให้เหตุผลว่า อยากจะสร้างแหล่งทำมาหากินไว้ให้บรรดาหลาน ๆ เขา เพื่อโตขึ้นมาจะได้มีที่ทำกิน พูดง่ายๆ ว่าวางรากฐานให้หลานนั้นแหละ เพราะรู้ว่าเพิ่งพาพี่น้องตัวเองไม่ได้ เราก็เห็นด้วยนะ แต่ที่เราไม่เข้าใจ คือ ทำไมไม่สอนให้พ่อแม่ของเด็ก ๆ รู้จักรับผิดชอบในลูกของเขา จะบอกว่าหลาน ๆ ของสามี นั้นแทบอ่านหนังสือกันไม่ออก ทั้ง ๆที่เรียนหนังสือ เพราะไม่มีใครสอนใครสนใจในเรื่องการเรียน ส่วนพี่สาวเขา เรากับสามีกลับบ้านไป ก็ไม่มาเจอนะ จะมาต่อเมื่อน้องชายเขา (สามีเรา) บอกว่ามาเถอะเดี่ยวจะให้เงิน นั้นแหละถึงจะมา เขาอยู่กับสามีใหม่เขาที่บ้านฝั่งสามี แปลกที่สามารถดูแลสามี(ใหม่) กับพ่อแม่ของสามีใหม่ได้ แต่ไม่สามารถดูแลพ่อแม่ตัวเอง กับลูกในไส้ได้( แอบงง ตามประสาคนเลี้ยงลูกเอง) คุยกับสามีเรา เขาก็เหมือนแก้ตัวให้พี่สาวเขาว่าพี่สาวมีภาระของเขาอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วลูกที่เขาทำให้เกิดมาไม่ใช่ภาระหน้าที่ที่ต้องดูแลเหรอ เป็นอันว่าเป็นภาระของตา กับยาย หรือนี่ เราไปจะให้เขาทำอะไรให้ต้องจ้าง ขนาดจะพาพ่อกับแม่เที่ยว แล้วให้ช่วยมาเฝ้าบ้านให้หน่อย ขอโทษนะค่ะ ไม่จ้างไม่อยู่นะจะบอกให้ เราก็เลยกลายเป็นไม่ชอบพี่สาวเขา แต่กลับสงสารพ่อกับแม่เขา แต่ในความโชคร้าย พ่อกับแม่สามีก็ยังมีความโชคดี ที่มีลูกชายอย่างสามีเรา ช่วยเกื้อหนุนตลอด ทำทุกอย่างเพื่อพ่อแม่ แต่ลูกของเขาก็เอาใจใส่ดีค่ะ ให้เรียนโรงเรียนดี ๆ เขาบอกว่าจะได้มีพื้นฐานที่ดี ทำไมพี่น้องท้องเดียวกัน ไม่ได้อย่างเขาสักครึ่ง เราละงง
พ่อแม่เขายังบอกเลยว่า ที่ดินนะมีเงินก็มาโอนเอานะลูก แต่เราไม่อยากได้ เพราะไม่อยากให้พี่น้องเขามองว่าเราเอาเปรียบเขา เอาสมบัติไปหมด แต่เรารู้ว่าเขากลัวลูกสาวเขาจะเอาไปขายกิน ใครเจอแบบนี้บางค่ะ ขอภัยยาวไปหน่อย
ครอบครัวใครเป็นแบบเราบ้าง
เราแต่งงานกับสามีมาก็ 10 กว่าปีแล้ว มีลูก 2 คน น่ารักเชียว สามีเป็นคนดี บุหรี่ไม่สูบ ขยันทำงาน ดูแลเราและลูกดีพอประมาณ เพราะเราอยู่คนละที่กับสามี เขาทำงาน กทม. แต่จะกลับทุกครั้งของวันพัก เราซื้อบ้านอยู่ต่างจังหวัด ทุกอย่างเหมือนจะดี ครอบครัวพ่อแม่เขาก็ดี
พ่อแม่เขาดีนะค่ะ ทำมาหากิน มีที่ดินเยอะเพราะเป็นคนที่ขยัน หาเงินได้ก้ซื้อที่ทางไว้ แต่พี่น้องเขาซิค่ะ งง มาจนทุกวันนี้ ว่าทำไมพี่น้องทั้งหมดมีแต่เขาคนเดียวที่ดูดิ้นรน ถีบตัวเองมาได้ดีจนทุกวันนี้ เราดีใจนะที่ได้เขาเป็นสามี แต่พี่น้องเขาไม่ใครเรียนจบ ป6 สักคน ลืมบอกไปสามีเป็นทหาร
ตอนคบกับเรา เราเรียนปริญาตรีอยู่ ก็บอกเขาว่าน่าจะเรียนต่อนะ เขาก็ทำตามจนจบ ป.ตรี ด้วยกัน เขายังบอกเลยว่าถ้าไม่ได้เราช่วยเรืองเรียน เขาคงไม่จบ สามีเป็นคนหัวไม่ค่อยดี แต่ขยัน อ่อนเลข เราเป็นคนสอน จนจบ ปัญหาคือ พี่น้องเขาทำไรไม่เป็น ไม่มีงานทำเป็นหลักแหล่ง มีลูกก็เอามาให้พ่อแม่เลี้ยง พ่อแม่ก็ต้องเลี้ยงเพราะสงสารหลาน ทำไงได้ แต่พ่อแม่สามีเป็นคนแปลกอยากให้ลูกได้ดี แต่สอนลูกไม่เป็น เรามองอย่างนั้นจริง ๆ ไม่สอนให้รู้จักทำมาหากิน ไม่เหมือนเรา โดนสอนมาตลอดว่า ถ้าคิดว่าสามารถมีสามีได้ ก็ต้องอยู่ได้ยิ่งมีลูกต้องเลี้ยงลูกเอง พูดง่าย ๆ ต้องพึงพาตัวเองได้ ถ้ายังเลี้ยงตัวเองไม่ได้ ก็อย่าไปมีความคิดที่จะมีครอบครัว ซึ่งเป็นสิ่งที่เรายึดมั่นมาตลอด จนเรามีลูกเลี้ยงเองหมด ขนาดพ่อแม่ของยังไม่ให้เลย ตอนนี้สามีกำลังจะลงทุนที่บ้านเขาในเรื่องเกษตร โดยเขาให้เหตุผลว่า อยากจะสร้างแหล่งทำมาหากินไว้ให้บรรดาหลาน ๆ เขา เพื่อโตขึ้นมาจะได้มีที่ทำกิน พูดง่ายๆ ว่าวางรากฐานให้หลานนั้นแหละ เพราะรู้ว่าเพิ่งพาพี่น้องตัวเองไม่ได้ เราก็เห็นด้วยนะ แต่ที่เราไม่เข้าใจ คือ ทำไมไม่สอนให้พ่อแม่ของเด็ก ๆ รู้จักรับผิดชอบในลูกของเขา จะบอกว่าหลาน ๆ ของสามี นั้นแทบอ่านหนังสือกันไม่ออก ทั้ง ๆที่เรียนหนังสือ เพราะไม่มีใครสอนใครสนใจในเรื่องการเรียน ส่วนพี่สาวเขา เรากับสามีกลับบ้านไป ก็ไม่มาเจอนะ จะมาต่อเมื่อน้องชายเขา (สามีเรา) บอกว่ามาเถอะเดี่ยวจะให้เงิน นั้นแหละถึงจะมา เขาอยู่กับสามีใหม่เขาที่บ้านฝั่งสามี แปลกที่สามารถดูแลสามี(ใหม่) กับพ่อแม่ของสามีใหม่ได้ แต่ไม่สามารถดูแลพ่อแม่ตัวเอง กับลูกในไส้ได้( แอบงง ตามประสาคนเลี้ยงลูกเอง) คุยกับสามีเรา เขาก็เหมือนแก้ตัวให้พี่สาวเขาว่าพี่สาวมีภาระของเขาอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วลูกที่เขาทำให้เกิดมาไม่ใช่ภาระหน้าที่ที่ต้องดูแลเหรอ เป็นอันว่าเป็นภาระของตา กับยาย หรือนี่ เราไปจะให้เขาทำอะไรให้ต้องจ้าง ขนาดจะพาพ่อกับแม่เที่ยว แล้วให้ช่วยมาเฝ้าบ้านให้หน่อย ขอโทษนะค่ะ ไม่จ้างไม่อยู่นะจะบอกให้ เราก็เลยกลายเป็นไม่ชอบพี่สาวเขา แต่กลับสงสารพ่อกับแม่เขา แต่ในความโชคร้าย พ่อกับแม่สามีก็ยังมีความโชคดี ที่มีลูกชายอย่างสามีเรา ช่วยเกื้อหนุนตลอด ทำทุกอย่างเพื่อพ่อแม่ แต่ลูกของเขาก็เอาใจใส่ดีค่ะ ให้เรียนโรงเรียนดี ๆ เขาบอกว่าจะได้มีพื้นฐานที่ดี ทำไมพี่น้องท้องเดียวกัน ไม่ได้อย่างเขาสักครึ่ง เราละงง
พ่อแม่เขายังบอกเลยว่า ที่ดินนะมีเงินก็มาโอนเอานะลูก แต่เราไม่อยากได้ เพราะไม่อยากให้พี่น้องเขามองว่าเราเอาเปรียบเขา เอาสมบัติไปหมด แต่เรารู้ว่าเขากลัวลูกสาวเขาจะเอาไปขายกิน ใครเจอแบบนี้บางค่ะ ขอภัยยาวไปหน่อย