ผมยอมรับว่าผมโง่ แต่คนโง่ๆอย่างผม ไม่มีโอกาสที่จะฉลาดเหมือนคนอื่นเค้าบ้างเลยเหรอครับ

"ผมยอมรับว่าผมโง่ แต่คนโง่ๆอย่างผม ไม่มีโอกาสที่จะฉลาดเหมือนคนอื่นเค้าบ้างเลยเหรอครับ" เป็นความคิดของผมที่อยู่ในใจผมตลอด ที่ทำงานมา 2 เดือนกว่าๆ หลังจากที่ผมย้ายจากที่เก่ามาสู่ที่ใหม่ ก็ได้รู้ตัวเองว่า ผมนี่มันกบในกะลาจริงๆ ในตลาดค้าแรงงาน ไม่มีที่ว่างสำหรับคนอ่อนแอ....

ผททำงานมา 2 เดือนกว่า และแล้วก็ถึงวันที่ประเมินผ่านระยะทดลองงาน วันนี้ช่างเป็นวันไม่สดใสสำหรับผมเอาเสียเลย ผมเข้างานด้วยตัวเปียกโชก หลังจากขับรถมอเตอร์ไซส์ผ่าดงการจราจรที่ติดขัด แต่เรื่องมาทำงานสายสำหรับผมเหรอ ลืมไปได้เลย เพราะผมจะออกจากบ้านก่อนชั่วโมง ถึงชั่วโมงครึ่ง ซึ่งผมก็ปฎิบัติแบบนี้มาตั้งแค่ที่มาทำงานที่ใหม่   

หลังจากที่ผมเอาผ้าขนหนูเช็ดตัวผมให้แห้ง ก็ถึงเวลาพิพากษาผม ผมเข้าห้องหัวหน้าด้วยรอยยิ้ม แต่หัวหน้าผมเค้าไม่ได้ยิ้มกลับให้ ผมนั่งลง และหัวหน้าก็เริ่มพูดถึงบริษัทที่มีพนักงานที่มีความสามารถ ที่ทั้งพูดเก่ง ขายเก่ง  และพูดได้หลายภาษา ซึ่งผมก็ฟังอย่างตั้งใจ

เมื่อหัวหน้าพูดจบ ท่านก็ยื่นแบบประเมินมาให้ผมเซ็น เมื่อผมได้เปิดดูเอกสารเท่านั้น เหมือนทุกอย่างในโลกกลายเป็นสีดำไปหมด เหลือผม กับเอกสารการประเมิน ที่มีตรากลมๆ แดง ตัวขนาดปานกลาง ปั้มไว้ตรงมุมขวาล่าง ที่ข้างในวงกลมนั้น เขียนคำว่า "ไม่ผ่าน"   

หลังจากนั้นเหมือนเกมส์ฟุตบอลเปลี่ยน ทีมเยือนออกคำถามสารพัด ให้ทีมเหย้าตอบคำถามแทบไม่ทัน "ทำไม" "ทำไม" "ทำไม"  เป็นคำขึ้นต้นประโยค ที่ผมถามหัวหน้าผมกลับ ซึ่งมาจบลงที่คำตอบหัวหน้าว่า "คุณมันโง่เกินไป คุณเรียนรู้งานช้า ไม่ทันเพื่อนเค้า ไปหาประสบการณ์ที่ใหม่เหอะ" พอหลังจากคำพูดนี้ ผมได้แต่ก้มหน้า ยอมรับชะตากรรม และก็ยกมือไหว้และจากออกไป

บางคนอาจคิดว่าเหมือนละคร แต่นี้คือชีวิตจริง วันนี้เลยอยากขอถามคำถามซักคำถามช่วยตอบผมให้หน่อย
"ผมยอมรับว่าผมโง่ แต่คนโง่ๆอย่างผม ไม่มีโอกาสที่จะฉลาดเหมือนคนอื่นเค้าบ้างเลยเหรอครับ"