บนโลกหลายเหลี่ยม ชีวิตต่างผุดขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน แก่งแย่งแข่งขัน เพื่อมีชีวิต เพิ่มจำนวน เพื่อยึดครองพื้นที่ ทำลายความสมดุล เพื่อล้มตาย แล้วย้อนกลับผ่านจุดเดิมนั้นอีกครั้ง เป็นวงรอบขึ้นขึ้นลงลงไปตลอดทาง
กิ้งก่ายักษ์ที่น่ากลัวหลากชนิดหลายรูปแบบ บ้างก้าวย่างด้วยสี่ขา สองขา บ้างยังคงเลื้อยคลาน ออกเที่ยวท่องไปทั่วทั้งผืนปฐพี ผืนน้ำ หรือแม้แต่บางส่วนของท้องทะเล
กิ้งก่าขนาดเล็กตัวหนึ่ง กับร่างที่ปกคลุมไปด้วยขนขนาดใหญ่สีเขียวเพื่อกลมกลืนตัวเองเข้ากับหมู่ไม้ ทำให้มันแตกต่างจากกิ้งก่าทั่วไป มันเกาะนิ่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเคยยึดครองโลกหลายเหลี่ยมไว้ทั้งหมด ก่อนจะพากันสูญพันธุ์ด้วยความเปลี่ยวเหงา แล้วหวนคืนกลับมาอีกครั้ง
กิ้งก่าขนเงยหัวแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า โลกเบื้องล่างนั้นเต็มไปด้วยการแข่งขัน แม้แต่บนต้นไม้นี้ คงมีเหลือเพียงข้างบนนั้น บนฟากฟ้ากว้างที่ยังคงว่างเปล่า นอกจากแมลงจำนวนหนึ่งซึ่งไม่ใช่ปัญหา ทั้งยังเป็นแหล่งอาหารชั้นดีอีกด้วย
กระดูกของมันเป็นโพรงมากกว่ารุ่นพ่อแม่ พ่อแม่มากกว่าของรุ่นปู่ย่า นับย้อนกลับขึ้นไปรุ่นแล้วรุ่นเล่า มันไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด แต่ก็ทำให้น้ำหนักตัวของมันลดลงไปได้มาก ขนแข็งที่มีแกนกลวงขนาดใหญ่กับริ้วเรียวที่เกาะเกี่ยวกันแน่นจนสามารถเก็บกักอากาศไว้ได้ ก็เป็นความเปลี่ยนแปลงอีกเรื่องหนึ่ง
พลันมีเสียงผิดปกติดังขึ้นที่ด้านหลัง
มันกางขาหน้า ถีบขาหลังสุดแรงเพื่อพุ่งตัวออกจากกิ่งไม้ ด้วยน้ำหนักตัวที่เบา รวมเข้ากับการวางตัวของขนจำนวนมากที่บริเวณขาทั้งสี่ ทำให้มันถลาร่อนไปได้ไกลในอากาศ ก่อนเกาะลงบนกิ่งของต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างเคียงกัน ไกลจนเกินกว่าที่ผู้ล่าตัวใดจะสามารถติดตามไปได้
มันตัดสินใจไต่สูงขึ้นไปจนถึงยอดไม้ ก้มหัวมองดูผืนพรมสีเขียวสูงสูงต่ำต่ำที่ทอดยาวไกล มันไม่รู้ว่า ณ สถานที่แห่งหนึ่ง เทพเจ้าที่อยู่ภายในห้องทำงาน ถึงกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวโปรดเพื่อรอลุ้นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
กิ้งก่าขนกระโดดออกไปพร้อมกับกางขาทั้งสี่ เทพเจ้าถึงกับเผลอลืมหายใจ มันร่อนตัวไปในอากาศได้ แต่ก็ลดระดับต่ำลงอย่างรวดเร็ว
“เป็นเพราะแรงดึงดูด”
เทพเจ้ารำพึงออกมาก่อนขมวดคิ้ว “ข้าสร้างแรงดึงดูดไว้ตั้งแต่เมื่อไร” ที่สำคัญกว่านั้น “ข้าไม่รู้ว่าแรงดึงดูดทำงานอย่างไร แล้วข้าจะสร้างสิ่งที่ไม่รู้ขึ้นมาได้อย่างไร” เทพเจ้ายิ่งคิดต่อไป ถึงรายละเอียดเล็กเล็กในทุกทุกสิ่งที่เทพเจ้าไม่เคยรู้ เซลทำงานของมันได้อย่างไร ชีวิตทั้งหมดมาจากไหน องค์ประกอบในธรรมชาติ กฏพื้นฐานสำหรับทุกสิ่ง หรือรายละเอียดของสิ่งใหญ่ใหญ่อย่าง อวกาศ จักรวาล หรือแม้แต่ห้องทำงานนี้ด้วย
เทพเจ้าพยายามบังคับตัวเองไม่ให้หันไปมองภาพเขียนที่แขวนเอาไว้ในมุมที่ถูกลืมนั้น
“ข้าคือผู้สร้างทุกสิ่ง และข้าไม่จำเป็นต้องเข้าใจว่ามันทำงานได้อย่างไร” เทพเจ้าตะโกนก้องด้วยความโกรธ
เทพเจ้ากระแทกนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหงุดหงิด และไม่สนใจอีกแล้วว่าเจ้ากิ้งก่าขนตัวนี้จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของสัตว์ปีก หรือจะเป็นเพียงกิ้งก่าขนอีกตัวหนึ่งที่ตกกระแทกพื้นตายเหมือนกับตัวอื่นๆ ที่เคยกระโดดพลาดมาก่อน
"ฉัน" ตอน ปีก (Short Short Story 3.7)
กิ้งก่ายักษ์ที่น่ากลัวหลากชนิดหลายรูปแบบ บ้างก้าวย่างด้วยสี่ขา สองขา บ้างยังคงเลื้อยคลาน ออกเที่ยวท่องไปทั่วทั้งผืนปฐพี ผืนน้ำ หรือแม้แต่บางส่วนของท้องทะเล
กิ้งก่าขนาดเล็กตัวหนึ่ง กับร่างที่ปกคลุมไปด้วยขนขนาดใหญ่สีเขียวเพื่อกลมกลืนตัวเองเข้ากับหมู่ไม้ ทำให้มันแตกต่างจากกิ้งก่าทั่วไป มันเกาะนิ่งอยู่บนต้นไม้ใหญ่ที่ครั้งหนึ่งเคยยึดครองโลกหลายเหลี่ยมไว้ทั้งหมด ก่อนจะพากันสูญพันธุ์ด้วยความเปลี่ยวเหงา แล้วหวนคืนกลับมาอีกครั้ง
กิ้งก่าขนเงยหัวแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า โลกเบื้องล่างนั้นเต็มไปด้วยการแข่งขัน แม้แต่บนต้นไม้นี้ คงมีเหลือเพียงข้างบนนั้น บนฟากฟ้ากว้างที่ยังคงว่างเปล่า นอกจากแมลงจำนวนหนึ่งซึ่งไม่ใช่ปัญหา ทั้งยังเป็นแหล่งอาหารชั้นดีอีกด้วย
กระดูกของมันเป็นโพรงมากกว่ารุ่นพ่อแม่ พ่อแม่มากกว่าของรุ่นปู่ย่า นับย้อนกลับขึ้นไปรุ่นแล้วรุ่นเล่า มันไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด แต่ก็ทำให้น้ำหนักตัวของมันลดลงไปได้มาก ขนแข็งที่มีแกนกลวงขนาดใหญ่กับริ้วเรียวที่เกาะเกี่ยวกันแน่นจนสามารถเก็บกักอากาศไว้ได้ ก็เป็นความเปลี่ยนแปลงอีกเรื่องหนึ่ง
พลันมีเสียงผิดปกติดังขึ้นที่ด้านหลัง
มันกางขาหน้า ถีบขาหลังสุดแรงเพื่อพุ่งตัวออกจากกิ่งไม้ ด้วยน้ำหนักตัวที่เบา รวมเข้ากับการวางตัวของขนจำนวนมากที่บริเวณขาทั้งสี่ ทำให้มันถลาร่อนไปได้ไกลในอากาศ ก่อนเกาะลงบนกิ่งของต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างเคียงกัน ไกลจนเกินกว่าที่ผู้ล่าตัวใดจะสามารถติดตามไปได้
มันตัดสินใจไต่สูงขึ้นไปจนถึงยอดไม้ ก้มหัวมองดูผืนพรมสีเขียวสูงสูงต่ำต่ำที่ทอดยาวไกล มันไม่รู้ว่า ณ สถานที่แห่งหนึ่ง เทพเจ้าที่อยู่ภายในห้องทำงาน ถึงกับลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวโปรดเพื่อรอลุ้นสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
กิ้งก่าขนกระโดดออกไปพร้อมกับกางขาทั้งสี่ เทพเจ้าถึงกับเผลอลืมหายใจ มันร่อนตัวไปในอากาศได้ แต่ก็ลดระดับต่ำลงอย่างรวดเร็ว
“เป็นเพราะแรงดึงดูด”
เทพเจ้ารำพึงออกมาก่อนขมวดคิ้ว “ข้าสร้างแรงดึงดูดไว้ตั้งแต่เมื่อไร” ที่สำคัญกว่านั้น “ข้าไม่รู้ว่าแรงดึงดูดทำงานอย่างไร แล้วข้าจะสร้างสิ่งที่ไม่รู้ขึ้นมาได้อย่างไร” เทพเจ้ายิ่งคิดต่อไป ถึงรายละเอียดเล็กเล็กในทุกทุกสิ่งที่เทพเจ้าไม่เคยรู้ เซลทำงานของมันได้อย่างไร ชีวิตทั้งหมดมาจากไหน องค์ประกอบในธรรมชาติ กฏพื้นฐานสำหรับทุกสิ่ง หรือรายละเอียดของสิ่งใหญ่ใหญ่อย่าง อวกาศ จักรวาล หรือแม้แต่ห้องทำงานนี้ด้วย
เทพเจ้าพยายามบังคับตัวเองไม่ให้หันไปมองภาพเขียนที่แขวนเอาไว้ในมุมที่ถูกลืมนั้น
“ข้าคือผู้สร้างทุกสิ่ง และข้าไม่จำเป็นต้องเข้าใจว่ามันทำงานได้อย่างไร” เทพเจ้าตะโกนก้องด้วยความโกรธ
เทพเจ้ากระแทกนั่งลงบนเก้าอี้อย่างหงุดหงิด และไม่สนใจอีกแล้วว่าเจ้ากิ้งก่าขนตัวนี้จะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของสัตว์ปีก หรือจะเป็นเพียงกิ้งก่าขนอีกตัวหนึ่งที่ตกกระแทกพื้นตายเหมือนกับตัวอื่นๆ ที่เคยกระโดดพลาดมาก่อน