ก้อนหิน ก้อนกรวด   อาจกลายเป็นสิ่งสะดุดเท้าได้
เพราะ ถ้ามันก้อนเล็ก  ก็อาจแค่สร้างความรำคาญ
แต่ถ้ามันมีขนาดใหญ่  ก็อาจทำให้เราสะดุด หรือ ถึงกับเจ็บปวด ถลาเซ หรือล้มลง

ความชาชินอันน่ารำคาญ  จะทำให้จิตใจแข็งทื่อ กระด้าง  ต่อ อปกตินั้นได้
ซึ่งนานๆไป  มันอาจดีหรือไม่ดี  ก็ได้

ที่ดี  คือ  เราอาจทนได้ หรือ อยู่กับมันได้
ที่ไม่ดี  คือ  มันอาจส่งผลต่อจิตใจที่ด้านชาลงไป  ด้วยการยอมรับอปกตินั้น เสมือนไม่มีอะไร

ในหอยมุก   ก็เกิด  มุกเม็ดงามจากความระคายเคืองโดยกรวดเม็ดเล็กๆนั้น
ในร่างกาย   ก็เกิด  เป็นซีสต์จากไขมันแข็งตัวก้อนเล็กๆแล้วขยายตัวเติบโต  หรือ กลายสภาพเป็นมะเร็งก็ได้

ในมนุษย์   ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นมิตร หรือศัตรู แต่แรก หรือตลอดไป
แต่การที่เรายอมรับในความไม่สมบูรณ์ของชีวิตได้   แล้วแสวงหาการเติมเต็มในความพร่องอย่างเปิดใจ
ก็ใช่จะเป็นสิ่งไร้เกียรติ    แต่กลับเป็นความกล้าต่อความจริง   ที่ว่า  ไม่ใช่ความยิ่งใหญ่แห่งตัวตนหรอกที่สร้างปัญญา ความรู้
แต่คือ ความเล็กอย่างที่สุดต่างหาก ที่จะเปิดเผยปัญญาเริ่มแรก ได้

เหล่าการโต้เถียงเพื่อเอาชนะ   ก็มีแต่การขยายก้อนกรวดแห่งอัตตาของความไม่รู้  มากกว่า การได้เห็นสิ่งที่ขาดพร่อง หรือ ความต้องการ
อีกทั้งการตีกรอบ  ตั้งแง่  ก็ไม่ได้ทำให้ใครผู้ใดนั้น  เข้าถึง เหตุผล หรือ ปัญญาหรือความรู้ได้จริงๆหรอก
เพราะ  เหตุผลที่ถูกตีกรอบ  ก็คงเป็นได้เพียง  ความรู้เดิมๆในคอกประสบการณ์ของตน  หาได้เบิกฟ้าพบแสงเรืองรองพ้นจากกรอบโครงครอบของตนเองไม่

เม็ดกรวด  จะเป็น  สิ่งเล็กที่ยิ่งใหญ่  หรือ จะเป็น สิ่งในตัวเองที่ยืนยันความแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น
ก็เป็นคุณค่าที่ใครผู้นั้น  ได้เลือกเอง  ..นั่นแหละ