ถามคุณพ่อ คุณแม่ ที่ต้องทำงาน แล้วฝากลูกให้ปู่ย่า ตายาย เลี้ยง

เข้าใจค่ะว่าต้องทำงาน แต่คุณกำลังสร้างปมด้อยให้เด็ก ไม่สงสารลูกบ้างหรือ ที่พูดนี่ก็เพราะเป็นเด็กมีปมด้อยที่พ่อแม่ไม่ได้เลี้ยงค่ะ (ทิ้งไปเลย) ถึงกล้าพูด เป็นเองเลยรู้ ไม่อยากให้ใครต้องเป็นแบบเรา คุณมีเวลาแค่สามปีแรกของเด็กที่จะสร้างให้เค้าเป็นแบบใดก็ได้ 0-3 ปีเป็นวัยที่สำคัญที่สุด สมองเจริญอย่างเต็มที่ที่สุด หากเด็กมีปัญหาช่วงสามปีแรกนี้ มันจะติดตัว ฝังลึกลงใน subconcious ของเด็ก ว่าไม่มีใครรัก ไม่มีใครต้องการ อันนี้เคสที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่แบบเรานะ ส่วนเคสที่เจอกันบ้างอาทิตย์ละครั้ง คุณไม่มีทางรู้เลยว่าลูกจะต้องพบเจออะไรบ้าง เค้าต้องการความรักความอบอุ่นจากคนเป็นพ่อเป็นแม่ แต่ก็ไม่ได้รับ ความเหงามันเกาะกินใจ คิดว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการ ยิ่งถ้าเจอญาติที่พูดกรอกหูว่า พ่อแม่ทิ้งแล้ว ไม่สนใจเราแล้ว สมมติเวลาเด็กดื้อแล้วย่ายายบอก แม่ไม่รักไม่มาหา เด็กเป็นแผลในใจไปแล้ว คุณจะทำยังไงคะ ญาติผู้ชายเรากับเมียเค้าทิ้งลูกสองคนให้ยายกับป้าเลี้ยง จะกลับไปหาเฉพาะเทศกาล ตัวเองอยู่กรุงเทพ ก็งงว่าทำไมไม่เลี้ยงลูกเองทั้งๆที่ผู้ชายก็ไม่มีงานทำ เห็นแก่ตัวมั้ยล่ะ เจอลูกๆเค้าทีไร สงสารมาก เด็กมีแววตาเศร้ามากค่ะ ไม่มีความสุข พ่อแม่จะกอดหอมแค่ไหนก็ตาม เค้ารู้ว่ามันไม่จีรัง เดี๋ยวก็ต้องกลับไปอยู่แบบเหงาๆเหมือนเดิม รอยแผลนี้มันจะอยู่ในใจตลอดชีวิตค่ะ
ถามว่า อยากให้ลูกเหงา เศร้า เจ็บปวด ร้องไห้ หรือคะ เราสร้างเค้ามา ต้องให้เค้าได้สิ่งที่ดีที่สุด เราเชื่อว่าเงินทอง ของเล่น มีค่าน้อยกว่าเวลาที่ได้อยู่กับพ่อแม่แน่นอน เราพูดได้เพราะเรารู้ดียิ่งกว่าใครๆ เราเกิดมาจะสี่สิบปีแล้ว มันยังไม่ไปไหนเลยค่ะ ไอ้รอยแผลเนี้ย