ก่อนอื่น ต้องบอกแบบตรงๆเลย ว่าผมเป็นเกย์ ซึ่งกว่าผมจะยอมรับว่าเป็นได้ก็ใช้เวลานานกว่าจะยอมรับความจริงได้
แต่พอโตขึ้นก็ค่อยๆรู้ว่า "อันตัวตรูนี้คงเป็นมานานและแหละ" พอมั่นใจปั๊บ ก็บอกพ่อแม่ ณ บัดนาว ปุ๊บ พ่อแม่ก็พูดไม่ออก
แต่ผมก็บังคับ ให้รับผมให้ได้แหละ 555+ (นอกเรื่อง)
เรื่องความรักของผม ก็คือ ผมดันไปชอบเพื่อนผมเอง ซึ่งโดยพื้นฐาน ผมเกลียดมันมาก มันทั้งกวนตีน เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง
และก็ชอบแกล้งผมต่างๆนาๆ แต่นั่นแหละครับ ผมว่าผมซาดิต มันยิ่งแกล้ง ผมยิ่ง รักมัน
แต่กว่าผมจะยอมรับว่าผมรักมัน ก็ใช้เวลานานนะครับ หลายปี ด้วยนิสัยชอบสร้างกำแพงของผมเอง และ พิ้นฐานทางครอบครัว
บวกกับความกลัวที่จะเป็นเกย์ (แต่ตอนนี้รับได้และ มันแค่รสนิยมทางเพศ ใครจะว่าอะไรช่าง
)
ซึ่งกว่า จะรู้ใจตัวเอง ก็ตอน ม.6 พอดี มันเกือบจะสายไป ถ้าไม่จากกันก็คงไม่รู้ซึ้งถึงคำว่ารัก 555 พอรู้ใจตัวเองปุ๊บ ผมก็หุนหันพลันแล่น ไปบอกรักมันเลย ซึ่งตอนนั้นผม ก็บ้า ที่บอกรักไปก็เพื่อที่จะลดความอึดอัดของตัวเอง และอีกอย่างจะจากกันแล้ว ไม่มีอะไรที่ผมต้องกลัว เพราะยากที่จะเจอหน้ากันอีก
พอบอกรักมันเท่านั้นเเหละ เหอะๆ จากที่คิดว่าจะหายอึดอัด มันตรงกันข้าม ผมยิ่งอึดอัด อยากได้คำตอบ ผมด่ามันใหญ่เลยวันนั้น
ผมบังคับให้มันตอบ ว่า "ไม่รัก" เพื่อที่ผมจะทำใจและยอมรับ (ตอนนี้มาคิดได้ว่าดีแค่ไหนที่มันไม่ไล่เตะ) และวันนั้นมันก็ไม่ตอบผม
และแล้วก็มาถึงอีกวัน ผมก็มา คาดคั้น เอาคำตอบจากมันอีก มันดันตอบผมว่า จำคำถามไม่ได้ เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น??
แค่นั้นละครับ ผม เหวี่ยง ซะ 555 แต่ก็บังคับกันอยู่นาน จนมันก็ตอบว่า "ไม่รัก" ครับ
พอได้ยินคำตอบ หึหึแทนที่จะดีใจ แต่ก็นะ ความรัก จริงๆผมว่าใจลึกๆของผมแล้วก็อยากให้มันตอบ ว่า รัก แหละ
มีใครบ้างไม่หวัง ความรักจากคนที่เรารัก ต่อจากนั้นเราก็ต่างคนต่างไปมหาลัย ซึ่งผมก็ติดต่อกับมันอยู่ ทางเฟสบุ๊ค ในปีแรก
พอปีทีสองด้วยความบ้าของผมอีกแหละ อยากลืมๆมันให้หายไปจากชีวิต ก็เริ่มสงครามหาเรื่องด่ากันในเฟสบุ๊ค
และแล้วมันก็หายไป สมใจอยากผม (แทนที่จะ รักษา ความเป็นเพื่อนไว้เนอะ แต่มันทรมานนะจ๊ะที่รัก )
ปัจจุบันนี้ ผมก็ยังคงคิดถึงมันเหมือนเดิม ผมว้าวุ่นถึงขนาดต้อง ไปอ่านธรรมะ สวดมนต์ อุทิศส่วนบุญส่วนกุศล ให้มันเลยว่าอย่าจองเวรตูเลย แต่ทั้งหมดก็คงอยู่ที่ใจผมเอง ผมต้องทำใจยอมรับ ถ้าเพื่อนๆอยากสั่งสอนอะไรผม ด่าเต็มที่ครับผม
ปล. ขอโทษนะครับพิมพ์มาซะยาว ผมอยากพิมพ์อะไรก็พิมพ์จากใจ อะไรมั่วๆก็ข้ามมันไปเลยนะครับที่รัก ถ้าผมพิมพ์ผิดตรงไหน
กราบขอประทานโทษด้วยนะจ๊ะ
การลืมคนที่เรารัก ทำไมมันถึงยากเย็นยากเย็นแสนเข็ญ นักละครับ
แต่พอโตขึ้นก็ค่อยๆรู้ว่า "อันตัวตรูนี้คงเป็นมานานและแหละ" พอมั่นใจปั๊บ ก็บอกพ่อแม่ ณ บัดนาว ปุ๊บ พ่อแม่ก็พูดไม่ออก
แต่ผมก็บังคับ ให้รับผมให้ได้แหละ 555+ (นอกเรื่อง)
เรื่องความรักของผม ก็คือ ผมดันไปชอบเพื่อนผมเอง ซึ่งโดยพื้นฐาน ผมเกลียดมันมาก มันทั้งกวนตีน เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง
และก็ชอบแกล้งผมต่างๆนาๆ แต่นั่นแหละครับ ผมว่าผมซาดิต มันยิ่งแกล้ง ผมยิ่ง รักมัน
แต่กว่าผมจะยอมรับว่าผมรักมัน ก็ใช้เวลานานนะครับ หลายปี ด้วยนิสัยชอบสร้างกำแพงของผมเอง และ พิ้นฐานทางครอบครัว
บวกกับความกลัวที่จะเป็นเกย์ (แต่ตอนนี้รับได้และ มันแค่รสนิยมทางเพศ ใครจะว่าอะไรช่าง
ซึ่งกว่า จะรู้ใจตัวเอง ก็ตอน ม.6 พอดี มันเกือบจะสายไป ถ้าไม่จากกันก็คงไม่รู้ซึ้งถึงคำว่ารัก 555 พอรู้ใจตัวเองปุ๊บ ผมก็หุนหันพลันแล่น ไปบอกรักมันเลย ซึ่งตอนนั้นผม ก็บ้า ที่บอกรักไปก็เพื่อที่จะลดความอึดอัดของตัวเอง และอีกอย่างจะจากกันแล้ว ไม่มีอะไรที่ผมต้องกลัว เพราะยากที่จะเจอหน้ากันอีก
พอบอกรักมันเท่านั้นเเหละ เหอะๆ จากที่คิดว่าจะหายอึดอัด มันตรงกันข้าม ผมยิ่งอึดอัด อยากได้คำตอบ ผมด่ามันใหญ่เลยวันนั้น
ผมบังคับให้มันตอบ ว่า "ไม่รัก" เพื่อที่ผมจะทำใจและยอมรับ (ตอนนี้มาคิดได้ว่าดีแค่ไหนที่มันไม่ไล่เตะ) และวันนั้นมันก็ไม่ตอบผม
และแล้วก็มาถึงอีกวัน ผมก็มา คาดคั้น เอาคำตอบจากมันอีก มันดันตอบผมว่า จำคำถามไม่ได้ เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น??
แค่นั้นละครับ ผม เหวี่ยง ซะ 555 แต่ก็บังคับกันอยู่นาน จนมันก็ตอบว่า "ไม่รัก" ครับ
พอได้ยินคำตอบ หึหึแทนที่จะดีใจ แต่ก็นะ ความรัก จริงๆผมว่าใจลึกๆของผมแล้วก็อยากให้มันตอบ ว่า รัก แหละ
มีใครบ้างไม่หวัง ความรักจากคนที่เรารัก ต่อจากนั้นเราก็ต่างคนต่างไปมหาลัย ซึ่งผมก็ติดต่อกับมันอยู่ ทางเฟสบุ๊ค ในปีแรก
พอปีทีสองด้วยความบ้าของผมอีกแหละ อยากลืมๆมันให้หายไปจากชีวิต ก็เริ่มสงครามหาเรื่องด่ากันในเฟสบุ๊ค
และแล้วมันก็หายไป สมใจอยากผม (แทนที่จะ รักษา ความเป็นเพื่อนไว้เนอะ แต่มันทรมานนะจ๊ะที่รัก )
ปัจจุบันนี้ ผมก็ยังคงคิดถึงมันเหมือนเดิม ผมว้าวุ่นถึงขนาดต้อง ไปอ่านธรรมะ สวดมนต์ อุทิศส่วนบุญส่วนกุศล ให้มันเลยว่าอย่าจองเวรตูเลย แต่ทั้งหมดก็คงอยู่ที่ใจผมเอง ผมต้องทำใจยอมรับ ถ้าเพื่อนๆอยากสั่งสอนอะไรผม ด่าเต็มที่ครับผม
ปล. ขอโทษนะครับพิมพ์มาซะยาว ผมอยากพิมพ์อะไรก็พิมพ์จากใจ อะไรมั่วๆก็ข้ามมันไปเลยนะครับที่รัก ถ้าผมพิมพ์ผิดตรงไหน
กราบขอประทานโทษด้วยนะจ๊ะ