คือเรื่องมีอยู่ว่าเมื่อเช่้าผมตื่นมาจ๊อกกิ้ง พอดีวันนี้เป็นวันพระก็เลยลองของใหม่ (สำหรับผม) มหาสติปัติฐาน หมวด จิตตานุปัสสนาดู เพราะปกติปฏิบัติไปทางสมถะซะมาก เดินไปก็พิจารณาจิตตัวเองไปด้วย เอ็ะนั่นมันมาแล้ว โทสะ กับ ปฏิฆะ ความไม่พอใจ เรื่องมีว่าคือวันก่อนผมโดน complain เรื่องงานมาซึ่งเราคิดว่าเราทำดีแล้วแต่ก็ยังโดนว่าก็เลยติดใจอยู่ทำเป็นลืมๆ มันไป แต่เช้านี้ขณะจ๊อกกิ้งอยู่ดีๆก็ผุดขึ้นในหัวหงุดหงิดใจว่าทำไมวะทำดีแล้วแต่โดนว่าใจเต้นตึกๆ ตักๆ พอรู้สึกตัวก็จัด พรหมวิหาร 4 เพราะรูัว่า พรมมวิหาร 4 เป็นกรรมฐานแก้ โทสะ จะไปโกรธเค้าทำไมเป็นมิตรกันดีกว่า คนทุกคนเกิดมามีทุกข์เหมือนกัน ต้องหากินก็ทุกข์เหมือนกัน ตายเหมือนกัน บลาๆๆๆๆ ตามด้วยมรณานุสติกรรมฐาน คิดว่าวุ่นวายใจทำไมเดี๋ยวเราก็ต้องตาย พอตายก็เอาอะไรไปไม่ได้ถ้ายังมีโทษะจิตตายไปก็ลงนรก พิจราณาไปสักพักไม่เกิน 5 นาที โทสะ กับปฏฺิฆะ มันหายไปเฉย ลองมาคิดถึงเรื่องเมื่อตะกี้ใหม่ทีนี้มันเฉยและไม่รู้สึกโกรธหรือเคืองและเฉยมาก เลยอยากจะให้ช่วยวิเคราห์หน่อยว่า โทสะ กับ ปฏิฆะ ที่เกิดขึ้นในจิตผมมันสลายไปด้วยกำลังของกรรมฐาน หรือ สลายไปด้วยตัวมันเอง แล้วผมทำแบบนี้ผิดหลัก ตามดูใจ ใน จิตตานุปัสนา หรือเปล่าครับ
รบกวนช่วยวิเคราะห์หน่อยครับว่า กิเลส 2 ตัวนี้มันหายไปเพราะผมหรือมันสลายไปเองตามกาลเวลา