ถ้าอยู่ในสถานการณ์ที่พบเจอกับพรหมลิขิต......จะคว้าไว้หรือผ่านเลยไป

วันนี้ตอน 6 โมงเย็นพอดี นั่งรถ ปอ.40
           
    อยู่ๆก็มีมือจากเบาะหลังมาสะกิดใหล่
  
    "รถคันนี้ไปเสีลมมั่ยครั่บ" ภาษาไทยไม่ค่อยชัด

หนุ่นแว่น ใส่เชิ้ตสีขาว กางเกงเสล็ค อายุน่าจะประมาณ 20 กว่าๆ

     เราก็บอกเค้่าว่า "รถคันนี้จะหยุดที่หัวลำโพง คุณจะไปไหนคะ"

     "ผมจะไปสีลมซอย 4 ครั่บ" หนุ่มแว่นตอบ

     "งั้นลองนั่งรถไฟใต้ดินไปดีกว่ามั้ยคะ ถึงสีลมเลย"

หนุ่มแว่น....ทำท่าทางอิดออดเหมือนไม่อยากไป เรามารู้ทีหลังว่าเค้าขึ้นไม่เป็น

เราก็พาหนุ่มแว่ืนคนนี้ เดินมาขึ้นรถไฟใต้ดิน ซื้อตั๋วให้ บอกเค้าว่าเข้าเกทต้องทำยังไง

้เราคุยเริ่มคุยกัน ว่าคุณมาจากประเทศไหน ทำอะไรคะ เรียนหรือทำงาน

"ผมเป็นคนพม่าครั่บ มาจากแถวๆภูเขา เป็นคนไทลื้อ เข้ามาทำงาน"

โอ้พระเจ้า!!!! พม่าหรอเนี่ย แว๊บแรกนึกว่าใต้หวันหรือจีน หน้าตา พี่ค่อนไปทางนั้นมาก แถมแต่งตัวเหมือนคนทำงานอ๊อฟฟิซ

เราเริ่มคุยกันเยอะขึ้น คิดว่าจะขอ Facebook แอดเป็นเพื่อนกันแต่ก็ไม่กล้า สุดท้ายพอถึงสถานีั สีลม

   "เค้าหันมาพยักหน้าขอบคุณ และเดินจากไป"

     เรากลัวเค้าออกจากเกทไม่ได้ เรากลัวเค้าเดินไปไม่ถูก ว่าจะเดินออกไปส่ง

     แต่ๆๆๆๆๆๆ ใจเต้นตึกๆๆๆๆ ขาสั่นก้าวไม่ออก

     สุึดท้ายเค้าก็หายไป หายไปจากสายตาของเรา

เฮ้อ.....................ถ้าเราใจกล้ากว่านี้ เดินไปส่ง แล้วลองขอเป็นเพื่อนดู บางทีอาจจะได้คุยกันมากกว่านี้
อย่างน้อยๆ เราก็ยังได้เป็นเพื่อนกัน  เป็นอีกครั้งนึงที่กลับมาคิดเสียดายว่า เราไม่น่าปล่อยพรหมลิขิตพลาดไปเลย