ขอเล่าคร่าวๆนะคะ ตอนนี้เราอายุเข้าเลข 3 แล้วค่ะ เราเคยมีแฟนมาแล้วและเลิกกันไปเมื่อ 4 ปีก่อน หลังจากนั้นก็มีคนเข้ามาคุยด้วยบ้่าง และเราก็ไม่เคยใช้คำว่าแฟนด้วยค่ะ
ประมาณว่าคบกันเป็นเพื่อน เป็นพี่น้อง กันเฉยๆ แบบไปทานข้าวดูหนังด้วยกันเท่านั้นค่ะ
3-4 ปีหลังจากเลิกกับแฟนเก่า เราเป็นแบบนี้มาตลอด แต่ช่วง 2 ปีหลังนี้ ไม่เคยออกเดทเลยค่ะ จนเพื่อนๆ พี่ๆ ชอบแซวตลอด ว่าให้หาแฟนเป็นตัวเป็นตนได้แล้ว อย่าเลือกมาก อย่าตั้งสเป็คสูง อะไรแบบนี้
จริงๆเราไม่เคยเลือกมากอะไรขนาดนั้นค่ะ เราขอแค่คนนิสัยดี คุยกันเข้าใจและรู้เรื่องก็พอแล้ว เรื่องหน้่าตา เคยชอบคนหล่อ แต่ตอนนี้เราโตขึ้น ก็มองที่นิสัยเป็นอย่างแรกนะคะ เพราะคนที่เข้ามาคุย ส่วนใหญ่ไม่หล่อเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าเราเห็นว่าเขานิสัยดี เราก็เปิดโอกาสคุยด้วยกับทุกคน เพราะเราเองไม่ใช่คนสวยอะไรมากมาย เลยค่ะ อาศัยดูแลตัวเองดี รวมๆดูดีก็พอ เลยไม่คาดหวังเรื่องหน้าตาคนที่จะคบอีกค่ะ
ส่วนเรื่องอื่นๆ เช่น เรื่องฐานะ อาชีพ การงาน หรือแม้แต่อายุ เราก็ต้องมองอยู่แล้ว เป็นธรรมดาของผู้หญิงหรือผู้ชายที่จะหาใครซักคนมาคบกัน ถูกมั้ยคะ และด้วยหน้าที่การงานเราก็มักจะเจอคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าซะเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งตรงนี้ก็ตรงกับสเป็คเราจริงๆแหละ แต่เรื่องอื่นๆมันไม่คลิกกันเลย ทำไงได้ แต่คนรอบข้างก็มักจะมองว่าเราเลือกมากเกินไป ซึ่งอย่างที่บอกว่ามันไม่ใช่เลย เพราะให้เราหาใครก็ได้มาเป็นแฟน มาควงเล่นๆ มันหาง่ายค่ะ แต่คนที่จะคบกันไปนานๆ มันหายากนะคะ
เราเคยลองคบแบบมองข้ามข้อผิดพลาดเล็กๆน้อยๆไป มองแต่ข้อดีของเขา หรือนิสัยบางอย่างที่เราไม่ชอบ เราก็พยายามมองข้ามไป เพราะเราเองก็ไม่ได้นิสัยดีมากมาย แต่สุดท้ายก็ไม่ไหวจริงๆ เราก็ต้องเลิกคุยไปค่ะ
ล่าสุดเมื่อเดือนที่แล้ว มีโอกาสได้รู้จักพี่คนนึง บังเอิญมีคนแนะนำให้รู้จักกันค่ะ อายุมากกว่า 6 ปี นิสัยดีค่ะ อาชีพการงานดี หน้าตาธรรมดาๆ คือถ้าเราเดินไปเจอเองเราคงมองผ่านๆ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญเนอะ แรกๆ เราก็ตื่นเต้นนะคะ เพราะไม่ได้ออกเดทกะใครมานาน กะว่าอาจจะเป็นคนนี้ก็ได้ ที่ฟ้าส่งมา (แค่คิดเล่นๆนะคะ) 5555 มีโอกาสไปทานข้าวด้วยกันแค่ครั้งเดียว หลังจากนั้นเขาก็ไปทำงานต่างประเทศค่ะ แต่พอคุยสักพัก เราหมดความตื่นเต้นค่ะ กลายเป็นความเฉยๆ แรกๆคุยไลน์กัน ก็รู้สึกดีค่ะ มีเรื่องที่คุยกันรู้เรื่อง แต่เราสังเกตุว่าพี่เขาก็เอาแต่คุยเรื่องของตัวเอง เขาไม่เคยถามนะคะว่าเรายุ่งไหม หรือทำอะไรอยู่ บางทีเราเปลี่ยนเรื่องคุยเขาก็พยายามดึงมาคุยแต่เรื่องที่เขาอยากจะคุยเท่านั้นค่ะ เราก็เลยเบื่อ และค่อยๆถอยออกมาเอง
กลายเป็นว่า หลังจากนั้นพี่เค้าตามจิกเราใหญ่เลย ทั้งไลน์มา ทั้งโทรมา ทั้งส่งข้อความมา แรกๆเราก็โทรกลับบ้าง หลังๆเราไม่ตอบเลยค่ะ บางทีเราทำงานอยู่ ซึ่งงานค่อนข้างยุ่งมาก เขากระหน่ำไลน์มาตลอด คือจะให้เราตอบให้ได้ค่ะ เราไม่ค่อยชอบน่ะค่ะ บอกตรงๆ เพราะบางครั้งมันเป็นเวลาพักผ่อนของเรา เคยบอกพี่เค้าตรงๆว่าหลังสามทุ่มเราจะปิดเครื่อง ไม่ต้องส่งข้อความมา เหมือนบอกเขาอ้อมๆว่าไม่อยากคุยกะเขาแล้ว เขาก็ยังไม่เลิกติดต่อเราอีกค่ะ เพื่อนๆก็เลยบอกว่า เราแปลกค่ะ เพราะว่าคนนี้ก็ดูเป็นคนดี เราทำแบบนี้เหมือนปิดโอกาสตัวเองอ่ะค่ะ
เราก็เลยสงสัยตัวเองว่าเราแปลกจริงหรอคะ ทำไมคนรอบข้างถึงชอบบอกว่า ไม่ต้องเลือกมาก หาแค่คนที่พอดีๆ เหมาะสมกะเรา อย่าไปตั้งสเป็คสูง เราตั้งสเป็คสูงไปจริงหรอคะ หรือว่าเราไม่สมควรเลือกจริงหรือคะ??? ยังไงรบกวนมาแชร์ความเห็นกันหน่อยนะคะ ^^!
ปล.ขออภัยล่วงหน้าหากกระทู้นี้พิมพ์ยาวเกินไปค่ะ
อยากมีแฟนค่ะ แต่พอมีคนเข้ามาคุยสักพัก เราจะรู้สึกเบื่อและไม่อยากคุยด้วยอีกค่ะ จะแก้ไขอย่างไรดีคะ?
ประมาณว่าคบกันเป็นเพื่อน เป็นพี่น้อง กันเฉยๆ แบบไปทานข้าวดูหนังด้วยกันเท่านั้นค่ะ
3-4 ปีหลังจากเลิกกับแฟนเก่า เราเป็นแบบนี้มาตลอด แต่ช่วง 2 ปีหลังนี้ ไม่เคยออกเดทเลยค่ะ จนเพื่อนๆ พี่ๆ ชอบแซวตลอด ว่าให้หาแฟนเป็นตัวเป็นตนได้แล้ว อย่าเลือกมาก อย่าตั้งสเป็คสูง อะไรแบบนี้
จริงๆเราไม่เคยเลือกมากอะไรขนาดนั้นค่ะ เราขอแค่คนนิสัยดี คุยกันเข้าใจและรู้เรื่องก็พอแล้ว เรื่องหน้่าตา เคยชอบคนหล่อ แต่ตอนนี้เราโตขึ้น ก็มองที่นิสัยเป็นอย่างแรกนะคะ เพราะคนที่เข้ามาคุย ส่วนใหญ่ไม่หล่อเลยด้วยซ้ำ แต่ถ้าเราเห็นว่าเขานิสัยดี เราก็เปิดโอกาสคุยด้วยกับทุกคน เพราะเราเองไม่ใช่คนสวยอะไรมากมาย เลยค่ะ อาศัยดูแลตัวเองดี รวมๆดูดีก็พอ เลยไม่คาดหวังเรื่องหน้าตาคนที่จะคบอีกค่ะ
ส่วนเรื่องอื่นๆ เช่น เรื่องฐานะ อาชีพ การงาน หรือแม้แต่อายุ เราก็ต้องมองอยู่แล้ว เป็นธรรมดาของผู้หญิงหรือผู้ชายที่จะหาใครซักคนมาคบกัน ถูกมั้ยคะ และด้วยหน้าที่การงานเราก็มักจะเจอคนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าซะเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งตรงนี้ก็ตรงกับสเป็คเราจริงๆแหละ แต่เรื่องอื่นๆมันไม่คลิกกันเลย ทำไงได้ แต่คนรอบข้างก็มักจะมองว่าเราเลือกมากเกินไป ซึ่งอย่างที่บอกว่ามันไม่ใช่เลย เพราะให้เราหาใครก็ได้มาเป็นแฟน มาควงเล่นๆ มันหาง่ายค่ะ แต่คนที่จะคบกันไปนานๆ มันหายากนะคะ
เราเคยลองคบแบบมองข้ามข้อผิดพลาดเล็กๆน้อยๆไป มองแต่ข้อดีของเขา หรือนิสัยบางอย่างที่เราไม่ชอบ เราก็พยายามมองข้ามไป เพราะเราเองก็ไม่ได้นิสัยดีมากมาย แต่สุดท้ายก็ไม่ไหวจริงๆ เราก็ต้องเลิกคุยไปค่ะ
ล่าสุดเมื่อเดือนที่แล้ว มีโอกาสได้รู้จักพี่คนนึง บังเอิญมีคนแนะนำให้รู้จักกันค่ะ อายุมากกว่า 6 ปี นิสัยดีค่ะ อาชีพการงานดี หน้าตาธรรมดาๆ คือถ้าเราเดินไปเจอเองเราคงมองผ่านๆ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญเนอะ แรกๆ เราก็ตื่นเต้นนะคะ เพราะไม่ได้ออกเดทกะใครมานาน กะว่าอาจจะเป็นคนนี้ก็ได้ ที่ฟ้าส่งมา (แค่คิดเล่นๆนะคะ) 5555 มีโอกาสไปทานข้าวด้วยกันแค่ครั้งเดียว หลังจากนั้นเขาก็ไปทำงานต่างประเทศค่ะ แต่พอคุยสักพัก เราหมดความตื่นเต้นค่ะ กลายเป็นความเฉยๆ แรกๆคุยไลน์กัน ก็รู้สึกดีค่ะ มีเรื่องที่คุยกันรู้เรื่อง แต่เราสังเกตุว่าพี่เขาก็เอาแต่คุยเรื่องของตัวเอง เขาไม่เคยถามนะคะว่าเรายุ่งไหม หรือทำอะไรอยู่ บางทีเราเปลี่ยนเรื่องคุยเขาก็พยายามดึงมาคุยแต่เรื่องที่เขาอยากจะคุยเท่านั้นค่ะ เราก็เลยเบื่อ และค่อยๆถอยออกมาเอง
กลายเป็นว่า หลังจากนั้นพี่เค้าตามจิกเราใหญ่เลย ทั้งไลน์มา ทั้งโทรมา ทั้งส่งข้อความมา แรกๆเราก็โทรกลับบ้าง หลังๆเราไม่ตอบเลยค่ะ บางทีเราทำงานอยู่ ซึ่งงานค่อนข้างยุ่งมาก เขากระหน่ำไลน์มาตลอด คือจะให้เราตอบให้ได้ค่ะ เราไม่ค่อยชอบน่ะค่ะ บอกตรงๆ เพราะบางครั้งมันเป็นเวลาพักผ่อนของเรา เคยบอกพี่เค้าตรงๆว่าหลังสามทุ่มเราจะปิดเครื่อง ไม่ต้องส่งข้อความมา เหมือนบอกเขาอ้อมๆว่าไม่อยากคุยกะเขาแล้ว เขาก็ยังไม่เลิกติดต่อเราอีกค่ะ เพื่อนๆก็เลยบอกว่า เราแปลกค่ะ เพราะว่าคนนี้ก็ดูเป็นคนดี เราทำแบบนี้เหมือนปิดโอกาสตัวเองอ่ะค่ะ
เราก็เลยสงสัยตัวเองว่าเราแปลกจริงหรอคะ ทำไมคนรอบข้างถึงชอบบอกว่า ไม่ต้องเลือกมาก หาแค่คนที่พอดีๆ เหมาะสมกะเรา อย่าไปตั้งสเป็คสูง เราตั้งสเป็คสูงไปจริงหรอคะ หรือว่าเราไม่สมควรเลือกจริงหรือคะ??? ยังไงรบกวนมาแชร์ความเห็นกันหน่อยนะคะ ^^!
ปล.ขออภัยล่วงหน้าหากกระทู้นี้พิมพ์ยาวเกินไปค่ะ