อาทิตย์ลับทับอัสดง              มวลบุหรงโผบินถิ่นละเหิน

           จากบ้านไกลใคร่รักนักเผชิญ               ช่างห่างเหินที่พักพำนักใจ

                  เกาะกิ่งพิงไพรหทัยเอ๋ย              ไพรวัลย์เคยหลบภัยแสนไกลฝน
              เพลานี้ใบเฉาเหล่าแสนกล              แม้นฉงนจำต้องพักปักษ์ถิ่นนอน
              


   อาทิตย์ลับขอบฟ้าแล้ว....เราคงต้องย้ายถิ่นแล้วละที้รัก ฝูงอื่นเขาบินหนีไปหมดแล้วเหลือเรา 2ตัวเนี่ย จะเอาไง เราจะไปอยุ่ไหนกันดี รังนี้ก็แห้งแล้ง นานทีฝนจะตกแบบนี้เราจะกินน้ำ อาบน้ำกันที่ไหนละเนี่ย  กลางคืนยุงต้องกัดเธอแน่ IIม่--งพวกนายทุนเล่นเผาป่าแบบนี้  ยังไงวันนี้เราทนนอนไปก่อนนะคนดี พรุ่งนี้ ค่อยคิดหารังใหม่นะที่รักนกตัวผู้เอ่ย

(ต่อให้ทีค่ะ)