ขอย้อนเวลากลับไปเล็กๆ สมัยฉันอายุ 17 กว่าๆ
……
เวลาบ่ายแก่ๆ ของวันที่ร้อนอบอ้าว ผีห่าซาตานตนไหนดลจิตดลใจให้ฉันมานั่งรื้อหนังสือเรียนจัดเข้าชั้นใหม่
ต้องบอกว่าตำราเรียนที่พึ่งเรียนจบไปเมื่อเทอมที่แล้วถึงจะถูกสินะ
ฉันเก็บหนังสือ จัดเข้าชั้น พลิกหนังสื่ออ่านชอทโน้ต ที่ชอบโน้ตทั้งสาระ และไม่มีสาระเล่น
อ่านไปก็ขำไปกับลายมือตัวเอง “เรานี้เขียนหวัดได้ใจ ใครจะมาตามอ่านออกวะ” (คิดในใจแบบนี้จริงๆนะ)
ฉันคัดหนังสือเสร็จแล้ว สรุปไม่มีเล่มไหนจะต้องทิ้งเลย ...แน่อ่ะสิเพราะทุกเล่มล้วนเป็นตำราคอมที่ต้องอดขนมมาซื้อทั้งนั้น จะบริจาคก็เสียดาย คิดว่าอนาคตคงได้ใช้มาเป็นคู่มือบ้างอ่ะแหละ
คิดไปก็จัดหนังสือไป เปิดหนังสืออ่านไป
ฉันมาสะดุดกับหนังสือระบบสื่อสารข้อมูล หรือ Network
เพราะหนังสือฉันทุกเล่มปกหน้าจะเขียนชื่อ-นาสกุล เป็นภาษาอังกฤษ (กระแดะเรียนคอมก็ต้องอินนิดส์นึง)
นั่งภูมิใจกับลายมือตัวเองที่บรรจงเขียนชื่อ ชื่อเล่น เอก คณะกันทำหายด้วย (พระเจ้าเรานี้รอบคอบจริงๆ ดีนะเมื่อก่อนยังไม่มีมือถือไม่งั้นใส่เสร็จสับด้วยละ)
แต่สายตา โฟกัสไป ณ ปกรองด้านในหนังสือ เมื่อฉันพลิกอ่านกลางหน้ากระดาษ มีชื่อ-นามสกุลเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง เราขอแอ๊บแอ้นามสมมุติว่า กวาง (ขอบอกว่าคนนี้สาวกรี๊ดทั้งมหาลัย ลามไปมหาลัยตรงข้าม)
แต่ฉันไม่สนเพราะฉันนับเค้าเป็นเพียงพี่ชาย
อ่อลืมบอกไปฉันสอบเทียบมาทำให้อายุฉันอ่อนกว่าเพื่อนในชั้นเรียน 3 ปี อย่างต่ำ ดังนั้นในสายตาเพื่อนๆ พี่ๆ ในคณะ ฉันเป็นเพียงเด็กน้อย น้องสุดท้องของคณะ
เมื่อฉันเห็นชื่อกวางบนหนังสือของฉัน ฉันฉุนขึ้นมาทันที เพราะลายมือยึกยือ ที่ฉันจำได้นี่ของกวางชัดๆ “สงสัยมือบอนมาตู่ว่าหนังสือตัวเองรึไง” ฉันบ่นในใจ พร้อมทั้งเปิดไล่ดูหน้าอื่นๆ ของหนังสือแบบคร่าวๆ จนมาเจอกระดาษโน้ตที่ฉันแทรกไว้จดสารพัดสาระไม่สาระตามนิสัยฉันที่บอกข้างต้น
ฉันแทบจะเปิดผ่านไม่ได้อ่านโน้ตนั้น แต่ว่าสายตาเจอลายมือคุ้นๆ กลับหัวเขียนข้อความอะไรไว้ ฉันจึงหยิบมาดู ลายมือกวางจริงๆ ด้วย
ลายมือยึกยือ ตามเดิม แต่หนนี้ เขียนข้อความสั้นๆ ว่า “ รัก เธอ ”
ใจฉันเต้นแทบทะลุออกมา มันเกิดอะไรขึ้น
กวางไม่เคยแสดงท่าทีอะไรกับฉันเกินคำว่าพี่ชาย และเพื่อนที่แสนดี วันจบการศึกษา ที่เราต้องจากกันก็ไม่มีท่าทีอะไร วันที่ไปสอบเรียนต่อบังเอิญเจอกันก็ทักทายธรรมดา
คำถามผุดในหัวฉันมากมาย กวางผู้ชายที่สาวกรี๊ด ผู้ชายที่เคยเล่นมิวสิคประกอบเพลงนักร้องชื่อดัง บลาๆ ฯลฯ
ฉันปิดหนังสือแยกมันออกมาจากกอง แล้วทิ้งกองหนังสือไว้ มานั่งสงบจิตสงบใจ
ฉันคิดทบทวน และย้อนเหตุการณ์ลำรึกไปถึงวันสุดท้ายที่ใช้หนังสือเล่มนี้ไปเรียน
วันนั้น...หลังเลิกเรียนปิดคาบเรียน เป็นบ่ายแก่ๆ อีกวันที่กลุ่มสาวเนิส์ด หรือกลุ่มเด็กเรียนแบบฉันเดินดิ่งกลับมาที่ซุ้ม
และตามเดิมคือสมทบทุนกันคนละ 5 บาท 10 บาท ไปซื้อผลไม้มานั่งทานด้วยกันทั้งกลุ่ม
โดยฉันฝากกองหนังสือให้ครีม เพื่อนสาวหน้าตาคล้ายตุ๊กตา โดยที่ฉัน นุ๊ก และแจงอาสาไปซื้อผลไม้ตามปกติ ปล่อยครีมเฝ้าซุ้มไปเพราะเธอมักจะชอบบ่นเวลาไปยืนรอนานว่าร้อน
เมื่อพวกฉันกลับมา ไม่มีคนอยู่ที่ซุ้มเลยรวมถึงครีมด้วย เพราะครีมเดินไปเข้าห้องน้ำกับแวะซื้อน้ำใกล้ๆ นั่นเอง
นั่นคือเหตุการณ์ที่ฉันจำได้ว่าฉันปล่อยทิ้งตำราไว้เพียงไม่ถึง ครึ่ง ชม. กับครีม และครีมก็ไปเข้าห้องน้ำ น่าจะประมาณเพียง 10 นาที ช่วงเวลานี้ทำไมมีข้อความนี้เกิดขึ้น
ฉันนึกประติดประต่อ เดาล้วนๆ ว่า... กวางน่าจะแอบชอบครีมอยู่แล้ว และคิดจะบอกความในใจกับครีมด้วยการเขียนบอก แต่ดันมาเขียนในหนังสือที่ฉันฝากครีมไว้ (คิดว่ากวางคงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นหนังสือครีม)
แต่ทั้งหมดทั้งมวลฉันไม่เคยปริปากบอกครีมเมื่อเจออีก(ฉันมาเจอครีมก็อีก 1 ปีให้หลังเพราะตอนครีมเรียนจบเธอต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด)
และฉันไม่แน่ใจว่ามีใครแกล้งฉันรึป่าว
รึข้อความนี้เกิดขึ้นจากความตั้งใจของกวางจริงๆ แต่ส่งให้ใคร….. เค้ารู้ไหมว่าเป็นหนังสือฉัน
ฉันนั่งฟังเพลงข้อความของพี่โจ้ แล้วหวนนึกถึงเรื่องนี้ ข้อความ ที่ทิ้งไว้เป็นปริศนา ทุกครั้งไป เลิฟเล็กๆ กับคำว่า “รัก เธอ”
ปล. ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง มีแค่ชื่อเพื่อนที่เปลี่ยนนะคะ ^^
เลิฟเล็กๆ กับคำว่า “รัก เธอ” ข้อความนี้ถึงใคร ???
……
เวลาบ่ายแก่ๆ ของวันที่ร้อนอบอ้าว ผีห่าซาตานตนไหนดลจิตดลใจให้ฉันมานั่งรื้อหนังสือเรียนจัดเข้าชั้นใหม่
ต้องบอกว่าตำราเรียนที่พึ่งเรียนจบไปเมื่อเทอมที่แล้วถึงจะถูกสินะ
ฉันเก็บหนังสือ จัดเข้าชั้น พลิกหนังสื่ออ่านชอทโน้ต ที่ชอบโน้ตทั้งสาระ และไม่มีสาระเล่น
อ่านไปก็ขำไปกับลายมือตัวเอง “เรานี้เขียนหวัดได้ใจ ใครจะมาตามอ่านออกวะ” (คิดในใจแบบนี้จริงๆนะ)
ฉันคัดหนังสือเสร็จแล้ว สรุปไม่มีเล่มไหนจะต้องทิ้งเลย ...แน่อ่ะสิเพราะทุกเล่มล้วนเป็นตำราคอมที่ต้องอดขนมมาซื้อทั้งนั้น จะบริจาคก็เสียดาย คิดว่าอนาคตคงได้ใช้มาเป็นคู่มือบ้างอ่ะแหละ
คิดไปก็จัดหนังสือไป เปิดหนังสืออ่านไป
ฉันมาสะดุดกับหนังสือระบบสื่อสารข้อมูล หรือ Network
เพราะหนังสือฉันทุกเล่มปกหน้าจะเขียนชื่อ-นาสกุล เป็นภาษาอังกฤษ (กระแดะเรียนคอมก็ต้องอินนิดส์นึง)
นั่งภูมิใจกับลายมือตัวเองที่บรรจงเขียนชื่อ ชื่อเล่น เอก คณะกันทำหายด้วย (พระเจ้าเรานี้รอบคอบจริงๆ ดีนะเมื่อก่อนยังไม่มีมือถือไม่งั้นใส่เสร็จสับด้วยละ)
แต่สายตา โฟกัสไป ณ ปกรองด้านในหนังสือ เมื่อฉันพลิกอ่านกลางหน้ากระดาษ มีชื่อ-นามสกุลเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง เราขอแอ๊บแอ้นามสมมุติว่า กวาง (ขอบอกว่าคนนี้สาวกรี๊ดทั้งมหาลัย ลามไปมหาลัยตรงข้าม)
แต่ฉันไม่สนเพราะฉันนับเค้าเป็นเพียงพี่ชาย
อ่อลืมบอกไปฉันสอบเทียบมาทำให้อายุฉันอ่อนกว่าเพื่อนในชั้นเรียน 3 ปี อย่างต่ำ ดังนั้นในสายตาเพื่อนๆ พี่ๆ ในคณะ ฉันเป็นเพียงเด็กน้อย น้องสุดท้องของคณะ
เมื่อฉันเห็นชื่อกวางบนหนังสือของฉัน ฉันฉุนขึ้นมาทันที เพราะลายมือยึกยือ ที่ฉันจำได้นี่ของกวางชัดๆ “สงสัยมือบอนมาตู่ว่าหนังสือตัวเองรึไง” ฉันบ่นในใจ พร้อมทั้งเปิดไล่ดูหน้าอื่นๆ ของหนังสือแบบคร่าวๆ จนมาเจอกระดาษโน้ตที่ฉันแทรกไว้จดสารพัดสาระไม่สาระตามนิสัยฉันที่บอกข้างต้น
ฉันแทบจะเปิดผ่านไม่ได้อ่านโน้ตนั้น แต่ว่าสายตาเจอลายมือคุ้นๆ กลับหัวเขียนข้อความอะไรไว้ ฉันจึงหยิบมาดู ลายมือกวางจริงๆ ด้วย
ลายมือยึกยือ ตามเดิม แต่หนนี้ เขียนข้อความสั้นๆ ว่า “ รัก เธอ ”
ใจฉันเต้นแทบทะลุออกมา มันเกิดอะไรขึ้น
กวางไม่เคยแสดงท่าทีอะไรกับฉันเกินคำว่าพี่ชาย และเพื่อนที่แสนดี วันจบการศึกษา ที่เราต้องจากกันก็ไม่มีท่าทีอะไร วันที่ไปสอบเรียนต่อบังเอิญเจอกันก็ทักทายธรรมดา
คำถามผุดในหัวฉันมากมาย กวางผู้ชายที่สาวกรี๊ด ผู้ชายที่เคยเล่นมิวสิคประกอบเพลงนักร้องชื่อดัง บลาๆ ฯลฯ
ฉันปิดหนังสือแยกมันออกมาจากกอง แล้วทิ้งกองหนังสือไว้ มานั่งสงบจิตสงบใจ
ฉันคิดทบทวน และย้อนเหตุการณ์ลำรึกไปถึงวันสุดท้ายที่ใช้หนังสือเล่มนี้ไปเรียน
วันนั้น...หลังเลิกเรียนปิดคาบเรียน เป็นบ่ายแก่ๆ อีกวันที่กลุ่มสาวเนิส์ด หรือกลุ่มเด็กเรียนแบบฉันเดินดิ่งกลับมาที่ซุ้ม
และตามเดิมคือสมทบทุนกันคนละ 5 บาท 10 บาท ไปซื้อผลไม้มานั่งทานด้วยกันทั้งกลุ่ม
โดยฉันฝากกองหนังสือให้ครีม เพื่อนสาวหน้าตาคล้ายตุ๊กตา โดยที่ฉัน นุ๊ก และแจงอาสาไปซื้อผลไม้ตามปกติ ปล่อยครีมเฝ้าซุ้มไปเพราะเธอมักจะชอบบ่นเวลาไปยืนรอนานว่าร้อน
เมื่อพวกฉันกลับมา ไม่มีคนอยู่ที่ซุ้มเลยรวมถึงครีมด้วย เพราะครีมเดินไปเข้าห้องน้ำกับแวะซื้อน้ำใกล้ๆ นั่นเอง
นั่นคือเหตุการณ์ที่ฉันจำได้ว่าฉันปล่อยทิ้งตำราไว้เพียงไม่ถึง ครึ่ง ชม. กับครีม และครีมก็ไปเข้าห้องน้ำ น่าจะประมาณเพียง 10 นาที ช่วงเวลานี้ทำไมมีข้อความนี้เกิดขึ้น
ฉันนึกประติดประต่อ เดาล้วนๆ ว่า... กวางน่าจะแอบชอบครีมอยู่แล้ว และคิดจะบอกความในใจกับครีมด้วยการเขียนบอก แต่ดันมาเขียนในหนังสือที่ฉันฝากครีมไว้ (คิดว่ากวางคงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นหนังสือครีม)
แต่ทั้งหมดทั้งมวลฉันไม่เคยปริปากบอกครีมเมื่อเจออีก(ฉันมาเจอครีมก็อีก 1 ปีให้หลังเพราะตอนครีมเรียนจบเธอต้องกลับบ้านที่ต่างจังหวัด)
และฉันไม่แน่ใจว่ามีใครแกล้งฉันรึป่าว
รึข้อความนี้เกิดขึ้นจากความตั้งใจของกวางจริงๆ แต่ส่งให้ใคร….. เค้ารู้ไหมว่าเป็นหนังสือฉัน
ฉันนั่งฟังเพลงข้อความของพี่โจ้ แล้วหวนนึกถึงเรื่องนี้ ข้อความ ที่ทิ้งไว้เป็นปริศนา ทุกครั้งไป เลิฟเล็กๆ กับคำว่า “รัก เธอ”
ปล. ทั้งหมดเป็นเรื่องจริง มีแค่ชื่อเพื่อนที่เปลี่ยนนะคะ ^^