ผมคงไม่เล่ายาว เพราะไม่ใช่นักวิจารณ์ ตอนที่ดูจบก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย ฮาไม่กี่ฉาก
แต่มีน้องคนหนึ่งพูดให้ได้คิดว่า พี่มาก พระโขนง ให้อะไรมากกว่าความฮา
ก็เลยมาคิดทบทวน ความทรงจำ และความรู้สึกที่ได้จากการชมภาพยนตร์เรื่องนี้
1. ที่ว่า ฮาไม่กี่ฉาก หรือไม่ฮาเท่าคนอื่นที่เขาฮากันทั้งโรง เพราะดันมีอคติตั้งแต่ดูหนังตัวอย่างแล้วว่า ใช้ภาษาที่ไม่เหมาะสมกับยุค เช่น ตัวเองกะเค้า ฯลฯ และเพิ่งมาสำนึกตนได้ว่า เขาทำหนังตลก เอ็งจะไปซีเรียสอะไรมากมาย ต้องขอโทษผู้สร้าง ผู้กำกับ นักแสดงรวมทั้งทีมงานทุกท่านไว้ในใจด้วย
2. ที่ว่า ฮาไม่กี่ฉาก หรือไม่ฮาเท่าคนอื่นที่เขาฮากันทั้งโรง เพราะดันไปสังเกตแต่สีฟันมาริโอ้ว่า เดี๋ยวผิวฟันดำสนิท เดี๋ยวหลุดฟันขาวตรงปลายฟัน
3. ที่ว่า ฮาไม่กี่ฉาก หรือไม่ฮาเท่าคนอื่นที่เขาฮากันทั้งโรง เพราะดันไปสังเกตแต่ความสมจริง นู่น นี่ นั่น ว่า โดนยิงขนาดนี้ทำไมไม่เป็นไร ทำไมหายเร็ว เอาเสื้อชุดนี้มาจากไหน เอาวิกมาจากไหน เปลี่ยนเสื้อตอนไหน คือ
ต้องมาสำนึกตนอีกรอบว่า เขาทำหนังตลกมาให้ดู ให้ดูเหมือนดูการ์ตูน ไม่ได้ให้มาดูไปสอบวิชาการผลิตภาพยนตร์ เฮือกกกกกก
4. ที่ว่า ฮาไม่กี่ฉาก หรือไม่ฮาเท่าคนอื่นที่เขาฮากันทั้งโรง เพราะดันมีคนในโรง พูดนำหรือเฉลยในฉากที่นักแสดงกำลังจะปล่อยมุก หรือสปอยล์ นั่นเอง
อันนี้ อยากให้มันตายมากกว่าแม่นากอีก
จากประสบการณ์ที่ผ่านมา ถ้าไป 2 คนขึ้นไป จะแกล้งอุทานดัง ๆ ว่า “อั่ยเม็ดแย่” ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงสปอยล์
แนะนำให้ทุกท่านทำตาม เพื่อเป็นการ EDUCATE ให้ผู้ชมหลาย ๆ ท่านที่มีพฤติกรรมเช่นนั้น ได้ทราบและเรียนรู้ว่า เป็นสิ่งที่ไม่ควรประพฤติ
ถ้ากระดากปาก ให้เปลี่ยนเป็น “อั่ย” หรือเรียกชื่อเดิมพยางค์เดียวของ "วรานัส" แทนก็ได้

ทีนี้ มาพูดถึงเรื่องที่ได้ สปอยล์ละน้อ
1. แสดงความรักของเพื่อนที่มีต่อกันอย่างสุดซึ้ง พร้อมจะฟังข้อโต้แย้งและให้อภัยเพื่อนได้ในสถานการณ์ที่ได้ปรับความเข้าใจแล้ว
2. บทที่เขียนไว้ แฝงนัยยะความรักจริงที่มั่นคงไว้อย่างชัดเจน เมื่อรักแล้ว ไม่ว่าคนที่รักจะเป็นอะไร จะเปลี่ยนสภาพไปเช่นไร ก็ยังคงรักมั่นเสมอ และก็ยินดียอมรับและอยู่ร่วมได้ในสภาพที่เป็นไป
3. .................เอ้าใครนึกอะไรออกอีกก็ว่ามาครับ....................