เล่าสู่กันฟังนะคะ
อันนี้ไม่ขอพูดถึงตัวหนังเท่าไหร่นัก ขอเป็นบรรยากาศแล้วกัน
รอบแรกคือ วันที่ 4 รอบสุดท้าย
เป็นห้องใหญ่มาก แต่มีคนประมาณ 30 คนได้ ดึกมากๆ
ไม่มีเสียงใดใดในโรงหนัง ราวกับฉันได้ดูหนังเพียงคนเดียว ติดอยู่ที่มีน้องสาวนั่งอยู่ข้างๆ
จอใหญ่ประทับใจ เบาะนั่งสบายมาก แสงเสียงเริ่ดค่ะ
ดูแล้วฟินมาก แต่ไม่กล้าร้องไห้ดังๆอายน้องสาวตัวเอง มาก
แต่รอบด้านแบบญาติเสียอะ อืม..เราก็อยากร้องได้แบบนั้น
รอบสองนั้น วันที่ 5 รอบเช้าสุด 11 โมง
โรงใหญ่เหมือนกันคราวนี้ดูคนเดียว รอบข้างไม่มีใคร คนน้อยอยู่ ประมาณ 30 คนได้
เงียบเหมือนไม่มีใครอีกนั่นและไม่มีน้องสาวนั่งข้างๆอีกด้วย รอบตัวปราศจากผู้คน
คาดการณ์จากผู้ดูมีอายุพอควร รอบแรกเข้าไปช้าเลยไม่เห็นคนดูแต่คาดว่าไม่น่าใช่วัยเรียนหนังสือ
รอบนั้นดูคนเดียว เก็บรายละเอียดได้จนเข้าใจบทบาทความแข็ง เป็นท่อนไม้ของนางเอกมาก
อันนี้ประสบการณ์ส่วนตัว
[เราชอบน้องเขาก็ตอนนี้แหละ เหมือนได้เห็นตัวเอง และได้เข้าใจตัวละครตัวนี้เลย เราเคยชอบใครนะ แล้วต้องทำเป็นไม่ชอบตลอดเวลา
ต่อให้ทำดีแค่ไหนก็ไม่แคร์พูดดีก็ไม่รับฟัง แต่วันที่เขาจากไปเพิ่งรู้ว่าเราก็ชอบเขาเหมือนกัน สายตาน้องแบบว่าใช่เลย
มันใช่อะ แต่เราไม่มีโอกาสบอก เพราะเราใจแข็งกว่าน้องเขาเยอะ] ทั้งที่เป็นรอบสองแต่ร้องไห้เยอะกว่ารอบแรกอีก
รอบสาม รอบเช้าอีกนั่นแหละ
คนประมาณ 60 คนได้ มีวัยรุ่นเป็นกลุ่มมาดู ขวาบนเป็นคู่รักหนุ่มสาว ซ้ายบนเป็นเพื่อนนักเรียนวัยมัธยม
ทางขวา "ก็เค้า ตัวเอง ร้องไห้ยัง" พร้อมเสียงขยับเสียดสี แบบพวกทำอะไรกัน
ทางซ้าย "ฉากนี้เป็นฉากช่วงสงครามที่..." อธิบายให้เพื่อนที่นั่งข้างๆฟัง ,เห้ย ดูไอ้...มันร้องไห้ แกร้องไห้มั้ย" ประมาณห้าคนได้มั้ง
มีส่งทิชชูให้กันด้วย มีปลอบประโลม "หยุดร้องได้แล้ว" แถมขนมป๊อบคอร์นเคี้ยวกันดังเหลือเกิน
ร้องไห้นะ แต่ที่ร้องได้หนักเพราะมีอีกสองข้าง
ช่วยบิ้วอารมณ์
รอบที่ 4 10 เมษายน รอบบ่าย
คนเต็มโรง รู้สึกตื่นเต้นดีใจมากอะ เพราะรอบผ่านๆมากเหมือนดูหนังเกือบถอดโรงมาก
ต่อมาคิดว่า คิดผิด
เสียงประกอบของคนดูแบบ...หัวเราะกันได้แม้กระทั่งฉากบางฉากที่
น่าจะร้องไห้
สัมผัสไม่ได้ถึงอารมณ์หนังเลย อารมณ์ที่ซับซ้อนของตัวละครกลายเป็นแบนไม่รู้สึกเลย เสียงหรืออะไรที่เคยสัมผัส
หายไปหมด
มันไม่ใช่อะ แถมโรง
จอเล็ก มีจอสั่นอีก ได้ข้างๆก็เคี้ยวกินอะไรกันแบบไม่เกรงใจ ข้างๆก็ปาดน้ำตาไปหัวเราะไปไม่รู้
ซึ้งหรือมันฮากันแน่
เป็นการดูหนังที่ทรมานมาก ไม่เหมือนสองรอบแรกเลย แต่น้ำตาก็ไหลนะ
จากประสบการณ์ที่ผ่านมา หนังไม่ใช่อุปสรรคเดียวที่สื่อสารยากไปสำหรับคนไทย
พฤติกรรมการดูหนังคนไทยก็เป็นอะไรที่ไม่เข้ากับหนังเรื่องนี้เลย
แต่ข้าพเจ้าก็ชอบเรื่องนี้อยู่ดี ตั้งเป้าไว้ต้องเกินสิบรอบ และจะพยายามแตกต่างหลากหลายสถานการณ์
[CR] ประสบการณ์ ดู [คู่กรรม] 4 รอบ
อันนี้ไม่ขอพูดถึงตัวหนังเท่าไหร่นัก ขอเป็นบรรยากาศแล้วกัน
รอบแรกคือ วันที่ 4 รอบสุดท้าย
เป็นห้องใหญ่มาก แต่มีคนประมาณ 30 คนได้ ดึกมากๆ
ไม่มีเสียงใดใดในโรงหนัง ราวกับฉันได้ดูหนังเพียงคนเดียว ติดอยู่ที่มีน้องสาวนั่งอยู่ข้างๆ
จอใหญ่ประทับใจ เบาะนั่งสบายมาก แสงเสียงเริ่ดค่ะ
ดูแล้วฟินมาก แต่ไม่กล้าร้องไห้ดังๆอายน้องสาวตัวเอง มาก
แต่รอบด้านแบบญาติเสียอะ อืม..เราก็อยากร้องได้แบบนั้น
รอบสองนั้น วันที่ 5 รอบเช้าสุด 11 โมง
โรงใหญ่เหมือนกันคราวนี้ดูคนเดียว รอบข้างไม่มีใคร คนน้อยอยู่ ประมาณ 30 คนได้
เงียบเหมือนไม่มีใครอีกนั่นและไม่มีน้องสาวนั่งข้างๆอีกด้วย รอบตัวปราศจากผู้คน
คาดการณ์จากผู้ดูมีอายุพอควร รอบแรกเข้าไปช้าเลยไม่เห็นคนดูแต่คาดว่าไม่น่าใช่วัยเรียนหนังสือ
รอบนั้นดูคนเดียว เก็บรายละเอียดได้จนเข้าใจบทบาทความแข็ง เป็นท่อนไม้ของนางเอกมาก
อันนี้ประสบการณ์ส่วนตัว
[เราชอบน้องเขาก็ตอนนี้แหละ เหมือนได้เห็นตัวเอง และได้เข้าใจตัวละครตัวนี้เลย เราเคยชอบใครนะ แล้วต้องทำเป็นไม่ชอบตลอดเวลา
ต่อให้ทำดีแค่ไหนก็ไม่แคร์พูดดีก็ไม่รับฟัง แต่วันที่เขาจากไปเพิ่งรู้ว่าเราก็ชอบเขาเหมือนกัน สายตาน้องแบบว่าใช่เลย
มันใช่อะ แต่เราไม่มีโอกาสบอก เพราะเราใจแข็งกว่าน้องเขาเยอะ] ทั้งที่เป็นรอบสองแต่ร้องไห้เยอะกว่ารอบแรกอีก
รอบสาม รอบเช้าอีกนั่นแหละ
คนประมาณ 60 คนได้ มีวัยรุ่นเป็นกลุ่มมาดู ขวาบนเป็นคู่รักหนุ่มสาว ซ้ายบนเป็นเพื่อนนักเรียนวัยมัธยม
ทางขวา "ก็เค้า ตัวเอง ร้องไห้ยัง" พร้อมเสียงขยับเสียดสี แบบพวกทำอะไรกัน
ทางซ้าย "ฉากนี้เป็นฉากช่วงสงครามที่..." อธิบายให้เพื่อนที่นั่งข้างๆฟัง ,เห้ย ดูไอ้...มันร้องไห้ แกร้องไห้มั้ย" ประมาณห้าคนได้มั้ง
มีส่งทิชชูให้กันด้วย มีปลอบประโลม "หยุดร้องได้แล้ว" แถมขนมป๊อบคอร์นเคี้ยวกันดังเหลือเกิน
ร้องไห้นะ แต่ที่ร้องได้หนักเพราะมีอีกสองข้าง
รอบที่ 4 10 เมษายน รอบบ่าย
คนเต็มโรง รู้สึกตื่นเต้นดีใจมากอะ เพราะรอบผ่านๆมากเหมือนดูหนังเกือบถอดโรงมาก
ต่อมาคิดว่า คิดผิด
สัมผัสไม่ได้ถึงอารมณ์หนังเลย อารมณ์ที่ซับซ้อนของตัวละครกลายเป็นแบนไม่รู้สึกเลย เสียงหรืออะไรที่เคยสัมผัส
มันไม่ใช่อะ แถมโรง
เป็นการดูหนังที่ทรมานมาก ไม่เหมือนสองรอบแรกเลย แต่น้ำตาก็ไหลนะ
จากประสบการณ์ที่ผ่านมา หนังไม่ใช่อุปสรรคเดียวที่สื่อสารยากไปสำหรับคนไทย
พฤติกรรมการดูหนังคนไทยก็เป็นอะไรที่ไม่เข้ากับหนังเรื่องนี้เลย
แต่ข้าพเจ้าก็ชอบเรื่องนี้อยู่ดี ตั้งเป้าไว้ต้องเกินสิบรอบ และจะพยายามแตกต่างหลากหลายสถานการณ์