เอี๊ยดดดด!!!
เสียงเบรกของรถยนต์คันข้างหน้าของผมดังขึ้น
“โธ่เอ๊ย แค่หมานี่หว่า” แล้วเครื่องยนต์นั้นก็เคลื่อนที่ไป
ผมลงมาดูที่ข้างทาง สุนัขพันธ์ลาบาดอร์สีขาว ที่ช่วงล่างเต็มไปด้วยเลือด
“แม็ก!!!” คงเป็นเจ้าของที่เรียกหามัน หญิงชราคนนั้นรีบวิ่งเข้ามาหามัน ฟังจากน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความห่วงใย มันคงจะไม่ใช่เพียงแค่หมาตัวหนึ่ง แต่อาจเป็นเพื่อนยากในยามชราก็เป็นได้
“มันยังไม่ตายครับ” ผมพูดกับเธอก่อน ดวงตาของมันบ่งบอกว่ากำลังเรียกหาเจ้าของที่มันรัก แต่บาดแผลที่สาหัสขนาดนั้น ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันจะอยู่ได้นานอีกเท่าไร
“รถคันนั้นชนมัน แล้วไม่สนใจมันสักนิด คนสมัยนี้คงจะเสื่อมลงทุกที ถึงเป็นสัตว์ แต่มันก็มีชีวิต” เธอพูดขณะดูอาการของสุนัขของเธอ
“มันใกล้จะได้ไปแล้ว ฉันรู้” เธอลูบหัวของมัน แล้วตาของมันก็หลับลง
“เธอช่วยฉันหน่อยได้ไหม พ่อหนุ่ม ฉันจะเอามันกลับบ้าน ไม่อยากให้มันตายแบบสุนัขข้างถนน น้องของมันต้องคิดถึงมันแน่ ๆ”
“ครับ” ผมเอามันขึ้นมาบนรถ ใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในรถ รองเลือดที่ยังคงไหลอยู่แต่ก็ไม่ถึงกับมาก
บ้านของหญิงชราอยู่ไม่ไกลจากถนนบริเวณสวนสาธารณะที่ผมอยู่มากนัก
“ขอบใจมากพ่อหนุ่ม” เธอกล่าวเมื่อผมมาส่งถึงบ้านของเธอ
แล้วสุนัขพันธ์ลาบาดอร์สีขาวอีกตัวหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาเธอ ผมอุ้มพี่ของมันลงมาจากรถ มันมองด้วยแววตาไม่เข้าใจ แต่ กลิ่นที่สิ้นลมหายใจไปแล้วของพี่ชายมัน คงทำให้มันเข้าใจได้ไม่ยาก
คนในบ้านของหญิงชราพาศพของมันไปฝังที่หลังบ้าน ผมเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น ข้ามถนนไปยังฝั่งตรงข้ามที่มีที่นั่งอยู่
ผมนั่งตรงนั้น พร้อมกับมองถนนที่ว่างเปล่า
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อิฐก้อนหนึ่งที่นำมาก่อเป็นที่นั่ง เริ่มหักและแตกลง ผมหยิบขึ้นมา ในตอนนั้นเอง เหมือนกับว่าอิฐรอบ ๆ ลอยขึ้นและตกมาที่ผม ผมเจ็บ เหมือนกับร่างกายถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ เมื่อรู้สึกตัวอีกที ผมก็เหลือแต่วิญญาณ ที่ยืนอยู่ตรงนั้น ผมไม่เจอร่างกายของผม
[เรื่องสั้น] โลกคู่ขนาน
เสียงเบรกของรถยนต์คันข้างหน้าของผมดังขึ้น
“โธ่เอ๊ย แค่หมานี่หว่า” แล้วเครื่องยนต์นั้นก็เคลื่อนที่ไป
ผมลงมาดูที่ข้างทาง สุนัขพันธ์ลาบาดอร์สีขาว ที่ช่วงล่างเต็มไปด้วยเลือด
“แม็ก!!!” คงเป็นเจ้าของที่เรียกหามัน หญิงชราคนนั้นรีบวิ่งเข้ามาหามัน ฟังจากน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความห่วงใย มันคงจะไม่ใช่เพียงแค่หมาตัวหนึ่ง แต่อาจเป็นเพื่อนยากในยามชราก็เป็นได้
“มันยังไม่ตายครับ” ผมพูดกับเธอก่อน ดวงตาของมันบ่งบอกว่ากำลังเรียกหาเจ้าของที่มันรัก แต่บาดแผลที่สาหัสขนาดนั้น ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันจะอยู่ได้นานอีกเท่าไร
“รถคันนั้นชนมัน แล้วไม่สนใจมันสักนิด คนสมัยนี้คงจะเสื่อมลงทุกที ถึงเป็นสัตว์ แต่มันก็มีชีวิต” เธอพูดขณะดูอาการของสุนัขของเธอ
“มันใกล้จะได้ไปแล้ว ฉันรู้” เธอลูบหัวของมัน แล้วตาของมันก็หลับลง
“เธอช่วยฉันหน่อยได้ไหม พ่อหนุ่ม ฉันจะเอามันกลับบ้าน ไม่อยากให้มันตายแบบสุนัขข้างถนน น้องของมันต้องคิดถึงมันแน่ ๆ”
“ครับ” ผมเอามันขึ้นมาบนรถ ใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ที่อยู่ในรถ รองเลือดที่ยังคงไหลอยู่แต่ก็ไม่ถึงกับมาก
บ้านของหญิงชราอยู่ไม่ไกลจากถนนบริเวณสวนสาธารณะที่ผมอยู่มากนัก
“ขอบใจมากพ่อหนุ่ม” เธอกล่าวเมื่อผมมาส่งถึงบ้านของเธอ
แล้วสุนัขพันธ์ลาบาดอร์สีขาวอีกตัวหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาเธอ ผมอุ้มพี่ของมันลงมาจากรถ มันมองด้วยแววตาไม่เข้าใจ แต่ กลิ่นที่สิ้นลมหายใจไปแล้วของพี่ชายมัน คงทำให้มันเข้าใจได้ไม่ยาก
คนในบ้านของหญิงชราพาศพของมันไปฝังที่หลังบ้าน ผมเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น ข้ามถนนไปยังฝั่งตรงข้ามที่มีที่นั่งอยู่
ผมนั่งตรงนั้น พร้อมกับมองถนนที่ว่างเปล่า
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อิฐก้อนหนึ่งที่นำมาก่อเป็นที่นั่ง เริ่มหักและแตกลง ผมหยิบขึ้นมา ในตอนนั้นเอง เหมือนกับว่าอิฐรอบ ๆ ลอยขึ้นและตกมาที่ผม ผมเจ็บ เหมือนกับร่างกายถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ เมื่อรู้สึกตัวอีกที ผมก็เหลือแต่วิญญาณ ที่ยืนอยู่ตรงนั้น ผมไม่เจอร่างกายของผม