ว่าด้วยความกตัญญู

ขอคำแนะนำจากผู้รู้หน่อยนะคะว่าควรทำอย่างไร ทุกครั้งที่ไปร่วมกิจกรรมทางศาสนาหรือตามโรงเรียนตั้งแต่เด็กที่มีสอนเกี่ยวกับคุณธรรมซึ่งมีความกตัญญูมาเป็นที่หนึ่งนั้น เรารู้สึกแย่มากที่ไม่สามารถรู้สึกและกตัญญูได้ เพราะตลอดเวลาตั้งแต่เด็กเราไม่เคยรู้สึกถึงความรักของผู้เป็นแม่เลย จิตใจเฝ้ารอคอยความรักจากแม่จนกระทั่งโตมาและคิดได้ว่าต้องหยุดคิดเรื่องนี้เพราะไม่มีวันที่จะได้มาจริงๆ ทุกวันนี้ยังคงอยู่ร่วมบ้านเดียวกันแต่ไม่เคยพูดคุยกันเหมือนแม่ลูกทั่วๆไป เวลาพูดกันก็ไม่เคยเข้าหูด้วยกันทั้งสองฝ่าย เราพยายามหลีกเลี่ยงด้วยการไม่ตอบโต้ แต่ก็ต้องมานั่งเสียใจและรู้สึกแย่ๆจากคำพูดของแม่ทุกครั้ง ความสัมพันธ์มันแย่มาก ตอนนี้ได้มีโอกาสศึกษาธรรมะ และปฏิบัติธรรมมาได้ไม่นาน ได้รู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นการสะสมบาป จิตใจขุ่นมัวกับเรื่องของแม่มากในทุกการกระทำ เราอยากแก้ไขตรงจุดนี้ ออกไปปฏิบัติธรรมไปช่วยเหลือคนอื่นก็ได้ยินคำพูดว่า ให้ปฏิบัติต่อพระในบ้านให้ดีก่อน ไม่รู้จะทำอย่างไรดีที่จะแก้ไขสิ่งที่ฝังลึกอยู่ในจิตใจ ปฏิบัติธรรมมาเห็นความเปลี่ยนแปลงของตัวเองไม่ค่อยโกรธใครง่ายๆ แต่กับแม่คนเดียวที่ยังทำไม่ได้ ควรคิดอย่างไร ทำอย่างไรคะถึงจะแก้ไขเรื่องนี้ได้