บางคนบอกว่ามันอาร์ต บางคนว่าห่วยไม่อาร์ต
ศิลปะอยู่ตรงไหน แค่ไหนเรียกว่าศิลปะ ศิลปะไม่ได้สูงส่งล้ำค่าเลิศเล่อหรอกนะ
ศิลปะของเรื่องนี้จะไม่ครบองค์ประกอบแน่ถ้าขาดพวกคุณ
(พวกคุณ) คือใคร พวกคุณอีกสองสองพวกที่แยกย่อยออกเป็นชอบ และไม่ชอบหนังเรื่องนี้
พฤติกรรมของพวกคุณคือการโต้แย้งถึงข้อดีข้อเสียของหนังเรื่องนี้
โต้กระทู้เสียจนไม่สามารถแยกออกได้ว่าหนังเรื่องนี้เป็นสีขาวหรือสีดำ
หนังเรื่องนี้เพียงแค่สร้างขึ้นมาเพื่อให้คุณมานั่งเถียงกัน
เพราะถ้าอยากให้คนดูชอบ ปลาบปลื้ม ซาบซึ้งก็รู้อยู่ว่าต้องทำอะไรบ้าง ง่ายจะตายไป
หนังสือเขียนออกมาขัดเจนเสียขนาดนั้น แค่ทำตามก็พอ
แต่ผู้กำกับทำให้คนที่เข้าไปดู ร้องไห้ หัวเราะ รังเกียจ ยิ้ม เขินอาย รำคาญ เบื่อ โกรธแค้น เสียดาย
อยากร้องไห้เพราะ เสียดายตังค์หรือซาบซึ้ง ได้ในฉากเดียวกัน คิดกันไปคนละแบบ
เสร็จแล้วก็มานั่งถกเถียง ล้วงเอาความคิดของตัวเองออกมาแชร์กัน ตอบโต้ วิจารณ์
ระเลงความคิดของคุณเสียจนหนังเรื่องนี้
กลมเป็นโลกสีเทา
บอกได้เพียงแค่ หนังไม่ได้อาร์ตถ้าพวกคุณไม่กระทำกับหนังแบบนั้น ความเป็นศิลปะไม่ใช่เอาไว้บนทิ้งและเคารพบูชา
เสมอไป มันสามารถเอามาคลุกโคลน ตี กระเทาะ แตะ หรือแม้กระทั่งหล่อหลอมละลายซะ เพื่อให้เกิดความคิดใหม่
ศิลปะมันถึงจะช่วยเคลื่อนสังคม ความเห็นแตกต่างไม่ใช่เรื่องที่ผิด แต่การไม่คิดอะไรเรื่องนั่นไม่เกิดประโยชน์มากกว่า
ปิกัสโซ่เคยพูดว้ว่า
"Bad artists copy. Great artists steal." - Pablo Picasso
"ศิลปินชั้นเลว ลอกเลียนแบบ ศิลปินชั้นเลิศ ขโมย"
และคุณคิดว่าหนังเรื่องนี้เป็นการลอกเลียน หรือขโมยล่ะ
ถ้าคิดว่ามันทำลาย ละก็ มันก็เข้าข่ายขโมยนั่นเอง
ต่อจากนี้เป็นความเห็นส่วนตัวนะ
เราไปดูหนังเรื่องนี้วันแรกรอบสี่ทุ่ม ดูเสร็จบ่น ด่า ออกมาตลอดตั้งแต่ประตูโรงหนัง ขึ้นแท็กซี่ กับหอน้องสาว
พอถึงหอก็เปิดเพลงฟัง ดูตัวอย่างหนัง เสร็จแล้วก็นอนเพราะดึกมากแล้ว แต่ตื่นตีห้าทั้งที่ไม่ใช่คนตื่นเช้าเลย รู้ตัวเลยว่า
เอาไปฝัน หลังจากนั้นภาพหนังก็หลอนในหัว ลุกขึ้นมาโหลดเพลง hideko กินข้าวเช้า ตั้งใจขึ้นรถกลับบ้าน
ระหว่างที่นั่งรถตู้ก็ฟังเพลงนี้ตลอด นั่งไปร้องไห้ไป อายคนข้างๆ ไม่รู้ทำไปได้อย่างไง สุดท้ายแทนที่จะไปจบที่ป้ายรถตู้
โอ้แม่เจ้า ฉันเดินไปซื้อตั๋ว คู่กรรม แถมไม่ยอมต่อแถวออกตังค์อีก 50 บาท เพื่อซื้อบัตรซื้อตั๋วจากตู้ ให้ตายเถอะ
เกิดอะไรขึ้นกับฉัน และฉันได้คำตอบในนี้เอง
http://pantip.com/topic/30341731/comm%C2%ADent14-1
คุณค่าของหนังเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ที่ยอดเงินหรอก มันอยู่ที่การที่เราได้คิดอะไรต่อหนัง และหนังทำให้คุณได้คิดอะไร
การเลือกณเดชมาเล่นไม่ใช่กระแสหรอก เพราะเขาเหมาะกับบทนี้จริงๆ
และถ้าเขาอยากให้หนังเรื่องนี้ทำเงินมากๆจริงก็คงเอาน้องญาญ่ามาเล่นด้วยแล้ว
แต่เขาตบหน้าคนดูด้วยการเอาใครที่พวกคุณไม่รู้จัก มาสร้างอังศุมาลินของเขา
ของเรียวจริงๆ คุณจะได้เห็นอังศุมาลินแบบนี้ได้ที่ไหนอีก ส่วนตัวชอบการแสดงของน้องคนนี้มาก ตอนแรกคิดว่า
ณเดชช่วยเข็ญ ทั้งถีบ ทั้งดันน้อง แต่คุณเห็นอะไรล่ะ เขาไม่ได้พยายามที่จะเป็นอังศุมาลินในหัวพวกคุณ เขาเป็นอังศุมาลิน
คนธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่ได้ก๊อปปี้ใคร แต่เราสัมผัสได้ว่าเขาเป็น... เราคิดเช่นนั้น
ฉากนี้ทำให้เราเข้าใจว่าการที่เรามีความสุข เรายิ้มเราหัวเราะนั้นมันไม่ได้ยากเย็น
แต่การที่มีความสุขแต่ไม่สามารถ ยิ้ม หัวเราะ หรือแม้กระทั่งรักได้นั้น มันต้องทำหน้าแบบไหนเหรอ
ฉากนี้คนหนึ่งมีความสุขที่ได้บอกว่าเขารักเธอมากแค่ไหน ส่วนอีกคนต้องเก็บซ่อนให้มิดชิดว่าเธอรักเขามากเช่นกันแค่ไหน
น้องเล่นแข็งอันนี้เรายอมรับ แต่ทำไมเรามองเห็นเสน่ห์ของเธอนะ
คำเดียวที่จะบอกคนที่ไม่ได้ไปดู ถ้าคุณไม่ดูก็ไม่ว่า แต่.. คุณจะคุยกับใครไม่รู้เรื่อง
และความคิดเห็นของคุณมันจะหลอกลวง แม้ว่าจะเป็นความชอบหรือไม่ชอบก็ตาม
ไม่ได้คาดหวังให้ยอดหนังสูง แต่อยากให้คุณไปพิสูจน์ จะกลับมาด่าหรือชม เราก็น้อมรับนะ
ไปดูไม่เสียหายหรอก เก็บเอาไว้บอกต่อๆ รุ่นหลังๆว่าฉันดูมาแล้วล่ะ
ประสบการณ์ที่ซื้อด้วยเงินร้อยกว่าบาท ถูกจะตาย
[SR] ความประทับใจใน คู่กรรม [2013]
ศิลปะอยู่ตรงไหน แค่ไหนเรียกว่าศิลปะ ศิลปะไม่ได้สูงส่งล้ำค่าเลิศเล่อหรอกนะ
ศิลปะของเรื่องนี้จะไม่ครบองค์ประกอบแน่ถ้าขาดพวกคุณ
(พวกคุณ) คือใคร พวกคุณอีกสองสองพวกที่แยกย่อยออกเป็นชอบ และไม่ชอบหนังเรื่องนี้
พฤติกรรมของพวกคุณคือการโต้แย้งถึงข้อดีข้อเสียของหนังเรื่องนี้
โต้กระทู้เสียจนไม่สามารถแยกออกได้ว่าหนังเรื่องนี้เป็นสีขาวหรือสีดำ
หนังเรื่องนี้เพียงแค่สร้างขึ้นมาเพื่อให้คุณมานั่งเถียงกัน
เพราะถ้าอยากให้คนดูชอบ ปลาบปลื้ม ซาบซึ้งก็รู้อยู่ว่าต้องทำอะไรบ้าง ง่ายจะตายไป
หนังสือเขียนออกมาขัดเจนเสียขนาดนั้น แค่ทำตามก็พอ
แต่ผู้กำกับทำให้คนที่เข้าไปดู ร้องไห้ หัวเราะ รังเกียจ ยิ้ม เขินอาย รำคาญ เบื่อ โกรธแค้น เสียดาย
อยากร้องไห้เพราะ เสียดายตังค์หรือซาบซึ้ง ได้ในฉากเดียวกัน คิดกันไปคนละแบบ
เสร็จแล้วก็มานั่งถกเถียง ล้วงเอาความคิดของตัวเองออกมาแชร์กัน ตอบโต้ วิจารณ์
ระเลงความคิดของคุณเสียจนหนังเรื่องนี้
กลมเป็นโลกสีเทา
บอกได้เพียงแค่ หนังไม่ได้อาร์ตถ้าพวกคุณไม่กระทำกับหนังแบบนั้น ความเป็นศิลปะไม่ใช่เอาไว้บนทิ้งและเคารพบูชา
เสมอไป มันสามารถเอามาคลุกโคลน ตี กระเทาะ แตะ หรือแม้กระทั่งหล่อหลอมละลายซะ เพื่อให้เกิดความคิดใหม่
ศิลปะมันถึงจะช่วยเคลื่อนสังคม ความเห็นแตกต่างไม่ใช่เรื่องที่ผิด แต่การไม่คิดอะไรเรื่องนั่นไม่เกิดประโยชน์มากกว่า
ปิกัสโซ่เคยพูดว้ว่า
"Bad artists copy. Great artists steal." - Pablo Picasso
"ศิลปินชั้นเลว ลอกเลียนแบบ ศิลปินชั้นเลิศ ขโมย"
และคุณคิดว่าหนังเรื่องนี้เป็นการลอกเลียน หรือขโมยล่ะ
ถ้าคิดว่ามันทำลาย ละก็ มันก็เข้าข่ายขโมยนั่นเอง
ต่อจากนี้เป็นความเห็นส่วนตัวนะ
เราไปดูหนังเรื่องนี้วันแรกรอบสี่ทุ่ม ดูเสร็จบ่น ด่า ออกมาตลอดตั้งแต่ประตูโรงหนัง ขึ้นแท็กซี่ กับหอน้องสาว
พอถึงหอก็เปิดเพลงฟัง ดูตัวอย่างหนัง เสร็จแล้วก็นอนเพราะดึกมากแล้ว แต่ตื่นตีห้าทั้งที่ไม่ใช่คนตื่นเช้าเลย รู้ตัวเลยว่า
เอาไปฝัน หลังจากนั้นภาพหนังก็หลอนในหัว ลุกขึ้นมาโหลดเพลง hideko กินข้าวเช้า ตั้งใจขึ้นรถกลับบ้าน
ระหว่างที่นั่งรถตู้ก็ฟังเพลงนี้ตลอด นั่งไปร้องไห้ไป อายคนข้างๆ ไม่รู้ทำไปได้อย่างไง สุดท้ายแทนที่จะไปจบที่ป้ายรถตู้
โอ้แม่เจ้า ฉันเดินไปซื้อตั๋ว คู่กรรม แถมไม่ยอมต่อแถวออกตังค์อีก 50 บาท เพื่อซื้อบัตรซื้อตั๋วจากตู้ ให้ตายเถอะ
เกิดอะไรขึ้นกับฉัน และฉันได้คำตอบในนี้เอง
http://pantip.com/topic/30341731/comm%C2%ADent14-1
คุณค่าของหนังเรื่องนี้ไม่ได้อยู่ที่ยอดเงินหรอก มันอยู่ที่การที่เราได้คิดอะไรต่อหนัง และหนังทำให้คุณได้คิดอะไร
การเลือกณเดชมาเล่นไม่ใช่กระแสหรอก เพราะเขาเหมาะกับบทนี้จริงๆ
และถ้าเขาอยากให้หนังเรื่องนี้ทำเงินมากๆจริงก็คงเอาน้องญาญ่ามาเล่นด้วยแล้ว
แต่เขาตบหน้าคนดูด้วยการเอาใครที่พวกคุณไม่รู้จัก มาสร้างอังศุมาลินของเขา
ของเรียวจริงๆ คุณจะได้เห็นอังศุมาลินแบบนี้ได้ที่ไหนอีก ส่วนตัวชอบการแสดงของน้องคนนี้มาก ตอนแรกคิดว่า
ณเดชช่วยเข็ญ ทั้งถีบ ทั้งดันน้อง แต่คุณเห็นอะไรล่ะ เขาไม่ได้พยายามที่จะเป็นอังศุมาลินในหัวพวกคุณ เขาเป็นอังศุมาลิน
คนธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่ได้ก๊อปปี้ใคร แต่เราสัมผัสได้ว่าเขาเป็น... เราคิดเช่นนั้น
ฉากนี้ทำให้เราเข้าใจว่าการที่เรามีความสุข เรายิ้มเราหัวเราะนั้นมันไม่ได้ยากเย็น
แต่การที่มีความสุขแต่ไม่สามารถ ยิ้ม หัวเราะ หรือแม้กระทั่งรักได้นั้น มันต้องทำหน้าแบบไหนเหรอ
ฉากนี้คนหนึ่งมีความสุขที่ได้บอกว่าเขารักเธอมากแค่ไหน ส่วนอีกคนต้องเก็บซ่อนให้มิดชิดว่าเธอรักเขามากเช่นกันแค่ไหน
น้องเล่นแข็งอันนี้เรายอมรับ แต่ทำไมเรามองเห็นเสน่ห์ของเธอนะ
คำเดียวที่จะบอกคนที่ไม่ได้ไปดู ถ้าคุณไม่ดูก็ไม่ว่า แต่.. คุณจะคุยกับใครไม่รู้เรื่อง
และความคิดเห็นของคุณมันจะหลอกลวง แม้ว่าจะเป็นความชอบหรือไม่ชอบก็ตาม
ไม่ได้คาดหวังให้ยอดหนังสูง แต่อยากให้คุณไปพิสูจน์ จะกลับมาด่าหรือชม เราก็น้อมรับนะ
ไปดูไม่เสียหายหรอก เก็บเอาไว้บอกต่อๆ รุ่นหลังๆว่าฉันดูมาแล้วล่ะ
ประสบการณ์ที่ซื้อด้วยเงินร้อยกว่าบาท ถูกจะตาย