วันนี้เป็นอีกวันที่แย่ๆ หลายเรื่องมารุมเร้าเรื่องงานก็มีปัญหาถาโถม แต่มันคงจะยืนหยัดได้ถ้าเรายัง "เค้า" คนนั้น
เป็นกำลังใจให้ แต่คงไม่มีวันนั้นแล้วแหละ
เราคบกับแฟนมา 9 ปี ถ้าเป็นบางคู่ 9 ปีนี่ก็สมควรแก่เวลาที่จะได้ใช้ชีวิต แต่งงานกันได้แล้ว
แต่เรารู้ดีว่าสำหรับเราวันนั้นมันไม่มีหรอก เค้าไม่เคยแสดงออกว่าเค้าตัดสินใจที่จะหยุดอยู่ที่เรา
ตลอดเวลาเรามักจับได้ว่าเค้ามีคนอื่นตลอด จับได้บ้าง ไม่ได้บ้าง อะไรที่คนนอกใจเค้าทำ เราโดนหมด
ถามตัวเองมาจนวันนี้ว่า วันที่เค้าทำเราเสียใจปางตาย ทำไมไม่เดินออกมาตั้งแต่วันนั้น
กลับให้อภัยซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า แต่สุดท้าย คนมันมีแผล ทุกครั้งที่ทะเลาะเค้าจะบอกว่าเราขุดคุ้ยเรื่องเก่า
เราบอกว่าก็คนมันเจ็บ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าชั้นทนคุณมาได้ยังไง ระหองระแหงกันมาตลอด
ยืดเยื้อเค้าไม่ปล่อยหรือเรานี่แหละที่ไม่ยอมไป จนวันที่เค้าก็คงเบื่อที่จะทะเลาะ เบื่อที่ทำตามความต้องการของเราไม่ได้
เราอยากแต่งงาน เพื่อนแต่งงานกันไปหมด พ่อ-แม่ ถามว่าเมื่อไหร่จะมาทำให้ถูกต้อง เราโดนกดดัน
เราพยายามบอกครอบครัวว่าเรายังไม่พร้อม ในใจลึกๆเราก็รู้นะว่าการแต่งงานมันไม่ได้ทำให้ดีขึ้น
เราอาจเสียใจ ช้ำใจมากกว่าที่เป็นอยู่ เค้ายังดูแลตัวเองไม่ได้ แล้วเค้าจะมาดูแลเราได้ไง
ที่ผ่านมาเราก็ต้องดูแลตัวเองมาตลอด เจ็บป่วย ไม่เคยมีเค้ามาดูแล เลยคิดได้ว่าแต่งงานไปก็คงไม่มีความสุขหรอก
แต่ความรัก รู้ว่าเค้าไม่ได้เป็นคนดี ไม่มีความรับผิดชอบ ไม่มีความเป็นผู้นำ แต่เรารัก รักโดยที่ไม่ได้หวัง
ว่าเค้าจะต้องมาเลี้ยงดู และจะรักอย่างนี้ไปเรื่อยๆ แต่ความจริงบนโลก มันไปเรื่อยๆไม่ได้ คนเราต้องมีเป้าหมาย
วันๆหนึ่งที่เราคิดถึงอนาคต เรามองไม่ออกเลย เราเริ่มมีปากเสียงบ่อยขึ้น เค้าเบื่อว่าเรางี่เง่า เค้ารักเรามาก
จะเอาอะไรอีก แต่สำหรับเรา วันนี้ แค่รักมันยังไม่เพียงพอ มันต้องมีความรับผิดชอบ ความก้าวหน้า ไปด้วยกัน
เราทะเลาะกันบ่อยและทุกครั้งเราจะเอ่ยปาก เลิกกันเถอะ ไม่ใช่ไม่รักนะ รักมากและไม่คิดว่าจะรักใครได้มากเท่าคุณ
คิดไม่ออกว่าวันพรุ่งนี้ชีวิตที่ไม่มีคุณจะเป็นเช่นไร แค่คิดก็เจ็บปวดไปทั้งใจ ใครเคยเป็นมั๊ย เค้าคงเบื่อที่จะฟัง
สุดท้ายที่คุยกัน เค้าบอกกับเราแล้วว่า ไม่อยากให้เราต้องมาจมปลักกับผู้ชายอย่างเค้า ถ้าอยากเลิกมาก
ก็ยินดี แล้วเค้าก็หายไปจากชีวิตเรา เราลองโทรไปหาเค้าเพราะมีธุระที่ต้องเคลีย แต่เค้าไม่รับโทรศัพท์
เราอีกแล้ว เราได้แต่เมสเสจไปขอโทษที่ยังไปวุ่นวาย เค้าก็ไม่ได้ตอบกลับมา
พยายามบอกกับตัวเองว่า ดีแล้วแหละ ในเมื่อมันไม่ใช่อยู่ต่อกันไปแผลมันจะยิ่งเจ็บลึกกันไปทั้งคู่
เราผิดที่ไม่ลืมอดีตที่เจ็บปวด ฟ้าคงให้เรามาเป็นได้แค่ คู่เวร คู่กรรม
ถึงส่วนใหญ่ชีวิตเราจะไม่ได้มีเค้าตลอด 24 ชม. แต่ตอนนั้นเราก็รู้สึกลึกๆอยู่ในใจว่า
ถึงเรากับเค้าไม่ได้ใช้ชีวิตแบบแฟนคู่อื่น แต่เราก็ยังมีกันและกัน เมื่อนึกถึงคนรักหน้าของเค้า
ก็จะปรากฏในสมองของเรา มีปัญหาก็จะนึกถึงเค้าแม้สุดท้ายเค้าจะไม่สามารถช่วยอะไรเราได้ก็ตาม
แต่วันนี้ เวลานี้ เราจะไม่มีเค้าคนนั้นอีกต่อไป เราไม่กล้าคิดว่าเราจะลืมเค้าได้หรือเปล่า
ถ้าไม่ลืม ก็มีเพียงแค่เราที่ต้องเจ็บปวดอยู่อย่างนี้ แต่แค่คิดว่าวันพรุ่งนี้ชีวิตที่เหลือของเรา
จะไม่มีคุณมันช่างเจ็บปวด ทรมานเหลือเกิน
เรามาไกลเท่านี้ก็ดีเหลือเกิน
ขอบใจนะที่เคยมีกัน
มันถึงเวลายอมรับความจริง
เรามาไกลเท่านี้ก็เกินที่ฝัน ตั้งเท่าไร
เมื่อชีวิตคือความเป็นไป
สุดท้ายก็ต้องจากกัน เท่านั้นเอง
9 ปี เมื่อมันไม่ใช่ก็ต้องหยุด แต่เอาเข้าจริง ใจหายและไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นไงเมื่อไม่มีคุณอีกต่อไป
เป็นกำลังใจให้ แต่คงไม่มีวันนั้นแล้วแหละ
เราคบกับแฟนมา 9 ปี ถ้าเป็นบางคู่ 9 ปีนี่ก็สมควรแก่เวลาที่จะได้ใช้ชีวิต แต่งงานกันได้แล้ว
แต่เรารู้ดีว่าสำหรับเราวันนั้นมันไม่มีหรอก เค้าไม่เคยแสดงออกว่าเค้าตัดสินใจที่จะหยุดอยู่ที่เรา
ตลอดเวลาเรามักจับได้ว่าเค้ามีคนอื่นตลอด จับได้บ้าง ไม่ได้บ้าง อะไรที่คนนอกใจเค้าทำ เราโดนหมด
ถามตัวเองมาจนวันนี้ว่า วันที่เค้าทำเราเสียใจปางตาย ทำไมไม่เดินออกมาตั้งแต่วันนั้น
กลับให้อภัยซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า แต่สุดท้าย คนมันมีแผล ทุกครั้งที่ทะเลาะเค้าจะบอกว่าเราขุดคุ้ยเรื่องเก่า
เราบอกว่าก็คนมันเจ็บ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าชั้นทนคุณมาได้ยังไง ระหองระแหงกันมาตลอด
ยืดเยื้อเค้าไม่ปล่อยหรือเรานี่แหละที่ไม่ยอมไป จนวันที่เค้าก็คงเบื่อที่จะทะเลาะ เบื่อที่ทำตามความต้องการของเราไม่ได้
เราอยากแต่งงาน เพื่อนแต่งงานกันไปหมด พ่อ-แม่ ถามว่าเมื่อไหร่จะมาทำให้ถูกต้อง เราโดนกดดัน
เราพยายามบอกครอบครัวว่าเรายังไม่พร้อม ในใจลึกๆเราก็รู้นะว่าการแต่งงานมันไม่ได้ทำให้ดีขึ้น
เราอาจเสียใจ ช้ำใจมากกว่าที่เป็นอยู่ เค้ายังดูแลตัวเองไม่ได้ แล้วเค้าจะมาดูแลเราได้ไง
ที่ผ่านมาเราก็ต้องดูแลตัวเองมาตลอด เจ็บป่วย ไม่เคยมีเค้ามาดูแล เลยคิดได้ว่าแต่งงานไปก็คงไม่มีความสุขหรอก
แต่ความรัก รู้ว่าเค้าไม่ได้เป็นคนดี ไม่มีความรับผิดชอบ ไม่มีความเป็นผู้นำ แต่เรารัก รักโดยที่ไม่ได้หวัง
ว่าเค้าจะต้องมาเลี้ยงดู และจะรักอย่างนี้ไปเรื่อยๆ แต่ความจริงบนโลก มันไปเรื่อยๆไม่ได้ คนเราต้องมีเป้าหมาย
วันๆหนึ่งที่เราคิดถึงอนาคต เรามองไม่ออกเลย เราเริ่มมีปากเสียงบ่อยขึ้น เค้าเบื่อว่าเรางี่เง่า เค้ารักเรามาก
จะเอาอะไรอีก แต่สำหรับเรา วันนี้ แค่รักมันยังไม่เพียงพอ มันต้องมีความรับผิดชอบ ความก้าวหน้า ไปด้วยกัน
เราทะเลาะกันบ่อยและทุกครั้งเราจะเอ่ยปาก เลิกกันเถอะ ไม่ใช่ไม่รักนะ รักมากและไม่คิดว่าจะรักใครได้มากเท่าคุณ
คิดไม่ออกว่าวันพรุ่งนี้ชีวิตที่ไม่มีคุณจะเป็นเช่นไร แค่คิดก็เจ็บปวดไปทั้งใจ ใครเคยเป็นมั๊ย เค้าคงเบื่อที่จะฟัง
สุดท้ายที่คุยกัน เค้าบอกกับเราแล้วว่า ไม่อยากให้เราต้องมาจมปลักกับผู้ชายอย่างเค้า ถ้าอยากเลิกมาก
ก็ยินดี แล้วเค้าก็หายไปจากชีวิตเรา เราลองโทรไปหาเค้าเพราะมีธุระที่ต้องเคลีย แต่เค้าไม่รับโทรศัพท์
เราอีกแล้ว เราได้แต่เมสเสจไปขอโทษที่ยังไปวุ่นวาย เค้าก็ไม่ได้ตอบกลับมา
พยายามบอกกับตัวเองว่า ดีแล้วแหละ ในเมื่อมันไม่ใช่อยู่ต่อกันไปแผลมันจะยิ่งเจ็บลึกกันไปทั้งคู่
เราผิดที่ไม่ลืมอดีตที่เจ็บปวด ฟ้าคงให้เรามาเป็นได้แค่ คู่เวร คู่กรรม
ถึงส่วนใหญ่ชีวิตเราจะไม่ได้มีเค้าตลอด 24 ชม. แต่ตอนนั้นเราก็รู้สึกลึกๆอยู่ในใจว่า
ถึงเรากับเค้าไม่ได้ใช้ชีวิตแบบแฟนคู่อื่น แต่เราก็ยังมีกันและกัน เมื่อนึกถึงคนรักหน้าของเค้า
ก็จะปรากฏในสมองของเรา มีปัญหาก็จะนึกถึงเค้าแม้สุดท้ายเค้าจะไม่สามารถช่วยอะไรเราได้ก็ตาม
แต่วันนี้ เวลานี้ เราจะไม่มีเค้าคนนั้นอีกต่อไป เราไม่กล้าคิดว่าเราจะลืมเค้าได้หรือเปล่า
ถ้าไม่ลืม ก็มีเพียงแค่เราที่ต้องเจ็บปวดอยู่อย่างนี้ แต่แค่คิดว่าวันพรุ่งนี้ชีวิตที่เหลือของเรา
จะไม่มีคุณมันช่างเจ็บปวด ทรมานเหลือเกิน
เรามาไกลเท่านี้ก็ดีเหลือเกิน
ขอบใจนะที่เคยมีกัน
มันถึงเวลายอมรับความจริง
เรามาไกลเท่านี้ก็เกินที่ฝัน ตั้งเท่าไร
เมื่อชีวิตคือความเป็นไป
สุดท้ายก็ต้องจากกัน เท่านั้นเอง