เย็นวันพุธที่ 3 เมษายน 56
ผมเดินเข้าโรงหนังใกล้บ้าน(อันที่จริงใกล้ที่ทำงาน)ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ย้อนกลับไปวันพฤหัสบดีที่ 28 มีนาคมผมทำอย่างนี้เช่นกันแต่วันนั้นเป็นการเข้าไปพิสูจน์หนังพี่มากพระโขนงเป็นครั้งแรกหลังทราบข่าวมาว่าหนังกระแสแรงทีเดียว หน้าโรงหนังหลายแห่งคนต่อคิวซื้อตั๋วยาวมาก ทว่า "เรื่องได้ที่นั่งไม่ดีไม่ได้แอ้มผมหร๊อก" ต้องการชมรอบห้าโมงเย็นผมมาซื้อตั๋วตั้งแต่รอบเที่ยง ดูครั้งแรกผมต่องการความฮาและก็ได้ฮาจริงๆ หนังกระหน่ำมุกใส่เราตลอดเวลายกเว้นเพียงช่วงสุดท้ายเท่านั้นที่หนังปล่อยฉากซาบซึ้งจนหลายคนใจละลายแต่ก็ยังแอบฮาเล็กๆ "ถึงเค้าจะรักตัวเองแต่ยืนห้อยหัวอย่างเมื่อกี้เค้าไม่เอาแล้วนะ"พี่มากปี56แบ้วได้ใจ
เรื่องความสนุกตลกเฮฮา พี่มากพระโขนงสอบผ่านอาจแค่ห้าสิบคะแนนหกสิบเจ็ดสิบหรือบางคนให้หนึ่งร้อยคะแนนเต็มแล้วแต่สภาวะจิตใจและอารมณ์ตอนดู สำหรับผมให้แปดสิบคะแนนแล้วกัน ช่วงแรกผมแค่หัวเราะหึหึแต่หลังจากฉาก "เดจาวู"เท่านั้น ผมก๊ากเต็มเสียงฉากขำชอบฉากมองลอดหว่างขาฉากนกร้องจิ๊บๆและฉากบนเรือช่วงท้ายมองเรียบง่ายแต่สร้างสรรดี ผมยกให้ "ชิน"เป็นคนที่เด่นที่สุดในการเรียกเสียงฮาแต่ใช่ว่าคนอื่นจะไม่ดี หนังเลือกนักแสดงลงตัวทุกคนทำหน้าที่อย่างเต็มที่เข้ากับบท จะติหนังบ้างก็ตรงคำหยาบเยอะไปนิดกับการใช้เท้ากับใบหน้าที่เห็นไปสองครั้ง
ย้อนกลับมาเรื่องการตามเก็บความรักดีกว่า
ไม่เฉพาะความรักที่มีในหนังแต่เป็นบรรยากาศในการดูหนังด้วยที่ผมตามเก็บ หลังหลงรักและมั่นใจว่าเราแนะนำได้เต็มปากว่าหนังเรื่องนี้ดีดูสนุก คนไทยแปลกตรงที่หนังดีต้องสนุกจำแนะนำหนังดีต้องเป็นหนังสนุก "ไปดูเถอะไปดูกันเถอะ"รับรองไม่ผิดหวัง อยากทำท่าเดียวกับชินแต่กลัวคนอื่นยอมรับไม่ได้ ผมประชาสัมพันธ์ให้หนังอย่างเต็มใจขณะเดียวกันก็ตั้งใจดูหนังเรื่องนี้อีกครั้งเมื่อมีโอกาส ผมต้องการทราบว่าคนอื่นจะรู้สึกอย่างไรในฉากที่เราซึ้งหรือขำ บรรรยากาศในโรงหนังตอนนี้เป็นไงบ้างนะเมื่อหนังกลายเป็นหนังฮิตถล่มทลายไปเสียแล้ว ประการสำคัญผมต้องการเก็บความรักมาเล่าสู่กันอ่านด้วย เพราะมุมของความรักนี่เองผมเชื่อว่ามีส่วนอย่างยิ่งในการเรียกคนดูให้ดูซ้ำรอบสองรอบสามซึ่งอาจทำให้หนังทะลุถึงหลัก300-400ล้านบาทจนกลายเป็นอีกปรากฏการณ์ของหนังไทยก็เป็นได้
รอบที่ผมดูคนเต็มไปถึงแถวหน้าเหมือนรอบก่อน บนกระจกห้องจองตั๋วพนักงานขายปริ้นกระดาษมาแปะว่ารอบใดตํ่วเต็มแล้วบ้างเท่าที่สำรวจผมดูรอบห้าโมงกว่าตั๋วเต็มไปถึงรอบทุ่มกว่าข่าวว่ารอบสองทุ่มเหลือเพียงไม่กี่ที่และไม่ขายตั๋วข้ามวัน ดีใจแทนผู้สร้างที่คนไทยให้การสนับสนุนอย่างหนาตาและต่อเนื่อง เห็นแล้วหายเหนื่อยน่าชื่นใจแทน ผมประมาทกว่าวันแรกนิดหน่อยวันนี้จองช้าเลยไม่ได้ที่นั่งแถวตรงกลางเช่นปกติ เราไปกันสามคนแต่ที่นั่งว่างชนิดนั่งติดกันได้เป็นแถวใกล้จอน้องคนหนึ่งเขามีปัญหาด้านสายตาเลยเลือกที่นั่งคู่ด้านบนให้เขาผมแยกมานั่งคนเดียว ฝั่งซ้ายผมเป็นเด็กนักเรียนหญิงเขามากันสามคน ฝั่งขวาผู้หญิงวัยทำงานเขามากับเพื่อนอีกคน เดินเข้าไปนั่ง "มานั่งดูนั่งคนเดียวหรือตาลุงนี่แปลกดี" น้องนักเรียนคงคิดอย่างนี้
เปิดเรื่องขึ้นมาหนังให้เราเจอนาคทันที จากนั้นก็ตัดภาพให้ไปเจอมากบ้าง ผมจะไม่กล่าวถึงฉากขำนะเน้นฉากซึ้งฉากสื่อถึงความรักอย่างเดียว ยังเรายังไม่ทราบว่าพวกเขารักกันแค่ไหน ตรงนี้ตัดเรื่องในตำนานออกไปก่อนประมาณว่าเราเป็นชาวต่างชาติคนหนึ่งจึงไม่รู้ว่าทั้งสองรักกัน(หน้าตาอย่างผมน่าจะประมาณประเทศรอบประเทศไทย) มากกลับมาเจอนาคจึงรู้ว่าเขาอ้อนซะ หนังใช้เวลาในการหยอกเย้าออดอ้อนของมากหลายนาทีโดยไม่ลืมที่จะทิ้งเชื้อเรื่อง "มากเป็นคนกลัวผี"ให้เรารู้สึก ใบหน้าและแววตานาคเป็นสิ่งบ่งบอกว่าเธอเองก็กังวล
น้องคนนั่งข้างๆผมทั้งสองคนยังปกติ เพื่อนน้องคนฝั่งด้านซ้ายมีพูดคำที่ได้ยินในโฆษณาก่อนตัวละครพูดด้วย ขอครั้งเดียวอย่าทั้งเรื่องนะ
จากนั้นหนังก็ไปเล่นกับฉากขำและฉากตื่นเต้น ก่อนจะมาสานต่อด้วยฉากเล็กๆแต่ใช้ประโยชน์ได้อย่างยอดเยี่ยมในตอนท้าย มากมาต่อว่าเพื่อนที่หาว่านาคเป็นผีเขากลับไปในสภาพตัวมอมแมมนิดหน่อย "ไหนดูซิ นาคทำอะไรให้พี่กินอีกบ้าง" เขาหยิบอาหารในถ้วยมาทาน(ภาพจะเร็วมาก) หือ ฝีมือนากยังอร่อยเหมือนเดิมนะ เขาหอมแก้มเมียรักหนึ่งครั้ง
ไม่กี่นาทีถัดมาฉากหนังรักโรแมนติคในชุดโบราณก็มาถึง ชิงช้าสวรรค์แสงไฟนีออนหน้ากากผีการละเล่นของเล่นขนมโบราณถูกนำมาใช้เป็นองค์ประกอบในการเล่าเรื่อง มีบางคนเขียนเรื่องการยืดมือขนมตุ๊กตามาโอบไหล่กันว่านั่นก็ซึ้ง ดูรอบแรกผมว่าฉากนี้ภาพสวย แต่ไม่แน่ใจว่าใครโอบใครและใครเป็นคนยืดมืออีกคน มากทำเต็มๆและอืมเช่นที่เขาคนนั้นกล่าว ฉากเล็กๆนี้หากใครได้ดูหนังแล้วเมื่อนึกถึงจะใจหาย
ลืมดูและไม่ได้ยินคำพูดได้จากคนข้างๆยกเว้นเสียงหัวเราะเป็นระยะ ฉากเดจาวูน้องคนฝั่งซ้ายหัวเราะตัวโยนเธอกระทืบเท้าโขยกตัวหัวเราะกับเพื่อนอย่างมีความสุข เห็นแล้วเราก็มีความสุขด้วย
ตัวเองต้องอยู่ให้ได้นะ
เค้าอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีตัวเอง พี่มากทำหน้าอย่างอ้อน
สองประโยคที่จำมาได้จากหลายๆประโยคระหว่างทั้งคู่สนทนากันบนชิงช้าสรรค์
หลังจากตามาด้วยเสียงหัวเราะและความตื่นเต้นว่าใครเป็นผีกันไปพักใหญ่ก็มาถึงฉากจบ นากยืนห้อยหัวเธอยื่นมือยาวออกมาเพื่อนำนากไปอยู่ภพเดียวกับเธอ เงามืดรูปมือค่อยๆไต่ผนังโบสถ์ลงมาหามาก กล้องมุมสูงซูมภาพมากตอนแรกเหมือนเขาจะถอยหนี แต่เมื่อมือนั้นใกล้เข้ามาจนใกล้ถึง ทุกอย่างเงียบสงบ ภาพเปลี่ยนเป็นภาพเท้ามากหยุดนิ่งก่อนจะก้าวไปข้างหน้า มือขาวซีดมาถึงแทนที่จะขยำคอนิ้วมือค่อยๆเช็ดคราบน้ำตาชายหนุ่ม
"ความรักสินะ" เสียงพูดพร้อมสะอื้นดังมาจากเพื่อนน้องฝั่งซ้าย เธอคงร้องไห้ไปแล้ว
หนังย้ำความเจ็บปวดด้วยภาพนาคมายืนบนพื้นเธอหดมือกลับ "ใบหน้าและแววตาเธอยากจะบรรยาย ขอปรบมือให้กับการสลับอารมณ์ของผู้กำกับคนเก่งอีกครั้ง(รวมคนเขียนบททุกคน) ดูรอบแรกผมก็ไปครับฉากนี้แต่รอบนี้ยังไม่มากลัวอายเด็ก ทว่าหลังพูดเยิ่นเย้อไปหน่อยเมื่อหนังตบเราอีกครั้งด้วยฉาก "มากเฉลยความจริง" เด็กเห็นหรือเปล่าไม่รู้ น้ำตาผมไหลอาบแก้มแค่ซึมไม่ได้หรือไง จะเช็ดก็ไม่กล้าละทีนี้
ฉากนี้โรงหนังเงียบมาก หนังคงไม่บันทึกเสียงมาแต่ฟังชัดว่าเสียง "สะอื้น"ดังรอบทิศ มากรักนาค นาคนาค รักจนทำได้ทุกอย่าง คนดูรู้สึกร่วมกับเขา ผมรักหนังที่ทำได้อย่างนี้ล่ะครับ ผมเคยอยู่ในบรรยากาศอย่างนี้กับหนังไทยไม่กี่เรื่อง
15 ค่ำเดือน 11 ฉากบั้งไฟขึ้นมาจากน้ำฉากสุดท้าย
กวน มืน โฮ ฉาก เต๋อทำ"ชิปหาย"
ลัดดาแลนด์ ฉากบนรถที่คนเป็นแม่บอกลูกถึงคำพูดของพ่อ "ผมจะทำทุกอย่างเพื่อครอบครับ"เธอย้ำคำพูดนั้นสองสามครัง(ข้อความอาจไม่เป๊ะ)
เราจะรักหนังเมื่อ หนังทำให้เรารู้สึกว่าตัวละครมีชีวิต
หนังเรื่องนี้รวมเรื่องที่อ้างอิงไปทำให้เราเชื่อว่า ตัวละครที่เราจะเศร้าใจเห็นใจตื่นเต้นหม่นหมองไปด้วยนั้นดูมีชีวิตจริงๆ เขาเป็นอย่างไรเราจะรู้สึกตาม ไม่ง่ายที่หนังจะทำได้อย่างนี้แต่เรื่องนี้ทำได้ ดูครั้งแรกผมไม่เจาะสีหน้าแววตาของมากกับนาคเมื่อเจาะและได้เห็นเรื่องราวเห็นความสัมพันธ์อีกครั้ง
พี่มากพระโขนงไม่ใช่แค่หนังตลกเอาฮาแต่เป็นหนังรักตลกตื่นเต้นโรแมนติคเรื่องหนึ่ง หาโอกาสดูหรือดูซ้ำคุณจะรักหนังและอาจเก็บความรักได้มากกว่าผม หรืออย่างน้อยก็มีความสุขอย่างน้องคนข้างๆ อย่างไรก็ตามระวังอายคนนั่งข้างๆ
เมื่อผมตามไปเก็บ ความรัก จากหนังฮานาคนาคแห่งปี พี่มากพระโขนง(เหมาะกับคนดูมาแล้วเท่านั้น สปอยร์บางฉาก)
ผมเดินเข้าโรงหนังใกล้บ้าน(อันที่จริงใกล้ที่ทำงาน)ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ย้อนกลับไปวันพฤหัสบดีที่ 28 มีนาคมผมทำอย่างนี้เช่นกันแต่วันนั้นเป็นการเข้าไปพิสูจน์หนังพี่มากพระโขนงเป็นครั้งแรกหลังทราบข่าวมาว่าหนังกระแสแรงทีเดียว หน้าโรงหนังหลายแห่งคนต่อคิวซื้อตั๋วยาวมาก ทว่า "เรื่องได้ที่นั่งไม่ดีไม่ได้แอ้มผมหร๊อก" ต้องการชมรอบห้าโมงเย็นผมมาซื้อตั๋วตั้งแต่รอบเที่ยง ดูครั้งแรกผมต่องการความฮาและก็ได้ฮาจริงๆ หนังกระหน่ำมุกใส่เราตลอดเวลายกเว้นเพียงช่วงสุดท้ายเท่านั้นที่หนังปล่อยฉากซาบซึ้งจนหลายคนใจละลายแต่ก็ยังแอบฮาเล็กๆ "ถึงเค้าจะรักตัวเองแต่ยืนห้อยหัวอย่างเมื่อกี้เค้าไม่เอาแล้วนะ"พี่มากปี56แบ้วได้ใจ
เรื่องความสนุกตลกเฮฮา พี่มากพระโขนงสอบผ่านอาจแค่ห้าสิบคะแนนหกสิบเจ็ดสิบหรือบางคนให้หนึ่งร้อยคะแนนเต็มแล้วแต่สภาวะจิตใจและอารมณ์ตอนดู สำหรับผมให้แปดสิบคะแนนแล้วกัน ช่วงแรกผมแค่หัวเราะหึหึแต่หลังจากฉาก "เดจาวู"เท่านั้น ผมก๊ากเต็มเสียงฉากขำชอบฉากมองลอดหว่างขาฉากนกร้องจิ๊บๆและฉากบนเรือช่วงท้ายมองเรียบง่ายแต่สร้างสรรดี ผมยกให้ "ชิน"เป็นคนที่เด่นที่สุดในการเรียกเสียงฮาแต่ใช่ว่าคนอื่นจะไม่ดี หนังเลือกนักแสดงลงตัวทุกคนทำหน้าที่อย่างเต็มที่เข้ากับบท จะติหนังบ้างก็ตรงคำหยาบเยอะไปนิดกับการใช้เท้ากับใบหน้าที่เห็นไปสองครั้ง
ย้อนกลับมาเรื่องการตามเก็บความรักดีกว่า
ไม่เฉพาะความรักที่มีในหนังแต่เป็นบรรยากาศในการดูหนังด้วยที่ผมตามเก็บ หลังหลงรักและมั่นใจว่าเราแนะนำได้เต็มปากว่าหนังเรื่องนี้ดีดูสนุก คนไทยแปลกตรงที่หนังดีต้องสนุกจำแนะนำหนังดีต้องเป็นหนังสนุก "ไปดูเถอะไปดูกันเถอะ"รับรองไม่ผิดหวัง อยากทำท่าเดียวกับชินแต่กลัวคนอื่นยอมรับไม่ได้ ผมประชาสัมพันธ์ให้หนังอย่างเต็มใจขณะเดียวกันก็ตั้งใจดูหนังเรื่องนี้อีกครั้งเมื่อมีโอกาส ผมต้องการทราบว่าคนอื่นจะรู้สึกอย่างไรในฉากที่เราซึ้งหรือขำ บรรรยากาศในโรงหนังตอนนี้เป็นไงบ้างนะเมื่อหนังกลายเป็นหนังฮิตถล่มทลายไปเสียแล้ว ประการสำคัญผมต้องการเก็บความรักมาเล่าสู่กันอ่านด้วย เพราะมุมของความรักนี่เองผมเชื่อว่ามีส่วนอย่างยิ่งในการเรียกคนดูให้ดูซ้ำรอบสองรอบสามซึ่งอาจทำให้หนังทะลุถึงหลัก300-400ล้านบาทจนกลายเป็นอีกปรากฏการณ์ของหนังไทยก็เป็นได้
รอบที่ผมดูคนเต็มไปถึงแถวหน้าเหมือนรอบก่อน บนกระจกห้องจองตั๋วพนักงานขายปริ้นกระดาษมาแปะว่ารอบใดตํ่วเต็มแล้วบ้างเท่าที่สำรวจผมดูรอบห้าโมงกว่าตั๋วเต็มไปถึงรอบทุ่มกว่าข่าวว่ารอบสองทุ่มเหลือเพียงไม่กี่ที่และไม่ขายตั๋วข้ามวัน ดีใจแทนผู้สร้างที่คนไทยให้การสนับสนุนอย่างหนาตาและต่อเนื่อง เห็นแล้วหายเหนื่อยน่าชื่นใจแทน ผมประมาทกว่าวันแรกนิดหน่อยวันนี้จองช้าเลยไม่ได้ที่นั่งแถวตรงกลางเช่นปกติ เราไปกันสามคนแต่ที่นั่งว่างชนิดนั่งติดกันได้เป็นแถวใกล้จอน้องคนหนึ่งเขามีปัญหาด้านสายตาเลยเลือกที่นั่งคู่ด้านบนให้เขาผมแยกมานั่งคนเดียว ฝั่งซ้ายผมเป็นเด็กนักเรียนหญิงเขามากันสามคน ฝั่งขวาผู้หญิงวัยทำงานเขามากับเพื่อนอีกคน เดินเข้าไปนั่ง "มานั่งดูนั่งคนเดียวหรือตาลุงนี่แปลกดี" น้องนักเรียนคงคิดอย่างนี้
เปิดเรื่องขึ้นมาหนังให้เราเจอนาคทันที จากนั้นก็ตัดภาพให้ไปเจอมากบ้าง ผมจะไม่กล่าวถึงฉากขำนะเน้นฉากซึ้งฉากสื่อถึงความรักอย่างเดียว ยังเรายังไม่ทราบว่าพวกเขารักกันแค่ไหน ตรงนี้ตัดเรื่องในตำนานออกไปก่อนประมาณว่าเราเป็นชาวต่างชาติคนหนึ่งจึงไม่รู้ว่าทั้งสองรักกัน(หน้าตาอย่างผมน่าจะประมาณประเทศรอบประเทศไทย) มากกลับมาเจอนาคจึงรู้ว่าเขาอ้อนซะ หนังใช้เวลาในการหยอกเย้าออดอ้อนของมากหลายนาทีโดยไม่ลืมที่จะทิ้งเชื้อเรื่อง "มากเป็นคนกลัวผี"ให้เรารู้สึก ใบหน้าและแววตานาคเป็นสิ่งบ่งบอกว่าเธอเองก็กังวล
น้องคนนั่งข้างๆผมทั้งสองคนยังปกติ เพื่อนน้องคนฝั่งด้านซ้ายมีพูดคำที่ได้ยินในโฆษณาก่อนตัวละครพูดด้วย ขอครั้งเดียวอย่าทั้งเรื่องนะ
จากนั้นหนังก็ไปเล่นกับฉากขำและฉากตื่นเต้น ก่อนจะมาสานต่อด้วยฉากเล็กๆแต่ใช้ประโยชน์ได้อย่างยอดเยี่ยมในตอนท้าย มากมาต่อว่าเพื่อนที่หาว่านาคเป็นผีเขากลับไปในสภาพตัวมอมแมมนิดหน่อย "ไหนดูซิ นาคทำอะไรให้พี่กินอีกบ้าง" เขาหยิบอาหารในถ้วยมาทาน(ภาพจะเร็วมาก) หือ ฝีมือนากยังอร่อยเหมือนเดิมนะ เขาหอมแก้มเมียรักหนึ่งครั้ง
ไม่กี่นาทีถัดมาฉากหนังรักโรแมนติคในชุดโบราณก็มาถึง ชิงช้าสวรรค์แสงไฟนีออนหน้ากากผีการละเล่นของเล่นขนมโบราณถูกนำมาใช้เป็นองค์ประกอบในการเล่าเรื่อง มีบางคนเขียนเรื่องการยืดมือขนมตุ๊กตามาโอบไหล่กันว่านั่นก็ซึ้ง ดูรอบแรกผมว่าฉากนี้ภาพสวย แต่ไม่แน่ใจว่าใครโอบใครและใครเป็นคนยืดมืออีกคน มากทำเต็มๆและอืมเช่นที่เขาคนนั้นกล่าว ฉากเล็กๆนี้หากใครได้ดูหนังแล้วเมื่อนึกถึงจะใจหาย
ลืมดูและไม่ได้ยินคำพูดได้จากคนข้างๆยกเว้นเสียงหัวเราะเป็นระยะ ฉากเดจาวูน้องคนฝั่งซ้ายหัวเราะตัวโยนเธอกระทืบเท้าโขยกตัวหัวเราะกับเพื่อนอย่างมีความสุข เห็นแล้วเราก็มีความสุขด้วย
ตัวเองต้องอยู่ให้ได้นะ
เค้าอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีตัวเอง พี่มากทำหน้าอย่างอ้อน
สองประโยคที่จำมาได้จากหลายๆประโยคระหว่างทั้งคู่สนทนากันบนชิงช้าสรรค์
หลังจากตามาด้วยเสียงหัวเราะและความตื่นเต้นว่าใครเป็นผีกันไปพักใหญ่ก็มาถึงฉากจบ นากยืนห้อยหัวเธอยื่นมือยาวออกมาเพื่อนำนากไปอยู่ภพเดียวกับเธอ เงามืดรูปมือค่อยๆไต่ผนังโบสถ์ลงมาหามาก กล้องมุมสูงซูมภาพมากตอนแรกเหมือนเขาจะถอยหนี แต่เมื่อมือนั้นใกล้เข้ามาจนใกล้ถึง ทุกอย่างเงียบสงบ ภาพเปลี่ยนเป็นภาพเท้ามากหยุดนิ่งก่อนจะก้าวไปข้างหน้า มือขาวซีดมาถึงแทนที่จะขยำคอนิ้วมือค่อยๆเช็ดคราบน้ำตาชายหนุ่ม
"ความรักสินะ" เสียงพูดพร้อมสะอื้นดังมาจากเพื่อนน้องฝั่งซ้าย เธอคงร้องไห้ไปแล้ว
หนังย้ำความเจ็บปวดด้วยภาพนาคมายืนบนพื้นเธอหดมือกลับ "ใบหน้าและแววตาเธอยากจะบรรยาย ขอปรบมือให้กับการสลับอารมณ์ของผู้กำกับคนเก่งอีกครั้ง(รวมคนเขียนบททุกคน) ดูรอบแรกผมก็ไปครับฉากนี้แต่รอบนี้ยังไม่มากลัวอายเด็ก ทว่าหลังพูดเยิ่นเย้อไปหน่อยเมื่อหนังตบเราอีกครั้งด้วยฉาก "มากเฉลยความจริง" เด็กเห็นหรือเปล่าไม่รู้ น้ำตาผมไหลอาบแก้มแค่ซึมไม่ได้หรือไง จะเช็ดก็ไม่กล้าละทีนี้
ฉากนี้โรงหนังเงียบมาก หนังคงไม่บันทึกเสียงมาแต่ฟังชัดว่าเสียง "สะอื้น"ดังรอบทิศ มากรักนาค นาคนาค รักจนทำได้ทุกอย่าง คนดูรู้สึกร่วมกับเขา ผมรักหนังที่ทำได้อย่างนี้ล่ะครับ ผมเคยอยู่ในบรรยากาศอย่างนี้กับหนังไทยไม่กี่เรื่อง
15 ค่ำเดือน 11 ฉากบั้งไฟขึ้นมาจากน้ำฉากสุดท้าย
กวน มืน โฮ ฉาก เต๋อทำ"ชิปหาย"
ลัดดาแลนด์ ฉากบนรถที่คนเป็นแม่บอกลูกถึงคำพูดของพ่อ "ผมจะทำทุกอย่างเพื่อครอบครับ"เธอย้ำคำพูดนั้นสองสามครัง(ข้อความอาจไม่เป๊ะ)
เราจะรักหนังเมื่อ หนังทำให้เรารู้สึกว่าตัวละครมีชีวิต
หนังเรื่องนี้รวมเรื่องที่อ้างอิงไปทำให้เราเชื่อว่า ตัวละครที่เราจะเศร้าใจเห็นใจตื่นเต้นหม่นหมองไปด้วยนั้นดูมีชีวิตจริงๆ เขาเป็นอย่างไรเราจะรู้สึกตาม ไม่ง่ายที่หนังจะทำได้อย่างนี้แต่เรื่องนี้ทำได้ ดูครั้งแรกผมไม่เจาะสีหน้าแววตาของมากกับนาคเมื่อเจาะและได้เห็นเรื่องราวเห็นความสัมพันธ์อีกครั้ง
พี่มากพระโขนงไม่ใช่แค่หนังตลกเอาฮาแต่เป็นหนังรักตลกตื่นเต้นโรแมนติคเรื่องหนึ่ง หาโอกาสดูหรือดูซ้ำคุณจะรักหนังและอาจเก็บความรักได้มากกว่าผม หรืออย่างน้อยก็มีความสุขอย่างน้องคนข้างๆ อย่างไรก็ตามระวังอายคนนั่งข้างๆ