มาบ่นเฉยๆ ขอกำลังใจหน่อยนะครับ
เรียนโทอยู่ครับ จะจบแล้ว สาขาออกแบบสวน เหลือแค่ดีเฟนด์ก็จะจบ
แต่ดันอยากรู้เรื่องวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับต้นไม้ เพื่อจะได้มีความรู้มากขึ้น เวลาออกแบบก็ดีกับต้นไม้ในระยะยาว ดีกับสิ่งแวดล้อม ผมก็เลยไปลงเรียนกับคณะวนศาสตร์ วิชาเรียนยากมากๆ สำหรับคนที่เรียนสายออกแบบมาตั้งแต่ ป. ตรี แต่ก็สนุกดีครับ ได้เรียนทั้งชีวะและเคมี ได้ความรู้เพิ่ม อ. ผลัดกันสอนสองท่านก็สอนเรื่องยากให้เป็นเรื่องสนุก
ปัญหามันมาเมื่อต้องดีเฟนด์วิทยานิพนธ์ครับ
พอดีวิชานี้มีทัศนศึกษาบังคับ ถ้าไม่ไปก็ไม่จบ ติด incomplete ถ้าติด incomplete ก็เรียนจบไม่ได้ และช่วงต้นเทอม อ. ได้ขอเลื่อนเวลาที่เขียนไว้จากในกำหนดการสอนขึ้นมาอีกหนึ่งอาทิตย์ ผมเองเขียนแก้วิทยานิพนธ์ช้าไปรอบนึง อ. ที่ปรึกษาก็เลยเลื่อนเวลาดีเฟนด์เป็นช่องถัดมา ปรากฏว่าโป๊ะเชะ เวลาดีเฟนด์กับเวลาเดินทางตรงกันพอดีครับ
ผมไปปรึกษาอ. ท่านแรก อ. กอไก่ บอกว่าผมจะขอนั่งรถบัสตามไปอีกที
ที่ๆ จะไปไกลมาก ถ้าผมไปตอนดีเฟนด์จบ ผมต้องนั่งรถสามต่อ ผ่านย่านค่อนข้างอันตรายของเมือง กว่าจะถึงที่พักก็ตีสี่(แต่ผมลุยบ่อยแล้ว ที่สำคัญคือเป็นคนท่าทางน่ากลัวได้เวลาจำเป็น เลยไม่กังวล) อ. กอไก่เลยบอกว่า จะขอปรึกษา อ. ขอไข่ก่อน ว่าเขาจะเลื่อนเวลาเดินทางสาม ชม. เพื่อให้ผมเสร็จก่อนถึงจะเดินทางจะดีไหม
ผมก็กังวลว่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจะรบกวน นร. คนอื่นๆ อ. กอไก่ก็ว่าไม่เป็นไรหรอก แค่สองสาม ชม. เท่านั้น ผมก็เลยเบาใจ
วันต่อมา ผมเข้าเรียนสายไปห้านาที เป็นเวลาที่ อ. กอไก่จะสอน แต่ อ. ขอไข่เข้ามายืนพูด ท่าทางโกรธมาก ผมแค่นั่งยังไม่ทันเต็มก้น อ. ก็ชี้หน้า บอกว่า “เธอนี่เองเหรอ ที่เป็นคนขอเลื่อนเวลา”
ผมฟัง อ. พูดเสียงดังลั่นห้องใส่เป็นเวลาห้านาที (อ. ไม่ได้ตะโกนครับ แต่พูดเสียงดังมาก ห้องก็เล็กๆ ก็มีนักเรียนแค่สิบสามคน) ต่อหน้า นศ. คณะวนศาสตร์ที่จ้องกันใหญ่ ว่ากระทบว่าทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อน ไม่คิดถึงคนที่ต้องช้าตั้งหลายชั่วโมงเลยเหรอ ทำไมไม่รู้จักวางแผนให้ดี ฯลฯ
ผมควบคุมอารมณ์ได้ ไม่แสดงสีหน้าเลยครับ พูดแต่ว่า “ผมเข้าใจครับ” ผมเข้าใจจริงๆ เพราะเป็นข้อเสนอที่ทุกคนเดือดร้อนกันหมด แถมยังดูไม่ให้ความสำคัญกับวิชาที่ อ. สอน อ. ก็เป็นคน เจอเรื่องที่ตัวเองวางแผนอย่างดีมีตอดุ้นเบ้อเร่อมาขวางก็ต้องโมโหเป็นธรรมดา แต่ผมยิ่งทำหน้าเฉยๆ อ. ยิ่งโมโหมากขึ้นๆ น้องๆ ก็ยิ่งทำหน้ารังเกียจผมมากขึ้น
จนสุดท้าย ผมบอกว่า “ขอโทษครับที่ทำให้เรื่องมันยุ่งยาก” ก็ยังพูดว่า “เธอทำให้เรื่องมันยุ่งยากสำหรับเธอเท่านั้นแหละ เตรียมใจไว้เลย”
แต่ถึงอย่างนั้น อ. ขอไข่ก็ยังเป็นอาจารย์ที่ดี คือถึงโกรธ แต่ก็บอกว่า “เรียนกับ อ. กอไก่ให้จบ แล้วเข้ามาคุยกับผม”ก่อนจะปึงปังออกจากห้องไป
ชม. นั้นถูกน้องๆ ป.ตรีวนศาสตร์แอบเหลือบตาดูตลอดวิชา ฟังเลคเชอร์ไม่รู้เรื่องเลยครับ เพื่อนที่คุยกันวันนี้ก็เดินตึงๆ ผ่านผมออกจากห้องไป ไม่ยอมมองหน้าผม ผมไม่รู้ว่า อ. ขอไข่พูดอะไรก่อนที่ผมจะมาถึง แต่ก็คงไม่ใช่กลอนเห่สรรเสริญแหงๆ
หลังจากคุยกันเสร็จ อ. ก็แนะนำว่าไม่ต้องไปทัศนศึกษาแล้ว ให้ผมไปทำรายงานพิเศษแทน ไปติดตามคนที่ทำงานด้านป่าไม้หนึ่งวันว่าเขาทำอะไรกันบ้าง ผมติดต่อไปหาคนที่ อ. แนะนำ ก็เจอแต่คนที่ย้ายตำแหน่งไปแล้ว ลาคลอด หรือไม่ก็อยู่ไกลไปหลาย ชม. (ทำงานป่าไม้ จะให้ทำในเมืองก็คงไม่ได้ เนอะ) ตัวผมเองก็ไม่มีรถ ใบขับขี่ก็ไม่มี ไม่รู้จะไปยังไง
ผมจนปัญญาไปหมดแล้วครับ เครียดมาก เพื่อนก็เกลียดขี้หน้า อ. ก็ไม่ชอบหน้า ติดต่อใครก็ไม่สำเร็จ ผมไม่รู้จะทำยังไง สัปดาห์หน้าจะดีเฟนด์แล้ว เตรียมการเรียบร้อย แต่ถ้าไม่จบเพราะติด I วิชาที่ไม่ได้จำเป็นต่อการเรียนอะไรเลย คงจะเน่าแน่ๆ ผมไม่น่าอยากเรียนวิชานี้เลย
ขอบ่นหน่อยนะครับ ทางที่ดีที่สุดคงจะต้องไปจูงใจอ. ว่าไม่มีทางอื่นนอกจากรอดีเฟนด์เสร็จแล้วลุยไปโรงแรมตอนตีสี่ ผมว่าเป็นทางออกที่ผมทำได้มากที่สุด รบกวนคนน้อยที่สุด ถึงอย่างนั้นก็คงโดนน้องๆ และเพื่อนต่างคณะเหม็นหน้าอยู่ดี เอาเหอะ จบไปก็ไม่เจอกันแล้ว
ขอคำปลอบใจหน่อยนะครับ ขอบคุณที่อ่าน อ่านครบไม่ครบไม่เป็นไรครับ
ปัญหาพันกันอิรุงตุงนัง ไม่มีคนผิด แต่ก็แก้ไม่ออก เหนื่อยใจจังครับ
เรียนโทอยู่ครับ จะจบแล้ว สาขาออกแบบสวน เหลือแค่ดีเฟนด์ก็จะจบ
แต่ดันอยากรู้เรื่องวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับต้นไม้ เพื่อจะได้มีความรู้มากขึ้น เวลาออกแบบก็ดีกับต้นไม้ในระยะยาว ดีกับสิ่งแวดล้อม ผมก็เลยไปลงเรียนกับคณะวนศาสตร์ วิชาเรียนยากมากๆ สำหรับคนที่เรียนสายออกแบบมาตั้งแต่ ป. ตรี แต่ก็สนุกดีครับ ได้เรียนทั้งชีวะและเคมี ได้ความรู้เพิ่ม อ. ผลัดกันสอนสองท่านก็สอนเรื่องยากให้เป็นเรื่องสนุก
ปัญหามันมาเมื่อต้องดีเฟนด์วิทยานิพนธ์ครับ
พอดีวิชานี้มีทัศนศึกษาบังคับ ถ้าไม่ไปก็ไม่จบ ติด incomplete ถ้าติด incomplete ก็เรียนจบไม่ได้ และช่วงต้นเทอม อ. ได้ขอเลื่อนเวลาที่เขียนไว้จากในกำหนดการสอนขึ้นมาอีกหนึ่งอาทิตย์ ผมเองเขียนแก้วิทยานิพนธ์ช้าไปรอบนึง อ. ที่ปรึกษาก็เลยเลื่อนเวลาดีเฟนด์เป็นช่องถัดมา ปรากฏว่าโป๊ะเชะ เวลาดีเฟนด์กับเวลาเดินทางตรงกันพอดีครับ
ผมไปปรึกษาอ. ท่านแรก อ. กอไก่ บอกว่าผมจะขอนั่งรถบัสตามไปอีกที
ที่ๆ จะไปไกลมาก ถ้าผมไปตอนดีเฟนด์จบ ผมต้องนั่งรถสามต่อ ผ่านย่านค่อนข้างอันตรายของเมือง กว่าจะถึงที่พักก็ตีสี่(แต่ผมลุยบ่อยแล้ว ที่สำคัญคือเป็นคนท่าทางน่ากลัวได้เวลาจำเป็น เลยไม่กังวล) อ. กอไก่เลยบอกว่า จะขอปรึกษา อ. ขอไข่ก่อน ว่าเขาจะเลื่อนเวลาเดินทางสาม ชม. เพื่อให้ผมเสร็จก่อนถึงจะเดินทางจะดีไหม
ผมก็กังวลว่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจะรบกวน นร. คนอื่นๆ อ. กอไก่ก็ว่าไม่เป็นไรหรอก แค่สองสาม ชม. เท่านั้น ผมก็เลยเบาใจ
วันต่อมา ผมเข้าเรียนสายไปห้านาที เป็นเวลาที่ อ. กอไก่จะสอน แต่ อ. ขอไข่เข้ามายืนพูด ท่าทางโกรธมาก ผมแค่นั่งยังไม่ทันเต็มก้น อ. ก็ชี้หน้า บอกว่า “เธอนี่เองเหรอ ที่เป็นคนขอเลื่อนเวลา”
ผมฟัง อ. พูดเสียงดังลั่นห้องใส่เป็นเวลาห้านาที (อ. ไม่ได้ตะโกนครับ แต่พูดเสียงดังมาก ห้องก็เล็กๆ ก็มีนักเรียนแค่สิบสามคน) ต่อหน้า นศ. คณะวนศาสตร์ที่จ้องกันใหญ่ ว่ากระทบว่าทำให้คนอื่นต้องเดือดร้อน ไม่คิดถึงคนที่ต้องช้าตั้งหลายชั่วโมงเลยเหรอ ทำไมไม่รู้จักวางแผนให้ดี ฯลฯ
ผมควบคุมอารมณ์ได้ ไม่แสดงสีหน้าเลยครับ พูดแต่ว่า “ผมเข้าใจครับ” ผมเข้าใจจริงๆ เพราะเป็นข้อเสนอที่ทุกคนเดือดร้อนกันหมด แถมยังดูไม่ให้ความสำคัญกับวิชาที่ อ. สอน อ. ก็เป็นคน เจอเรื่องที่ตัวเองวางแผนอย่างดีมีตอดุ้นเบ้อเร่อมาขวางก็ต้องโมโหเป็นธรรมดา แต่ผมยิ่งทำหน้าเฉยๆ อ. ยิ่งโมโหมากขึ้นๆ น้องๆ ก็ยิ่งทำหน้ารังเกียจผมมากขึ้น
จนสุดท้าย ผมบอกว่า “ขอโทษครับที่ทำให้เรื่องมันยุ่งยาก” ก็ยังพูดว่า “เธอทำให้เรื่องมันยุ่งยากสำหรับเธอเท่านั้นแหละ เตรียมใจไว้เลย”
แต่ถึงอย่างนั้น อ. ขอไข่ก็ยังเป็นอาจารย์ที่ดี คือถึงโกรธ แต่ก็บอกว่า “เรียนกับ อ. กอไก่ให้จบ แล้วเข้ามาคุยกับผม”ก่อนจะปึงปังออกจากห้องไป
ชม. นั้นถูกน้องๆ ป.ตรีวนศาสตร์แอบเหลือบตาดูตลอดวิชา ฟังเลคเชอร์ไม่รู้เรื่องเลยครับ เพื่อนที่คุยกันวันนี้ก็เดินตึงๆ ผ่านผมออกจากห้องไป ไม่ยอมมองหน้าผม ผมไม่รู้ว่า อ. ขอไข่พูดอะไรก่อนที่ผมจะมาถึง แต่ก็คงไม่ใช่กลอนเห่สรรเสริญแหงๆ
หลังจากคุยกันเสร็จ อ. ก็แนะนำว่าไม่ต้องไปทัศนศึกษาแล้ว ให้ผมไปทำรายงานพิเศษแทน ไปติดตามคนที่ทำงานด้านป่าไม้หนึ่งวันว่าเขาทำอะไรกันบ้าง ผมติดต่อไปหาคนที่ อ. แนะนำ ก็เจอแต่คนที่ย้ายตำแหน่งไปแล้ว ลาคลอด หรือไม่ก็อยู่ไกลไปหลาย ชม. (ทำงานป่าไม้ จะให้ทำในเมืองก็คงไม่ได้ เนอะ) ตัวผมเองก็ไม่มีรถ ใบขับขี่ก็ไม่มี ไม่รู้จะไปยังไง
ผมจนปัญญาไปหมดแล้วครับ เครียดมาก เพื่อนก็เกลียดขี้หน้า อ. ก็ไม่ชอบหน้า ติดต่อใครก็ไม่สำเร็จ ผมไม่รู้จะทำยังไง สัปดาห์หน้าจะดีเฟนด์แล้ว เตรียมการเรียบร้อย แต่ถ้าไม่จบเพราะติด I วิชาที่ไม่ได้จำเป็นต่อการเรียนอะไรเลย คงจะเน่าแน่ๆ ผมไม่น่าอยากเรียนวิชานี้เลย
ขอบ่นหน่อยนะครับ ทางที่ดีที่สุดคงจะต้องไปจูงใจอ. ว่าไม่มีทางอื่นนอกจากรอดีเฟนด์เสร็จแล้วลุยไปโรงแรมตอนตีสี่ ผมว่าเป็นทางออกที่ผมทำได้มากที่สุด รบกวนคนน้อยที่สุด ถึงอย่างนั้นก็คงโดนน้องๆ และเพื่อนต่างคณะเหม็นหน้าอยู่ดี เอาเหอะ จบไปก็ไม่เจอกันแล้ว
ขอคำปลอบใจหน่อยนะครับ ขอบคุณที่อ่าน อ่านครบไม่ครบไม่เป็นไรครับ