เมื่อกี้พันทิปเน่า โพสไม่ติด พิมพ์ใหม่หมดเลย T^T
คือเรากับแฟนเรามีปัญหากันตอนนี้ คือเค้าไม่ยอมคุยกับเรา ไม่แม้แต่จะส่งข้อความ ตัดสาย ไม่ตอบข้อความ ไม่อยากคุยอะไรทั้งนั้น ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าเราเป็น ญ กันทั้งคู่นะคะ อยู่โรงเรียนหญิงล้วน เราคบกับมาได้เกือบ 2 ปี เคยเลิกกันไปครั้งนึง
เรื่องมันเริ่มจากเราสองคนไปเข้าค่ายที่มหาลัย เป็นค่ายเตรียมความพร้อมอะไรงี้คล้ายๆรับน้องตามความสมัครใจ เราชวนแฟนเราไปเข้าค่ายด้วยกัน เพราะปิดเทอมเราได่อยู่ด้วยกันน้อยมาก
แต่ว่า เราอยากไปงานสัปดาห์หนังสือซึ่งมันตรงกับวันค่ายช่วงแรกๆ(ประมาณ3วัน)เลยต้องออกจากค่าย3วันแรกมาก่อน แฟนเราบ่นวาเขาอยู่คนเดียว เหงา คิดถึงเรา ตลอดเวลา ช่วงที่เราไปกรงเทพเขาจะคอยส่วข้อความหาว่าทำอะไรอยู่บ้าง ตอนกลางคืนก็โทรคุยกัน ปกติ คือจริงๆแฟนเราไม่อยากให้เราไปเพราะอยากอยู่กับเรา แต่กลางๆค่ายเขาก็ต้องออกจากค่ายไปธุระประมาณ2วันเหมือนกัน เราก็คุยกันแล้วว่ามันก็เจ๊ากันนี่ เค้าไปเธออยู่คนเดียว เธอไปเค้าก็อยู่คนเดียว แค่เราไปตั้งแต่ต้นค่าย กลับมาเราจึงไม่สนิทกับเพื่อนในค่ายทันที แต่แฟนเราก็คุ้นบ้างแล้ว ทีนี้ แฟนเราชวนเพื่อนที่เคยสนิทแต่ยังสนิทใจกันอยู่ เพื่อนคนนี้ให้ชื่อว่า เอ เอเป็นคนที่สนิทกับแฟนเราแบบแพคคู่ตอนม.ต้นแต่พอม.ปลายเอสอบไม่ติดหองพิเศษจึงห่างกับแฟนเราไป แฟนเราชวนเอมาค่ายเพราะอยากมีเพื่อน ทั้งๆที่ก็มีเพื่อนอีกคนที่มาจากรรเดียวกัน สมมติให้ชื่อ วาย วายติดคณะเดียวกับเรา และคุยๆกันไว้บ้างแล้วว่าในมหาลัยคงสนิทกันแต่แฟนเรารอแอดอยู่ แต่สามารถเข้าค่ายได้เช่นเดียวกับเอ
วันแรกที่เอมาค่าย คือวันที่เรากำลังเดินทางกลับจากกรุงเทพ วันนั้นแฟนเราส่งข้อความหาเราน้อยมาก และเท่าที่ส่งมาเหมือนไม่อยากส่ง และไม่โทรหา ทั้งๆที่เรานั่งรถไปกลับกรุงเทพคนเดียว ไม่เป็นห่วงเลย อ้างแบตจะหมด
วันรุ่งขึ้นเราไปค่าย เราต้องการให้แฟนเราให้เวลาส่วนตัวกับเราก่อนในตอนที่เจอเรา อย่างเข้ามาคุยมาถามมาจับมือมาหยอกล้อห่วงใยหรืออะไรต่างๆที่คนเป็นแฟนจะทำกัน แต่นี่แฟนเรามองเราเหมือนเป็นแค่คนนึงในค่าย ไม่พูดคุย ไม่อะไร แค่มาบอกว่าเดี๋ยวไปตรงนั้นตรงนี้นะ แล้วเดินห่างเรา ไม่จับมือเราไปเดินด้วยเลย เอาแต่ทำตัวติดเอ เราก็เสียใจ เลยไม่พูดกับแฟน แต่ตอนตกกลางคืน มันเป็นฟรีไทม์ของแต่ละบ้าน แฟนเรา เอ และวายอยู่บ้านสีเดียวกัน แต่เราอยู่คนละสี ทำให้ความสนิทยิ่งห่าง เราไม่รู้เอพูดอะไรให้แฟนเราฟังบ้าง คืนแฟนเราจะแคร์เพื่อนคนนี้ เพราะตอนม.ปลาย เอเป็นคนที่ไม่มีคนคบ แล้วเหมือนพอมาค่าย ก็อยากได้แฟนเราคืน แบบอยากได้เพื่อนคืนอ้ะ ตอนกลางคืนที่ว่าฟรีไทม์ของแต่ละบ้าน เราเครียดมากที่แฟนเราเมินใส่เราขนาดนี้ เราร้องไห้ พี่สตาฟพาไปล้างหน้าแล้วเราขอตัวก่อน เราไปหาแฟนเราแล้วไปดึงแฟนเราออกจากวงของบ้านแฟนเรา (นั่งกันอยู่ตรงข้ามกัน) เรารู้ว่ามันเสียมารยาท แต่เราไม่ไหวแล้วจริงๆ เราเดินนำมา หันไปอีกที เห็นเอเกาะแฟนเราอยู่ เราก็บอกตามตรง 'กุขอคุยก่ะ...ชื่อแฟน...สองคน' เอก็บอก 'กุจะ
' เราก็เดินหนีออกมาเลย แหนเราก็ไม่ตามมา กลับไปกับเอ พอตอนนอน แฟนก็ไม่นอนกอดเราเหมือนอย่างที่เคยทำในทุกๆค่าย นอนห่างเรามากกว่าที่ควรจะเป็นด้วยซ้ำ เช้ามา เราปวดหัวจนช็อก ต้องเข้าโรงพยาบาลและกลับบ้าน แต่แฟนเราไม่มีแม้แต่ซักสายที่โทรมาถาม มาแสดงความห่วงใย ซักข้อความก็ไม่มี..
วันรุ่งขึ้น เรากลับไปค่าย แต่มันเป็นวันที่แฟนเราต้องออกจากค่ายไปทำธุระ2-3วันตามที่บอกไว้ตอนต้น แฟนเรายังคงไม่คุย ไม่มาเทคแคร์ ไม่มาอะไรกับเราซักอย่างตามเคย เราเสียใจมาก ๆ แต่ยังคงเก็บไว้ มีวายซึ่งยังไม่สนิทมากคอยเป็นห่วงอยู่ แฟนเราไปโดยไม่ลาเราซักคำ พอตอนกลางคืน เราโทรหา แฟนเราเอาแต่พูดว่าค่อยกลับไปคุยกันที่ค่ายๆ อยากคุยต่อหน้า ไม่ว่าเราจะพูดอะไรแฟนเราก็จะพูดเหมือนเดิมคือกลับไปคุยกันที่ค่าย เราก็ถามไปว่า ที่ว่าจะคุยต่อหน้านี่จะบอกเลิกใช่มั้ย แฟนเราก็เงียบ แล้วบอกค่อยไปคุยที่ค่ายแล้วตัดสายเรา ..
เราเสียใจมาก เครียด และโรคปวดหัวก็คอยกำเริบตลอด แต่แฟนเราไม่มาดูดำดูดีเราเลย รวมถึงเอก็ออกแนวสะใจ เพราะตอนนั้นเราแอบเห็นแฟนเราร้องไห้เพราะเพื่อนเราซึ่งก็เป็นเพื่อนแฟนเราด้วยโทรไปช่วยคุยให้เรา แฟนเราร้องไห้ แต่เอปลอบพร้อมรอยยิ้มที่แฟนเราไม่เห็น...
เราทนอยู่ค่ายต่อไม่ได้ ไม่ว่าจะเหตุผลที่ว่า1.ทางบ้านไม่อยากให้กลับมาตั้งแต่วันที่เราเป็นลมจะช็อก 2.กลัวว่าแฟนจะมาบอกเลิกในค่าย เรารับไม่ได้แน่ๆ เราคงทำอะไรต่อไม่ได้..
เราจึงตัดสินใจออกจากค่ายมา ก่อนที่แฟนเราจะกลับ 1 วัน แบ้วเขียนจดหมายทิ้งไว้ให้วายมอบให้แฟนเรา ตอนแรกเราคิดจะบอกเลิกแฟนเราเลยในจดหมายด้วยซ้ำ แต่เรามาคิดดูอีกที ยังรู้สึกอยู่ว่าเค้ายังรักเรานะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ เค้าไม่ยอมคุยกับเราเลย เราจึงเขียนจดหมายในเชิงทบทวนความทรงจำดีๆและเขียนความรู้สึกที่มีต่อเค้า และบอกว่าจะให้เวลาเค้าคิด ทบทวนดูดีๆ ประมาณว่า ห่างกันเพื่อให้เธอได้ทบทวนความรักของเรา.. แต่เราก็กลัวเหลือเกิน ว่าสุดท้าย เขาจะไปจากเราจริงๆ
เอเคยทำให้เราเลิกกันไปครั้งนึง เพราะเอยุให้แฟนเราคุยกับคนอื่น แต่ครั้งนี้ เอก่ะจะอยู่ม.เดียวกับแฟนเราซึ่งก็คือม.ที่เราอยู่ เราจึงกังวลมากว่าจะต้องมีเวรกรรมต่อกันอีก จนตอนนี้ เราไม่อยากเรียกเอว่าเพื่อนอีกแล้ว
ขอบคุณที่ฟังเราระบายนะคะ อยากได้กำลังใจ+คำแนะนำ เราเครียดมากจริงๆ เหมือนทุกทางมันมืดไปหมด ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย...
แฟนไม่สนใจ ไม่ใยดี เหมือนเป็นคนละคน ทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด
คือเรากับแฟนเรามีปัญหากันตอนนี้ คือเค้าไม่ยอมคุยกับเรา ไม่แม้แต่จะส่งข้อความ ตัดสาย ไม่ตอบข้อความ ไม่อยากคุยอะไรทั้งนั้น ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าเราเป็น ญ กันทั้งคู่นะคะ อยู่โรงเรียนหญิงล้วน เราคบกับมาได้เกือบ 2 ปี เคยเลิกกันไปครั้งนึง
เรื่องมันเริ่มจากเราสองคนไปเข้าค่ายที่มหาลัย เป็นค่ายเตรียมความพร้อมอะไรงี้คล้ายๆรับน้องตามความสมัครใจ เราชวนแฟนเราไปเข้าค่ายด้วยกัน เพราะปิดเทอมเราได่อยู่ด้วยกันน้อยมาก
แต่ว่า เราอยากไปงานสัปดาห์หนังสือซึ่งมันตรงกับวันค่ายช่วงแรกๆ(ประมาณ3วัน)เลยต้องออกจากค่าย3วันแรกมาก่อน แฟนเราบ่นวาเขาอยู่คนเดียว เหงา คิดถึงเรา ตลอดเวลา ช่วงที่เราไปกรงเทพเขาจะคอยส่วข้อความหาว่าทำอะไรอยู่บ้าง ตอนกลางคืนก็โทรคุยกัน ปกติ คือจริงๆแฟนเราไม่อยากให้เราไปเพราะอยากอยู่กับเรา แต่กลางๆค่ายเขาก็ต้องออกจากค่ายไปธุระประมาณ2วันเหมือนกัน เราก็คุยกันแล้วว่ามันก็เจ๊ากันนี่ เค้าไปเธออยู่คนเดียว เธอไปเค้าก็อยู่คนเดียว แค่เราไปตั้งแต่ต้นค่าย กลับมาเราจึงไม่สนิทกับเพื่อนในค่ายทันที แต่แฟนเราก็คุ้นบ้างแล้ว ทีนี้ แฟนเราชวนเพื่อนที่เคยสนิทแต่ยังสนิทใจกันอยู่ เพื่อนคนนี้ให้ชื่อว่า เอ เอเป็นคนที่สนิทกับแฟนเราแบบแพคคู่ตอนม.ต้นแต่พอม.ปลายเอสอบไม่ติดหองพิเศษจึงห่างกับแฟนเราไป แฟนเราชวนเอมาค่ายเพราะอยากมีเพื่อน ทั้งๆที่ก็มีเพื่อนอีกคนที่มาจากรรเดียวกัน สมมติให้ชื่อ วาย วายติดคณะเดียวกับเรา และคุยๆกันไว้บ้างแล้วว่าในมหาลัยคงสนิทกันแต่แฟนเรารอแอดอยู่ แต่สามารถเข้าค่ายได้เช่นเดียวกับเอ
วันแรกที่เอมาค่าย คือวันที่เรากำลังเดินทางกลับจากกรุงเทพ วันนั้นแฟนเราส่งข้อความหาเราน้อยมาก และเท่าที่ส่งมาเหมือนไม่อยากส่ง และไม่โทรหา ทั้งๆที่เรานั่งรถไปกลับกรุงเทพคนเดียว ไม่เป็นห่วงเลย อ้างแบตจะหมด
วันรุ่งขึ้นเราไปค่าย เราต้องการให้แฟนเราให้เวลาส่วนตัวกับเราก่อนในตอนที่เจอเรา อย่างเข้ามาคุยมาถามมาจับมือมาหยอกล้อห่วงใยหรืออะไรต่างๆที่คนเป็นแฟนจะทำกัน แต่นี่แฟนเรามองเราเหมือนเป็นแค่คนนึงในค่าย ไม่พูดคุย ไม่อะไร แค่มาบอกว่าเดี๋ยวไปตรงนั้นตรงนี้นะ แล้วเดินห่างเรา ไม่จับมือเราไปเดินด้วยเลย เอาแต่ทำตัวติดเอ เราก็เสียใจ เลยไม่พูดกับแฟน แต่ตอนตกกลางคืน มันเป็นฟรีไทม์ของแต่ละบ้าน แฟนเรา เอ และวายอยู่บ้านสีเดียวกัน แต่เราอยู่คนละสี ทำให้ความสนิทยิ่งห่าง เราไม่รู้เอพูดอะไรให้แฟนเราฟังบ้าง คืนแฟนเราจะแคร์เพื่อนคนนี้ เพราะตอนม.ปลาย เอเป็นคนที่ไม่มีคนคบ แล้วเหมือนพอมาค่าย ก็อยากได้แฟนเราคืน แบบอยากได้เพื่อนคืนอ้ะ ตอนกลางคืนที่ว่าฟรีไทม์ของแต่ละบ้าน เราเครียดมากที่แฟนเราเมินใส่เราขนาดนี้ เราร้องไห้ พี่สตาฟพาไปล้างหน้าแล้วเราขอตัวก่อน เราไปหาแฟนเราแล้วไปดึงแฟนเราออกจากวงของบ้านแฟนเรา (นั่งกันอยู่ตรงข้ามกัน) เรารู้ว่ามันเสียมารยาท แต่เราไม่ไหวแล้วจริงๆ เราเดินนำมา หันไปอีกที เห็นเอเกาะแฟนเราอยู่ เราก็บอกตามตรง 'กุขอคุยก่ะ...ชื่อแฟน...สองคน' เอก็บอก 'กุจะ
วันรุ่งขึ้น เรากลับไปค่าย แต่มันเป็นวันที่แฟนเราต้องออกจากค่ายไปทำธุระ2-3วันตามที่บอกไว้ตอนต้น แฟนเรายังคงไม่คุย ไม่มาเทคแคร์ ไม่มาอะไรกับเราซักอย่างตามเคย เราเสียใจมาก ๆ แต่ยังคงเก็บไว้ มีวายซึ่งยังไม่สนิทมากคอยเป็นห่วงอยู่ แฟนเราไปโดยไม่ลาเราซักคำ พอตอนกลางคืน เราโทรหา แฟนเราเอาแต่พูดว่าค่อยกลับไปคุยกันที่ค่ายๆ อยากคุยต่อหน้า ไม่ว่าเราจะพูดอะไรแฟนเราก็จะพูดเหมือนเดิมคือกลับไปคุยกันที่ค่าย เราก็ถามไปว่า ที่ว่าจะคุยต่อหน้านี่จะบอกเลิกใช่มั้ย แฟนเราก็เงียบ แล้วบอกค่อยไปคุยที่ค่ายแล้วตัดสายเรา ..
เราเสียใจมาก เครียด และโรคปวดหัวก็คอยกำเริบตลอด แต่แฟนเราไม่มาดูดำดูดีเราเลย รวมถึงเอก็ออกแนวสะใจ เพราะตอนนั้นเราแอบเห็นแฟนเราร้องไห้เพราะเพื่อนเราซึ่งก็เป็นเพื่อนแฟนเราด้วยโทรไปช่วยคุยให้เรา แฟนเราร้องไห้ แต่เอปลอบพร้อมรอยยิ้มที่แฟนเราไม่เห็น...
เราทนอยู่ค่ายต่อไม่ได้ ไม่ว่าจะเหตุผลที่ว่า1.ทางบ้านไม่อยากให้กลับมาตั้งแต่วันที่เราเป็นลมจะช็อก 2.กลัวว่าแฟนจะมาบอกเลิกในค่าย เรารับไม่ได้แน่ๆ เราคงทำอะไรต่อไม่ได้..
เราจึงตัดสินใจออกจากค่ายมา ก่อนที่แฟนเราจะกลับ 1 วัน แบ้วเขียนจดหมายทิ้งไว้ให้วายมอบให้แฟนเรา ตอนแรกเราคิดจะบอกเลิกแฟนเราเลยในจดหมายด้วยซ้ำ แต่เรามาคิดดูอีกที ยังรู้สึกอยู่ว่าเค้ายังรักเรานะ แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้ เค้าไม่ยอมคุยกับเราเลย เราจึงเขียนจดหมายในเชิงทบทวนความทรงจำดีๆและเขียนความรู้สึกที่มีต่อเค้า และบอกว่าจะให้เวลาเค้าคิด ทบทวนดูดีๆ ประมาณว่า ห่างกันเพื่อให้เธอได้ทบทวนความรักของเรา.. แต่เราก็กลัวเหลือเกิน ว่าสุดท้าย เขาจะไปจากเราจริงๆ
เอเคยทำให้เราเลิกกันไปครั้งนึง เพราะเอยุให้แฟนเราคุยกับคนอื่น แต่ครั้งนี้ เอก่ะจะอยู่ม.เดียวกับแฟนเราซึ่งก็คือม.ที่เราอยู่ เราจึงกังวลมากว่าจะต้องมีเวรกรรมต่อกันอีก จนตอนนี้ เราไม่อยากเรียกเอว่าเพื่อนอีกแล้ว
ขอบคุณที่ฟังเราระบายนะคะ อยากได้กำลังใจ+คำแนะนำ เราเครียดมากจริงๆ เหมือนทุกทางมันมืดไปหมด ทั้งที่เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลย...