เรายังโชคดีมาก ๆ เมื่อเปรียบเทียบกับครอบครัวของน้องน้ำหวาน

เรื่องมีอยู่ว่า  เมื่อวานครอบครัวน้องน้ำหวานได้  มาซื้อข้าวผัดที่ร้านเรา  เราก็อุ้มลูกอยู่   และก็กำลังป้อนข้าวลูก

ตอนเราเห็นน้องแว๊บแรก เราไม่กล้ามอง  ไม่ใช่ว่ากลัวหรือรังเกียจนะ แต่สงสาร กลัวร้องไห้  

น้องน้ำหวาน นั้งอยู่บนเก้าอี้   เราวางชามข้าวลูกเราบนโต๊ะ  น้องน้ำหวานทำท่าอยากกิน  เราบอกว่าเอาไหม  แม่เค้าบอกว่าเค้ากินได้แต่อาหารเหลว  และต้องนอนกิน  
เพิ่มเติมคะ  แม่เค้าบอกว่าไม่เคยพาลูกออกไปไหน  พอได้ออกจากบ้านลูกเห็นหมาดีใจมาก  คิดว่าเป็นคน  แม่เค้าบอกว่า  เค้าจุกอยู่ที่อก

เราเข้าใจ หัวอกคนเป็นแม่เลยอะ  แล้วอีกอย่างนะ  แม่เค้าก็บอกว่า  ในเมื่อเค้าเกิดมาเป็นลูกแล้ว  ก็ต้องดูแลให้ดีที่สุด
และน้องต้องผ่าตัด ตลอดชีวิต


ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออกนะ   รู้แต่ว่าในตัวมีเงินอยู่ 500   เราเลยเอาเงิน 500 ให้แม่น้องน้ำหวาน  แม่น้องน้ำหวาน ยกมือไหว้เราใหญ่เลย  น้ำตาเราไหลเลยอะ     เราโคตรโชคดีเลยอะ  มีลูกที่ร่างกายแข็งแรง สมบูรณ์  แม้เค้าลจะดื้อจะซนก็ตาม  ก็ดีกว่านั่งน้ำลายยืด  ครอบครัวเรามึทะเลาะเบาะแว้ง  บางทีทะเลาะเรื่องบ้าบอ  แต่ก็เทียบไม่ได้กับปัญหา ที่ครอบครัวนี้เจอ    

ที่จริงเงิน 500 ถ้าว่ามันน้อยก็น้อย  ถ้าว่ามันเยอะก็เยอะ  แต่สำหรับครอบครัวนี้  เงิน 500 คงต่อชีวิตพวกเขาได้อีกหลายวัน

ขอให้น้องน้ำหวานหายไวไวนะคะ  

ขอยืมภาพ  เฟสบุค ของคุณบิณฑ์ นะคะ

สำหรับใครที่หมดหวัง  ขอให้มองครอบครัวนี้นะคะ