ขอตั้งกระทู้ฝันๆกับรถไฟความเร็วสูงกับเค้าด้วยคนครับ
เอ… หรืออาจจะยังไม่มีใครตั้งแนวเพ้อขนาดนี้
ผมเป็นคนชอบการเดินทางโดยรถไฟมาก จำได้ว่าสมัยเด็กๆ ป.สาม รวมแก็งคกับเพื่อนผจญภัยไปนั่งรถไฟช่วงสั้นๆจากลาดกะบังไปลงที่คลองตัน ตื่นเต้นน่าดูครับ หลังๆเขยิบไปไกลถึงชุมพร เป็นเรื่องเป็นราวกับที่บ้านเลย
จนตอนทำงานก็มีโอกาสได้ใช้รถไฟความเร็วสูงในบางประเทศ ช่วงวันหยุดมีโอกาสได้ไปเที่ยวที่อยากไปอย่างสะดวกสบาย สนุกกับการวางแผน ท่องเที่ยวไปกับรถไฟความเร็วสูง รถเมโทร รถรางไฟฟ้า
จากที่ได้สัมผัส มันไม่ใช่แค่เทคโนโลยีความเร็วสูงที่ไว้แค่เป็นสัญญลักษ์ระดับความเจริญของประเทศ แต่มันยกระดับคุณภาพชีวิตของประชาชนโดยสิ้นเชิง ในระดับใหญ่มากๆ
ผมเลยฝันเพ้อเว่อร์เป็นบริบทเลยทีเดียว ฝันยาวเลย ว่าชีวิตผมจะต้องไปเกี่ยวข้องกับมันยังไง
บริบท 1 กลับบ้าน
บ่ายสามของวันนึง ผมกำลังเผางานเพื่อทันประชุมตอนสี่โมงเย็น มีเสียงโทรศัพท์เรียกดังขึ้นมา ผมรับสายโดยไม่ได้ละสายตาจากหน้าจอ
ผม : “ ครับๆ “
ป๋า : “ ต้น แกจะกลับบ้านเพชรหรือเปล่าวันนี้ พรุ่งนี้แกต้องไปทำธุระกับป๋าแต่เช้านะ ลือเปล่า “
ผม : “ เออ โอ่ย ขอโทษป๋า งานด่วนมากเลย ยังไม่ได้จองตั๋วเลย “
ป๋า : “ เอาไงล่ะ ให้จองให้มั้ย “
เจ๋งเลย ให้ป๋าจองออกตังคให้
ผม : “ ป๋าจองให้หน่อยนะครับ เงยหย้าไม่ได้เลย คงเข้าเวปไม่ได้ “
ป๋า : “ ก็ได้ เก็บเงินปลายทางนะ “
ผม : “ ~_~ คับป๋า”
จัดการงานเข้าประชุมเสร็จเรียบร้อย ห้าโมงเย็นเป๊ะ เสียงโทรศัพท์จากป๋าดังขึ้นอีก
ป๋า : “ ส่งตั๋วให้แล้วนะ รอบหกโมงครึ่ง “
ผม : “ หกโมงครึ่งเลยเหรอ ส่งมาทางเมลใช่มั้ยครับ “
ป๋า : “ อือ ทางเมล ที่ทำงานแกก็ใกล้รถไฟ ทำไมจะไม่ทัน “
ผมรีบจัดการปริ๊นตั๋ว แล้วตรงไปแอร์พอร์ลิ้งค ต่อ BTS แล้วก็ต่อเข้า main station กางตั๋วที่ปริ๊นมาเช็ค สายใต้ hall 2 อืมม เพิ่งจะหกโมงสิบห้า ยังมีเวลา จึงค่อยๆเดินไปดู timetable หน้า hall เพื่อเช็ค platform รถไฟมาเทียบรอแล้ว กางตั๋วดูอีกรอบเช็คโบกี้กับที่นั่ง มีเวลาเดินสบายๆไปนั่งที่ ป๋าเรานี่แม่นเวลาจริงๆ เป๊ะๆเลย
สักครู่ รถไฟเริ่มออกตัว เป็นเสียงเบาๆ วื้ดด แล้วก้อวื้ดดดด ยาวในช่วงเลนความเร็ว บนบอร์ดโชว์ความเร็วเริ่มไต่ระดับ และเวลาที่จะถึงสถานีต่อไป
นายตรวจ : “ ยินดีต้อนรับครับ จะลงที่ใหนครับ”
ผมหันไปก็เห็นนายตรวจถือเครื่องสแกนตั๋วเดินเข้ามาทัก ผมเลยยื่นตั๋วที่ปริ๊นมาออกให้นายตรวจ
ผม : “ ลงสถานีหัวหินครับ “
นายตรวจรับตั๋วไปแล้วสแกนที่โค้ด
นายตรวจ : “ เรียบร้อยครับ สนุกกับการเดินทางนะครับ “
แล้วนายตรวจก็เดินจากไปยังที่นั่งผู้โดยสารอื่นๆ ดูบอร์ดความเร็วขึ้นไป 250 แล้ว รีบโทรหาป๋าก่อนเดี๋ยวแกจะออกมารับไม่ทัน ฮ่าๆๆ
ผม : “ ป๋า ขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว มารับด้วยนะ ทุ่มสี่สิบห้า “
ป๋า : “ ได้ๆ ป๋าอยู่ซุปเปอร์แถวสถานีเนี่ยหล่ะพาแม่แกมาซื้อของ ถึงแล้วก็โทรหานะ จะได้ไปกินข้าวกัน “
ผมอยากกลับบ้านแบบนี้จัง รูปแบบที่เราจะใช้บริการรถไฟ แล้วยังมีอีกหลายรูปแบบที่ผมเคยใช้ในประเทศอื่น ถ้าไม่เขิลตัวเองซะก่อน บริบทอื่น ผมขอเพ้อเว่อร์ๆกว่านี้อีกครับ
เป็นการรูปแบบใช้ชีวิตในอนาคตอันใกล้จะถึงนี้แล้ว เย้….
PS. แท็กบลู เพราะรถไฟใช้เที่ยวเนอะ แถมตอนอื่นๆยังมีเกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวด้วย
แท็ก มนุษย์เงินเดือน เพราะมันเกี่ยวข้องกับการทำงานนะ เพราะเวลาออกสนามนอกประเทศ ผมต้องใช้รถไฟบ่อยๆ
แท็กการเมือง อย่าขัดเลยเนอะ เป็นหนี้ยังไง ผมก็ยังเสียภาษีเท่าเดิม จริงป่ะครับ
ขอฝันเกี่ยวกับรถไฟความเร็วสูงด้วยคน ฝันยาวเป็นบริบทเชียว
เอ… หรืออาจจะยังไม่มีใครตั้งแนวเพ้อขนาดนี้
ผมเป็นคนชอบการเดินทางโดยรถไฟมาก จำได้ว่าสมัยเด็กๆ ป.สาม รวมแก็งคกับเพื่อนผจญภัยไปนั่งรถไฟช่วงสั้นๆจากลาดกะบังไปลงที่คลองตัน ตื่นเต้นน่าดูครับ หลังๆเขยิบไปไกลถึงชุมพร เป็นเรื่องเป็นราวกับที่บ้านเลย
จนตอนทำงานก็มีโอกาสได้ใช้รถไฟความเร็วสูงในบางประเทศ ช่วงวันหยุดมีโอกาสได้ไปเที่ยวที่อยากไปอย่างสะดวกสบาย สนุกกับการวางแผน ท่องเที่ยวไปกับรถไฟความเร็วสูง รถเมโทร รถรางไฟฟ้า
จากที่ได้สัมผัส มันไม่ใช่แค่เทคโนโลยีความเร็วสูงที่ไว้แค่เป็นสัญญลักษ์ระดับความเจริญของประเทศ แต่มันยกระดับคุณภาพชีวิตของประชาชนโดยสิ้นเชิง ในระดับใหญ่มากๆ
ผมเลยฝันเพ้อเว่อร์เป็นบริบทเลยทีเดียว ฝันยาวเลย ว่าชีวิตผมจะต้องไปเกี่ยวข้องกับมันยังไง
บริบท 1 กลับบ้าน
บ่ายสามของวันนึง ผมกำลังเผางานเพื่อทันประชุมตอนสี่โมงเย็น มีเสียงโทรศัพท์เรียกดังขึ้นมา ผมรับสายโดยไม่ได้ละสายตาจากหน้าจอ
ผม : “ ครับๆ “
ป๋า : “ ต้น แกจะกลับบ้านเพชรหรือเปล่าวันนี้ พรุ่งนี้แกต้องไปทำธุระกับป๋าแต่เช้านะ ลือเปล่า “
ผม : “ เออ โอ่ย ขอโทษป๋า งานด่วนมากเลย ยังไม่ได้จองตั๋วเลย “
ป๋า : “ เอาไงล่ะ ให้จองให้มั้ย “
เจ๋งเลย ให้ป๋าจองออกตังคให้
ผม : “ ป๋าจองให้หน่อยนะครับ เงยหย้าไม่ได้เลย คงเข้าเวปไม่ได้ “
ป๋า : “ ก็ได้ เก็บเงินปลายทางนะ “
ผม : “ ~_~ คับป๋า”
จัดการงานเข้าประชุมเสร็จเรียบร้อย ห้าโมงเย็นเป๊ะ เสียงโทรศัพท์จากป๋าดังขึ้นอีก
ป๋า : “ ส่งตั๋วให้แล้วนะ รอบหกโมงครึ่ง “
ผม : “ หกโมงครึ่งเลยเหรอ ส่งมาทางเมลใช่มั้ยครับ “
ป๋า : “ อือ ทางเมล ที่ทำงานแกก็ใกล้รถไฟ ทำไมจะไม่ทัน “
ผมรีบจัดการปริ๊นตั๋ว แล้วตรงไปแอร์พอร์ลิ้งค ต่อ BTS แล้วก็ต่อเข้า main station กางตั๋วที่ปริ๊นมาเช็ค สายใต้ hall 2 อืมม เพิ่งจะหกโมงสิบห้า ยังมีเวลา จึงค่อยๆเดินไปดู timetable หน้า hall เพื่อเช็ค platform รถไฟมาเทียบรอแล้ว กางตั๋วดูอีกรอบเช็คโบกี้กับที่นั่ง มีเวลาเดินสบายๆไปนั่งที่ ป๋าเรานี่แม่นเวลาจริงๆ เป๊ะๆเลย
สักครู่ รถไฟเริ่มออกตัว เป็นเสียงเบาๆ วื้ดด แล้วก้อวื้ดดดด ยาวในช่วงเลนความเร็ว บนบอร์ดโชว์ความเร็วเริ่มไต่ระดับ และเวลาที่จะถึงสถานีต่อไป
นายตรวจ : “ ยินดีต้อนรับครับ จะลงที่ใหนครับ”
ผมหันไปก็เห็นนายตรวจถือเครื่องสแกนตั๋วเดินเข้ามาทัก ผมเลยยื่นตั๋วที่ปริ๊นมาออกให้นายตรวจ
ผม : “ ลงสถานีหัวหินครับ “
นายตรวจรับตั๋วไปแล้วสแกนที่โค้ด
นายตรวจ : “ เรียบร้อยครับ สนุกกับการเดินทางนะครับ “
แล้วนายตรวจก็เดินจากไปยังที่นั่งผู้โดยสารอื่นๆ ดูบอร์ดความเร็วขึ้นไป 250 แล้ว รีบโทรหาป๋าก่อนเดี๋ยวแกจะออกมารับไม่ทัน ฮ่าๆๆ
ผม : “ ป๋า ขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว มารับด้วยนะ ทุ่มสี่สิบห้า “
ป๋า : “ ได้ๆ ป๋าอยู่ซุปเปอร์แถวสถานีเนี่ยหล่ะพาแม่แกมาซื้อของ ถึงแล้วก็โทรหานะ จะได้ไปกินข้าวกัน “
ผมอยากกลับบ้านแบบนี้จัง รูปแบบที่เราจะใช้บริการรถไฟ แล้วยังมีอีกหลายรูปแบบที่ผมเคยใช้ในประเทศอื่น ถ้าไม่เขิลตัวเองซะก่อน บริบทอื่น ผมขอเพ้อเว่อร์ๆกว่านี้อีกครับ
เป็นการรูปแบบใช้ชีวิตในอนาคตอันใกล้จะถึงนี้แล้ว เย้….
PS. แท็กบลู เพราะรถไฟใช้เที่ยวเนอะ แถมตอนอื่นๆยังมีเกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวด้วย
แท็ก มนุษย์เงินเดือน เพราะมันเกี่ยวข้องกับการทำงานนะ เพราะเวลาออกสนามนอกประเทศ ผมต้องใช้รถไฟบ่อยๆ
แท็กการเมือง อย่าขัดเลยเนอะ เป็นหนี้ยังไง ผมก็ยังเสียภาษีเท่าเดิม จริงป่ะครับ