ก่อนอื่นเลยต้องบอกว่า เป็นการ์ตูนที่มีกราฟสวิงมากสำหรับกะผม
ตอนแรกๆกราฟพุ่งมากๆ มีปริศนา, ปม และ ประเด็นเต็มไปหมด ภาพก็ถือว่าสวยใช้ได้
หลังจากนั้น ตั้งแต่พวกซากิอายุ 14 กราฟก็ตกลงๆ เรื่อยๆ เนือยบ้าง เวิ่นบ้าง ทำให้เบื่อนิดๆ
จนพอซากิโตเป็นผู้ใหญ่ กราฟกลับมาดีขึ้นเรื่อยๆ ถ้าจำไม่ผิด 5 ตอนสุดท้ายเป็นอะไรที่ peak สุดๆ
กราฟพุ่งขึ้นอย่างแรง ทึ่งกับสติปัญญาของบาเกะเนะซุมิ ทึ่งกับพลังของสุดยอดผู้ใช้พร
และตอนจบของทุกตอนจะทิ้งอะไรบางอย่างกระตุ้นต่อมอยากดูต่อมากๆ
กะผมว่าการ์ตูนเรื่องนี้มีจุดเด่นอยู่ที่ดนตรีประกอบนะขะรับ สามารถดึงอารมณ์ร่วมคนดูได้ดีเลยทีเดียว
จุดๆนี้เลยทำให้ผมมีความรู้สึกและอารมณ์ร่วมในตัวสควีลเลอร์มากๆ(ขอไม่เรียกยาโกมารุ)
ช่วงแรกๆที่ดู ตะหงิดๆหน่อยๆแล้วว่า บาเกะเนะซุมิ ต้องเคยเป็นคนมาก่อนแน่ๆ
เพราะหลังจากผู้ใช้พรยึดครองโลกได้แล้ว ก็ไม่เห็นมีมนุษย์ที่ใช้พรไม่ได้เลย
แต่สุดท้ายดูไปเรื่อยๆ กะผมก็หลงลืมไป จนคิดไปถึงขั้นว่าสงสัยมนุษย์รุ่นหลังสามารถใช้พรได้หมดแล้ว
เพราะผู้ใช้พรในยุคโบราณ(ยุคปัจจุบันของเรา) ก็กำเนิดมาจากมนุษย์ธรรมดา ทำให้มนุษย์ธรรมดาหมดโลกไป
ตอนสควีลเลอร์ยกพลบุกหมู่บ้านก็นึกแค้นใจ ว่าไอ้สควีลเลอร์นี่มันไม่รู้จักบุญคุณคน
พวกซากิเคยช่วยตัวเองให้รอดพ้นจากการโดนยึดเขตแล้ว ยังจะกลับมาทำร้ายเค้าอีก
ยิ่งก่อนหน้านี้ฆ่าราชินีเขตตัวเอง แล้วยึดอำนาจเป็นผู้นำซะเอง เลยตอกย้ำภาพกระแสอำนาจของสควีลเลอร์เข้าไปใหญ่
สุดท้ายมาโป๊ะแตกที่ว่า บาเกะเนะซุมิ ทั้งหลายไม่ใช่เดรัจฉานที่วิวัฒนาตัวเองขึ้นมาจนมีสติปัญญาสามารถเข้าใจมนุษย์
แต่บาเกะเนะซุมิคือมนุษย์ผู้ไร้พรที่บรรพบุรุษถูกดัดแปลงให้ผสมกับสัตว์เดรัจฉาน!
ถึงตอนนี้อารมณ์เลยตีกลับเลยครับ เพราะเมื่อนึกถึงบรรพบุรุษบาเกะเนะซุมิ เห้ย! มันก็พวกเรานี่หว่า!
สุดท้ายก็กระจ่างในทุกสิ่งทุกอย่างที่สควีลเลอร์ทำไป...
เพื่อความอยู่รอดของเผ่าพันธุ์ เพื่อปลดแอกสู่อิสรภาพ เพื่อกำจัดเหล่าเทพเจ้าผู้กดขี่
ตอนที่อยู่ในศาลพิจารณาคดี สควีลเลอร์ได้พูดว่า
"เราไม่ใช่ เดียรัจฉาน หรือ ทาสซักหน่อย เราก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน"
สำหรับกะผม impact มันรุนแรงมาก มันสะท้อนอะไรหลายๆอย่างของมนุษย์ออกมาได้เหมือนกัน
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ มนุษย์เราก็ยังกดขี่และแสวงหาประโยชน์จากผู้ด้อยกว่าเสมอ
ตอนแรกสะใจกับคำพูดของเด็จย่าโทมิโกะมากๆว่า
"มันจะต้องเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน จักตายอย่างเชื่องช้าและทรมานเป็นที่สุด"
แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้ว
อืม สงสารแฮะ ยังดีที่สุดท้ายซากิก็ช่วยปลดปล่อยสควีลเลอร์ให้พ้นความเจ็บปวดอันเป็นนิรันดร์ไปได้
ดูเสร็จแล้วย้อนกลับมาดูตัวเอง...
ตอนแรกหลงคิดไปว่าตัวเราเป็นหนึ่งในมนุษย์ผู้ใช้พร เพราะด้วยความเป็นมนุษย์เหมือนกัน
เห็นบาเกะเนะซุมิบุกมาทำลายล้างผู้ใช้พรแล้ว ก็นึกอดโกรธแค้นเสียไม่ได้
ตอนหลังกลับพบว่า บาเกะเนะซุมิ ต่างหากที่คือพวกเราอย่างแท้จริง ก็นึกแค้นผู้ใช้พรขึ้นมาทันที
เป็นตัวเองให้เห็นว่า ถ้าเป็นเรื่องของตัวเอง(หรือพวกตัวเอง)ย่อมสำคัญกว่าสิ่งอื่นเสมอ โดยไม่สนใจว่าสิ่งดีใดผิดหรือถูก
สนใจแต่เพียงว่า "ใครเป็นผู้ถูกกระทำ" ถ้าหากเป็นคนอื่นก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าผู้ถูกกระทำเป็นเรา เราจะโกรธแค้นทันที
เพราะมนุษย์ผู้ใช้พรหรือผู้ไร้พร(บาเกะเนะซุมิ) ต่างก็ทำเพื่อพวกพ้องและผลประโยชน์ของตนเองด้วยกันทั้งนั้น
สุดท้ายแล้วซากิกับซาโตรุจะช่วยกันเปลี่ยนแปลงโลกได้หรือเปล่าไม่รู้ แต่ถ้าโลกยังดำเนินต่อไปแบบเดิมล่ะก็...
ซักวันก็จะมีสควีลเลอร์คนใหม่กลับมาสานต่อเจตนารมณ์ที่จะปลดแอกเผ่าพันธุ์สู่อิสรภาพอย่างแน่นอน!
[SPOIL] Shin Sekai Yori 25 ดูจบแล้วท่านรู้สึกยังไงกับ "สควีลเลอร์"
ตอนแรกๆกราฟพุ่งมากๆ มีปริศนา, ปม และ ประเด็นเต็มไปหมด ภาพก็ถือว่าสวยใช้ได้
หลังจากนั้น ตั้งแต่พวกซากิอายุ 14 กราฟก็ตกลงๆ เรื่อยๆ เนือยบ้าง เวิ่นบ้าง ทำให้เบื่อนิดๆ
จนพอซากิโตเป็นผู้ใหญ่ กราฟกลับมาดีขึ้นเรื่อยๆ ถ้าจำไม่ผิด 5 ตอนสุดท้ายเป็นอะไรที่ peak สุดๆ
กราฟพุ่งขึ้นอย่างแรง ทึ่งกับสติปัญญาของบาเกะเนะซุมิ ทึ่งกับพลังของสุดยอดผู้ใช้พร
และตอนจบของทุกตอนจะทิ้งอะไรบางอย่างกระตุ้นต่อมอยากดูต่อมากๆ
กะผมว่าการ์ตูนเรื่องนี้มีจุดเด่นอยู่ที่ดนตรีประกอบนะขะรับ สามารถดึงอารมณ์ร่วมคนดูได้ดีเลยทีเดียว
จุดๆนี้เลยทำให้ผมมีความรู้สึกและอารมณ์ร่วมในตัวสควีลเลอร์มากๆ(ขอไม่เรียกยาโกมารุ)
ช่วงแรกๆที่ดู ตะหงิดๆหน่อยๆแล้วว่า บาเกะเนะซุมิ ต้องเคยเป็นคนมาก่อนแน่ๆ
เพราะหลังจากผู้ใช้พรยึดครองโลกได้แล้ว ก็ไม่เห็นมีมนุษย์ที่ใช้พรไม่ได้เลย
แต่สุดท้ายดูไปเรื่อยๆ กะผมก็หลงลืมไป จนคิดไปถึงขั้นว่าสงสัยมนุษย์รุ่นหลังสามารถใช้พรได้หมดแล้ว
เพราะผู้ใช้พรในยุคโบราณ(ยุคปัจจุบันของเรา) ก็กำเนิดมาจากมนุษย์ธรรมดา ทำให้มนุษย์ธรรมดาหมดโลกไป
ตอนสควีลเลอร์ยกพลบุกหมู่บ้านก็นึกแค้นใจ ว่าไอ้สควีลเลอร์นี่มันไม่รู้จักบุญคุณคน
พวกซากิเคยช่วยตัวเองให้รอดพ้นจากการโดนยึดเขตแล้ว ยังจะกลับมาทำร้ายเค้าอีก
ยิ่งก่อนหน้านี้ฆ่าราชินีเขตตัวเอง แล้วยึดอำนาจเป็นผู้นำซะเอง เลยตอกย้ำภาพกระแสอำนาจของสควีลเลอร์เข้าไปใหญ่
สุดท้ายมาโป๊ะแตกที่ว่า บาเกะเนะซุมิ ทั้งหลายไม่ใช่เดรัจฉานที่วิวัฒนาตัวเองขึ้นมาจนมีสติปัญญาสามารถเข้าใจมนุษย์
แต่บาเกะเนะซุมิคือมนุษย์ผู้ไร้พรที่บรรพบุรุษถูกดัดแปลงให้ผสมกับสัตว์เดรัจฉาน!
ถึงตอนนี้อารมณ์เลยตีกลับเลยครับ เพราะเมื่อนึกถึงบรรพบุรุษบาเกะเนะซุมิ เห้ย! มันก็พวกเรานี่หว่า!
สุดท้ายก็กระจ่างในทุกสิ่งทุกอย่างที่สควีลเลอร์ทำไป...
เพื่อความอยู่รอดของเผ่าพันธุ์ เพื่อปลดแอกสู่อิสรภาพ เพื่อกำจัดเหล่าเทพเจ้าผู้กดขี่
ตอนที่อยู่ในศาลพิจารณาคดี สควีลเลอร์ได้พูดว่า
"เราไม่ใช่ เดียรัจฉาน หรือ ทาสซักหน่อย เราก็เป็นมนุษย์เหมือนกัน"
สำหรับกะผม impact มันรุนแรงมาก มันสะท้อนอะไรหลายๆอย่างของมนุษย์ออกมาได้เหมือนกัน
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ มนุษย์เราก็ยังกดขี่และแสวงหาประโยชน์จากผู้ด้อยกว่าเสมอ
ตอนแรกสะใจกับคำพูดของเด็จย่าโทมิโกะมากๆว่า
"มันจะต้องเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน จักตายอย่างเชื่องช้าและทรมานเป็นที่สุด"
แต่พอเอาเข้าจริงๆแล้ว
อืม สงสารแฮะ ยังดีที่สุดท้ายซากิก็ช่วยปลดปล่อยสควีลเลอร์ให้พ้นความเจ็บปวดอันเป็นนิรันดร์ไปได้
ดูเสร็จแล้วย้อนกลับมาดูตัวเอง...
ตอนแรกหลงคิดไปว่าตัวเราเป็นหนึ่งในมนุษย์ผู้ใช้พร เพราะด้วยความเป็นมนุษย์เหมือนกัน
เห็นบาเกะเนะซุมิบุกมาทำลายล้างผู้ใช้พรแล้ว ก็นึกอดโกรธแค้นเสียไม่ได้
ตอนหลังกลับพบว่า บาเกะเนะซุมิ ต่างหากที่คือพวกเราอย่างแท้จริง ก็นึกแค้นผู้ใช้พรขึ้นมาทันที
เป็นตัวเองให้เห็นว่า ถ้าเป็นเรื่องของตัวเอง(หรือพวกตัวเอง)ย่อมสำคัญกว่าสิ่งอื่นเสมอ โดยไม่สนใจว่าสิ่งดีใดผิดหรือถูก
สนใจแต่เพียงว่า "ใครเป็นผู้ถูกกระทำ" ถ้าหากเป็นคนอื่นก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าผู้ถูกกระทำเป็นเรา เราจะโกรธแค้นทันที
เพราะมนุษย์ผู้ใช้พรหรือผู้ไร้พร(บาเกะเนะซุมิ) ต่างก็ทำเพื่อพวกพ้องและผลประโยชน์ของตนเองด้วยกันทั้งนั้น
สุดท้ายแล้วซากิกับซาโตรุจะช่วยกันเปลี่ยนแปลงโลกได้หรือเปล่าไม่รู้ แต่ถ้าโลกยังดำเนินต่อไปแบบเดิมล่ะก็...
ซักวันก็จะมีสควีลเลอร์คนใหม่กลับมาสานต่อเจตนารมณ์ที่จะปลดแอกเผ่าพันธุ์สู่อิสรภาพอย่างแน่นอน!