คนชอบอุปทานกันไปว่า จีทีเอช คือค่ายหนังไทยที่ทำหนังเก่ง ทำหนังดีกว่าค่ายอื่น แต่จริงๆ แล้วในความเห็นของผู้เขียน ทุกค่ายมันก็มีศักยภาพเท่าๆ กันนั่นแหละ แต่สิ่งที่ จีทีเอช ดูจะมีภาษีดีกว่าค่ายอื่น และทำให้ค่ายแห่งนี้ประสบความสำเร็จเสมอมาก็คือเรื่องของ "การตลาด"
ซึ่งการตลาดในที่นี้ ไม่ได้หมายถึงเพียงแต่การโหมโปรโมตจากสื่อในทุกทิศทางก่อนหนังออกฉาย แต่ยังหมายถึงการตลาดที่ถูกคำนวนไว้ก่อนที่จะอนุมัติสร้างหนังโน่นเลย พูดให้ชัดก็คือ จีทีเอช เลือกจะสร้างในสิ่งที่บวกลบคูณหารมาแล้วว่าขายได้ และไม่สร้างในสิ่งที่คิดว่าเสี่ยงและไม่มีจุดขาย (ต่อให้มันอาจจะกลายเป็นหนังที่ดีมากๆ ก็ตาม)
ผลงานล่าสุดอย่าง พี่มาก..พระโขนง ก็ถือว่าอยู่ในข่ายที่ว่านี่แหละ คือมาพร้อมกับหน้าหนังและการตลาดที่ฟิตเปรี๊ยะ แข็งปั๋ง สามารถดูดคนเข้าโรงได้จนกลายเป็นหนังทำเงินแน่ๆ หากเปรียบ ตำนานแม่นาก-พี่มาก เป็นผลิตภัณท์หรือสินค้าอะไรซักอย่าง นี่ก็คือผลิตภัณท์ที่คนส่วนใหญ่รู้จักสรรพคุณดีอยู่แล้วจนแทบจะไม่ต้องสาธยายเพิ่มเติมอีกว่าคืออะไร? ยังไง? สิ่งเดียวที่ต้องทำหากจะนำมาขายอีกรอบโดยที่ไม่ให้มันดูซ้ำ ก็คือทำให้มันกลายเป็นของที่ดูใหม่
ในที่นี้ก็คือ การเอาตำนานมาเล่าในมุมของพี่มาก โดยเน้นที่สถานการณ์ชวนขบขัน อันเกิดจากบรรดาเพื่อนๆ ของพี่มากที่ต้องพยายามบอกความจริงให้ทราบว่าเมียของเขานั้นเป็นผี ซึ่งถือว่าเป็นมุมที่ยังไม่มีใครเคยทำมาก่อน เพราะปกติแล้วเวอร์ชั่นเดิมๆ ล้วนแล้วแต่โฟกัสไปที่ตัวของแม่นากเป็นหลัก นี่จึงเป็นทั้ง "ของเก่า" ที่มีฐานลูกค้าอย่างกว้างขวางอยู่แล้ว ขณะเดียวกันมันก็กลายเป็น "ของที่มีความใหม่ในตัว" ด้วยเช่นกัน
ก็ต้องยกความดีความชอบให้กับคนคิดไอเดียตั้งต้นของหนังเขาหล่ะ และก็อย่าได้แปลกใจ ถ้าอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้าจะมีข่าวออกมาว่าฉลองหนังเรื่องนี้ทำเงินได้เท่านั้นเท่านี้ล้าน ไม่รู้เหมือนกันว่าสุดท้ายหนังเรื่องนี้จะกวาดเงินทั่วทั้งบางไปสักกี่ล้าน แต่ถ้าเกิน 100 ล้าน สำหรับผู้เขียนถือว่ามาจากเรื่องของพลังทางการตลาดเป็นหลัก ไม่ใช่เพราะความยอดเยี่ยมของตัวหนังเองเสียทีเดียว
ด้วยคุณภาพ หนังอาจจะประสบความสำเร็จในการเรียกเสียงหัวเราะจากเคมีส่วนตัวของบรรดานักแสดง แต่ถ้ามองเรื่องของความกลมกลืนลงตัวในฐานะของการเป็นหนังเรื่องหนึ่งแล้ว พี่มาก..พระโขนง ยังคงเป็นหนังที่มีจุดบกพร่องอยู่หลายประการ โดยเฉพาะการลำดับความสำคัญของไลน์เรื่อง ที่แกว่งไปแกว่งมาระหว่าง "ความรักของพี่มาก-นาก" กับ "ความฮาของแก๊งค์คนกอง" จนบางช่วงตัวหนังแทบจะขาดออกจากกันเป็นท่อนๆ และแยกไม่ออกว่าอะไรคือหัวใจของหนังเรื่องนี้กันแน่ รวมถึงบทสรุปที่แม้จะมีมุกหักมุมที่ “จี๊ด” ใช้ได้ แต่กว่าจะไปถึงจุดนั้นก็ฟูมฟายเยิ่นเย้อซะล้น จนแอบรำคาญอยู่เหมือนกัน
รวมๆ ออกมาแล้วนี่ไม่ใช่หนังที่ดีหรือสมบูรณ์นัก เป็นแค่อีกหนึ่งผลงานที่มาเพื่อสร้างอารมณ์ฟีลกู๊ดให้กับคนดูขึ้นมาวูบหนึ่ง เสร็จสมอารมณ์หมายแล้วก็จบๆ กันไป ไม่มีอะไรให้ต้องติดใจ ผูกพันเป็นการส่วนตัว
คะแนน : สองดาว
ชอบอ่านรีวิวหนัง สั้นประชับ ตรงไปตรงมา แบบผ่าซาก ไม่ม้า ไม่อวย ฝากแวะไปกด Like แฟนเพจนี้ด้วยจ้า
http://www.facebook.com/pages/เกรียนหนัง/112834835539518
(รีวิวตรงไปตรงมา) พี่มาก..พระโขนง : อีกหนึ่ง "ฟีลกู๊ดชั่ววูบ"
คนชอบอุปทานกันไปว่า จีทีเอช คือค่ายหนังไทยที่ทำหนังเก่ง ทำหนังดีกว่าค่ายอื่น แต่จริงๆ แล้วในความเห็นของผู้เขียน ทุกค่ายมันก็มีศักยภาพเท่าๆ กันนั่นแหละ แต่สิ่งที่ จีทีเอช ดูจะมีภาษีดีกว่าค่ายอื่น และทำให้ค่ายแห่งนี้ประสบความสำเร็จเสมอมาก็คือเรื่องของ "การตลาด"
ซึ่งการตลาดในที่นี้ ไม่ได้หมายถึงเพียงแต่การโหมโปรโมตจากสื่อในทุกทิศทางก่อนหนังออกฉาย แต่ยังหมายถึงการตลาดที่ถูกคำนวนไว้ก่อนที่จะอนุมัติสร้างหนังโน่นเลย พูดให้ชัดก็คือ จีทีเอช เลือกจะสร้างในสิ่งที่บวกลบคูณหารมาแล้วว่าขายได้ และไม่สร้างในสิ่งที่คิดว่าเสี่ยงและไม่มีจุดขาย (ต่อให้มันอาจจะกลายเป็นหนังที่ดีมากๆ ก็ตาม)
ผลงานล่าสุดอย่าง พี่มาก..พระโขนง ก็ถือว่าอยู่ในข่ายที่ว่านี่แหละ คือมาพร้อมกับหน้าหนังและการตลาดที่ฟิตเปรี๊ยะ แข็งปั๋ง สามารถดูดคนเข้าโรงได้จนกลายเป็นหนังทำเงินแน่ๆ หากเปรียบ ตำนานแม่นาก-พี่มาก เป็นผลิตภัณท์หรือสินค้าอะไรซักอย่าง นี่ก็คือผลิตภัณท์ที่คนส่วนใหญ่รู้จักสรรพคุณดีอยู่แล้วจนแทบจะไม่ต้องสาธยายเพิ่มเติมอีกว่าคืออะไร? ยังไง? สิ่งเดียวที่ต้องทำหากจะนำมาขายอีกรอบโดยที่ไม่ให้มันดูซ้ำ ก็คือทำให้มันกลายเป็นของที่ดูใหม่
ในที่นี้ก็คือ การเอาตำนานมาเล่าในมุมของพี่มาก โดยเน้นที่สถานการณ์ชวนขบขัน อันเกิดจากบรรดาเพื่อนๆ ของพี่มากที่ต้องพยายามบอกความจริงให้ทราบว่าเมียของเขานั้นเป็นผี ซึ่งถือว่าเป็นมุมที่ยังไม่มีใครเคยทำมาก่อน เพราะปกติแล้วเวอร์ชั่นเดิมๆ ล้วนแล้วแต่โฟกัสไปที่ตัวของแม่นากเป็นหลัก นี่จึงเป็นทั้ง "ของเก่า" ที่มีฐานลูกค้าอย่างกว้างขวางอยู่แล้ว ขณะเดียวกันมันก็กลายเป็น "ของที่มีความใหม่ในตัว" ด้วยเช่นกัน
ก็ต้องยกความดีความชอบให้กับคนคิดไอเดียตั้งต้นของหนังเขาหล่ะ และก็อย่าได้แปลกใจ ถ้าอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้าจะมีข่าวออกมาว่าฉลองหนังเรื่องนี้ทำเงินได้เท่านั้นเท่านี้ล้าน ไม่รู้เหมือนกันว่าสุดท้ายหนังเรื่องนี้จะกวาดเงินทั่วทั้งบางไปสักกี่ล้าน แต่ถ้าเกิน 100 ล้าน สำหรับผู้เขียนถือว่ามาจากเรื่องของพลังทางการตลาดเป็นหลัก ไม่ใช่เพราะความยอดเยี่ยมของตัวหนังเองเสียทีเดียว
ด้วยคุณภาพ หนังอาจจะประสบความสำเร็จในการเรียกเสียงหัวเราะจากเคมีส่วนตัวของบรรดานักแสดง แต่ถ้ามองเรื่องของความกลมกลืนลงตัวในฐานะของการเป็นหนังเรื่องหนึ่งแล้ว พี่มาก..พระโขนง ยังคงเป็นหนังที่มีจุดบกพร่องอยู่หลายประการ โดยเฉพาะการลำดับความสำคัญของไลน์เรื่อง ที่แกว่งไปแกว่งมาระหว่าง "ความรักของพี่มาก-นาก" กับ "ความฮาของแก๊งค์คนกอง" จนบางช่วงตัวหนังแทบจะขาดออกจากกันเป็นท่อนๆ และแยกไม่ออกว่าอะไรคือหัวใจของหนังเรื่องนี้กันแน่ รวมถึงบทสรุปที่แม้จะมีมุกหักมุมที่ “จี๊ด” ใช้ได้ แต่กว่าจะไปถึงจุดนั้นก็ฟูมฟายเยิ่นเย้อซะล้น จนแอบรำคาญอยู่เหมือนกัน
รวมๆ ออกมาแล้วนี่ไม่ใช่หนังที่ดีหรือสมบูรณ์นัก เป็นแค่อีกหนึ่งผลงานที่มาเพื่อสร้างอารมณ์ฟีลกู๊ดให้กับคนดูขึ้นมาวูบหนึ่ง เสร็จสมอารมณ์หมายแล้วก็จบๆ กันไป ไม่มีอะไรให้ต้องติดใจ ผูกพันเป็นการส่วนตัว
คะแนน : สองดาว
ชอบอ่านรีวิวหนัง สั้นประชับ ตรงไปตรงมา แบบผ่าซาก ไม่ม้า ไม่อวย ฝากแวะไปกด Like แฟนเพจนี้ด้วยจ้า
http://www.facebook.com/pages/เกรียนหนัง/112834835539518