วันนี้อากาศร้อนมากโดยเฉพาะช่วงบ่าย บวกกับความหิวมารุมเร้าอย่างเสียมิได้
จึงได้เดินเข้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในจังหวัดปทุมธานี
โดยจุดประสงค์หลักคือหาอะไรกินเป็นอาหารเที่ยง แม้ว่าเวลาจะล่วงเลยมาจนถึงบ่ายแล้วก็ตาม
ส่วนจุดประสงค์รองคือหลบไอร้อนมาตากแอร์ในห้างฯ
จึงได้เดินไปยังร้านประจำซึ่งอยู่ชั้นใต้ดินของห้างฯ เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังแห่งหนึ่ง
ชื่อร้านมีความหมายว่า "เดือนมีนาคม" ร้านนี้รายการอาหารมีราคาที่สมเหตุสมผล
ซึ่งเหมาะสมอย่างยิ่งกับช่วงเวลาสิ้นเดือนเช่นนี้
เมื่อเข้าไปในร้าน ได้สั่งอาหารดังนี้คือ เครื่องดื่มเป็นชาเขียวเย็น ส่วนอาหารคือ ชุดสุกี้เนื้อ
ซึ่งประกอบไปด้วย สุกี้เนื้อแบบญี่ปุ่น ข้าวสวย 1 ชาม(ไม่ใช่ 1 Moe) กิมจิ
ซุปมิโสะ(ไม่ใช่ xxมิโสะ เทคนิคคัล) และสลัดผัก
ด้วยอารามหิวอย่างแรง จึงได้ก้มหน้าก้มตา"ยัดพลุ" เพื่อสนองความอยากของพยาธิในท้อง
ด้วยความที่ว่าเป็นคนที่ชอบกินอะไรจะเหลืออย่างนั้นไว้กินท้ายสุด ซึ่งในที่นี้คือเนื้อ
จึงได้จัดการบรรดาผักและเต้าหู้จนเรียบวุธ ก่อนที่จะหันมาบรรเลงกับเจ้า Niku เนื้อสุดโปรด
คำแรกที่กินเข้าไป รู้สึกเหมือนมีสิ่งแปลกปลอมเล็กน้อยที่ไม่ใช่เนื้อ และสามารถรู้สึกได้ทันทีว่า
มันคือกระดาษ แต่เนื่องจากความหิว และไม่ได้สนใจมากนักจึงคายออกและเขี่ยไว้ในถ้าวเปล่า
ด้วยความสงสัยว่า ความรู้สึกของเราถูกต้องหรือไม่ จึงได้ใช้ตะเกียบเขี่ยดู และพบว่า
เป็นกระดษจริงๆ ดูจากสีเข้าใจว่าเป็นกระดาษลัง แต่ก็เป็นชิ้นเล็กๆ จึงไม่ได้สนใจเท่าไหร่
เพราะความหิวแม้ว่าจะบรรเทาลงไปได้แล้วบ้างจากข้าว 1 ชาม แต่ยังอยากกินต่อ
จึงได้คีบเนื้อมากินต่อ และสังเกตเห็นเนื้อชิ้นหนึ่งซึ่งมีลักษณะแตกต่างจากเนื้อชิ้นอื่นๆ
คือเรียบ ไม่มีริ้วรอยที่เนื้อควรจะมี ลอยเด่นในชาม(ขอเรียกว่าชามก็แล้วกัน ถึงมันจะหน้าตาเหมือนหม้อก็เหอะ)
จึงได้คีบใส่ปาก เพราะมันแปลกดี(อันอื่นไม่แปลกเลยไม่น่าคีบ)
พอเข้าปากเท่านั้นแหละ ประสาทรับรู้มันบอกให้เรารู้ว่า มันไม่ใช่เนื้อ แต่มันคือกระดาษ
ทันใดนั้นเริ่มรู้สึกมวนในท้อง คล้ายจะอาเจียน จึงรีบบ้วนสิ่งที่อยู่ในปากออกมาโดยพลัน
และมันก็ประจักษ์ชัดว่า "มันคือกระดาษสีน้ำตาล" ชิ้นไม่เล็ก(หมายถึงชิ้นกระดาษ)
อาห์...ชั่วโมงนั้นรู้สึกอยากอ๊วกมาก เพราะคิดว่ามันคือกระดาษอะไร และผ่านอะไรมาบ้าง
พยายามนั่งสงบสติอารมณ์อยู่พักนึง หลับตาไม่มองหน้าใคร ไม่งั้นคงจะพ่นอะไรจากกระเพาะอาหาร
ย้องศรขึ้นมาทางปากและในที่สุดก็จะ....เป็นแน่
ครั้นพออาการเริ่มดีขึ้น ลองเขี่ยดูในชามสุกี้อีกที ก็พบอีก(เวรกรรมแท้หนอตรูข้า) ดังรูป
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
จึงได้คีบมันมาวางรวมกับเพื่อนๆ มัน ดังรูป
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
จึงได้เรียกบริกรมาหา บอกว่าเจอกระดาษลังในอาหาร ยังไม่ทันได้ตำหนิอะไร น้องก็เลยบอกว่าเดี๋ยวไปตาม ผจก.ก่อน
ครู่เดียว ผจก.ประจำร้านก็เข้ามาขอโทษ แจ้งว่าเป็นกระดาษซับที่ห่อมากับเนื้ออีกที (รู้สึกแย่กว่ากระดาษลังซะอีก)
และบอกว่าเดี๋ยวจะให้พ่อครัวทำให้ใหม่ค่ะ แต่เราชั่วโมงนั้นอิ่มไปเรียบร้อยแล้วและอยากอาเจียนมากกว่า
จริงๆ อิ่มเพราะเจอกระดาษมากกว่านะ จึงแจ้ง ผจก.ว่า กินไม่ลงแล้วอ่ะ คุณ ผจก.จึงยื่นข้อเสนอว่า
งั้นจะลดให้ 10% นะค่ะ (แอบคิดในใจว่า
ยังกล้าคิดตังค์กรูอีกหรือฟร่ะ -*-)
เราจึงนั่งต่อสักพักเพราะกำลัง line กับเพื่อนเรื่องกระดาษในสุกี้อยู่ แล้วก็มีการถ่ายรูป up ให้ดูด้วย
สักครู่ คุณ ผจก.คนเดิมก็เดินเข้ามาบอกว่า ทางร้านไม่คิดเงินก็แล้วกันค่ะ เห็นว่าทานไปได้หน่อยเดียวเอง
เหลือแค่เนี๊ยอ่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
รูปในชามสีดำขวามือคือก้อนกระดาษ ก้นชามคือโดนเคี้ยวไปแล้ว บนปากชามคือที่คีบมาจากในชามสุกี้ ยังไม่ได้ใส่ปาก
สรุปว่า วันนี้ได้กินข้าวฟรี อิ่มจังตังค์อยู่ครับ(อิ่มด้วยความจำยอม) และได้อาการผะอืดผะอมตลอดทั้งวันเป็นของแถม
อยากบอกกับทางร้านว่า อยากให้ช่วยเอาใจใส่กับสิ่งที่ได้ชื่อว่าอาหารให้มากกว่านี้ เพราะอาหารคือสิ่งที่เข้าปากโดยตรง
เราเข้าร้านนี้ค่อนข้างบ่อย ประมาณเดือนละ 4 ครั้ง หรือมากกว่า และบ่อยครั้งที่ไปไม่ค่อยซ้ำสาขาเพราะเดินทางบ่อย
และบางครั้งก็พาแขกต่างชาติไปร้านนี้ โดยเฉพาะสาขาที่เข้าวันนี้เข้าบ่อยมากเพราะอยู่ไกล้บ้าน
จึงมักไปกับเพื่อนหรือครอบครัว แม้ว่าจะเกิดเหตุการณืแบบในวันนี้ ก็ยังจะคงใช้บริการต่อไป
แต่ช่วงนี้อาจหยุดยาวซักระยะก่อน รอให้สภาพจิตใจกลับมาดีก่อนแล้วจะกลับไปเยี่ยมเยียนใหม่
กระทู้นี้อยากให้คนที่กินร้านอาหารประเภทนี้ ใส่ใจกับอาหารตรงหน้าเพิ่มขึ้นอีกนิด
เพราะเราไม่อาจไว้ใจได้ว่า สิ่งที่นำมาให้เรากินนั้น จะมีสิ่งแปลกปลอมหรือไม่ เพราะขนาดร้านดัง
ยังพลาดกันได้ แล้วร้านอื่นๆ จะไม่พลาดกันได้อย่างไร
ปล.อย่าดราม่านะเธอว์ ไม่อยากดังในเว็บจ่า
เจอกระดาษซับในอาหาร ร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังในจังหวัดปทุมธานี
จึงได้เดินเข้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในจังหวัดปทุมธานี
โดยจุดประสงค์หลักคือหาอะไรกินเป็นอาหารเที่ยง แม้ว่าเวลาจะล่วงเลยมาจนถึงบ่ายแล้วก็ตาม
ส่วนจุดประสงค์รองคือหลบไอร้อนมาตากแอร์ในห้างฯ
จึงได้เดินไปยังร้านประจำซึ่งอยู่ชั้นใต้ดินของห้างฯ เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดังแห่งหนึ่ง
ชื่อร้านมีความหมายว่า "เดือนมีนาคม" ร้านนี้รายการอาหารมีราคาที่สมเหตุสมผล
ซึ่งเหมาะสมอย่างยิ่งกับช่วงเวลาสิ้นเดือนเช่นนี้
เมื่อเข้าไปในร้าน ได้สั่งอาหารดังนี้คือ เครื่องดื่มเป็นชาเขียวเย็น ส่วนอาหารคือ ชุดสุกี้เนื้อ
ซึ่งประกอบไปด้วย สุกี้เนื้อแบบญี่ปุ่น ข้าวสวย 1 ชาม(ไม่ใช่ 1 Moe) กิมจิ
ซุปมิโสะ(ไม่ใช่ xxมิโสะ เทคนิคคัล) และสลัดผัก
ด้วยอารามหิวอย่างแรง จึงได้ก้มหน้าก้มตา"ยัดพลุ" เพื่อสนองความอยากของพยาธิในท้อง
ด้วยความที่ว่าเป็นคนที่ชอบกินอะไรจะเหลืออย่างนั้นไว้กินท้ายสุด ซึ่งในที่นี้คือเนื้อ
จึงได้จัดการบรรดาผักและเต้าหู้จนเรียบวุธ ก่อนที่จะหันมาบรรเลงกับเจ้า Niku เนื้อสุดโปรด
คำแรกที่กินเข้าไป รู้สึกเหมือนมีสิ่งแปลกปลอมเล็กน้อยที่ไม่ใช่เนื้อ และสามารถรู้สึกได้ทันทีว่า
มันคือกระดาษ แต่เนื่องจากความหิว และไม่ได้สนใจมากนักจึงคายออกและเขี่ยไว้ในถ้าวเปล่า
ด้วยความสงสัยว่า ความรู้สึกของเราถูกต้องหรือไม่ จึงได้ใช้ตะเกียบเขี่ยดู และพบว่า
เป็นกระดษจริงๆ ดูจากสีเข้าใจว่าเป็นกระดาษลัง แต่ก็เป็นชิ้นเล็กๆ จึงไม่ได้สนใจเท่าไหร่
เพราะความหิวแม้ว่าจะบรรเทาลงไปได้แล้วบ้างจากข้าว 1 ชาม แต่ยังอยากกินต่อ
จึงได้คีบเนื้อมากินต่อ และสังเกตเห็นเนื้อชิ้นหนึ่งซึ่งมีลักษณะแตกต่างจากเนื้อชิ้นอื่นๆ
คือเรียบ ไม่มีริ้วรอยที่เนื้อควรจะมี ลอยเด่นในชาม(ขอเรียกว่าชามก็แล้วกัน ถึงมันจะหน้าตาเหมือนหม้อก็เหอะ)
จึงได้คีบใส่ปาก เพราะมันแปลกดี(อันอื่นไม่แปลกเลยไม่น่าคีบ)
พอเข้าปากเท่านั้นแหละ ประสาทรับรู้มันบอกให้เรารู้ว่า มันไม่ใช่เนื้อ แต่มันคือกระดาษ
ทันใดนั้นเริ่มรู้สึกมวนในท้อง คล้ายจะอาเจียน จึงรีบบ้วนสิ่งที่อยู่ในปากออกมาโดยพลัน
และมันก็ประจักษ์ชัดว่า "มันคือกระดาษสีน้ำตาล" ชิ้นไม่เล็ก(หมายถึงชิ้นกระดาษ)
อาห์...ชั่วโมงนั้นรู้สึกอยากอ๊วกมาก เพราะคิดว่ามันคือกระดาษอะไร และผ่านอะไรมาบ้าง
พยายามนั่งสงบสติอารมณ์อยู่พักนึง หลับตาไม่มองหน้าใคร ไม่งั้นคงจะพ่นอะไรจากกระเพาะอาหาร
ย้องศรขึ้นมาทางปากและในที่สุดก็จะ....เป็นแน่
ครั้นพออาการเริ่มดีขึ้น ลองเขี่ยดูในชามสุกี้อีกที ก็พบอีก(เวรกรรมแท้หนอตรูข้า) ดังรูป
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
จึงได้คีบมันมาวางรวมกับเพื่อนๆ มัน ดังรูป
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
จึงได้เรียกบริกรมาหา บอกว่าเจอกระดาษลังในอาหาร ยังไม่ทันได้ตำหนิอะไร น้องก็เลยบอกว่าเดี๋ยวไปตาม ผจก.ก่อน
ครู่เดียว ผจก.ประจำร้านก็เข้ามาขอโทษ แจ้งว่าเป็นกระดาษซับที่ห่อมากับเนื้ออีกที (รู้สึกแย่กว่ากระดาษลังซะอีก)
และบอกว่าเดี๋ยวจะให้พ่อครัวทำให้ใหม่ค่ะ แต่เราชั่วโมงนั้นอิ่มไปเรียบร้อยแล้วและอยากอาเจียนมากกว่า
จริงๆ อิ่มเพราะเจอกระดาษมากกว่านะ จึงแจ้ง ผจก.ว่า กินไม่ลงแล้วอ่ะ คุณ ผจก.จึงยื่นข้อเสนอว่า
งั้นจะลดให้ 10% นะค่ะ (แอบคิดในใจว่า
เราจึงนั่งต่อสักพักเพราะกำลัง line กับเพื่อนเรื่องกระดาษในสุกี้อยู่ แล้วก็มีการถ่ายรูป up ให้ดูด้วย
สักครู่ คุณ ผจก.คนเดิมก็เดินเข้ามาบอกว่า ทางร้านไม่คิดเงินก็แล้วกันค่ะ เห็นว่าทานไปได้หน่อยเดียวเอง
เหลือแค่เนี๊ยอ่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
สรุปว่า วันนี้ได้กินข้าวฟรี อิ่มจังตังค์อยู่ครับ(อิ่มด้วยความจำยอม) และได้อาการผะอืดผะอมตลอดทั้งวันเป็นของแถม
อยากบอกกับทางร้านว่า อยากให้ช่วยเอาใจใส่กับสิ่งที่ได้ชื่อว่าอาหารให้มากกว่านี้ เพราะอาหารคือสิ่งที่เข้าปากโดยตรง
เราเข้าร้านนี้ค่อนข้างบ่อย ประมาณเดือนละ 4 ครั้ง หรือมากกว่า และบ่อยครั้งที่ไปไม่ค่อยซ้ำสาขาเพราะเดินทางบ่อย
และบางครั้งก็พาแขกต่างชาติไปร้านนี้ โดยเฉพาะสาขาที่เข้าวันนี้เข้าบ่อยมากเพราะอยู่ไกล้บ้าน
จึงมักไปกับเพื่อนหรือครอบครัว แม้ว่าจะเกิดเหตุการณืแบบในวันนี้ ก็ยังจะคงใช้บริการต่อไป
แต่ช่วงนี้อาจหยุดยาวซักระยะก่อน รอให้สภาพจิตใจกลับมาดีก่อนแล้วจะกลับไปเยี่ยมเยียนใหม่
กระทู้นี้อยากให้คนที่กินร้านอาหารประเภทนี้ ใส่ใจกับอาหารตรงหน้าเพิ่มขึ้นอีกนิด
เพราะเราไม่อาจไว้ใจได้ว่า สิ่งที่นำมาให้เรากินนั้น จะมีสิ่งแปลกปลอมหรือไม่ เพราะขนาดร้านดัง
ยังพลาดกันได้ แล้วร้านอื่นๆ จะไม่พลาดกันได้อย่างไร
ปล.อย่าดราม่านะเธอว์ ไม่อยากดังในเว็บจ่า