มีเรื่องอยากมาระบายให้ฟังครับ เป็นเรื่องของพี่ชายตัวเอง
พี่ชายผมอายุจะ30แล้ว แต่วุฒิภาวะความคิดการอ่านยังดูไม่โตไม่ก้าวหน้าเลยครับ วันๆคิดแต่เรื่องพื้นฐานจะกินไรจะไปไหน ไม่เคยคิดอะไรให้ตัวเองก้าวหน้าในการงานเลย บุคลิกก็ยังเป็นเด็กครับ ง๊องแง๊ง หน่อมแน๊ม ต้องคอยบอกคอยสอนมารยาท คิดอะไรเองไม่ได้ ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง จะทำไรต้องถามคนนั้นคนนี้ตลอดว่าดีมั้ยเมื่อไรบลาๆ ลองมองดูคนอายุเท่าๆมันหลายๆคนป่านนี้มีงานทำเป็นฝั่งเป็นฝา เป็นผู้ใหญ่ที่เตรียมตัววางรากฐานของชีวิต แต่มันตั้งแต่ทำงานมา ก็ได้เป็นแค่ลูกจ้างบริษัท กระทรวงต่างๆ ทำงานไปวันๆ
เรื่องที่ผมเบื่อมันมากแล้วก็หน่ายมันมากที่สุด คงเป็นเรื่องความกตัญญูครับ ที่มันแทบจะไม่มีเลย เราอยู่กรุงเทพ ส่วนพ่อแม่อยู่ต่างจังหวัด ผมคอยโทรหาพ่อแม่คอยถามสารทุกข์สุกดิบอยู่ตลอดครับ แต่กับมัน ไม่เคยเลยที่คิดอยากจะโทรหาพ่อแม่ ยกเว้น! มีปัญหาครับ อีกทั้งตั้งแต่เวลามันทำงานมา ผมยังไม่เคยเห็นมันให้เงินพ่อแม่สักครั้ง ย้ำ สักครั้งไม่เคยเห็นครับ มีแต่มันยังต้องให้พ่อแม่เลี้ยงอยู่เลย เงินเดือนก็ไม่เกินหมื่น แต่มันกลับชอบคุยโวว่า มีเงินเก็บตั้งหลายหมื่นแล้วนะก็แหงละเงินเดือนมันมันเก็บเองหมด หลายครั้งที่ผมบอกให้มันโทรหาพ่อแม่ แต่มันกลับทำท่าทางไม่พอใจ แล้วบอกว่า อะไรนักหนา รำคาญ เท่านั้นล่ะ ผมด่าไม่ยั้งเลย มันจะเก็บไปแค้นไปด่าผมลับหลังผมไม่สน แต่ผมเกลียดคนแบบนี้จริงๆไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่คิดแบบนี้กับพ่อแม่ตัวเอง
ผมสงสารพ่อกับแม่ครับ ครอบครัวเราก็ฐานะปานกลาง พ่อแม่ทำงานธนาคารทั้งคู่ แต่ปีนี้พ่อผมจะเกษียณแล้ว นั่นหมายถึงรายได้ของครอบครัวจะหายไปส่วนนึง ผมเองก็ยังเรียนอยู่ รอวันที่จะทำงานมีเงินเดือนได้สะทีจะได้มาช่วยพ่อแม่ แต่ที่พ่อแม่ห่วงคือ พี่มันจะดูแลตัวเองไปได้ตลอดรึเปล่า เพราะดูแล้วมันไม่มีทางจะพึ่งได้เลย พ่อเคยพูดกับผมว่าปลงแล้วที่มันเป็นแบบนี้ พ่อแม่ตายเมื่อไหร่มันคงคิดได้เอง
พี่ผมมันไม่เคยรัก ไม่เคยคิดถึงพ่อแม่เลย
พี่ชายผมอายุจะ30แล้ว แต่วุฒิภาวะความคิดการอ่านยังดูไม่โตไม่ก้าวหน้าเลยครับ วันๆคิดแต่เรื่องพื้นฐานจะกินไรจะไปไหน ไม่เคยคิดอะไรให้ตัวเองก้าวหน้าในการงานเลย บุคลิกก็ยังเป็นเด็กครับ ง๊องแง๊ง หน่อมแน๊ม ต้องคอยบอกคอยสอนมารยาท คิดอะไรเองไม่ได้ ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง จะทำไรต้องถามคนนั้นคนนี้ตลอดว่าดีมั้ยเมื่อไรบลาๆ ลองมองดูคนอายุเท่าๆมันหลายๆคนป่านนี้มีงานทำเป็นฝั่งเป็นฝา เป็นผู้ใหญ่ที่เตรียมตัววางรากฐานของชีวิต แต่มันตั้งแต่ทำงานมา ก็ได้เป็นแค่ลูกจ้างบริษัท กระทรวงต่างๆ ทำงานไปวันๆ
เรื่องที่ผมเบื่อมันมากแล้วก็หน่ายมันมากที่สุด คงเป็นเรื่องความกตัญญูครับ ที่มันแทบจะไม่มีเลย เราอยู่กรุงเทพ ส่วนพ่อแม่อยู่ต่างจังหวัด ผมคอยโทรหาพ่อแม่คอยถามสารทุกข์สุกดิบอยู่ตลอดครับ แต่กับมัน ไม่เคยเลยที่คิดอยากจะโทรหาพ่อแม่ ยกเว้น! มีปัญหาครับ อีกทั้งตั้งแต่เวลามันทำงานมา ผมยังไม่เคยเห็นมันให้เงินพ่อแม่สักครั้ง ย้ำ สักครั้งไม่เคยเห็นครับ มีแต่มันยังต้องให้พ่อแม่เลี้ยงอยู่เลย เงินเดือนก็ไม่เกินหมื่น แต่มันกลับชอบคุยโวว่า มีเงินเก็บตั้งหลายหมื่นแล้วนะก็แหงละเงินเดือนมันมันเก็บเองหมด หลายครั้งที่ผมบอกให้มันโทรหาพ่อแม่ แต่มันกลับทำท่าทางไม่พอใจ แล้วบอกว่า อะไรนักหนา รำคาญ เท่านั้นล่ะ ผมด่าไม่ยั้งเลย มันจะเก็บไปแค้นไปด่าผมลับหลังผมไม่สน แต่ผมเกลียดคนแบบนี้จริงๆไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่คิดแบบนี้กับพ่อแม่ตัวเอง
ผมสงสารพ่อกับแม่ครับ ครอบครัวเราก็ฐานะปานกลาง พ่อแม่ทำงานธนาคารทั้งคู่ แต่ปีนี้พ่อผมจะเกษียณแล้ว นั่นหมายถึงรายได้ของครอบครัวจะหายไปส่วนนึง ผมเองก็ยังเรียนอยู่ รอวันที่จะทำงานมีเงินเดือนได้สะทีจะได้มาช่วยพ่อแม่ แต่ที่พ่อแม่ห่วงคือ พี่มันจะดูแลตัวเองไปได้ตลอดรึเปล่า เพราะดูแล้วมันไม่มีทางจะพึ่งได้เลย พ่อเคยพูดกับผมว่าปลงแล้วที่มันเป็นแบบนี้ พ่อแม่ตายเมื่อไหร่มันคงคิดได้เอง