ไดอารี่ของนาย อิโอริ
ตอนอยู่ม.1ผมสร้างชื่อเสียง และตัวตนจากการ
เป็นเด็ก"คนเดียว"ในโรงเรียน ที่ชอบหลับในคาบเรียน และผมชอบวาดรูปในห้องมาก(ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะขอรับ) ตอนอยู่ม.2 ผมได้รู้จักกับเพื่อนคนหนึ่งชื่อ จิกิ เป็นเด็กที่วาดรูปเก่งที่สุดในห้อง
ดังนั้น ในด้านวาดรูปเเล้ว ผมกับเจ้านั่น ถือเป็นคู่เเข่งกัน เราดวลการวาดรูปกันทุกวัน
จนขึ้นม.3 เราก็กลายเป็น 2 คนที่วาดรูปเก่งที่สุดในโรงเรียน(แต่ในความเป็นจริงเเล้ว เจ้านั่น วาดรูปเก่งกว่าข้าน้อยเยอะ
นับเเล้วกระผมจะอยู่ที่อันดับสองในโรงเรียน)
ดังนั้นกิจกรรมสันทนาการของเราสองคนคือการวาดรูปมาอวดกัน ว่าใครวาดเจ๋งสุด เท่สุดและสวยสุด
-----------
วันหนึ่งขณะที่ทุกๆคนในชั้นม.3 รอพักเที่ยง เจ้าจิกิ ก็วาดรูปบน หน้ากลางสมุดเรียนเช่นเคย
"รูปอะไรอ่ะ"ผมสงสัย และเปิดประเด็นถาม ถึงรูปที่เจ้าจิกิ เพิ่งวาดเสร็จไปหมาดๆ
"มอไซค์ที่เร็วที่สุดในจักรวาล เจ๋งป่ะ"
เจ้านั่นโชว์ รูปมอไซค์ที่ออกแบบเองในมือ
เป็นมอไซค์ ที่หัวเเหลมปี๊ด และมีไอพ่นติดทั้งคัน เเต่คิดว่าน่าจะเป็นรูปมอไซค์ที่เท่สุดๆแล้ว
ในสายตาของเด็กม.3 ตัวเล็กๆคนนึง ในสมัยนั้น
"โห..งั้นเราวาดบ้าง เราจะมอไซค์ที่เร็วกว่านาย
10เท่า"ผมกล่าวอย่างคันไม้คันมือ พร้อมหยิบปากกา และเปิดหน้ากลางเตรียมวาด
"นายเร็วกว่าของชั้นไม่ได้หรอก"
นายจิกิ รีบขัดคอ
"มอไซค์ชั้น วิ่งเร็วที่สุดในจักรวาล มันมีความเร็วเท่าแสง"
"มอไซค์นายเร็วเท่าแสงไม่ได้"
ผมชักมีน้ำโห.. ในสมัยนั้นผมเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือ(ที่ไม่ใช่หนังสือเรียน) มากที่สุดในโรงเรียน (อย่างน้อยก็หนึ่งใน 5)
"ตามหลักการทางวิทยาศาสตร์แล้ว ไอส์ไตน์เค้าบอกว่า ไม่มีวัตถุไดในจักรวาลที่มีความเร็วเท่าแสง
หากวัตถุไดเร็วเท่าเเสง วัตถุนั้นจะมีมวลเป็นศูนย์ และมีแรงเป็นอนันต์"
ผมเถียงนายจิกิอย่างมีน้ำโห
"หมายความว่าไง" นายจิกิ สงสัย
"ก็หมายความว่า มอไซค์นาย ก็จะหายไปยังไงหล่ะ" ผมอธิบายตามความรู้ที่ผมมีในตอนนั้น
"แต่นี่มันเป็นเรื่องสมมุติว้อยย ขั้นสมมุติมันขึ้นมา เพราะงั้น ชั้นจะให้มันเร็วเท่าไหร่ก็ได้"นายจิกิเพื่อนผมกัดฟันเถียง ซึ่งเรามักจะเถียงกันแบบนี้ประจำอยู่แล้ว
"แต่เรีองสมมุติของนายต้องไม่ขัดกับหลักการทางวิทยาศาสตร์ สิฟะ"
"ทีโงกุนในดราก้อนบอล ปล่อยแสงออกจากมือได้แถมเหาะได้อีก ยังไม่เห็นมีใครว่าอะไรเลย"
"ก็มันไม่ได้ขัดกับหลักการทางวิทยาศาสตร์นี่หว่า"
"ไม่ขัดได้ไง คนธรรมดาที่ไหนจะปล่อยแสงออกจากมือได้
แถมยังเหาะได้อีกตะหาก"
"โงกุนไม่ใช่คนธรรมดาว้อยยย มันเป็นชาวไซย่า"
"งั้นคุรุริน หล่ะ เป็นคนธรรมดา ทำไมเหาะได้"
"ก็มันยังไม่มีกฎ ทางวิทยาศาสตร์ขัอไหนที่ห้ามคนธรรมดาเหาะได้นี่หว่า"
"แต่นั่นมันการ์ตูน!!!"
"ไม่รู้หล่ะ ถ้านายจะเอามอไซค์นายไปทำเป็นหนัง รับรองไม่ผ่านแน่ เพราะมันไม่มีความเป็นจริงตามหลักวิทยาศาสตร์"
"ชั้นก็ไม่คิดจะเอาไปสร้างเป็นหนังหรอก!!!!เพราะว่าชั้นแค่...."
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!
เสียงออด พักเที่ยงดัง
เราสองคนเลิกเถียงกัน พร้อมเดินออกไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน
วันนี้มี มันทอดมาขายด้วย ชิ้นละบาทท่าทางน่าอร่อย
"คอยดูเหอะ บ่ายนี้ ชั้นจะวาดมอร์ไซค์ที่เท่ กว่านายให้ได้ "ผมคิดในใจ...
ไดอารี่ ของนายอิโอริ เมี๊ยวว
ตอนอยู่ม.1ผมสร้างชื่อเสียง และตัวตนจากการ
เป็นเด็ก"คนเดียว"ในโรงเรียน ที่ชอบหลับในคาบเรียน และผมชอบวาดรูปในห้องมาก(ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะขอรับ) ตอนอยู่ม.2 ผมได้รู้จักกับเพื่อนคนหนึ่งชื่อ จิกิ เป็นเด็กที่วาดรูปเก่งที่สุดในห้อง
ดังนั้น ในด้านวาดรูปเเล้ว ผมกับเจ้านั่น ถือเป็นคู่เเข่งกัน เราดวลการวาดรูปกันทุกวัน
จนขึ้นม.3 เราก็กลายเป็น 2 คนที่วาดรูปเก่งที่สุดในโรงเรียน(แต่ในความเป็นจริงเเล้ว เจ้านั่น วาดรูปเก่งกว่าข้าน้อยเยอะ
นับเเล้วกระผมจะอยู่ที่อันดับสองในโรงเรียน)
ดังนั้นกิจกรรมสันทนาการของเราสองคนคือการวาดรูปมาอวดกัน ว่าใครวาดเจ๋งสุด เท่สุดและสวยสุด
-----------
วันหนึ่งขณะที่ทุกๆคนในชั้นม.3 รอพักเที่ยง เจ้าจิกิ ก็วาดรูปบน หน้ากลางสมุดเรียนเช่นเคย
"รูปอะไรอ่ะ"ผมสงสัย และเปิดประเด็นถาม ถึงรูปที่เจ้าจิกิ เพิ่งวาดเสร็จไปหมาดๆ
"มอไซค์ที่เร็วที่สุดในจักรวาล เจ๋งป่ะ"
เจ้านั่นโชว์ รูปมอไซค์ที่ออกแบบเองในมือ
เป็นมอไซค์ ที่หัวเเหลมปี๊ด และมีไอพ่นติดทั้งคัน เเต่คิดว่าน่าจะเป็นรูปมอไซค์ที่เท่สุดๆแล้ว
ในสายตาของเด็กม.3 ตัวเล็กๆคนนึง ในสมัยนั้น
"โห..งั้นเราวาดบ้าง เราจะมอไซค์ที่เร็วกว่านาย
10เท่า"ผมกล่าวอย่างคันไม้คันมือ พร้อมหยิบปากกา และเปิดหน้ากลางเตรียมวาด
"นายเร็วกว่าของชั้นไม่ได้หรอก"
นายจิกิ รีบขัดคอ
"มอไซค์ชั้น วิ่งเร็วที่สุดในจักรวาล มันมีความเร็วเท่าแสง"
"มอไซค์นายเร็วเท่าแสงไม่ได้"
ผมชักมีน้ำโห.. ในสมัยนั้นผมเป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือ(ที่ไม่ใช่หนังสือเรียน) มากที่สุดในโรงเรียน (อย่างน้อยก็หนึ่งใน 5)
"ตามหลักการทางวิทยาศาสตร์แล้ว ไอส์ไตน์เค้าบอกว่า ไม่มีวัตถุไดในจักรวาลที่มีความเร็วเท่าแสง
หากวัตถุไดเร็วเท่าเเสง วัตถุนั้นจะมีมวลเป็นศูนย์ และมีแรงเป็นอนันต์"
ผมเถียงนายจิกิอย่างมีน้ำโห
"หมายความว่าไง" นายจิกิ สงสัย
"ก็หมายความว่า มอไซค์นาย ก็จะหายไปยังไงหล่ะ" ผมอธิบายตามความรู้ที่ผมมีในตอนนั้น
"แต่นี่มันเป็นเรื่องสมมุติว้อยย ขั้นสมมุติมันขึ้นมา เพราะงั้น ชั้นจะให้มันเร็วเท่าไหร่ก็ได้"นายจิกิเพื่อนผมกัดฟันเถียง ซึ่งเรามักจะเถียงกันแบบนี้ประจำอยู่แล้ว
"แต่เรีองสมมุติของนายต้องไม่ขัดกับหลักการทางวิทยาศาสตร์ สิฟะ"
"ทีโงกุนในดราก้อนบอล ปล่อยแสงออกจากมือได้แถมเหาะได้อีก ยังไม่เห็นมีใครว่าอะไรเลย"
"ก็มันไม่ได้ขัดกับหลักการทางวิทยาศาสตร์นี่หว่า"
"ไม่ขัดได้ไง คนธรรมดาที่ไหนจะปล่อยแสงออกจากมือได้
แถมยังเหาะได้อีกตะหาก"
"โงกุนไม่ใช่คนธรรมดาว้อยยย มันเป็นชาวไซย่า"
"งั้นคุรุริน หล่ะ เป็นคนธรรมดา ทำไมเหาะได้"
"ก็มันยังไม่มีกฎ ทางวิทยาศาสตร์ขัอไหนที่ห้ามคนธรรมดาเหาะได้นี่หว่า"
"แต่นั่นมันการ์ตูน!!!"
"ไม่รู้หล่ะ ถ้านายจะเอามอไซค์นายไปทำเป็นหนัง รับรองไม่ผ่านแน่ เพราะมันไม่มีความเป็นจริงตามหลักวิทยาศาสตร์"
"ชั้นก็ไม่คิดจะเอาไปสร้างเป็นหนังหรอก!!!!เพราะว่าชั้นแค่...."
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!
เสียงออด พักเที่ยงดัง
เราสองคนเลิกเถียงกัน พร้อมเดินออกไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน
วันนี้มี มันทอดมาขายด้วย ชิ้นละบาทท่าทางน่าอร่อย
"คอยดูเหอะ บ่ายนี้ ชั้นจะวาดมอร์ไซค์ที่เท่ กว่านายให้ได้ "ผมคิดในใจ...