ขอสารภาพบาปเอาไว้ก่อน ว่าแม้ผมจะเขียนนิยายแฟนตาซีเป็นหลัก แต่หนังสือนิยายแฟนตาซีไทยที่เคยอ่านนั้นมีน้อยมาก แค่ 5 เรื่องจากที่มีมากมายมหาศาล อันดับแรกก็ หุบเขากินคน, DD ของพี่พัณณิดา, อีกเรื่องของพี่ปัด(นานแล้วจำชื่อไม่ได้), แล้วก็นิยายที่คุณก็รู้ว่าเรื่องอะไรอีกสองเรื่อง สองเรื่องนี้อ่านไม่จบด้วย ปกติผมอ่านแต่ของฝรั่ง ไม่ว่าจะเป็นไตรภาคบาร์ติเมอัส, เซ็ปติมัส, เอเร็ค, แฮร์รี่, อาร์ทิมิสฟาว์ล, ดอนกิโฆเต้, เมอร์ลิน, ประกาศขายอาณาจักร และอื่นๆซึ่งอ่านตั้งแต่เด็กจึงไม่สามารถจำชื่อได้ทั้งหมด
เพราะเหตุนี้จึงอยากทราบความเห็นของทุกท่านที่อ่านนิยายแฟนตาซีไทยที่ได้รับการตีพิมพ์สมัยนี้ ไม่ว่าจะอ่านผ่านๆ อ่านจริงจัง อ่านหน้าเดียวเลิก หรือถูกบังคับให้อ่านก็ตาม ว่านิยายแนวนี้ในไทยที่กลายเป็นหนังสือเขาเน้นจุดขายกันที่ไหนกันเป็นส่วนใหญ่ ตลาดอย่างเกมออนไลน์, การบรรยาย, เนื้อเรื่อง, ตัวละคร หรือความยาว เพราะเห็นบางกระทู้ในเด็กดีเขาว่ากันว่าถ้าเขียนยาวๆแล้วจะมีโอกาสได้ตีพิมพ์มากขึ้น
อีกอย่างคือการเปรียบเทียบกันระหว่างของฝรั่งกับไทย(เอาญี่ปุ่นมาด้วยก็ได้ เคยอ่าน brave story อยู่) ว่าเมื่อเทียบกันแล้วของไทยตอนนี้อยู๋ในระดับไหน หากให้คะแนนได้จะให้สักเท่าไหร่ นิยายแฟนตาซีระดับสูงของไทยพอไประดับโลกเหมือนนิยายเทศได้หรือยัง
ไม่รู้ว่ามีคนเป็นเหมือนกันหรือเปล่า เวลาอ่านนิยายเรื่องใหม่ที่สนุกๆแล้วรู้สึกเหมือนกำลังเสพยา ได้อ่านไปสักหน่อยแล้วจะอยากอ่านอีกเรื่อยๆ แม้จะรู้ว่าต้องนอนแล้วก็ยังไม่ค่อยอยากหยุด อ่านแบบนันสต๊อปไปไกลถึงตี 4 ตี 5 เลย แม้แต่ห้องน้ำยังไม่ปวด ขนาดเล่มใหญ่ๆของแดน บราวน์ ยังอ่านคืนเดียวจบมาแล้ว แล้วจะเกิดอาการอินไปพักใหญ่ อย่างตอนเข้าห้องน้ำผมมักจะแอบทำบ้าๆบอๆตามนิยายเรื่องที่กำลังคลั่งไปเบ่งอุนจิจี้ไป เป็นความสุขอย่างหนึ่งที่เปิดเผยให้เห็นมิได้
แต่นิยายแฟนตาซีสมัยใหม่ของไทยกับไม่ให้ความรู้สึกอย่างนั้น ยกตัวอย่าง เรื่องหัวขโมยแห่ง(censor) ที่ว่าดัง ผมอ่านแบบฝืดๆแทบไม่รู้เรื่องเลย อ่านได้สักพักก็ อยากไปโหลดเกมก่อน อ่านต่อเดี๋ยวก็ อยากหยุดไปซื้อหนมกินก่อน ไม่มีความอยากอ่านต่อเหมือนที่เป็นกันนิยายหลายเรื่องเลย ยิ่งนิยายที่คุณก็รู้ว่าเรื่องอะไรยิ่งแล้วใหญ่ อ่านแล้วรู้สึกปวดหนักขึ้นมาเสียอย่างนั้นไม่รู้ว่าเพราะอะไร แล้วหลังจากนั้นก็ไม่เคยหยิบนิยายเรื่องไหนมาอ่านอีกเลยนอกจาก DD ของพี่ที่รู้จักในเน็ท
อยากทราบความเห็นเกี่ยวกับหนังสือนิยายแฟนตาซีไทยสมัยใหม่
เพราะเหตุนี้จึงอยากทราบความเห็นของทุกท่านที่อ่านนิยายแฟนตาซีไทยที่ได้รับการตีพิมพ์สมัยนี้ ไม่ว่าจะอ่านผ่านๆ อ่านจริงจัง อ่านหน้าเดียวเลิก หรือถูกบังคับให้อ่านก็ตาม ว่านิยายแนวนี้ในไทยที่กลายเป็นหนังสือเขาเน้นจุดขายกันที่ไหนกันเป็นส่วนใหญ่ ตลาดอย่างเกมออนไลน์, การบรรยาย, เนื้อเรื่อง, ตัวละคร หรือความยาว เพราะเห็นบางกระทู้ในเด็กดีเขาว่ากันว่าถ้าเขียนยาวๆแล้วจะมีโอกาสได้ตีพิมพ์มากขึ้น
อีกอย่างคือการเปรียบเทียบกันระหว่างของฝรั่งกับไทย(เอาญี่ปุ่นมาด้วยก็ได้ เคยอ่าน brave story อยู่) ว่าเมื่อเทียบกันแล้วของไทยตอนนี้อยู๋ในระดับไหน หากให้คะแนนได้จะให้สักเท่าไหร่ นิยายแฟนตาซีระดับสูงของไทยพอไประดับโลกเหมือนนิยายเทศได้หรือยัง
ไม่รู้ว่ามีคนเป็นเหมือนกันหรือเปล่า เวลาอ่านนิยายเรื่องใหม่ที่สนุกๆแล้วรู้สึกเหมือนกำลังเสพยา ได้อ่านไปสักหน่อยแล้วจะอยากอ่านอีกเรื่อยๆ แม้จะรู้ว่าต้องนอนแล้วก็ยังไม่ค่อยอยากหยุด อ่านแบบนันสต๊อปไปไกลถึงตี 4 ตี 5 เลย แม้แต่ห้องน้ำยังไม่ปวด ขนาดเล่มใหญ่ๆของแดน บราวน์ ยังอ่านคืนเดียวจบมาแล้ว แล้วจะเกิดอาการอินไปพักใหญ่ อย่างตอนเข้าห้องน้ำผมมักจะแอบทำบ้าๆบอๆตามนิยายเรื่องที่กำลังคลั่งไปเบ่งอุนจิจี้ไป เป็นความสุขอย่างหนึ่งที่เปิดเผยให้เห็นมิได้
แต่นิยายแฟนตาซีสมัยใหม่ของไทยกับไม่ให้ความรู้สึกอย่างนั้น ยกตัวอย่าง เรื่องหัวขโมยแห่ง(censor) ที่ว่าดัง ผมอ่านแบบฝืดๆแทบไม่รู้เรื่องเลย อ่านได้สักพักก็ อยากไปโหลดเกมก่อน อ่านต่อเดี๋ยวก็ อยากหยุดไปซื้อหนมกินก่อน ไม่มีความอยากอ่านต่อเหมือนที่เป็นกันนิยายหลายเรื่องเลย ยิ่งนิยายที่คุณก็รู้ว่าเรื่องอะไรยิ่งแล้วใหญ่ อ่านแล้วรู้สึกปวดหนักขึ้นมาเสียอย่างนั้นไม่รู้ว่าเพราะอะไร แล้วหลังจากนั้นก็ไม่เคยหยิบนิยายเรื่องไหนมาอ่านอีกเลยนอกจาก DD ของพี่ที่รู้จักในเน็ท