(แชร์ประสบการณ์) 5ปีกับการรอคอยความรักครั้งเก่าที่จะเปลี่ยนมาเป็นรักครั้งสุดท้ายของชีวิต

สวัสดีครับ วันนี้ไม่มีอะไรจะทำ เลยนั่งอ่านบอร์ดห้องนี้ไปเรื่อยๆนึกขึ้นมาได้พอดี เลยกะจะเล่าประสบการณ์ให้ฟังครับ

ผมอายุ25ปีนะครับ ถือว่าไม่เยอะแต่ก็ไม่น้อยแล้วที่จะเริ่มมองหาความรักครั้งสุดท้ายที่จะมีครอบครัว แต่ตอนนี้โสดนะครับ^ ^ผมโสดมา5ปีเต็มๆไม่เคยมีใครเข้ามาให้ผมสนใจหรือเป็นเพราะผมไม่สนใจใครก็ไม่รู้ได้ครับ5555++++ อาจจะยาวไปซักหน่อยนะครับยังไงก็ขอโทษด้วยครับ

- ตอนเรียนมหาลัยปี1(ผมกับแฟนเก่าอยู่ต่างจังหวัด+เดียวกันทั้งคู่)เป็นครั้งแรกที่มีความรักที่ดี ใจที่บริสุทธิ์(ย้ำว่าบริสุทธิ์นะครับ)และจริงใจ ก่อนหน้านั้นก็เป็นความรักของเด็กๆ และช่วงวัยรุ่นทั่วๆไปครับ แต่คนที่ผมเจอตอนเรียนปี1นั้น เธอเป็นคนดี เรียบร้อย หวงเนื้อหวงตัว เหมาะกับคำว่าแม่ของลูกเลยครับ ขอตัดเรื่อง18+ออกไปนะครับเพราะผมกับเธอเวอจิ้นกันทั้งคู่(ตรวจสอบแล้ว-*-)เราไม่เคยมีอะไรกันเลยแม้แต่ครั้งเดียว เธอทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาลโรงพยาบาลเอกชนในจังหวัดเดียวกับผมตอนเรียนครับ แน่นอนว่าจิตใจนั้น ห่วงคนอื่นก่อนที่จะห่วงตัวเองตลอดครับ เธอไม่ค่อยห่วงตัวเอง ห่วงแต่คนไข้ ห่วงผมก่อนที่จะห่วงตัวเองเสมอ เวลาป่วยมักไม่ค่อยกินยา แต่พอผมป่วยล่ะหายามาให้ตลอด เธอค่อนข้างมองโลกในแง่ดี จริงๆผมมองว่า เธอออกจะอ่อนต่อโลกด้วยซ้ำ เพราะตอนเรียนมัธยมเธอเป็นเด็กดี ค่อนข้างพูดจาน้อย เรียบร้อย ไม่เคยออกนอกลู่นอกทางครับ ไม่ดื่มเหล้า ไม่เที่ยวกลางคืน ซึ่งผมเองก็ไม่เที่ยว ไม่ดื่ม ไม่สูบเช่นกันครับ

- ผมคบกับเธอมาได้1ปีกว่าๆ ด้วยตัวผมเองที่เรียนวิศวะอยู่และเธอทำงานเป็นผู้ช่วยพยาบาล อายุเท่ากันครับ(เพราะเธอเรียนหลักสูตรผู้ช่วยพยาบาลแค่8เดือนทำงานเลยครับ) ทำให้ทรรศนคติ มุมมองต่างๆค่อนข้างต่างกัน เธอไม่ค่อยมีเวลาให้ผม(อาชีพนี้แทบทุกคนไม่มีเวลาให้ครอบครัวหรือคนรอบข้างอยู่แล้ว) ผมเองก็เรียนอยู่เวลาก็เยอะแยะซะด้วย-*-ทำให้ทะเลาะกันเรื่องเวลาที่จะมาเจอกันซะส่วนมาก แต่ผมกับแฟนเก่าผมเป็นคนที่ใจเย็นทั้งคู่และไม่ขี้โมโหหรือขี้วีนด้วยกันทั้งคู่ ทำให้เวลาทะเลาะกันเหมือนคนคุยกันปกติ มันทำให้ดูเหมือนผมพยายามเข้าใกล้เธอและหาโอกาสเจอเธอตลอด ผมเป็นคนติดแฟน ไม่ชอบมีเพื่อนแต่จะชอบอยู่กับแฟนมากกว่าสิ่งอื่นใด(ตอนนั้นยังมีมุมมองความรักไม่โตแบบผู้ใหญ่น่ะครับ เพราะรู้สึกว่าอยู่กับแฟนทำให้เรามีความสุขที่สุดและปัญหาน้อยที่สุดครับ เวลาเจอกันก็มีความสุขแฮปปี้กันตลอดไม่เคยทะเลาะกันเวลาเจอหน้ากันเลยครับ แต่ตัวเธอนั้นทำงานค่อนข้างหนักในแต่ละวัน อาชีพนี้ใครๆก็รู้ว่างานหนักอยู่แล้ว เวลาเธอเลิกงานเธอมักจะพักผ่อน กินข้าว อาบน้ำ นอน ก็ชีวิตของคนทำงานน่ะครับ แต่ผมดันอยากจะเจอเธอทุกครั้ง โทรหาเธอแทบจะสายไหม้ทุกวัน ทั้งๆที่อยู่ใกล้กันแค่เอื้อม ขับรถไปหา5นาทีก็ถึงแล้ว แต่ผมกับแฟนเจอกันอาทิตย์ละ2-3ครั้งเป็นอย่างมากเท่านั้นเอง บางอาทิตย์เธอเข้าเวร ก็2อาทิตย์นู่นแหละครับค่อยเจอกันที(เธออยู่หอพนักงานโรงพยาบาล ผมอยู่บ้านกับครอบครัว) ทำให้เรื่องนี้มีปัญหาสำหรับผมมากครับ เธออยากพักผ่อน แต่ผมอยากเห็นหน้าเธอทุกวันเป็นแบบนี้อยู่1ปีเต็มๆนั่นล่ะครับ ทำให้ผมรู้สึกว่าผมเหนื่อยที่ต้องมานั่งคุยกันกับเรื่องที่ว่า เมื่อไหร่จะว่าง เมื่อไหร่จะมาเจอกัน เรื่องนี้เป็นปัญหาสำหรับผมมากๆครับ

- และผมก็ตัดสินใจบอกเธอว่า ผมเหนื่อยนะที่ต้องวิ่งตามเธออยู่ฝ่ายเดียว ทั้งๆที่เธอไม่ค่อยจะพยายามในความรักของเราเท่าที่ผมให้กับเธอ และเธอเองก็อยู่กับเพื่อนๆพี่ๆพยาบาลที่ทำงานด้วยกันตลอด(ผู้หญิงทั้งกลุ่ม-*-) พี่เค้าชวนไปนู่นมานี่เธอก็ไม่ปฏิเสธเพราะเธอเป็นคนขี้อายออกจะเงียบ ไม่ค่อยขัดใครอยู่แล้ว ทำให้เวลาเจอผมน้อยกว่าชาวบ้านชาวเมืองตลอด ผมเลยตัดสินใจบอกเธอว่าขออยู่คนเดียวซักพักเพราะผมเหนื่อยกับเรื่องนี้มาก อยากพักก่อนแล้วค่อยตัดสินใจใหม่ว่าจะเอายังไงกับเรื่องนี้ดี หลังจากนั้นผมก็อยู่คนเดียว เที่ยวคนเดียว กินคนเดียว ไปไหนก็ไปกับพี่ชายผมตลอด ทำให้ผมสนุกมากๆกับการที่ไม่ต้องมานั่งปวดหัวและไม่ต้องคิดมากเรื่องแฟน ผ่านไป2เดือนผมไม่เคยโทรหาเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว บอกตามตรงว่าผมรอให้เธอโทรมา แต่2เดือนที่ผ่านมากลับเงียบสนิทไม่มีแม้แต่ครั้งเดียว จริงๆผมก็คิดไว้อยู่แล้วว่าเธอคงไม่โทรมาแน่ๆเพราะขนาดคบกันมาปีกว่าๆเธอโทรหาผมแทบจะนับครั้งได้เลยครับ ตอนห่างกันนี่ไม่ต้องพูดถึงเลยครับ เงียบสนิท แต่ตอนนั้นผมเองก็ไม่ได้เศร้าหรือเสียใจอะไร เพราะยังสนุกกับการอยู่ตัวคนเดียว แต่แล้วเดือนที่3นี่แหละครับคือจุดเปลี่ยน ผมโทรไปหาเพื่อนของเธอที่เธอคุยกันอยู่ประจำ คุยกันซักพักเพื่อนของเธอถามผมว่ามีปัญหาอะไรกับแฟน/เพื่อนเธอหรือเปล่า ผมก็ดันตอบไปว่าน่าจะเลิกกันแล้วล่ะ ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้เคลียร์กับแฟนผมเรื่องนี้แบบจริงๆเลย(ตอนเดือนที่3ผมมีโทรไปหาเธอ2-3ครั้งก็คุยกันปกติไม่ได้มีอะไรหรือทะเลาะอะไร) แต่ผมดันบอกเพื่อนเธอไปแล้วว่าเราเลิกกันแล้ว แค่นั้นแหละครับงานเข้าเลย หลังจากที่ผมบอกเพื่อนเธอไปแล้ว เค้า2คนคงคุยกันเรื่องผมแหละ ผมโทรไปหาเธอหลังจากที่ผมคุยกับเพื่อนเธอแล้ว -*-งานเข้าแบบเต็มๆเธอต่อว่าผมทันทีว่าทำไมไม่คุยกันก่อน แล้วทำไมต้องไปบอกเพื่อนเธอว่าเราเลิกกันแล้วด้วย แล้วทำไมต้องบอกเรื่องของเราให้คนอื่นรู้ด้วย-*-นั่นคือจุดจบของผมอย่างแท้จริงแล้วเราก็เลิกกัน(จะมาสำนึกเสียใจทีหลังก็คงสายไปแล้ว)..........

- หลังจากวันนั้นผ่านไปผมก็ไม่ได้รู้สึกเศร้าหรือเสียใจเท่าไหร่ เพราะก่อนหน้านั้นเราก็ห่างกันมาร่วม3เดือนแล้ว ชีวิตก็ผ่านไปเหมือนดั่งวันวานที่เคยแฮปปี้กับการอยู่คนเดียว หลังจากนั้น4-5เดือนกว่าๆ พี่ชายผมก็เลิกกับแฟนของเค้าที่คบกันมาร่วม7ปี และคนๆนั้นก็คือ...................เพื่อนสนิทของอดีตแฟนผมนั่นเองครับ-*-ผมกับพี่ชายอายุเท่ากันเพราะเป็นแฝดชายครับ แฟนเก่าผมและแฟนของพี่ชายผม เธอทั้ง2คนเป็นเพื่อนเรียนมัธยมด้วยกันครับและเป็นเพื่อนสนิทกันด้วย แฟนพี่ชายผมนี่แหละครับที่เป็นคนติดต่อเธอให้ผม เพราะเธออยากให้ผมคบกับเพื่อนของเธอ สรุปลงเอยที่ทั้ง4คน ผม พี่ชาย  แฟนผม เพื่อนเธอปรองดองกันครับ ผมกับเธอเป็นแฟนกัน ส่วนเพื่อนของแฟนผมเป็นแฟนของพี่ชายผม ตอนคบกันเมื่อมีเวลาว่างจริงๆก็จะมารวมตัวไปเที่ยวกัน4คนเพราะแฟนพี่ชายผมอยู่คนละจังหวัดกับผม ผม พี่ชายและแฟนผมเราอยู่จังหวัดเดียวกันครับ นานๆครั้งจึงได้มีการรวมตัว4คน 2คู่ไปเที่ยวกันครับ