เรื่องมันยาว เราอยากระบายด้วย รวมถึงขอคำแนะนำ ใครอยากอ่านก็ตามสบายเลย ใครไม่อยากอ่านก็ข้ามไปได้
เราเป็นผู้หญิง เรามีเพื่อนที่เราแอบชอบอยู่ เราจะคอยดูแลใส่ใจเค้ามาตลอดเวลาที่รู้จักกัน
(แบบดูแลเอาใจใส่ เค้าชอบไม่ชอบอะไรเรารู้ เค้าเหนื่อยไม่สบายเราก็คอยเป็นห่วง ชวนไปทานข้าว ดูหนัง ส่งข้อความเกือบทุกคืน)
จากการพูดคุยตลอดระยะเวลาเป็นปีๆ จนวันนึงเราแน่ใจแล้วว่า เค้ารับได้เรื่องรักร่วมเพศ
และเรารู้สึกว่า เราสนิทกันในระดับนึง และ ความรู้สึกของเราที่มีต่อเค้ามันเต็มที่แล้ว
เราก็เลยบอกเค้าไว่า เรามีคนที่แอบชอบแล้วนะ เค้าก็ถามเราไปมา จนรู้ว่าคนนั้นเป็นผู้หญิง
เค้าบอกเราว่า ไม่เป็นไร ผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้ ส่วนเราก็บอกเค้าว่า เราคงไม่กล้าจีบ
เค้าซึ่งเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว มันคงเป็นไปไม่ได้
เค้าบอกว่าว่า ถ้าไม่ทำอะไรเลยก็น่าเสียดาย เราเลยตอบไปว่า ก็จีบมาตลอดนี่ไง แต่วิธีของเราคงยากที่จะมีใครเข้าใจ
ซึ่งเค้าก็ตอบรับไมตรีเราดีมาตลอด แต่เค้าเป็นคนนิ่งๆ ก็ตอบรับไมตรีแบบคนขี้อายๆไม่กล้าแสดงออกนั่นแหละ
หลังจากนั้นไม่นานเราสองคนนัดกันไปทานข้าว เค้าก็ถามเราเยอะมาก เรื่องเกี่ยวกับผู้หญืงที่เราชอบ เราเดาว่า เค้าพอรู้ว่าเป็นตัวเค้า
ถามถึงสเปกเรา ความชอบเรา เรารู้ตัวว่าเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ มีใครรู้บ้าง แล้วเราวางแผนอนาคตอะไรยังไงบ้าง
แล้วก็คุยกันว่า ถ้าเป็นพ่อแม่คงยากที่จะยอมรับ แต่เค้ารู้สึกว่า มันไม่ใช่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงกันได้ง่ายๆ
จนเราบอกเค้าไปว่า รู้แล้วใช่ป่ะว่าคนที่เราชอบคือใคร แล้วดีใจไหม เค้าบอกว่า อืม ขอเวลาเค้าหน่อยนะ
หลังจากวันนั้น เราก็ยังคงติดต่อกันเหมือนเดิม เวลาผ่านไปนานเป็นเดือน เค้าถึงส่งข้อความมาบอกเราว่า
ขอบคุณที่ดูแลเค้ามาตลอด และ ขอโทษที่ดูเราไม่ออก ช่วงหลายวันมานี้เค้าได้มาคิดๆดู เค้าต้องขอโทษเราด้วย
เค้ารุ้สึกกับเราแบบเพื่อนมาตลอด และ เราไม่ใช่คนที่เค้าตามหา ปล่อยให้เรารอมานาน เค้าขอโทษจริงๆ
เราอึ้งๆไป เสียใจ ร้องไห้ แต่เราเคยบอกกับตัวเองตั้งแต่ตอนเริ่มรู้จักเริ่มชอบใหม่ๆแล้วว่า
เราชอบคนๆนี้ เราไม่รู้ว่าเค้าจะชอบผู้หญิงหรือชอบเราได้ไหม แต่เราไม่สน เราอยากทำให้เค้ามีความสุข
เราเลยดีกับเค้ามากๆมาตลอด โดยไม่ได้คาดหวังว่าเค้าจะต้องชอบเรา แค่เค้าชอบที่จะมีเราอยู่ใกล้ๆเค้า เราก็มีความสุขแล้ว
แต่การโดนปฏิเสธจากคนที่ชอบ มันก็ยังคงเจ็บปวดอยู่ดี
หลังจากนั้น เราเลยติดต่อกับเค้าน้อยลง เพราะ เราไม่รู้ว่าเค้ารู้สึกยังไง ไม่อยากรบกวนหรือทำให้เค้าอึดอัดหรือลำบากใจ
แต่พอเราหายๆไป เวลาเจอกัน เค้าก็มักจะเข้าหาเราก่อน มากขึ้นกว่าเมื่อก่อน (เพราะเมื่อก่อนเรามักจะเป็นฝ่ายเริ่มต้นบทสนทนามากกว่า)
ตอนนี้ เราแทบไม่ได้ส่งข้อความคุยกันแล้ว แบบราส่งไปว่าฝันดี อะไรแบบนี้ แล้วเค้าก็ส่งกลับ
แต่เวลาเจอกันในชมรม เค้าก็มักจะทักทาย ยิ้มให้เราเสมอ แอบมองเรา แล้วก็อยู่ใกล้ๆเรา แต่ก็ไม่คุยอะไรกันมากมาย
ณ ตอนนี้ เราดีใจที่เรายังคงอยู่ใกล้ๆเค้าได้ ไม่ใช่โดนตัดความสัมพันธ์ไปเลย ได้เจอเค้า เรามีความสุข และรู้สึกเวลาเค้าสนใจเรา
แต่เรายังคงเสยีใจ และ ตัดใจไม่ได้ที่เค้าปฏิเสธเราไปในครั้งนั้น เราไม่รู้ว่าเพราะอะไรเค้าถึงปฏิเสธเรา
อาจจะเพราะ เค้าไม่ชอบผู้หญิง เค้าไม่เคยชอบเรา เค้ามองเราเป็นเพื่อนเฉยๆ หรือ เค้าก็ชอบเรา แต่มันเป็นไปไม่ได้
(เพื่อนสนิทเรา ซึ่งมีนิสัยเหมือนเค้ามากๆ เกิดราศีกรกฎ กรุ๊ปเลือดเอเหมือนกัน มักจะให้คำปรึกษาเรามาตลอดเรื่องเค้า และ มักจะตรงทุกครั้งบอกเราว่า คือ ถ้าไม่ชอบเลย คนแบบเค้า จะปฏิเสธไปเลย อาจจะแบบถนอมน้ำใจว่าเป็นเพื่อนดีที่สุดอะไรแบบนี้ จะไม่มีทางขอเวลา คือถ้าขอเวลา มันจะต้องมีหวั่นไหวหรือชอบบ้าง แต่ยังไม่แน่ใจ ถึงได้ขอเวลากลับไปคิด ซึ่งพอเราโดนปฏิเสธ เพื่อนเราบอกว่า เค้าคงชอบเธอ แต่ควาสัมพันธ์แบบนี้ มันมีอุปสรรคเยอะ และ แทบจะเป็นไปไม่ได้ ทั้งเรื่องเค้าเป็นลูกคนเดียว ครอบครัวคงรับไม่ได้ด้วย และ อนาคตก็คงไม่มีลูกอะไรแบบนี้)
ตอนนี้ เวลาไม่เจอกัน เรากับเค้าก็แทบไม่ติดต่อกันเลย แต่เวลาเจอกันทุกอาทิตย์ที่ชมรม เค้าก็สนใจเรามากขึ้น บางทีแอบมอง บางทีก็ยืนใกล้ๆ แต่ก็แค่นั้น ไม่ได้มีอะไรมากมาย ส่วนเราก็สนใจเค้าเหมือนเคย แต่อาจจะแอบมองมากกว่า ไม่อยากให้เค้ารู้ว่าเรายังใส่ใจเค้าอยู่ (ไม่อยากให้เค้าอึดอัด)
เราสับสน ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง เราก็ดีใจที่เรายังคงคบกันแบบเพื่อนได้ เวลาเจอเค้า เราดีใจมาก (แต่เราเก็บอาการ) แต่บางอารมณ์เรามองเค้า มันก็รู้สึกเสียดาย เพราะ เราอยากดูแลปกป้องและทะนุถนอมผู้หญิงคนนี้มาก มันเกินกว่าเพื่อน แล้วมันจะลดระดับมาเป็นแค่เพื่อน มันทำไม่ได้ หรือ ไม่รุ้จะต้องใช้เวลาเท่าไหร่ด้วย
เราควรจะจัดการอารมณ์ตัวเองอย่างไรดี เรายังคงมองเค้าแบบคนที่มองคนรักของตัวเอง แต่เราไม่พูดหรือกระทำในสิ่งที่มันเกินความเป็นะเพื่อน เช่น ชวนไปทานข้าว ดูหนัง ส่งข้อความหวานๆ เราก็ทำได้นะ แต่เราไม่รู้ว่านั่นคือความสุขที่แท้จริงรึเปล่า แต่เราก็มีความสุขที่ได้เห็นเค้ามีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่ความสุขแบบนี้ มันก็เจอไปด้วยความทุกข์ที่ว่า เราคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน เราอธิบายไม่ถูก แต่เรารู้ว่า ถ้าคนๆนี้ไม่คบกับเรา เราจะไม่จีบใครอีก อย่างน้อยจนเรียนจบ เพราะ เราชอบเค้ามากๆ และ มันไม่ใช่แค่เดือนสองเดือน ความรู้สึกมันสะสมมาเป็นปี เราไม่อยากทุ่มเทความรู้สึกแบบนี้ให้คนอื่นอีก เพราะเราก็เคยมีความรัก เคยผิดหวังมาก่อน มันก็ชินๆชาๆ แต่คนๆนี้ทำให้เรากล้าที่จะรักอีกครั้ง
ขอบคุณที่รับฟัง+ความคิดเห็นดีๆ
[Y] (ญ-ญ) ดีใจ เสียใจ สับสน เราควรจัดการกับความรู้สึกตัวเองอย่างไรต่อไปดี
เราเป็นผู้หญิง เรามีเพื่อนที่เราแอบชอบอยู่ เราจะคอยดูแลใส่ใจเค้ามาตลอดเวลาที่รู้จักกัน
(แบบดูแลเอาใจใส่ เค้าชอบไม่ชอบอะไรเรารู้ เค้าเหนื่อยไม่สบายเราก็คอยเป็นห่วง ชวนไปทานข้าว ดูหนัง ส่งข้อความเกือบทุกคืน)
จากการพูดคุยตลอดระยะเวลาเป็นปีๆ จนวันนึงเราแน่ใจแล้วว่า เค้ารับได้เรื่องรักร่วมเพศ
และเรารู้สึกว่า เราสนิทกันในระดับนึง และ ความรู้สึกของเราที่มีต่อเค้ามันเต็มที่แล้ว
เราก็เลยบอกเค้าไว่า เรามีคนที่แอบชอบแล้วนะ เค้าก็ถามเราไปมา จนรู้ว่าคนนั้นเป็นผู้หญิง
เค้าบอกเราว่า ไม่เป็นไร ผู้หญิงหรือผู้ชายก็ได้ ส่วนเราก็บอกเค้าว่า เราคงไม่กล้าจีบ
เค้าซึ่งเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว มันคงเป็นไปไม่ได้
เค้าบอกว่าว่า ถ้าไม่ทำอะไรเลยก็น่าเสียดาย เราเลยตอบไปว่า ก็จีบมาตลอดนี่ไง แต่วิธีของเราคงยากที่จะมีใครเข้าใจ
ซึ่งเค้าก็ตอบรับไมตรีเราดีมาตลอด แต่เค้าเป็นคนนิ่งๆ ก็ตอบรับไมตรีแบบคนขี้อายๆไม่กล้าแสดงออกนั่นแหละ
หลังจากนั้นไม่นานเราสองคนนัดกันไปทานข้าว เค้าก็ถามเราเยอะมาก เรื่องเกี่ยวกับผู้หญืงที่เราชอบ เราเดาว่า เค้าพอรู้ว่าเป็นตัวเค้า
ถามถึงสเปกเรา ความชอบเรา เรารู้ตัวว่าเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ มีใครรู้บ้าง แล้วเราวางแผนอนาคตอะไรยังไงบ้าง
แล้วก็คุยกันว่า ถ้าเป็นพ่อแม่คงยากที่จะยอมรับ แต่เค้ารู้สึกว่า มันไม่ใช่สิ่งที่เปลี่ยนแปลงกันได้ง่ายๆ
จนเราบอกเค้าไปว่า รู้แล้วใช่ป่ะว่าคนที่เราชอบคือใคร แล้วดีใจไหม เค้าบอกว่า อืม ขอเวลาเค้าหน่อยนะ
หลังจากวันนั้น เราก็ยังคงติดต่อกันเหมือนเดิม เวลาผ่านไปนานเป็นเดือน เค้าถึงส่งข้อความมาบอกเราว่า
ขอบคุณที่ดูแลเค้ามาตลอด และ ขอโทษที่ดูเราไม่ออก ช่วงหลายวันมานี้เค้าได้มาคิดๆดู เค้าต้องขอโทษเราด้วย
เค้ารุ้สึกกับเราแบบเพื่อนมาตลอด และ เราไม่ใช่คนที่เค้าตามหา ปล่อยให้เรารอมานาน เค้าขอโทษจริงๆ
เราอึ้งๆไป เสียใจ ร้องไห้ แต่เราเคยบอกกับตัวเองตั้งแต่ตอนเริ่มรู้จักเริ่มชอบใหม่ๆแล้วว่า
เราชอบคนๆนี้ เราไม่รู้ว่าเค้าจะชอบผู้หญิงหรือชอบเราได้ไหม แต่เราไม่สน เราอยากทำให้เค้ามีความสุข
เราเลยดีกับเค้ามากๆมาตลอด โดยไม่ได้คาดหวังว่าเค้าจะต้องชอบเรา แค่เค้าชอบที่จะมีเราอยู่ใกล้ๆเค้า เราก็มีความสุขแล้ว
แต่การโดนปฏิเสธจากคนที่ชอบ มันก็ยังคงเจ็บปวดอยู่ดี
หลังจากนั้น เราเลยติดต่อกับเค้าน้อยลง เพราะ เราไม่รู้ว่าเค้ารู้สึกยังไง ไม่อยากรบกวนหรือทำให้เค้าอึดอัดหรือลำบากใจ
แต่พอเราหายๆไป เวลาเจอกัน เค้าก็มักจะเข้าหาเราก่อน มากขึ้นกว่าเมื่อก่อน (เพราะเมื่อก่อนเรามักจะเป็นฝ่ายเริ่มต้นบทสนทนามากกว่า)
ตอนนี้ เราแทบไม่ได้ส่งข้อความคุยกันแล้ว แบบราส่งไปว่าฝันดี อะไรแบบนี้ แล้วเค้าก็ส่งกลับ
แต่เวลาเจอกันในชมรม เค้าก็มักจะทักทาย ยิ้มให้เราเสมอ แอบมองเรา แล้วก็อยู่ใกล้ๆเรา แต่ก็ไม่คุยอะไรกันมากมาย
ณ ตอนนี้ เราดีใจที่เรายังคงอยู่ใกล้ๆเค้าได้ ไม่ใช่โดนตัดความสัมพันธ์ไปเลย ได้เจอเค้า เรามีความสุข และรู้สึกเวลาเค้าสนใจเรา
แต่เรายังคงเสยีใจ และ ตัดใจไม่ได้ที่เค้าปฏิเสธเราไปในครั้งนั้น เราไม่รู้ว่าเพราะอะไรเค้าถึงปฏิเสธเรา
อาจจะเพราะ เค้าไม่ชอบผู้หญิง เค้าไม่เคยชอบเรา เค้ามองเราเป็นเพื่อนเฉยๆ หรือ เค้าก็ชอบเรา แต่มันเป็นไปไม่ได้
(เพื่อนสนิทเรา ซึ่งมีนิสัยเหมือนเค้ามากๆ เกิดราศีกรกฎ กรุ๊ปเลือดเอเหมือนกัน มักจะให้คำปรึกษาเรามาตลอดเรื่องเค้า และ มักจะตรงทุกครั้งบอกเราว่า คือ ถ้าไม่ชอบเลย คนแบบเค้า จะปฏิเสธไปเลย อาจจะแบบถนอมน้ำใจว่าเป็นเพื่อนดีที่สุดอะไรแบบนี้ จะไม่มีทางขอเวลา คือถ้าขอเวลา มันจะต้องมีหวั่นไหวหรือชอบบ้าง แต่ยังไม่แน่ใจ ถึงได้ขอเวลากลับไปคิด ซึ่งพอเราโดนปฏิเสธ เพื่อนเราบอกว่า เค้าคงชอบเธอ แต่ควาสัมพันธ์แบบนี้ มันมีอุปสรรคเยอะ และ แทบจะเป็นไปไม่ได้ ทั้งเรื่องเค้าเป็นลูกคนเดียว ครอบครัวคงรับไม่ได้ด้วย และ อนาคตก็คงไม่มีลูกอะไรแบบนี้)
ตอนนี้ เวลาไม่เจอกัน เรากับเค้าก็แทบไม่ติดต่อกันเลย แต่เวลาเจอกันทุกอาทิตย์ที่ชมรม เค้าก็สนใจเรามากขึ้น บางทีแอบมอง บางทีก็ยืนใกล้ๆ แต่ก็แค่นั้น ไม่ได้มีอะไรมากมาย ส่วนเราก็สนใจเค้าเหมือนเคย แต่อาจจะแอบมองมากกว่า ไม่อยากให้เค้ารู้ว่าเรายังใส่ใจเค้าอยู่ (ไม่อยากให้เค้าอึดอัด)
เราสับสน ไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไง เราก็ดีใจที่เรายังคงคบกันแบบเพื่อนได้ เวลาเจอเค้า เราดีใจมาก (แต่เราเก็บอาการ) แต่บางอารมณ์เรามองเค้า มันก็รู้สึกเสียดาย เพราะ เราอยากดูแลปกป้องและทะนุถนอมผู้หญิงคนนี้มาก มันเกินกว่าเพื่อน แล้วมันจะลดระดับมาเป็นแค่เพื่อน มันทำไม่ได้ หรือ ไม่รุ้จะต้องใช้เวลาเท่าไหร่ด้วย
เราควรจะจัดการอารมณ์ตัวเองอย่างไรดี เรายังคงมองเค้าแบบคนที่มองคนรักของตัวเอง แต่เราไม่พูดหรือกระทำในสิ่งที่มันเกินความเป็นะเพื่อน เช่น ชวนไปทานข้าว ดูหนัง ส่งข้อความหวานๆ เราก็ทำได้นะ แต่เราไม่รู้ว่านั่นคือความสุขที่แท้จริงรึเปล่า แต่เราก็มีความสุขที่ได้เห็นเค้ามีรอยยิ้มบนใบหน้า แต่ความสุขแบบนี้ มันก็เจอไปด้วยความทุกข์ที่ว่า เราคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน เราอธิบายไม่ถูก แต่เรารู้ว่า ถ้าคนๆนี้ไม่คบกับเรา เราจะไม่จีบใครอีก อย่างน้อยจนเรียนจบ เพราะ เราชอบเค้ามากๆ และ มันไม่ใช่แค่เดือนสองเดือน ความรู้สึกมันสะสมมาเป็นปี เราไม่อยากทุ่มเทความรู้สึกแบบนี้ให้คนอื่นอีก เพราะเราก็เคยมีความรัก เคยผิดหวังมาก่อน มันก็ชินๆชาๆ แต่คนๆนี้ทำให้เรากล้าที่จะรักอีกครั้ง
ขอบคุณที่รับฟัง+ความคิดเห็นดีๆ