กระทู้นี้ขอยกเอาบทสนทนาจากระทู้ก่อนหน้าของท่านไล่ฮกมาถกกันอีกครั้ง ตามกระทู้นี้
http://pantip.com/topic/30287621
ผมอ่านนิยายเรื่องนี้มาหลายรอบ ในครั้งแรกผมก็รู้สึกไม่ดีที่โกโบริปล่อยเชลย แต่ครั้งหลังๆ ที่อ่านผมกลับได้ข้อคิดด้านอื่นๆ ซึ่งทำให้ผมตระหนักว่าในสงครามจริงๆ มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นจริง
หากอ่านผ่านๆ จะคิดว่าโกโบริเป็นทหารที่แย่มาก แต่เมื่อพินิจพิเคราะห์แล้วผมว่า โกโบริทำไปเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการมากกว่า หรือจะบอกว่าตัวละครเองก็เป็นชายหนุ่มคนนึงที่มีหัวใจของความเป็นคน แต่ก็ต้องรับใช้ชาติอย่างเต็มกำลัง สงครามทำให้เด็กหนุ่มเหล่านี้จับอาวุธเข้าประหัติประหารกันทั้งที่ไม่มีความโกรธแค้นชิงชังกัน ท่ามกลางความเป็นความตายนั้นมีความเครียดความบีบคั้น ความผิดพลาดเกิดขึ้นเสมอ หากท่านใดได้เคยดู เซฟวิ้ง ไพรเวท ไรอัน และนึกถึงฉากที่จับเชลยในสนามเพาะ แล้วก็ปล่อยเชลยคนนั้นไป สุดท้ายทั้งคู่ก็มาเจอกันในเมืองและต่อสู้กัน สุดท้ายฝ่ายที่ตายคือคนที่ปล่อย จะเห็นว่าแม้แต่หนังฝรั่งก็ยังพยายามแสดงให้เห็นว่า แม้จะเป็นทหารที่จ้องจะเอาชีวิตฝ่ายตรงข้ามแต่พวกเขาก็มีจิตใจของความเป็นมนุษย์ ไม่ได้เป็นทหารเพราะต้องการจะฆ่าทุกคน ต่างคนต่างทำหน้าที่รับใช้ชาติอย่างสุดกำลัง หรือในการรบจริงตำนานสุภาพบุรุษนักบินที่นักบินเยอรมันยอมปล่อยให้อีกฝ่ายไปเมื่อพบว่าอีกฝ่ายไม่สามารถทำการรบได้อีกแล้วโดยไม่ยิงให้ตกก็เกิดขึ้นมาแล้ว http://pantip.com/topic/30252827 หรือในยุคปัจจุบันนั้นแม้แต่หน่วยซีลของอเมริกาในอัฟกันยังเคยผิดพลาดที่ไม่ยอมฆ่าคนเลี้ยงสัตว์ที่มาพบพวกเขาในขณะซุ่มหาข่าว ท้ายที่สุดคนเลี้ยงสัตว์นั้นก็นำเรื่องไปบอกคนในหมู่บ้านจนนำไปสู่การถูกทหารตอรีบันไล่ล่าตามฆ่าจนเสียชีวิตมาไปเกือบหมด แม้ว่าตามกฏของกองทัพสหรัฐแล้วจะต้องฆ่าคนที่มาพบเสีย แต่หน่วยซีลซึ่งจัดว่าเป็นหน่วยที่ทรงประสิทธิที่สุดหน่วยหนึ่งในโลกยังยอมปล่อยคนเลี้ยงสัตว์ไปจนทีมต้องตาย ประการนี้ก็ช่วยยืนยันว่าทหารนั้นไม่ว่าชาติใดก็สามารถทำเรื่องผิดพลาดแบบนี้ได้
ผมเพียงแต่จะบอกว่า ในสงครามจริงๆนั้น เรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นจริงครับ ในหลายสมรภูมิ หลังเสร็จการรับใช้ชาติ พวกเขาเหล่านั้นเป็นคนธรรมดามีหัวใจมีจิตใจที่เป็นคน ไม่ใช่เป็นมนุษย์สงครามที่แบกความแค้นชิงชังไปทุกที่ หลังสงครามครั้งที่สอง ทหารญี่ปุ่นและทหารอเมริกายังไปทำการวางพวงมาลาร่วมกัน ทุกคนเห็นอกเห็นใจกัน เป็นเพื่อนกัน สงครามไม่ได้ทำให้พวกเขาเหล่านั้นโกรธแค้นกันชิงชังกัน ในสมรภูมิอาจเป็นข้าศึก แต่นอกสมรภูมิทุกคนคือเพื่อร่วมโลก ทหารที่แท้จริงตระหนักข้อนี้ดีครับ
เหตุผลข้างต้นนั้นเป็นเหตุผลไกลตัว ทีนี้ผมขอเล่าถึงเรื่องที่ผมเคยได้ยินเกี่ยวเรื่องพวกนี้บ้าง
ลุงที่ผมรู้จักท่านหนึ่งท่านเป็นทหาร ด้วยความสัมพันธ์แล้วท่านไม่ใช่ลุงของผมจริงๆ ท่านเป็นสามีของเพื่อนของแม่ผมจึงเรียกท่านว่าลุง ท่านเสียชีวิตไปแล้ว...
คุณลุงท่านนี้ท่านเป็นทหาร ในยุคที่ลัทธิคอมมิวนิสกำลังแผ่ใกล้เข้ามาใกล้เมืองไทย ไทยก็เป็นนายทหารหนุ่ม และด้วยภารกิจทำให้ท่านต้องลาออกจากราชการทหาร ท่านมีชื่อเป้นบุคคลสูญหายในทะเบียนบ้าน นั่นคือท่านไปเป็นทหารรับจ้าง งานของท่านคือมีหลายภารกิจซึ่งผมก็ไม่ค่อยรู้ เพราะตอนที่ท่านเล่าให้ผมฟังนั้นผมยังเป็นเด็ก ผมชอบฟังเพราะผมชอบทหาร ท่านเล่าให้ฟังตอนหนึ่งว่า ในขณะที่ท่านไปเป็นทหารรับจ้างในประเทศหนึ่ง...
หน้าที่ของท่านคือเข้าไปหาข่าว และชี้เป้า ถ้าหมู่บ้านไหนมีทีท่าจะเป็นภัย ท่านก็จะรายงานไป ไม่ช้าไม่นานหมู่บ้านนั้นก็จะละลายหายไป ผมถามท่านตามประสาเด็กว่า ท่านรู้สึกอย่างไรกับงานที่ทำ ท่านไม่สงสารเขาหรือ...????
ท่านตอบว่า.... สงสารก็สงสาร แต่หน้าที่ก็คือหน้าที่
ผมถามท่านต่อไปว่า.... เคยมีไหมที่ท่านแอบบอกคนในหมู่บ้านก่อนที่จะมีการเข้ากวาดล้างหมู่บ้าน...
ท่านตอบว่า.... ก็มีบ้าง บางคนมันถูกชะตา มันดีกับเรา มันช่วยเหลือเรา เราก้อดสงสารมันไม่ได้ ก็แอบกระซิบบอกมันให้หนีออกไปก่อน
ผมถามท่านต่อว่า.... ท่านปลอมตัวเข้าไปหาข่าวแบบนี้ชาวบ้านเขาไม่รู้หรือ
ท่านตอบว่า.... บางทีก้รู้ แต่ด้วยความที่ท่านมีความรู้ด้านการแพทย์บ้าง ช่วยรักษาคนในหมู่บ้านตามสมควรที่จะช่วยได้ ทำให้เวลาที่ถูกติดตามชาวบ้านจะช่วยท่านเสมอ ท่านจึงยังรอดชีวิตกลับมา
ผมถามท่านต่อว่า.... พรรคพวกท่านรอดชีวิจกลับมามากน้อยแค่ไหน
ท่านตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า.... ทั้งชุดที่ไปด้วยกันเห็นจะไม่เกิน ๕ คน !!!!!!!
นี่คือส่วนหนึ่งที่ผมได้รับรู้มาเกี่ยวกับสงคราม สงครามที่คนไปรบไม่มีความเคียดแค้นชิงชังกัน ทุกคนทำตามหน้าที่ของตน เพื่อประเทศชาติ....
ผมนำเรื่องที่ผมได้ยินมารวมทั้งเรื่องของสุภาพบุรุษนักบินและหน่วยซีลมาเล่าให้ฟัง เพราะผมคิดว่าบางท่านที่ไม่เคยได้ยินเรื่องเหล่านี้จะคิดว่า ทหารที่อยู่ในสมรภูมิจะละทิ้งจิตวิญญาณของความเป็นมนุษย์ แท้จริงแล้วพวกท่านและพวกเขาเหล่านั้นก็คือมนุษย์เหมือนเช่นเราๆ.....
ดังนั้นถ้าจะว่าโกโบริเป็นทหารที่ไม่ดี ก็เพราะโกโบริไม่ยอมสลัดทิ้งหัวใจและจิตวิญญาณของความเป็นมนุษย์....
(คู่กรรม, ละคร) โกโบริเป้นทหารไม่ดีจริงหรือ?????
ผมอ่านนิยายเรื่องนี้มาหลายรอบ ในครั้งแรกผมก็รู้สึกไม่ดีที่โกโบริปล่อยเชลย แต่ครั้งหลังๆ ที่อ่านผมกลับได้ข้อคิดด้านอื่นๆ ซึ่งทำให้ผมตระหนักว่าในสงครามจริงๆ มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นจริง
หากอ่านผ่านๆ จะคิดว่าโกโบริเป็นทหารที่แย่มาก แต่เมื่อพินิจพิเคราะห์แล้วผมว่า โกโบริทำไปเพราะความรู้เท่าไม่ถึงการมากกว่า หรือจะบอกว่าตัวละครเองก็เป็นชายหนุ่มคนนึงที่มีหัวใจของความเป็นคน แต่ก็ต้องรับใช้ชาติอย่างเต็มกำลัง สงครามทำให้เด็กหนุ่มเหล่านี้จับอาวุธเข้าประหัติประหารกันทั้งที่ไม่มีความโกรธแค้นชิงชังกัน ท่ามกลางความเป็นความตายนั้นมีความเครียดความบีบคั้น ความผิดพลาดเกิดขึ้นเสมอ หากท่านใดได้เคยดู เซฟวิ้ง ไพรเวท ไรอัน และนึกถึงฉากที่จับเชลยในสนามเพาะ แล้วก็ปล่อยเชลยคนนั้นไป สุดท้ายทั้งคู่ก็มาเจอกันในเมืองและต่อสู้กัน สุดท้ายฝ่ายที่ตายคือคนที่ปล่อย จะเห็นว่าแม้แต่หนังฝรั่งก็ยังพยายามแสดงให้เห็นว่า แม้จะเป็นทหารที่จ้องจะเอาชีวิตฝ่ายตรงข้ามแต่พวกเขาก็มีจิตใจของความเป็นมนุษย์ ไม่ได้เป็นทหารเพราะต้องการจะฆ่าทุกคน ต่างคนต่างทำหน้าที่รับใช้ชาติอย่างสุดกำลัง หรือในการรบจริงตำนานสุภาพบุรุษนักบินที่นักบินเยอรมันยอมปล่อยให้อีกฝ่ายไปเมื่อพบว่าอีกฝ่ายไม่สามารถทำการรบได้อีกแล้วโดยไม่ยิงให้ตกก็เกิดขึ้นมาแล้ว http://pantip.com/topic/30252827 หรือในยุคปัจจุบันนั้นแม้แต่หน่วยซีลของอเมริกาในอัฟกันยังเคยผิดพลาดที่ไม่ยอมฆ่าคนเลี้ยงสัตว์ที่มาพบพวกเขาในขณะซุ่มหาข่าว ท้ายที่สุดคนเลี้ยงสัตว์นั้นก็นำเรื่องไปบอกคนในหมู่บ้านจนนำไปสู่การถูกทหารตอรีบันไล่ล่าตามฆ่าจนเสียชีวิตมาไปเกือบหมด แม้ว่าตามกฏของกองทัพสหรัฐแล้วจะต้องฆ่าคนที่มาพบเสีย แต่หน่วยซีลซึ่งจัดว่าเป็นหน่วยที่ทรงประสิทธิที่สุดหน่วยหนึ่งในโลกยังยอมปล่อยคนเลี้ยงสัตว์ไปจนทีมต้องตาย ประการนี้ก็ช่วยยืนยันว่าทหารนั้นไม่ว่าชาติใดก็สามารถทำเรื่องผิดพลาดแบบนี้ได้
ผมเพียงแต่จะบอกว่า ในสงครามจริงๆนั้น เรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นจริงครับ ในหลายสมรภูมิ หลังเสร็จการรับใช้ชาติ พวกเขาเหล่านั้นเป็นคนธรรมดามีหัวใจมีจิตใจที่เป็นคน ไม่ใช่เป็นมนุษย์สงครามที่แบกความแค้นชิงชังไปทุกที่ หลังสงครามครั้งที่สอง ทหารญี่ปุ่นและทหารอเมริกายังไปทำการวางพวงมาลาร่วมกัน ทุกคนเห็นอกเห็นใจกัน เป็นเพื่อนกัน สงครามไม่ได้ทำให้พวกเขาเหล่านั้นโกรธแค้นกันชิงชังกัน ในสมรภูมิอาจเป็นข้าศึก แต่นอกสมรภูมิทุกคนคือเพื่อร่วมโลก ทหารที่แท้จริงตระหนักข้อนี้ดีครับ
เหตุผลข้างต้นนั้นเป็นเหตุผลไกลตัว ทีนี้ผมขอเล่าถึงเรื่องที่ผมเคยได้ยินเกี่ยวเรื่องพวกนี้บ้าง
ลุงที่ผมรู้จักท่านหนึ่งท่านเป็นทหาร ด้วยความสัมพันธ์แล้วท่านไม่ใช่ลุงของผมจริงๆ ท่านเป็นสามีของเพื่อนของแม่ผมจึงเรียกท่านว่าลุง ท่านเสียชีวิตไปแล้ว...
คุณลุงท่านนี้ท่านเป็นทหาร ในยุคที่ลัทธิคอมมิวนิสกำลังแผ่ใกล้เข้ามาใกล้เมืองไทย ไทยก็เป็นนายทหารหนุ่ม และด้วยภารกิจทำให้ท่านต้องลาออกจากราชการทหาร ท่านมีชื่อเป้นบุคคลสูญหายในทะเบียนบ้าน นั่นคือท่านไปเป็นทหารรับจ้าง งานของท่านคือมีหลายภารกิจซึ่งผมก็ไม่ค่อยรู้ เพราะตอนที่ท่านเล่าให้ผมฟังนั้นผมยังเป็นเด็ก ผมชอบฟังเพราะผมชอบทหาร ท่านเล่าให้ฟังตอนหนึ่งว่า ในขณะที่ท่านไปเป็นทหารรับจ้างในประเทศหนึ่ง...
หน้าที่ของท่านคือเข้าไปหาข่าว และชี้เป้า ถ้าหมู่บ้านไหนมีทีท่าจะเป็นภัย ท่านก็จะรายงานไป ไม่ช้าไม่นานหมู่บ้านนั้นก็จะละลายหายไป ผมถามท่านตามประสาเด็กว่า ท่านรู้สึกอย่างไรกับงานที่ทำ ท่านไม่สงสารเขาหรือ...????
ท่านตอบว่า.... สงสารก็สงสาร แต่หน้าที่ก็คือหน้าที่
ผมถามท่านต่อไปว่า.... เคยมีไหมที่ท่านแอบบอกคนในหมู่บ้านก่อนที่จะมีการเข้ากวาดล้างหมู่บ้าน...
ท่านตอบว่า.... ก็มีบ้าง บางคนมันถูกชะตา มันดีกับเรา มันช่วยเหลือเรา เราก้อดสงสารมันไม่ได้ ก็แอบกระซิบบอกมันให้หนีออกไปก่อน
ผมถามท่านต่อว่า.... ท่านปลอมตัวเข้าไปหาข่าวแบบนี้ชาวบ้านเขาไม่รู้หรือ
ท่านตอบว่า.... บางทีก้รู้ แต่ด้วยความที่ท่านมีความรู้ด้านการแพทย์บ้าง ช่วยรักษาคนในหมู่บ้านตามสมควรที่จะช่วยได้ ทำให้เวลาที่ถูกติดตามชาวบ้านจะช่วยท่านเสมอ ท่านจึงยังรอดชีวิตกลับมา
ผมถามท่านต่อว่า.... พรรคพวกท่านรอดชีวิจกลับมามากน้อยแค่ไหน
ท่านตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า.... ทั้งชุดที่ไปด้วยกันเห็นจะไม่เกิน ๕ คน !!!!!!!
นี่คือส่วนหนึ่งที่ผมได้รับรู้มาเกี่ยวกับสงคราม สงครามที่คนไปรบไม่มีความเคียดแค้นชิงชังกัน ทุกคนทำตามหน้าที่ของตน เพื่อประเทศชาติ....
ผมนำเรื่องที่ผมได้ยินมารวมทั้งเรื่องของสุภาพบุรุษนักบินและหน่วยซีลมาเล่าให้ฟัง เพราะผมคิดว่าบางท่านที่ไม่เคยได้ยินเรื่องเหล่านี้จะคิดว่า ทหารที่อยู่ในสมรภูมิจะละทิ้งจิตวิญญาณของความเป็นมนุษย์ แท้จริงแล้วพวกท่านและพวกเขาเหล่านั้นก็คือมนุษย์เหมือนเช่นเราๆ.....
ดังนั้นถ้าจะว่าโกโบริเป็นทหารที่ไม่ดี ก็เพราะโกโบริไม่ยอมสลัดทิ้งหัวใจและจิตวิญญาณของความเป็นมนุษย์....