คนเราเกิดมาไม่เคยไม่คาดหวังกับสิ่งที่ตัวเองคิด และ สิ่งที่ตัวเองรัก หรอกว่าไม๊
โอเองก้อเช่นกันที่จะต้องมีและเป็น เพราะอะไรเหรอ โดยส่วนตัวอาจหาคำตอบได้ไม่ชัด แต่ความรู้สึกมันสั่งห้ามจินตนาการในใจเราไม่ได้ ว่าป่ะ

เวลาเรามีความสุขกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งหรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง เราจะเต็มเปี่ยมกับมันมีความรู้สึกร่วมและคาดหวังว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้แน่ๆ แล้วเราก้อจะเริ่มตีกรอบความคิดตัวเอง จากไม่คิด เราก้อเริ่มคิดว่าต่อไปเราต้องทำแบบนี้ อย่างนี้ ถึงจะดีแล้วก้อจะเป็นไปตามความคาดหวังของเราว่ามันจะต้องออกมาตามสิ่งที่เราต้องการและตั้งใจทำให้มันเกิด

ถ้ามันสำเร็จและเกิดขึ้นตามที่เราคาดหวัง เราจะมีความสุขกับมันชื่นชมในสิ่งที่เกิดขึ้นที่เป็นไปตามความคิดเรา แล้วเราก้อจะคิดต่อไปอีกเป็นขั้นบันไดตามสเต็ปไป เรื่อยๆ

แต่ ถ้ามันสะดุดไม่เป็นไปตามสิ่งที่เรากำหนดหรือคาดคิดไว้ เราจะรู้สึกเสียใจ ท้อ เหนื่อย และอยากเลิกมันไป เพราะเราไม่ต้องการได้รับคำ คำว่า ล้มเหลว ไม่ว่ากับอะไรก้อตาม เสียน้ำตา เสียความตั้งใจ และเสียความเป็นตัวเราไป ยิ่งทุ่มเทและหวังมากเท่าไรเราก้อเจ็บ เจ็บเพราะความคิดเราเอง ความหวังเราเอง นี่ล่ะทุกข์

หลายครั้งหลายหนที่รู้ถึงความทำให้เกิดทุกข์ แต่เราก้อไม่เคยข้ามผ่านมันได้ซักครั้ง เพราะเรายังมีความที่อยาก อยู่ จนไม่สามารถ ควบคุมความอยากเราได้ เราเลย เจ็บเพราะตัวเราเองนี่ล่ะ

อยากได้รับสิ่งดีดีจากคนที่เรารักบ้าง
อยากให้เค้าสนใจ ทำเหมือนอย่างที่เคยทำ เป็นอย่างที่เคยเป็นบ้าง
อยากมีความสุขตลอดเวลาบ้าง

จนบางทีเราก้อทำใจทำตัวเราเตลิดเกินไปจนเราลืมมองความเป็นจริง และสิ่งที่เกิด ว่ามันเป็นอย่างไร ทำได้มากน้อยแค่ไหน

ถ้าเราสามารถคุมความอยากเราตรงนี้ได้ คนที่สุขที่สุดคงเป็นเรา รองลงมาคงเป็นคนรอบข้างเรา และคนที่เรารัก เพราะเค้าคงจะไม่อึดอัดกับการคาดหวัง จากเรามากมาย ถ้าเราคุมในได้ในปริมาณที่พอดี เราคงสุขพร้อมกัน

จริงม๊ะ????