อาจดูเพ้อเจ้อนะคะ แต่เรื่องของเรามันก็เพ้อเจ้อจริงๆ
แต่ก็แค่อยากจะมาแชร์ แล้วถามว่า ถ้าเป็นทุกคน จะทำยังไง...
เรื่องของเรื่องก็คือ เมื่อปีที่แล้ว เราเพิ่งกลับมาจากอเมริกา ก็มีใครคนนึงทักเฟสบุคมา (ซับไทยนะคะ)
ถามว่า เรารู้จักกันหรือเปล่า?
เราก็แบบว่า ใครวะ!?! กำลังนั่งพยายามเขียนนิยายอยู่ ก็เบลอๆตอบไปว่า ไม่รุ้จัก เจ้าเป็นใคร(วะ)
ก็เลยถามไปๆมาๆ เลยได้รู้ว่าเค้าเป็นเพื่อนของรุ่นน้องเรา ซึ่งเราก็ไม่เคยเจอมาก่อน
จริงๆแล้ว จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีชื่ออยู่ในเฟรนด์ลิสต์ได้ยังไง ^^"
ตอนนั้นก็คิดว่า อือ ไม่รู้จัก คงไม่ต้องคุยแล้วมั้ง เตรียมคลิกอันเฟรนด์
จู่ๆ เค้าก็ถามขึ้นมาว่า เธอเป็นนักดนตรีเหรอ...
แล้วมันก็เป้นจุดเริ่มต้นที่เราสองคนได้คุยกัน ตั้งแต่ตอนนั้นค่ะ
ความเพ้อเจ้อก็คือ ตอนนั้นเราเขียนนิยายอยู่ จะแปลกไหมคะ ถ้าจู่ๆ เราก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา
เพราะพระเอกนิยายที่เราเขียน กับคนคนนี้ ชื่อเดียวกัน (เราเขียนนิยายเรื่องนี้ทิ้งเอาไว้ตั้งแต่ปี 2009)
ทั้งบุคลิก ลักษณะภายนอก รุ่นน้องเราบอกว่า เหมือนมากจริงๆ เห็นออกมาเป็นภาพเลย (คืน้องเค้ารู้จักกัน)
ตอนนั้นก็ยังไม่คิดอะไร เพราะมัวแต่เวิ่นเว้อกับนิยาย
หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ เค้าก็หายไปเป็นพักๆเพราะเรื่องงาน แต่ก็กลับมาคุยบ้างเป็นช่วงๆ
ไม่เคยรู้สึกว่าได้คุยกับใครแล้วมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย
เค้าอายุเท่าเรา แต่เพราะความเป็นชาวตะวันตกหรื่อเปล่าไม่รู้ ทำให้เค้าเหมือนจะเป้นผู้ใหญ่กว่าเรานิดหน่อย
คุยกันทั้งเรื่องเครียดๆ ว่าด้วยความแตกต่างระหว่างทัศนคติของชาวเอเชียและตะวันตก หรือเรื่องดนตรี เรียนต่อ
ไปจนกระทั่งทำตัวเหมือนเด็กแปดขวบคุยกัน ว่าเราอยากไปเที่ยวรอบโลก อยากนั่งรถไฟไปในที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา แล้วก็เที่ยวเล่นให้สะใจ
อยากไปนอนดูดาวกลางทะเลทรายแบบพวกยิปซี สารพัดความเพ้อฝัน
มันทำให้รู้ว่าเราก็คิดอะไรคล้ายกัน และมีชีวิตที่คล้ายๆกัน เพียงแต่คนละสังคม คนละบทบาทหน้าที่
มีครั้งหนึ่ง เค้าถามเราว่า เชื่อเรื่อง Real Life Fairy Tales ไหม เราบอกว่าเชื่อ แต่เป็นไปไม่ได้หรอก
เค้าบอกว่า เราไม่มีวันรู้หรอก ว่าอนาคตจะนำพาอะไรมาให้ เราอาจจะเป็นซินเดอเรลล่าก็ได้
เราก็ขำๆ เลยบอกเค้าไปว่า เราอะ เป็นได้แค่เงือกน้อยเท่านั้นแหละ ที่แอบรักเจ้าชาย แล้วสุดท้ายก็กลายเป็นฟองคลื่น
เค้าขำ แล้วบอกว่า เห็นมั้ยเงือกน้อย เป็นซินเดอเรลล่าดีกว่าน่า 55555
หลายๆครั้งเค้าก็ทำให้เรารู้สึกเหมือนเค้าจะรู้ว่าเรามีใจ แล้วเค้าก็บอกว่า ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกัน เริ่มจากตรงนั้นแหละ ดีแล้ว
บางครั้งเค้าเหนื่อย ทักมา บอกว่าวันนี้งานเครียดมาก เราถามว่า จะช่วยอะไรได้บ้าง
เค้าบอกว่า แค่อยู่คุยกันนี่แหละ คงเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในรอบสัปดาห์แล้ว
...ให้ตายเหอะ น่ารักเกินไปนะ
ตอนนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เค้าไม่ได้เข้ามาเฟสบุ๊ค แล้วเราก็เวิ่นเว้ออยู่คนเดียว
แต่สิ่งที่แน่ๆอย่างนึงก็คือ ทั้งเราและเค้า ต่อให้รักกันจริงๆ ก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี
อย่างที่บอกค่ะ ทั้งบทบาทและสถานะทางสังคมของเราไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน
...และเราก็ไม่ใช่ซินเดอเรลล่า (สุดท้ายก็เศร้า)
...เคยเป็นกันบ้างไหมคะ อาการแบบนี้
จะทำยังไงดีนะ...ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย ไม่เหมือนตัวเองเลย แย่จัง
เห้อ...
เคยรู้สึกว่า...ชอบใครสักคน ที่เราเองก็ยังไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้ากันบ้างไหมคะ
แต่ก็แค่อยากจะมาแชร์ แล้วถามว่า ถ้าเป็นทุกคน จะทำยังไง...
เรื่องของเรื่องก็คือ เมื่อปีที่แล้ว เราเพิ่งกลับมาจากอเมริกา ก็มีใครคนนึงทักเฟสบุคมา (ซับไทยนะคะ)
ถามว่า เรารู้จักกันหรือเปล่า?
เราก็แบบว่า ใครวะ!?! กำลังนั่งพยายามเขียนนิยายอยู่ ก็เบลอๆตอบไปว่า ไม่รุ้จัก เจ้าเป็นใคร(วะ)
ก็เลยถามไปๆมาๆ เลยได้รู้ว่าเค้าเป็นเพื่อนของรุ่นน้องเรา ซึ่งเราก็ไม่เคยเจอมาก่อน
จริงๆแล้ว จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามีชื่ออยู่ในเฟรนด์ลิสต์ได้ยังไง ^^"
ตอนนั้นก็คิดว่า อือ ไม่รู้จัก คงไม่ต้องคุยแล้วมั้ง เตรียมคลิกอันเฟรนด์
จู่ๆ เค้าก็ถามขึ้นมาว่า เธอเป็นนักดนตรีเหรอ...
แล้วมันก็เป้นจุดเริ่มต้นที่เราสองคนได้คุยกัน ตั้งแต่ตอนนั้นค่ะ
ความเพ้อเจ้อก็คือ ตอนนั้นเราเขียนนิยายอยู่ จะแปลกไหมคะ ถ้าจู่ๆ เราก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา
เพราะพระเอกนิยายที่เราเขียน กับคนคนนี้ ชื่อเดียวกัน (เราเขียนนิยายเรื่องนี้ทิ้งเอาไว้ตั้งแต่ปี 2009)
ทั้งบุคลิก ลักษณะภายนอก รุ่นน้องเราบอกว่า เหมือนมากจริงๆ เห็นออกมาเป็นภาพเลย (คืน้องเค้ารู้จักกัน)
ตอนนั้นก็ยังไม่คิดอะไร เพราะมัวแต่เวิ่นเว้อกับนิยาย
หลังจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ เค้าก็หายไปเป็นพักๆเพราะเรื่องงาน แต่ก็กลับมาคุยบ้างเป็นช่วงๆ
ไม่เคยรู้สึกว่าได้คุยกับใครแล้วมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลย
เค้าอายุเท่าเรา แต่เพราะความเป็นชาวตะวันตกหรื่อเปล่าไม่รู้ ทำให้เค้าเหมือนจะเป้นผู้ใหญ่กว่าเรานิดหน่อย
คุยกันทั้งเรื่องเครียดๆ ว่าด้วยความแตกต่างระหว่างทัศนคติของชาวเอเชียและตะวันตก หรือเรื่องดนตรี เรียนต่อ
ไปจนกระทั่งทำตัวเหมือนเด็กแปดขวบคุยกัน ว่าเราอยากไปเที่ยวรอบโลก อยากนั่งรถไฟไปในที่ที่ไม่มีใครรู้จักเรา แล้วก็เที่ยวเล่นให้สะใจ
อยากไปนอนดูดาวกลางทะเลทรายแบบพวกยิปซี สารพัดความเพ้อฝัน
มันทำให้รู้ว่าเราก็คิดอะไรคล้ายกัน และมีชีวิตที่คล้ายๆกัน เพียงแต่คนละสังคม คนละบทบาทหน้าที่
มีครั้งหนึ่ง เค้าถามเราว่า เชื่อเรื่อง Real Life Fairy Tales ไหม เราบอกว่าเชื่อ แต่เป็นไปไม่ได้หรอก
เค้าบอกว่า เราไม่มีวันรู้หรอก ว่าอนาคตจะนำพาอะไรมาให้ เราอาจจะเป็นซินเดอเรลล่าก็ได้
เราก็ขำๆ เลยบอกเค้าไปว่า เราอะ เป็นได้แค่เงือกน้อยเท่านั้นแหละ ที่แอบรักเจ้าชาย แล้วสุดท้ายก็กลายเป็นฟองคลื่น
เค้าขำ แล้วบอกว่า เห็นมั้ยเงือกน้อย เป็นซินเดอเรลล่าดีกว่าน่า 55555
หลายๆครั้งเค้าก็ทำให้เรารู้สึกเหมือนเค้าจะรู้ว่าเรามีใจ แล้วเค้าก็บอกว่า ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกัน เริ่มจากตรงนั้นแหละ ดีแล้ว
บางครั้งเค้าเหนื่อย ทักมา บอกว่าวันนี้งานเครียดมาก เราถามว่า จะช่วยอะไรได้บ้าง
เค้าบอกว่า แค่อยู่คุยกันนี่แหละ คงเป็นเรื่องที่ดีที่สุดในรอบสัปดาห์แล้ว
...ให้ตายเหอะ น่ารักเกินไปนะ
ตอนนี้ก็เป็นอีกครั้งที่เค้าไม่ได้เข้ามาเฟสบุ๊ค แล้วเราก็เวิ่นเว้ออยู่คนเดียว
แต่สิ่งที่แน่ๆอย่างนึงก็คือ ทั้งเราและเค้า ต่อให้รักกันจริงๆ ก็เป็นไปไม่ได้อยู่ดี
อย่างที่บอกค่ะ ทั้งบทบาทและสถานะทางสังคมของเราไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกัน
...และเราก็ไม่ใช่ซินเดอเรลล่า (สุดท้ายก็เศร้า)
...เคยเป็นกันบ้างไหมคะ อาการแบบนี้
จะทำยังไงดีนะ...ไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้เลย ไม่เหมือนตัวเองเลย แย่จัง
เห้อ...