ผมนึกถึงคนหนึ่ง เป็นเพื่อนสมัยเรียน ม.1 ผมชอบเขาตั้งแต่วันแรกที่เจอ แต่ตลอดระยะเวลาการเรียนม.ต้นนั้นไม่สนิทกันเท่าไร จนในที่สุดผมก็เลิกชอบเขา พอขึ้นม.4 ก็แยกย้ายกันไป ผมเรียนสายสามัญที่อีกโรงเรียนหนึ่ง ส่วนเพื่อนคนนั้นไปเรียนเตรียมทหาร ต่างคนต่างแยกย้าย ไม่แจ้ง ไม่ลา ไม่บอก ไม่กล่าว ไม่สั่งเสีย จากแล้วจากลับ บ๊ายบาย เจอกันชาติหน้า
พอม.4 ผมก็เริ่มเป็นเกย์ครับ แสดงออกสาวนิดๆด้วย ใช้ชีวิตนักเรียนไป 1 ปี วันหนึ่งเพื่อนคนนั้นก็โทรมา ชวนไปกินข้าว แวบแรกที่เขาเจอผม เขาตกใจ ไม่นึกว่าผมจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ น้ำเสียง... กิริยา... แต่เขาก็ยัง Okay อยู่
การสื่อสารสมัยนั้นแย่ ไม่มี Facebook Hi5 ส่วนเพื่อนคนนั้นก็ฝึกหนัก ไม่ได้ติดต่อกัน ทำให้ผมกับเขาไม่ได้เจอกันอีกเลย ผมก็คิดอีกว่าเขาคงรังเกียจผมที่ผมเป็นเกย์ไปแล้วละมั้ง แต่ผมก็ไม่แคร์ เพราะไม่ได้อยากเจอเท่าไร แล้วก็ไม่สนิทด้วย
ผ่านไป 5 ปี อดีตเก่าๆเริ่มเลือนลาง วันหนึ่งเขาก็โทรมาหาผม ผมจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ ต้องรื้อฟื้นกันอยู่นานถึงจะจำได้ หลังจากนั้นก็เริ่มเจอกันอีกครั้ง ผมก็กลัวนะว่าเขาจะรับผมไม่ได้ เพราะผมก็เป็นเกย์ ออกสาวๆหน่อย ส่วนเขาก็เป็นทหาร ต่างกันเหมือนหน้ามือกับหลังเท้า
ตอนนี้สิบกว่าปีแล้ว เป็นเพื่อนสนิทกันไปแล้วครับ ผมเป็นเพื่อนมัธยมคนเดียวที่เขาติดต่อด้วย เที่ยวกันบ่อยๆ โทรหาบ่อยๆ อกหักจากผู้ชายก็โทรไปให้มันปลอบ มาถึงวันนี้ได้... ผมมานั่งนึก ว่าทำไมนะ ถึงได้กลับมาเจอกันอีก ต่างคนต่างมีเส้นทางชีวิตคนละทาง การงานก็ต่างกัน นิสัยก็ต่างกัน ในชนิดที่ว่าชาตินี้คงไม่ได้เจอกันอีก แต่ในที่สุดก็กลับมาเป็นเพื่อนกัน นึกแล้วมันก็ทึ่งนะ นี่เลยเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมยังประทับใจไม่รู้ลืม และเก็บไว้ในหัวใจ
แต่ไม่อยากคิดว่าเป็นพรหมลิขิตหรอก น้ำเน่า เขาไม่ได้เป็นเกย์
เพื่อนๆมีใครที่ประสบเหตุการณ์แบบผมไหม จากลาใครไปแล้ว คิดว่าไม่ได้เจออีก แต่แล้วก็ได้กลับมาเจอกันอย่างคาดไม่ถึง ผมว่ามันเป็นประสบการณ์ชีวิตที่น่าประทับใจนะ เวลาอ่าน หรือได้ฟังจากคนอื่นบ้าง มันทำให้รู้สึกว่าโลกนี้ยังมีอะไรให้ทึ่งเสมอ
เคยออกจากชีวิตใครไปนานๆ แต่แล้วได้กลับมาพบเจอกันอีกไหม
พอม.4 ผมก็เริ่มเป็นเกย์ครับ แสดงออกสาวนิดๆด้วย ใช้ชีวิตนักเรียนไป 1 ปี วันหนึ่งเพื่อนคนนั้นก็โทรมา ชวนไปกินข้าว แวบแรกที่เขาเจอผม เขาตกใจ ไม่นึกว่าผมจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ น้ำเสียง... กิริยา... แต่เขาก็ยัง Okay อยู่
การสื่อสารสมัยนั้นแย่ ไม่มี Facebook Hi5 ส่วนเพื่อนคนนั้นก็ฝึกหนัก ไม่ได้ติดต่อกัน ทำให้ผมกับเขาไม่ได้เจอกันอีกเลย ผมก็คิดอีกว่าเขาคงรังเกียจผมที่ผมเป็นเกย์ไปแล้วละมั้ง แต่ผมก็ไม่แคร์ เพราะไม่ได้อยากเจอเท่าไร แล้วก็ไม่สนิทด้วย
ผ่านไป 5 ปี อดีตเก่าๆเริ่มเลือนลาง วันหนึ่งเขาก็โทรมาหาผม ผมจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ ต้องรื้อฟื้นกันอยู่นานถึงจะจำได้ หลังจากนั้นก็เริ่มเจอกันอีกครั้ง ผมก็กลัวนะว่าเขาจะรับผมไม่ได้ เพราะผมก็เป็นเกย์ ออกสาวๆหน่อย ส่วนเขาก็เป็นทหาร ต่างกันเหมือนหน้ามือกับหลังเท้า
ตอนนี้สิบกว่าปีแล้ว เป็นเพื่อนสนิทกันไปแล้วครับ ผมเป็นเพื่อนมัธยมคนเดียวที่เขาติดต่อด้วย เที่ยวกันบ่อยๆ โทรหาบ่อยๆ อกหักจากผู้ชายก็โทรไปให้มันปลอบ มาถึงวันนี้ได้... ผมมานั่งนึก ว่าทำไมนะ ถึงได้กลับมาเจอกันอีก ต่างคนต่างมีเส้นทางชีวิตคนละทาง การงานก็ต่างกัน นิสัยก็ต่างกัน ในชนิดที่ว่าชาตินี้คงไม่ได้เจอกันอีก แต่ในที่สุดก็กลับมาเป็นเพื่อนกัน นึกแล้วมันก็ทึ่งนะ นี่เลยเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมยังประทับใจไม่รู้ลืม และเก็บไว้ในหัวใจ
แต่ไม่อยากคิดว่าเป็นพรหมลิขิตหรอก น้ำเน่า เขาไม่ได้เป็นเกย์
เพื่อนๆมีใครที่ประสบเหตุการณ์แบบผมไหม จากลาใครไปแล้ว คิดว่าไม่ได้เจออีก แต่แล้วก็ได้กลับมาเจอกันอย่างคาดไม่ถึง ผมว่ามันเป็นประสบการณ์ชีวิตที่น่าประทับใจนะ เวลาอ่าน หรือได้ฟังจากคนอื่นบ้าง มันทำให้รู้สึกว่าโลกนี้ยังมีอะไรให้ทึ่งเสมอ