บทที่ 1
ปราณูนั้นแอบชอบเพื่อนหญิงต่างห้อง จารุวรรณ ในสายตาของเขา เธอเป็นสิ่งมีชีวิต ที่งดงามที่สุด ในสถานศึกษาแห่งนี้
ความจริงเขาแอบชอบเธอ มาตั้งแต่ ปีหนึ่งตอนปลายภาค เขาได้รูจัก เพราะเพื่อนหญิงในห้อง ชื่อจารุวรรณเหมือนกัน
ฝากให้ไปหยิบสมุดการบ้าน ในห้องพักครูมาให้ เนื่องจากมีบางข้อที่เขียนผิด ในขณะที่เขากำลังเอารายงานกลุ่มไปส่ง
ปราณูไม่อยากมีปัญหากับ จารุวรรณ เพราะเธอนั้น เป็นนักกีฬาทีมบาสฯหญิง ความหวังของโรงเรียน
แถมยังดุกว่าหญิงใด ที่เคยรู้จัก ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงที่น่าตาสะสวยทีเดียว แต่ลักษณะของเธอนั้น ออกไปทางผู้ชายเสียมากกว่า
ไว้ผมสั้น แถมตัวสูงถึง 175 คือสูงมากกว่าปราณูอย่างเห็นได้ชัด เวลาเดินผ่านกันกับกลุ่มเพื่อนของเธอ จารุวรรณมักจะถามเขาว่า
"เมื่อไหร่???... แกจะตัวสูงสักที ..."
แล้วหัวเราะอย่าง...ทีนมากๆ... ปราณูเองก็ไม่เข้าใจว่า ไอ้วรรณจะมาถามเรื่องความสูงทำซากอะไร ก็เห็นๆอยู่ว่า มันสูงกว่าเห็นๆ...
เขาเคยคิดในใจ ถ้ามีเพื่อนเป็นโดเรมอน ปราณู จะขอของวิเศษมา จัดการย่อส่วนความสูง ของเธอให้ลงมาเตี้ยกว่าเขา
นับเป็นความชั่วร้ายภายในจิตใจจริงๆ พูดถึงโดเรม่อน ก็เป็นการ์ตูนที่ คุณแม่ชอบเปิด ให้ดูตอนเด็กๆ เพราะคิดว่าเขาชอบ
แต่จริงๆแล้ว ปราณูชอบ เรื่องดราก้อนบอล มากกว่า แต่นั่นแหละ!! ด้วยกลัวว่าคุณแม่จะเสียใจ ที่อ่านใจลูกตนเองไม่ถูก
เขาจึงแสดงว่าเขาชอบเรื่องนี้มากๆๆๆ... จนที่หลับ ที่นอน ของเล่น นาฬิกา ตุ๊กตา ถ้วยน้ำ หรืออะไรก็ตามภายในห้องนอน
มีแต่รูปโดเรม่อนเต็มไปหมด... ปราณูเคยแอบโทษแม่ สงสัยเป็นด้วยเหตุนี้ เขาจึงมีนิสัยคล้ายๆ โนบิตะ ตัวเอกของเรื่อง
แต่ยังดีกว่าหน่อยที่ไม่เลวร้ายขนาดสอบตก หรือต้องสอบซ่อม ....
เข้าเรื่องตอนแรกเลยล่ะกัน เนื่องจากความรีบร้อน เขาจึงหยิบ สมุดการบ้าน ของจารุวรรณผิดคน
ก็คือไปหยิบของจารุวรรณ เธอผู้น่ารัก งดงามทั้งจิตใจ และหน้าตา ปราณู นำสมุดการบ้านเล่มนั้นมาให้จารุวรรณ
ยัยจอมโหดคนนี้ พอเขาหันหลังจะไปทำกิจกรรมอื่น เสียงร้องของจารุวรรณ ก็ดังขึ้น
"เฮ้ย!!!... ไอ้ณู....แกเอาสมุดของใครมา....นี่ไม่ใช่ของข้า..."
ปราณูหยุดกึ๊ก!!... หันหน้ามามอง จารุวรรณแบบเซ็งๆ ก่อนจะกล่าวว่า
"ด้วยความเคารพ งั้นก็เชิญคุณท่านเอาไปคืนให้ด้วย...แล้วกระผมหมดหน้าที่แล้วครับ
ไอ้คุณวรรณ..."
จารุวรรณลุกขึ้น จากเก้าอี้นั่ง พูดอย่างฉุนเฉียว
"ถ้าที่หลังไม่ตั้งใจทำให้ ไม่ต้องก็ได้.... แล้วที่หยิบมาผิด ก็เอาไปคืนเอง ไม่ใช่หน้าที่ของ กระผม
เหมือนกัน ไอ้คุณ ปรามาณู...."
พูดจบจารุวรรณก็สบัดบ๊อบจากไปอย่างไม่ใยดี ทิ้งให้ปราณูยืนดูสมุดเล่มนี้ ที่เขาหยิบผิดมาอย่าง เหวอๆ เขาก็คิดว่า
มันไม่ใช่หน้าที่ของเขา ที่ต้องนำไปคืน... จึงหันหลังเดินออกมา เพียงสามเก้า เขาก็ ต้องเดินกลับมาหยิบสมุดเล่มนั้นไป
เพราะเขาคิดว่า ถ้าไม่เอาไปคืน จารุวรรณ อีกคนอาจจะเดือดร้อนก็เป็นได้ การใช้ทิฏฐินั้น อาจทำให้ผู้อื่น ต้องเดือดร้อนไปด้วย
ระหว่างที่เดินไปคืน ภายในใจก็นึกไปว่า
'ชื่อมีตั้งเยอะตั้งแยะ!!....ดันมาตั้งชื่อซ้ำกัน แถมเป็นชื่อที่เชยระเบิด ผู้หญิงที่ชื่อจารุวรรณ จะมีอะไร๊!!!ก็คงจะตัวอ้วนๆ...สิวเต็มหน้า
หาความสวยไม่เจอ...'
ปราณู คิดแบบนี้ก็อดส่ายศรีษะ และยิ้มออกมาไม่ได้ แต่เขาต้องตกตะลึง เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังหาไล่หาสมุดการบ้านของเธอ
ผมยาวรวบผูกไว้ที่ด้านหลัง ใบหน้าเรียวงาม ผิวพรรณขาวสะอาด ท่วงท่าเรียบร้อยน่ารัก แม้ในยามร้อนรน
หาของบางอย่างในกองสมุดดังกล่าว ปราณู เดินเข้าไปหาเธอผู้นั้นอย่างลืมตัว มันเหมือนเวลาหยุดนิ่งทุกอย่างเคลื่อนที่ไป
อย่างช้าๆ เสียงดังผั๊วะ ที่หลังศีรษะ จากวัตถุไม่ทราบรูปแบบ กระแทกมาที่จุดนั้น ตามด้วยเสียงของเพื่อนหญิงที่เขาไม่อยากคุ้นเคย
"ไอ้ณู แก่เป็นอะไรน่ะ!!!.. เดินอย่างกับภาพสโลว์.... ประสาทเสียหรือเปล่า???..."
เป็นเสียงของจารุวรรณนั่นเอง ทำเขาตื่นจากภวังค์ ปราณูจึงเอ่ยแก้เขินไปว่า พร้อมกับลูบศีรษะที่ถูกตีเมื่อสักครู่
"คือ...ข้า...กำลังฝึกเดินแบบสโลว์ ตามคอนเซ็ป เดินบนดวงจันทร์ไง..... ว่าแต่เอามาหรือยัง
ไอ้สมุดของแกน่ะ!!.."
จารุวรรณชูสมุดเล่มสีชมพู ขัดกับบุคลิกอย่างสิ้นเชิง ขึ้นมาให้เขาดู พร้อมกับเอาสมุดเล่มนั้น ตีหลังศีรษะเขา อีกทีหนึ่ง ดังผั๊วะ!!...
แล้วเดินจากไป ปราณูเดินไปอยูหลังหญิงสาว เธอจึงหยุดหาสมุด แล้วเอ่ยออกมา น้ำเสียงของเธอ ก็ไพเราะยิ่งนัก
"ถ้าจะส่งงาน...ก็เชิญเลยค่ะ..."
มีหางเสียงด้วย หาได้ยากจริงๆ กับผู้หญิงที่น่ารัก กิริยางดงาม พูดจาไพเราะ ช่างแตกต่างจากไอ้วรรณ ที่เหมือนดั่งว่าอีกคน
อยู่ในหุบเหวใต้มหาสมุทร กับเธอคนนี้ที่อยู่บนฟ้า ชั้นบรรยากาศ สตาร์โตเฟียร์
"ผมแค่เอาสมุดที่หยิบผิดไปมาคืนน่ะครับ..."
เป็นครั้งแรกที่เขาพูดมีหางเสียงกับเพื่อนนักเรียนด้วยกัน เธอทำสีหน้าสงสัยจึงขอดู สมุดเล่มนั้น เธอร้องอย่างดีใจ
"อยู่นี่เอง...มิน่าถึงหาไม่เจอ!!!..."
ปราณูอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงที่สวยน่ารักเช่นเธอ จะชื่อเหมือนไอ้วรรณ
"คุณชื่อ จารุวรรณหรือครับ???...."
เธอพยักหน้า คิ้วขมวดอย่างสงสัย
"ทำไมหรือค่ะ ชื่อของฉันมีอะไรหรือ???.."
ปราณู ยิ้มกว้าง พร้อมกับพูดออกมา
"ไม่มีอะไรหรอกครับ เพียงผมคิดว่า มันเป็นชื่อที่ เหมาะกับคุณมากๆ...เท่านั้น..."
เธอยิ้มอย่างขวยเขิน จากนั้นเธอก็เดินจากไป พร้อมทั้งควักหัวใจของเขาตามไปด้วย ในมโมภาพที่เห็น คงเป็นภาพที่สยดสยองมากๆ ที่หญิง
สาวคนหนึ่งได้ทำการเช่นนั้น ปราณูมองที่พื้น เห็นเป็นรอยเลือดหยดเป็นทาง ตามไปที่ห้อง ปวช.1/3 ตอนนี้เขากลายเป็นคนไร้หัวใจไปแล้ว
นับตั้งแต่วินาทีนั้น......
วงกลมแห่งรัก
ปราณูนั้นแอบชอบเพื่อนหญิงต่างห้อง จารุวรรณ ในสายตาของเขา เธอเป็นสิ่งมีชีวิต ที่งดงามที่สุด ในสถานศึกษาแห่งนี้
ความจริงเขาแอบชอบเธอ มาตั้งแต่ ปีหนึ่งตอนปลายภาค เขาได้รูจัก เพราะเพื่อนหญิงในห้อง ชื่อจารุวรรณเหมือนกัน
ฝากให้ไปหยิบสมุดการบ้าน ในห้องพักครูมาให้ เนื่องจากมีบางข้อที่เขียนผิด ในขณะที่เขากำลังเอารายงานกลุ่มไปส่ง
ปราณูไม่อยากมีปัญหากับ จารุวรรณ เพราะเธอนั้น เป็นนักกีฬาทีมบาสฯหญิง ความหวังของโรงเรียน
แถมยังดุกว่าหญิงใด ที่เคยรู้จัก ถึงเธอจะเป็นผู้หญิงที่น่าตาสะสวยทีเดียว แต่ลักษณะของเธอนั้น ออกไปทางผู้ชายเสียมากกว่า
ไว้ผมสั้น แถมตัวสูงถึง 175 คือสูงมากกว่าปราณูอย่างเห็นได้ชัด เวลาเดินผ่านกันกับกลุ่มเพื่อนของเธอ จารุวรรณมักจะถามเขาว่า
"เมื่อไหร่???... แกจะตัวสูงสักที ..."
แล้วหัวเราะอย่าง...ทีนมากๆ... ปราณูเองก็ไม่เข้าใจว่า ไอ้วรรณจะมาถามเรื่องความสูงทำซากอะไร ก็เห็นๆอยู่ว่า มันสูงกว่าเห็นๆ...
เขาเคยคิดในใจ ถ้ามีเพื่อนเป็นโดเรมอน ปราณู จะขอของวิเศษมา จัดการย่อส่วนความสูง ของเธอให้ลงมาเตี้ยกว่าเขา
นับเป็นความชั่วร้ายภายในจิตใจจริงๆ พูดถึงโดเรม่อน ก็เป็นการ์ตูนที่ คุณแม่ชอบเปิด ให้ดูตอนเด็กๆ เพราะคิดว่าเขาชอบ
แต่จริงๆแล้ว ปราณูชอบ เรื่องดราก้อนบอล มากกว่า แต่นั่นแหละ!! ด้วยกลัวว่าคุณแม่จะเสียใจ ที่อ่านใจลูกตนเองไม่ถูก
เขาจึงแสดงว่าเขาชอบเรื่องนี้มากๆๆๆ... จนที่หลับ ที่นอน ของเล่น นาฬิกา ตุ๊กตา ถ้วยน้ำ หรืออะไรก็ตามภายในห้องนอน
มีแต่รูปโดเรม่อนเต็มไปหมด... ปราณูเคยแอบโทษแม่ สงสัยเป็นด้วยเหตุนี้ เขาจึงมีนิสัยคล้ายๆ โนบิตะ ตัวเอกของเรื่อง
แต่ยังดีกว่าหน่อยที่ไม่เลวร้ายขนาดสอบตก หรือต้องสอบซ่อม ....
เข้าเรื่องตอนแรกเลยล่ะกัน เนื่องจากความรีบร้อน เขาจึงหยิบ สมุดการบ้าน ของจารุวรรณผิดคน
ก็คือไปหยิบของจารุวรรณ เธอผู้น่ารัก งดงามทั้งจิตใจ และหน้าตา ปราณู นำสมุดการบ้านเล่มนั้นมาให้จารุวรรณ
ยัยจอมโหดคนนี้ พอเขาหันหลังจะไปทำกิจกรรมอื่น เสียงร้องของจารุวรรณ ก็ดังขึ้น
"เฮ้ย!!!... ไอ้ณู....แกเอาสมุดของใครมา....นี่ไม่ใช่ของข้า..."
ปราณูหยุดกึ๊ก!!... หันหน้ามามอง จารุวรรณแบบเซ็งๆ ก่อนจะกล่าวว่า
"ด้วยความเคารพ งั้นก็เชิญคุณท่านเอาไปคืนให้ด้วย...แล้วกระผมหมดหน้าที่แล้วครับ
ไอ้คุณวรรณ..."
จารุวรรณลุกขึ้น จากเก้าอี้นั่ง พูดอย่างฉุนเฉียว
"ถ้าที่หลังไม่ตั้งใจทำให้ ไม่ต้องก็ได้.... แล้วที่หยิบมาผิด ก็เอาไปคืนเอง ไม่ใช่หน้าที่ของ กระผม
เหมือนกัน ไอ้คุณ ปรามาณู...."
พูดจบจารุวรรณก็สบัดบ๊อบจากไปอย่างไม่ใยดี ทิ้งให้ปราณูยืนดูสมุดเล่มนี้ ที่เขาหยิบผิดมาอย่าง เหวอๆ เขาก็คิดว่า
มันไม่ใช่หน้าที่ของเขา ที่ต้องนำไปคืน... จึงหันหลังเดินออกมา เพียงสามเก้า เขาก็ ต้องเดินกลับมาหยิบสมุดเล่มนั้นไป
เพราะเขาคิดว่า ถ้าไม่เอาไปคืน จารุวรรณ อีกคนอาจจะเดือดร้อนก็เป็นได้ การใช้ทิฏฐินั้น อาจทำให้ผู้อื่น ต้องเดือดร้อนไปด้วย
ระหว่างที่เดินไปคืน ภายในใจก็นึกไปว่า
'ชื่อมีตั้งเยอะตั้งแยะ!!....ดันมาตั้งชื่อซ้ำกัน แถมเป็นชื่อที่เชยระเบิด ผู้หญิงที่ชื่อจารุวรรณ จะมีอะไร๊!!!ก็คงจะตัวอ้วนๆ...สิวเต็มหน้า
หาความสวยไม่เจอ...'
ปราณู คิดแบบนี้ก็อดส่ายศรีษะ และยิ้มออกมาไม่ได้ แต่เขาต้องตกตะลึง เมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง กำลังหาไล่หาสมุดการบ้านของเธอ
ผมยาวรวบผูกไว้ที่ด้านหลัง ใบหน้าเรียวงาม ผิวพรรณขาวสะอาด ท่วงท่าเรียบร้อยน่ารัก แม้ในยามร้อนรน
หาของบางอย่างในกองสมุดดังกล่าว ปราณู เดินเข้าไปหาเธอผู้นั้นอย่างลืมตัว มันเหมือนเวลาหยุดนิ่งทุกอย่างเคลื่อนที่ไป
อย่างช้าๆ เสียงดังผั๊วะ ที่หลังศีรษะ จากวัตถุไม่ทราบรูปแบบ กระแทกมาที่จุดนั้น ตามด้วยเสียงของเพื่อนหญิงที่เขาไม่อยากคุ้นเคย
"ไอ้ณู แก่เป็นอะไรน่ะ!!!.. เดินอย่างกับภาพสโลว์.... ประสาทเสียหรือเปล่า???..."
เป็นเสียงของจารุวรรณนั่นเอง ทำเขาตื่นจากภวังค์ ปราณูจึงเอ่ยแก้เขินไปว่า พร้อมกับลูบศีรษะที่ถูกตีเมื่อสักครู่
"คือ...ข้า...กำลังฝึกเดินแบบสโลว์ ตามคอนเซ็ป เดินบนดวงจันทร์ไง..... ว่าแต่เอามาหรือยัง
ไอ้สมุดของแกน่ะ!!.."
จารุวรรณชูสมุดเล่มสีชมพู ขัดกับบุคลิกอย่างสิ้นเชิง ขึ้นมาให้เขาดู พร้อมกับเอาสมุดเล่มนั้น ตีหลังศีรษะเขา อีกทีหนึ่ง ดังผั๊วะ!!...
แล้วเดินจากไป ปราณูเดินไปอยูหลังหญิงสาว เธอจึงหยุดหาสมุด แล้วเอ่ยออกมา น้ำเสียงของเธอ ก็ไพเราะยิ่งนัก
"ถ้าจะส่งงาน...ก็เชิญเลยค่ะ..."
มีหางเสียงด้วย หาได้ยากจริงๆ กับผู้หญิงที่น่ารัก กิริยางดงาม พูดจาไพเราะ ช่างแตกต่างจากไอ้วรรณ ที่เหมือนดั่งว่าอีกคน
อยู่ในหุบเหวใต้มหาสมุทร กับเธอคนนี้ที่อยู่บนฟ้า ชั้นบรรยากาศ สตาร์โตเฟียร์
"ผมแค่เอาสมุดที่หยิบผิดไปมาคืนน่ะครับ..."
เป็นครั้งแรกที่เขาพูดมีหางเสียงกับเพื่อนนักเรียนด้วยกัน เธอทำสีหน้าสงสัยจึงขอดู สมุดเล่มนั้น เธอร้องอย่างดีใจ
"อยู่นี่เอง...มิน่าถึงหาไม่เจอ!!!..."
ปราณูอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงว่าผู้หญิงที่สวยน่ารักเช่นเธอ จะชื่อเหมือนไอ้วรรณ
"คุณชื่อ จารุวรรณหรือครับ???...."
เธอพยักหน้า คิ้วขมวดอย่างสงสัย
"ทำไมหรือค่ะ ชื่อของฉันมีอะไรหรือ???.."
ปราณู ยิ้มกว้าง พร้อมกับพูดออกมา
"ไม่มีอะไรหรอกครับ เพียงผมคิดว่า มันเป็นชื่อที่ เหมาะกับคุณมากๆ...เท่านั้น..."
เธอยิ้มอย่างขวยเขิน จากนั้นเธอก็เดินจากไป พร้อมทั้งควักหัวใจของเขาตามไปด้วย ในมโมภาพที่เห็น คงเป็นภาพที่สยดสยองมากๆ ที่หญิง
สาวคนหนึ่งได้ทำการเช่นนั้น ปราณูมองที่พื้น เห็นเป็นรอยเลือดหยดเป็นทาง ตามไปที่ห้อง ปวช.1/3 ตอนนี้เขากลายเป็นคนไร้หัวใจไปแล้ว
นับตั้งแต่วินาทีนั้น......