การทำบุญ และผลของการทำบุญ

เมื่อก่อนนี้ผมมีความคิดว่า เมื่อเราทำบุญเสร็จก็ต้องอธิษฐานขอโน่นขอนี่ ตามที่ผู้ใหญ่เขาสอนมา มีคนเคยบอกผมว่า ถ้าเราไม่หวังผลบุญแสดงว่าเราเป็นมิจฉาทิฐฏิ โดยที่คิดว่าทำกรรมแล้ว ไม่มีผลของกรรม

หลังจากที่ผมได้ฝึกสติปัฏฐาน ผมก็สังเกตตัวเองไปเรื่อยๆ ทุกครั้งที่ทำบุญก็จะดูจิตของตนเองว่าเป็นอย่างไร แล้วพบว่า เมื่อใดที่เราทำบุญโดยคิดว่า เขาผู้นั้นเป็นผู้สมควรรับ เรามีใจปรารถนาดีต่อผู้นั้น เราให้ของบริสุทธิ์แก่เขา ไม่คิดถึงผลบุญนั้น ไม่มีใจอยากได้ผลบุญนั้น หลังจากการทำบุญ จิตใจจะมีความสุข อิ่บเอิบ ไม่มีประมาณ ถ้าได้กรวดน้ำก็รู้สึกได้ว่า เราทำด้วยความหวังดี จิตเป็นกุศลแผ่ออกไปตลอดเวลา เมื่อเทียบกับตอนที่อยากบุญเพราะต้องการผลแห่งบุญ พบว่าสภาวะจิตต่างกันอย่างมาก ตอนก่อนทำนั้น มีใจอยากทำเพราะคิดว่าต่อไปจะทำให้อนาคตเราดีขึ้น เห็นโลภะเกิดในใจทันที หลังทำเสร็จก็อธิษฐาน ก็เห็นแต่ความอยากล้วนๆ เกิดโลภะอีกเช่นเคย กลายเป็นว่าทำบุญไปสะสมโลภะไป แถมพ่วงโมหะไปด้วยเนื่องด้วยเป็นมิจฉาทิฏฐิ หลังจากนั้นผมก็เลิกทำบุญแบบขอโน่นขอนี่ไปนานมากแล้ว

หวังว่าคงเป็นแนวทางให้ผู้อื่นหมั่นสังเกตจิตตัวเองดูครับ ไม่ต้องเชื่อหรือไม่เชื่อตอนนี้ ให้ลองดูเองแล้วก็จะเข้าใจเอง เมื่ิอไรที่เห็นตรงกับผม ช่วยสอนลูกหลานท่านด้วยครับ ควรเลิกได้แล้วที่สอนกันว่า ไปไหว้พระแล้วจะสอบไดที่หนึ่ง ไปทำบุญแล้วให้ขอพร ขอให้ได้โน่นได้นี่ เป็นโน่นเป็นนี่ เป็นต้น

เจริญในธรรม