ทะเลไทย .....คันปาก แต่อยากให้ Unseen

สืบเนื่องมาจากปูชัก..

..ผมกับเพื่อนๆอ่านรีวิวมาเยอะ จนสุดท้ายหาวันพักร้อนตรงกันได้แค่สองคืน
เลยคิดว่าไปเที่ยวชะอำและกัน ที่พักถูกๆ เน้นอาหาร ไปก่อนเทศการหนึ่งคืน
..ถึงชะอำ ได้ที่พักเรียบร้อย ออกเดินทางหาอาหารและกับแกล้ม ..ปูชักซักสามโล

..ขับรถถึงสะานปลา ผ่านร้านซีฟูดเรียงราย ตัดสินใจเลี้ยวขวา...อ่าวสะพานปูชักไม่มี ของแท้ต้องสีเหลืองๆ
สรุปเลี้ยวผิด ..สุดท้ายได้มาแล้วปูชักของเรา สดดีแสนแพง ซื้อปูเสร็จ ไม่มีกุ้งและปลาไม่ได้
หาร้านซีฟูดแถวสะพานปลา โอ้วว ราคานี้ ทำให้คิดถึงตลาดพระรามห้า
แต่ก็ช่วยๆกันหลอกตัวเองว่า..มากินบรรยากาศ


สำคัญอยู่คืนสอง ..
ขับรถหาที่นอนกันที่เขากะโหลก ปราณบุรี ซีฟูดสุดหาด แถวตลาดปากน้ำปราณฯ กะว่าฉลาดเลือก
โดนเช่นคืนแรก หัวแตกแต่อร่อย ..เป็นบางอย่าง

ห้าทุ่มเมาได้ที่ ห้องพักติดหาด  คืนเดือนมืด นั่งท้าทายกันเสียงดัง จะมีใครมั่งลงน้ำทะเลตอนนี้
ผม..แก้ผ้าคนแรก ตามด้วยเพื่อนๆ และเด็กน้อย วิ่งตามมา ..น้ำลง เกือบสามร้อยเมตรถึงน้ำ

จุดหมายคือตัวเปียกก่อนเที่ยงคืน

เล่นน้ำกันเกือบสองนาที แล้วก็นั่งคุยความหลังกัน ..มองคลื่นกันที่ชายหาด
อุ๊.....!! คลื่นมันมีแสง โอ้วว เพื่อนบอก แสงสะท้อนจากไฟ ..แต่มันไม่ใช่
มันมีแสง มันสวย คล้ายที่เคยอ่านในเน็ท

เด็กน้อยวิ่งตามมา ไม่กล้าโดนทรายเปียก บอกว่ากลัว มันมีไฟ
เราเลยลองเดินเหยียบ โอ้วว แสงสีเขียวๆ แต่เหยียบได้ครั้งเดียวก็จะหายไป

นั่งคุยและมองแข่งกันเห็นจนง่วง ..คิดถึงไอแพด เดินย่ำไฟกลับที่พัก หาข้อมูล
รู้สึกดีใจ ..โอ้วววว เมืองไทยก็มี

ตกลงกับเพื่อนๆว่าจะไม่บอกใครดีกว่า ปล่อยให้มันUnseen
เดี๋ยวซีฟูดบวกบรรยากาศเราจะหารกันแพงขึ้น ..แต่คันปากทนไม่ไหว


ห้องบลู..อยากแชร์
หว้ากอ..มันมีไฟครั้งเดียว มันตายเลยมั้ยครับ ไม่ใช่ผีพรายในกระทู้เจอผีใช่มั้ยครับ

ไม่มีรูปถ่ายครับ เนื่องจากเมามั้ง.. และแก้ผ้า ท้าทะเลแบบเพียวๆ